Ειμαι ενα πουλί.
Τον χειμώνα του 2002 όταν ξύπνησα είχε πρωί. Δεν είχε παραδοχή ως προς το χρονικό μιας σκέψης μέχρι και να αποκαλυφθει η σκευωρία οτι η οραση σε προδίδει για λόγους που ποτέ δεν προκειτε να δεις. Δεν είχε πρωι σαφώς. Και ας λέω έτσι ,ας απεικάζω ,ας μπερδευω περισοτερο τον εαυτο μου θεατη ,άλλωτε θεατρίνο συναμα κλεφτη της δόξας στο Grand Opera του αλαζόνα Σαλβαδόρε. Είχε εικόνες απο ματωμένα χέρια ,είχε χέρια πάνω σε άπλυτα χέρια, δάχτυλα περισοτερο μεγαλα απ'το ανάστημα μου εκτεταμένο στο Microsoft Word Pad/ λαιμητόμου φτιαγμένη απο αλληλουχία αριθμων 01010101.
Κολημένα στο νώμο όχι σαν τμημα μου μα περισότερο σαν διόγκωση ανευ σημασίας. Σκέψεις με μαρκαδορο γνωματευση τρελογιατρού στο κρανιο μου,σαλιο δεν ειχε ,βροχη δεν ειχε εξω να ξεπλένω τα ιχνη. Κατάφερα κορεσμένα να ανασηκωθώ αφήνωντας πίσω στο κρεβάτι την αποδειξη για το ποσο ανυσηχα μπορει να κοιμαται ενας ανθρωπος που οστόσο στα όνειρα ταξιδευει γαλήνιος. Στο πέλμα μου υπήρχε η φράση "Μην το κανεις αυτο" στα βήματα μου ο ξαφνιασμός για το οτι μπορώ να τσουλάω δίχως ρόδες και καταλαβα την έννοια στο μύνημα μόνο όταν το ένιωσα γυμνο να ζουλάει το έντομο που είχε βγει για το πρωινό του σεργιάνι. Έκανα περισότερα βήματα που δεν θυμιζαν σε τιποτα ανθρωπου και φτάνωντας στο διάζωμα πήδηξα για να ρίξω χάμω το άλλο μισο του κορμιου μου που δεν πίστεψε ποτε οτι μπορεί να πετάξει. Οτι απέμεινε το εξόρισα στον καθρέφτη για να διαπιστώσω πως δεν έχω φτερά, δεν ειναι καθρέφτης που χωράει το πείσμα μου να απογειωθώ ,δεν ειναι μια συμπαγές μαζα που συνηθως προδίδει το ειδωλο σου μα αντιθέτως μια τρύπα σφηνωμένη στο τοίχο που χωράς ολόκληρος να διαβεις. Πέρασα μέσα προσέκτικα τις φτερούγες μου και τράβηξα ένα χαρτί που έγραφε "Ποιός είσαι βλαμένε; Νομίζεις πως είσαι πουλί;" γραμμένο με λέξεις απρόσεκτες ,σαν παιδιου με μουσια που κρύβεται στον γνόφο ,με μαλλια αστεγου χιπη ιδεολογου οραματιστη ,τάχατες απάντησης χαρτί.
Τον χειμωνα του 2002 οταν ξυπνησα είχε χειμωνα περισσοτερο απο αυτον που απαξιωνει καθε πρωινη διαθεση. Ειχε κρεβάτι μπρουτζινο σκαλισμένο περίτεχνα με μια εγκοπη για να εισβάλουν οι τυψεις ,ειχε οδηγιες χρησεως στο τραπεζακι για το πως οριζεται η ακολουθία της μηχανης του χρονου. Εγραφε ανακαλώντας τον ρεαλισμό "Δεν ειμαι κρεβάτι. Ειμαι μηχανη του χρονου σε περιπτωση που θα θέλατε να πετάξτε".
Έκατσα λοιπον και παρατήρησα όλο το δωμάτιο ευρυγώνια σκεπτόμενος πως είμαι μια canon εώς1000; που αναμένω στιγμη απόδρασης απ'το "κλικ" για να δράσω/επιδράσω/αποδράσω όπως και προανάφερα. Φωτογράφισα μονάχα τα εξής. Τον καθρέφτη για να σιγουρευτω πως δεν με αντιγράφει αναληθή,την κατσαρίδα που εσφαλμένα πάτησα και ζητώ τώρα απο εσάς συγχώρεση ,ταπεινοι μου αναγνώστες. Μια τηλεφωνική συσκευή που χτυπούσε ενω έγραφα το σημείωμα που πρίν έκρυψα πίσω απ'τον καθρέφτη. Θα με συγχωρέστε που είμαι τόσο απρόσεκτος;συνάμα ψευτης;
Η αλήθεια είναι οτι έκανα ώρα να εντοπήσω την συσκευη του κινητού. Πεταμενη κάτω απ'το κρεβατι θεμελίωνε με αξία την 9η του Μπετόβεν και με πρόσταζε να γράψω με πόση οξύτητα αντιχούσε εις τα αυτια μου. Όχι παιγμένη απο ανθρωπο σε πιάνο ζώο με ουρά και δάχτυλα και πόδια που συλλέγουν το τέμπο ,την αγωνία για το τέλος στους θεατές ,το χειροκρότημα που τρέφει την ματαιοδοξία καθε καλιτέχνη. Δεν αφουγκραζόμουν αυτους τους παλμούς ακόμα και αν το ακουμπούσα με ενεργοποιημένη την δόνηση. Οστόσο ποιος μπορει να μου στερησει την επιθυμια να αναλοθω εγω σε κάτι τόσο ασήμαντο ενω σαφώς γνωρίζω τετελεσμένα πως είναι ήχος διαφορετικός ,δεν ειναι ο Μπετόβεν σφηνωμενος μέσα στην συσκευη κουφός και μεθυσμένος;
Και αν είμαι εγώ χρήστης παραισθισιογονων; Τι έχετε να προσθέστε σε αυτο; Αν καταπίνω κάκτους ,αν μαγειρευω με πεγιότ Κακτόριζο; Να μην γράψω για όλα αυτα πως τα αντιλαμβάνομαι; Εντάξει σας κούρασα, το αποδέχομαι και γι'αυτο τώρα αμέσως θα σταματήσω το παραλληλισμό. Όλα ειναι ίδια ,είπαμε.. απόλυτα στο μυαλό σας ,δεν χρειαζεται να σας πω οτι το μπλέ είναι μπλέ και όλα τα παρεμφερή χρώματα έχουν ξεκάθαρο ορισμό. Κρεμάστε με μα συγχωρέστε πρωπάντων. Δεν ήθελα να την πατήσω την κατσαρίδα. Δεν ήθελα να πετάξω. Και αν ήθελα είχα έναν σκοπό. Να κάτσω στην μύτη σας και να αρχίσω να τρίβω τα χέρια μου οπως η μύγα ,έτσι που τα λικνίζει σαν ετοιμάζετε να πράξει ύποπτα. Τώρα θα μιλήσουμε για την μύγα όμως. Είπα ψέματα οτι θα είμαι κατανοητός. Δώστε μου λίγο απ΄τον πολυτιμο χρόνο σας. Σας εξαγριώσει μονο με την αποδοχη οτι αυτη πεταει και εσεις οχι. Εγκλημα είναι της μύγας. Και υπαρχουν κυρώσεις ακομα και για αυτο. Μηνύστε την για ψυχική οδήνη.
Χτυπάει ακόμα ,μα τι στο διαολο ,θαρρουσα πως ο Μπετοβεν ειναι κουφος. Τελικα δεν ειναι αυτος μέσα στο κινητο, το αποφάσισα.Ο Μιντι πολυφωνικος είναι. Λένε συναμα οτι χτυπαει με σκοπο αυτός. Με αυτες τις τρυφερες σκέψεις το γυρεψα προσπαθώντας να συλλαβω την ακολουθία των ερεθισμάτων στον εγκέφαλο. Πρώτα είναι η όράση ή μηπως αυτη την προστάζει η ακοη; Αντικατεστησα την canonEosπότε δίχως απάντηση στην παλαμη μου με αυτην του κινητου και πάτησα το κουμπι "ποιος;". Δεν ειναι τιποτα δυσκολο. Ενα κουμπι πατας. Και αν δεν ξες ποιο ,τα πατας όλα απο μια φορά. Αλλες συσκευες το αναγράφουν ως "Ποιος" ,κάποιες άλλες ως "Εγώ" και τα συναφή. Αντε να σας πώ και το αυτονοητο που ίσως σε καποιους απο εσας έχει διαφυγει. Έιναι το κουμπί που οταν το πατήσεις δεν χωράει το βλέμα σου να τρυπώσει στην οθόνη. Είναι η λυτρωση κάθε τυφλου που νομίζατε οτι ζει στο περιθώριο. Και λυτρώνεται οταν ορθα σας λέω πως μπορείτε να κλείσετε τα μάτια σας. Ειναι αχρείαστα ως προς την επικοινωνία αυτη. Οπως και να'χει καποιος θα σου ανακοινώσει τον λόγο της ενόχλησης. Σαν το κουδούνι που ο ταχυδρόμος σου στέλνει το εξώδικο απ'την μύγα αναγνώστη που πριν προφτάσω να ανεβάσω αυτο το κείμενο διάβασε τούτα στην οθόνη μου και σας αιφνιδιασε. Σιγουρα θα σκοτωσατε πολές φιλες της. Ίσως και όλη την φαμήλια.
Το τηλέφωνο ακόμα χτυπά και πρέπει να εμμένω σε αυτο. Βοήθηστε με να μην χάνομαι. Έλεγα για τον ταχυδρόμο έξω απ'την πόρτα. Σαν ο ηλεκτρολογος να σου λέει "Συγνωμη που έστειλα τον ταχυδρομο. Απλως δοκιμάζω το κουδούνι σας αν δουλευει σωστα". Γίνεται να τον κατηγορίσεις γι'αυτο; Να τον σκοτώσεις μήπως; Αυτος απλα σου μεταφέρει τα νέα. Ταχυ-δρόμος είναι. Ετσι και τα τηλεφωνα. Μην τα πετάτε οργισμένοι απ'τα μπαλκόνια. Περνάει κόσμος απο κάτω. Κατσαρίδες ,λιλιπούτεια μικρόβια. Οργανισμοί μικροί και ανευ σπουδαιότητας συνήθως με αρχικά. Εκτός και αν κατοικειτε σε μονοκατοικία ή χωματερή. Με απαραίτητη προυπόθεση να έχετε κήπο με ανθη που φροντιζετε σχολαστικά και εσείς άστεγοι απο χόμπι τα σκουπίδια σας. Δεν τα ποδοπατάτε μεθυσμένοι ,δεν τα κόβετε άσκοπα παραμόνο όταν μαραθούν. Όταν μυρίσουν όπως μυρίζει και η επόμενη παράγραφος.
Τον χειμωνα του 2002 οταν κοιμηθηκα ,ειχε απολυτη σιγη. Το ρολοι κολημένο στις 11:11 το κοίταξα 1111 φορές σκεπτόμενος πως έτσι πρέπει να γίνει. Δεν είχα φαντασία για να σκεφτώ διαφορετικούς αριθμούς. Δεν είχα κίνητρο να σας φανερώσω τώρα γιατι όλα είναι 11:11 μεσα μου. Δεν είχε έρθει η στιγμή για να γίνει αυτο. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Δεν είναι ο λεπτοδείκτης πρόβατο ,δεν είναι αυτος που εγω θα τον πείσω οτι είναι σφηνωμένος όχι σε μια τρυπα που μόνο περιστρέφετε γύρω απο αυτην μα σ'ένα δάσος και μόνο πηδάει τον φράχτη με προθεση. Και οταν εκλεισα τα ματια μου ,συμφώνησε με ολα αυτα τούτος ο απέναντι δεικτης που με κοίμησε. Αυτη η ιστορία ξεκίνησε την άνοιξη τους 2002 όπου είχα ζωγραφίσει έναν πίνακα με θέμα ρολόγια που λιώνουν προδομένα απ'το καπρίτσιο του αφέντη. Στον χρόνο αφέντη που αλωτριώνει οτι έχει δράση. Τον κρέμασα αυτον τον πίνακα ακριβως δίπλα απο το κανονικό ρολόι και ξάφνου σταμάτησε ο χρόνος. Η απόλυτη παυση! Ο μεγαλυτερος δεικτης παρακινουσε τον μικροτερο να κουνηθει αλλα αυτος αρνιωταν πεισματικα. Τον μικρο δεικτη τον ειχα βαφτισει Τομ. Τον μεγαλο δεν τον φωναζα καπως .Υποκινητη ισως στιγμες ..παροδικά. Μα οχι φωναχτα, ποτέ. Του το ψιθυριζα φοβισμενος οταν με μαχαιρωνε το ξημέρωμα άυπνος. Δεν ειναι κακος ανθρωπος ο υποκινητης. Απλως δεν ειναι υπομονετικος. Γι'αυτο τον μισω.
Τον χειμωνα του 2002 οταν κοιμηθηκα ηξερα πως δεν θα ξαναξυπνησω ποτε να αντικρησω χειμωνα τέτοιο. Φορεσα την γυμνη μου στολη ,χτενισα τα μαλλια μου οπως κανουν τα κοριτσια ,εκανα κοριτσιστικα πολλα πραγματα. Ηταν οι τελευταιες μου ωρες ήθελα να μεταμορφοθώ σε ότι μισησα. Έβαλα κραγιόν ,δάγκωσα τα χείλη μου και τα πασάλειψα με περισότερο κόκκινο. Έγραψα σε ενα σημειωμα"Αυριο οταν θα ξυπνήσω νεκρος μην τρομάξτε με την όψη μου. Ξεμπλέξτε μου απλά τα μαλλιά και ξεχάστε με". Ξες ποτε έγινε αυτό,που να ξες; Ρίτα έλα να πάρεις τα ρούχα σου. Γιατι με κρίνεις έτσι; Η ημέρα της κρίσης δεν ήρθε. Την ψυχή μου δεν θέλω να την παραδόσω και ας λές "Αλέ είσαι καλός εραστής". Και η γελοιότητα; Στην απάντηση μου: "Να΄σαι καλά...". Και έφυγες. Ασε με ,δεν μπορώ να σου δωθώ ,δεν είμαι 12V. Ελα γαμε με στιγμες ,δεν θέλω να προσμένω την λυτρωση με ρούχα που προσβάλλουν την μορφη. Την μισώ αυτην ,νιώσε πως σου δίνομαι διαφορετικά. Και μην ανάβεις το φώς. Θα ξημερώσει έτσι και αλλιώς. Η λυτρωση που επιζητάς είναι η άρρωστη εκδοχή πραγματικότητας που καταλήγει ηττημένη σε εναν τενεκέ με απορίματα. Οτι μπορεις να ακουμπισεις ,οτι εχει τον τροπο του να σε αγγιξει και αυτό ,ειναι η απολυτη εισοδος εισ την πληξη . Τα χαδια ,τα βλέφαρα πως πάλλονται οταν σε γδηνουν μεσ' την γυμνια τους. Αν μπορουσαμε να ντυσουμε το ματι θα το καναμε και αυτο. Να το σκεπασουμε εννοω ,εστω και με ενα κομματι απο βρώμικο πανι.
Γυαλια θα προσθεσει καποιος. Γυαλια υπαρχουν salvador και εξυπηρετουν αυτον τον σκοπο. Δεν επαρκουν αυτα. Χρειαζομαστε γυαλιά πανινα. Σαν τα καλοφορεμένα ρούχα μας. Με πτυχες που νοθελευουν την οραση. Απο υφασμα μαλλινο να μας υδρωνει τα ματια. Μονο ετσι θα συνηθίσουμε το κλαμα. Τα κοριτσια απο την αλλη ,ειναι αυτα που κλαινε περισοτερο. Καντε εναν περιπατο στην μπλοκοσφερα ,δανιστειτε αν θελετε μερικα λινκς απο αυτα που δεν βαζω και θα διαπιστωστε πως ολες κλαινε. Δεν βάζω λινκς αλλα αφήνουν στοιχεία. Σαν τις πουτάνες.
Μπορεις σε παρακαλώ να ξεκινήσεις τον χρόνο; Μπορεις για μενα να σταματήσεις τον πόνο; Θα σε ονομάσω όπως σου αρμόζει. Θα σε δοξάσω σαν Θεό. Σε είδα στην τηλεόραση. Μα ασε με να γράφω για σένα και τώρα να σε αποκαλύψω. Μην σφηνώνεις στο μυαλό μου με την απειλή πως αν συνεχίσω να γράφω έτσι θα τρελαθώ. Ασε με να φτάσω στο τέλος. Να καταλειξω σιγα σιγα και θα σου πω τούτο: Μπορώ να πετάξω αν θέλω. Δεν υπάρχει Θεός που έφτιαξε εμένα έπειτα απ' τον Νευτωνα. Δεν υπάρχει αρχή ολης αυτης της παραφροσύνης. Υπάρχεις εσυ Σουπερμαν περισοτερο απ'οτι εγώ και τα παντα. Και αν υφίστασαι πραγματικά αποφαίνομαι τα εξης: Δώσε μου επιτέλους την μπέρτα που πετάς. Ασε με να αγαπησω την κατσαριδα, να θρηνήσω για τον χαμό της. Έτσι μόνο θα μάθω να περνάω απο πάνω της. Μαθε στην πεταλουδα πως παιζεται το σκακι. Ασε με να γινω βατραχος. Είσαι ο Θεός μου. Δεν είμαι πριγκηπας. Ειμαι ενα πουλί. Πλασε με ξανα απ'την αρχη αν αποτυχω. Θέλω μονάχα να πετάξω Σουπερμαν.
