Κυριακη ,χειμωνας καπου στο 2000
βρισκομαι σε ενα δωματιο.
ειναι το δικο μου δωματιο.
η γατα μου σωστα τοποθετημενη στον καναπε.
τα αδειανα πακετα ξεχυλιζουν απο το γραφειο /υσηχαστηριο.
Πριν φτασω σε αυτο ανοιγω μια πορτα
μα λιγο πιο πριν ανεβαινω μια συρροη απο σκαλοπατια
45 στο συνολο ,μεχρι και να καταληξω στον 3ο οροφο
μεχρι και να βρεθω στην πορτα που ηδη προαναφερα
τι μιζερια να γραφει καποιος ,τοσα πραγματα απλα για μια πορτα
και ομως εγω μπορω να το κανω για ωρες
δεν εχω πει τιποτα ακομα για αυτην εξ'αλλου
δεν σας εχω φανερωσει το χρωμα της,δεν σας εχω πει αν υπαρχει κλειδι στην κλειδαροτρυπα
δεν σας εχω πει καν αν εχει κλειδαροτρυπα και αυτο την κανει σιγουρα πορτα,
ή απλα ειναι ενα κοματι ξυλου που διαχωριζει δυο χωρους
και ετσι με αποτρεπουν να δω τι γινεται στον αλλο ,οταν με καποιο τροπο την κλεινω.
Βρισκομαι σε ενα δωματιο ειπα και πρεπει να εμμένω σε αυτο.
ακουστε λοιπον :
υπαρχει μια γατα στον καναπε και την εχω ονοματισει αμστελ.
ποτε δεν θυμωσε με το ονομα της,οστοσο πρεπει να ομολογισω,
πως ποτε δεν ρωτησα αν θελει αυτο το ονομα.
οι σχεσεις μας απλες,συνάμα ξεκαθαρες.
εγω ταιζω ,αυτη τρωει.
εγω νοσταλγω ,αυτη δεν ρωταει γιατι ειμαι τοσο αφηρημενος,
και αγαπαω επιπολαια γυναικες που δεν μπορουν να μου προσφέρουν τιποτα.
ουτε φυσικα ρωταει τι ειναι αυτο που αναζητω και μεχρι που μπορω να φτασω.
τα λεω αυτα γιατι ειναι θυληκου γενους και θα μπορουσε να κανει σκηνες ζηλοτηπιας και διαφορα τετοια.
για να ειμαι ειλικρινης ζηλευει τους οργασμους απο διαφορες,αδιαφορες φιλες μου ,
που προσπερναν το 1 απο τα 2 δωματια,
για να μπουν ή να βγουν αντιστροφως σε ενα απο αυτα.
ομως εγω την αφηνω ελευθερη να πραξει οπως πρεπει την αμστελ.
γρηγορο/αχαλινωτο sex με γάτους και ξανα πισω σε εμενα.
Αυτη ειναι η σχεση μου με την γατα.
Και αυτο ειναι ενα δωματιο.
που μοιραζομαστε καιρο τωρα ,
αρμονικα.
Ειναι Κυριακη ,χειμωνας ..καπου στο 2000.
Σε αυτο το δωματιο υπαρχουν τα απαραιτητα.
Μια τηλεοραση που ανοιγει μονο γιατι αρεσει της αμστελ.
Να βλεπει τα χιονια αναμεσα στις κενες,ασυντονιστες συχνοτητες
και οταν το κανει αυτο εμενα μου αρεσει να την παρατηρω.
διχως να λεμε τιποτα μεταξυ μας ,ο καθενας κοιταει το κουτι και χανεται στις σκεψεις του.
Αν κανω οτι αλλαζω καναλι ,βαριεται.
Τα δελτια ειδησεων,τα reality shows,τα μεξικανικα σίριαλ.
προτιμαει να ακουει τον θορυβο απο το κενο και να βλεπει την εικονα ασπρομαυρη που τρεμοπαιζει,
ισως με την ελπιδα οτι καποτε θα πιάσει κατι και αυτο θα γινει απροσμενα.
Φανερωνοντας μια γατα τηλε-παρουσιαστη που θα ανακοινωσει την επανασταση των κατοικιδιων.
Επισημα,μεσα απο ενα ανεπισημο καναλι.
Το γιατί ονομασα το γατί μου ετσι,ειναι προφανες.
Δεν νομιζω οτι χρειαζεται να αναπτυχθω περισοτερο με λεπτομερειες σε αυτο.
Μπορω ομως να σας πω για την στιγμη που την προτοσυναντησα.
Μ'αρεσουν οι στιγμες.
και οι συναντησεις.
γιατι και τα 2 ειναι απατηλα.
Η γατα μου λατρευει το ουζο.
Γι'αυτο μπορω να ειμαι σιγουρος καθως οταν την γνωρισα ηταν Παρασκευη βραδυ.
Δεν εχει σχεση αυτο ,ομως δεν αναιρει την μέρα που την γνωρισα.
Εγω στεκομουν εξω απο ενα μπαρ και κοιτουσα τους ανθρωπους,
που το προσπερνουσαν για να πανε σε ενα αλλο μπαρ.
Ξαφνικα με πλησιασε αυτο το γατι και εχωσε την μουσουδα του μεσα το χαμηλο ποτηρι το οποιο περιειχε ουζο.
Και μαλιστα μπομπα ουζο!
Ντάξει,εγινε αμεσως η ατρακσιον του μαγαζιου!
Κι'αλλο ουζο,κι'αλλο ουζο μεχρι που μας τελειωσε,
το μαγαζι εκλεισε τα φωτα,ο dj σταματησε να παιζει μουσικη,οι γκαρσονες μπορουσες να τις ακουσεις που μαλωναν για τα τίπς.
"Αλεξ ,πρεπει να το παρεις μαλακα..."
"Ασε που ειναι κομματια,δεν μπορεις να το αφησεις ετσι" προσθεσε καποιος φιλος και γελασαν ολοι.
Ετσι λοιπον βρισκομαστε στο σημερα.
Σε αυτο το δωματιο με την πλεον αποτοξινωμενη αμστελ.
Το μονο που της εχω επιτρεψει να φυλαξει απο τα καταλοιπα εκεινης της εποχης,
ειναι να τρωει τα αλμηρα ψαρακια απο τους ουζομεζέδες.
Για αλκοολ ,ουτε λογος..εξ'αλου δεν μας φτανει!
Η αμστελ με κοιταει τωρα και απορει.
Γιατι παταω τηλεπαθητικα ,σαν ρομποτ τα πληκτρα,γιατι το κανω αυτο.
Γραφω για εσενα γλυκια μου ,αποκρινομαι ...
και για εκεινο το κοριτσι ..θυμασαι;
κουρνιαζει για λιγο και μετα κλεινει τα ματια ,
σημερα.
Σας εχω μιλησει για εκεινο το κοριτσι?
Δεν το 'κανα ακομα;
Εκεινο το κοριτσι δεν ειναι τιποτα παραπανω απο μια σκεψη.
Απο μια δυστροφη σκεψη οπου σε υποκινει προς το παρελθον
και σε κανει να δημιουργεις σκεψεις και σκεψεις,
αναζητωντας καταφυγη στο ανυσηχο μελλον.
Κυριακη ,χειμωνας καπου στο 2000.
λιγο μετα αφου ανοιξα την πορτα .
λιγο πριν αναλλωθω σε ασκοπες λεπτομερειες για την πορτα
και λιγο μετα την ξεκαθαρη αρχη ,μπηκα στο δωματιο μου,
προσεχωντας παντα μην βγει η αμστελ στο διπλανο.
εκλεισα το στορι απο την μπαλκονοπορτα γιατι ο χειμωνας ηταν νευρικος
και εσταζε ο ιδρωτας του μεσα απο τις εγκοπες στο δωματιο.
Ανοιξα μια μπυρα,αφησα στο γραφειο μου αναπτηρα,τσιγαρα,κλειδια.
πλησιασα την αμστελ και με μια ηρεμη κινηση της εκρυψα καθε επαφη με το δωματιο.
Ισως να μην ηθελα καν να αντιληφθει ποσο κενός νιώθω,
οταν με κοιτάει για ώρες με αυτο το αδειανό βλεμα
που καλούμαι να γεμίσω.
Την σκεπασα ελαφρα με την κουβερτα ,και επειτα ειδα να σχηματιζεται η μορφη της πιο βαθεια στο κρεβάτι.
Δεν υπηρχε τιποτα αλλο να σωπασω,
ετσι ηθελα να ακουσω κατι διαφορετικο απο τον ηχο της βροχης που κτυπουσε τα παραθυροφυλα.
Απο το γουργουριτο της γατας που ενιωθε ζεστασιά κατω απ'τα σκεπάσματα.
Ετσι ανοιξα το ραδιοφωνο και συντονιστηκα στον πιο εμπορικο σταθμο της πόλης.
ο φηφιακος δεκτης rds εγραψε 97.1 ,StarFm "we make the hits just for you!"
Αυτον τον σταθμο να σας πω την αληθεια τον σιχαινομαι και ποτε δεν τον εχω ξανακουσει.
Ειναι υποτονικός σαν
τουατάραΑλλαζει χρωματα ,αλλαζει ακροατες,αλλαζει διαθεσεις αναλογα με τον καιρο και
δεν εχει δικια του προσωπικοτητα.
Τον αποφευγω συνειδητά.
Εκεινο το βραδυ ομως.
Αλλαξαν ολα.
Γιατι ακουγοταν ενα τραγουδι.
Που ξεκινησε να παιζει για εμενα στις 2.20
και οι στιχοι του λεγαν :
It's been seven hours and fifteen daysSince you took your love awayI go out every night and sleep all daySince you took your love awaySince you been gone I can do whatever I wantI can see whomever I chooseI can eat my dinner in a fancy restaurantBut nothing ...I said nothing can take away these blues,'Cause nothing compares ...Nothing compares to you και στις 2.49 συνεχιζε να παιζει το ιδιο.
Και στις 3.12 ,στις 4.36 επαιζε το ιδιο.
και μπορουσες πιο ευκολα να αντιληφθεις τον λογο που οι στιχοι ηταν επαναλαμβανομενοι:
All the flowers that you planted, mamaIn the back yardAll died when you went awayI know that living with you baby was sometimes hardBut I'm willing to give it another try'Cause nothing compares ...Nothing compares to you .Αρχησα να νιωθω ανυσηχος.
Στην αρχη γουσταρα καθως σιχαινομαι τον σταθμο και σκεφτηκα πως τους κολησε το CD.
ημουνα σε φαση με το δαχτυλο να αλλαξω συχνοτητα και την σκεψη "αντε ρε μαλακες που ειστε και 1ο ραδιοφωνο στην πολη...βαλτε κανα winamp καλυτερα"
Αλλα κατι με κρατουσε να μεινω εκει.
Και ενιωθα περισσοτερο θλιμενος καθε φορα που ξεκινουσε το κοματι.
Σκεφτομουν λιγο πριν τελειωσει :
"Τωρα θα ξεκινησει παλι ...ας ειναι ολα ενα ψεμα και να μπει κατι διαφορετικο"
Αλλα τιποτα,το κοματι συνεχιζε να παιζει αδιαφορωντας για τις επικλησεις μου.
Σκεφτηκα να βρω το τηλεφωνο του σταθμου,μολονοτι δεν υπηρχε τηλεφωνικη συσκευη στο δωματιο.
Σκεφτηκα να τηλεφωνησω εναν φιλο και να τον πεισω να κατσει μαζι μου στην γραμμη για οσο χρειαστει να δουμε αν πραγματι θα παιξει ξανα εκεινο το τραγουδι.
Αλλα δεν ειχα φιλους.
Σκεφτηκα ποσα πραγματα μου λειπουν.
Σκεφτηκα τα χρονια που περασαν
και υπολογισα ποσα μου απομειναν,
μεχρι να νιωσω "ομορφα" και να επιστρεψω,
να αλλαξω αυτην την στιγμη και μονο.
Σκεφτηκα πολλα εκεινο το βραδυ.
Καθε φορα που το κομματι επαναλαμβανοταν και ειχε δρομολογησει το υπολοιπο της νυχτας,
ενιωθα περισοτερο λυπημενος.
Μεχρι που κοιταξα εξω οτι κοντευε να ξημερωσει
και ηρθε η 1η φωνη να σπασει την πληξη
μεσα απο το τραγουδι το μονοτονο
Καποιος το εκοψε για να πει κατι
και να απαντησει στον λογο υπαρξης της επανάληψης...
Μια φωνη γαληνια,μια φωνη αληθινα λυπημενη,
οσο και η αγωνια μου για το τι εχει συμβει.
μετα ενας ακομα..
και ενας ακομα συμπληρωσε αιφνίδια δύο λεξεις ,μα δεν άντεξε ...
ανέβασε απότομα το κανάλι στην κονσόλα και δραπέτευσαν οι στίχοι :
All the flowers that you planted, mamaIn the back yardAll died when you went away
Και ολες οι φωνες μαζι εκδηλωσαν την οδυνη
συσπηρωμενες πλησίασαν το μικρόφωνο να καταθεσουν,
τοσο εντιμα για τον χαμο καποιου.
Μεσα απο ενα ραδιοφωνο απροσωπο
που μου ραγγισε την καρδια,
και μου γεμισε το προσωπο με δάκρυα,
ενα βραδυ Κυριακης ,χειμωνα καπου στο 2000...
Η αμστελ βγηκε απο το παπλωμα,και με κοιταξε με απορια.
Η βροχη σταματησε και ξημερωσε αποτομα.
Σαν ο χρονος να σαρωσε τα παντα με την αυταρχία του
και απεδειξε για μια ακομη φορα,
ποσο αδιαφορος νιωθει για τις στιγμες
και ας αυτές ειναι οι δούλες του.
Σαν να ξέγραψε ακομα και την υποψια για το τι εχει προηγηθει.
Μεχρι να φτασουμε στο ξημερωμα.
Να αντικρησουμε τον πιο παιχνιδιαρικο ήλιο,
που ακροβατει στα χρώματα απ'το ουρανιο τόξο.
Δεν ξερω ποια ησουν.Δεν έμαθα ποτε τιποτα για εσενα.Μαλακο να ειναι το χωμα που σε σκεπαζει...
