2310210-δύο
Σήμερα σε ενα πάρκο γύρω στις 12:00 σκάλιζα με μια τσάπα το μαλακό χώμα. Ξενυχτισμενός φανερα εγώ, νόμιζα πως θα το γλυτώσω λόγο της οψης μου, μα ο κηπουρός αμέσως με το που ηρθα με πλησιασε πρωτα ιδρωμενος και μετα βρώμικος, και οσο μου το εξηγούσε περνούσαν τα δευτερόλεπτα, οπως και εγω τελικά θαρρώ πως συμφώνησα. Του ειπα ναι, γιατι να μην σε βοηθησω; Σκαλίζωντας το χώμα ευλαβικά και στον λιγοστό χρόνο που είχαμε για να μου υποδείξει τον σωστο τρόπο, σκαλίζοντας το χώμα με τις συμβουλές του φωναχτά απο την αλλη μεριά του πάρκου και με τις σκέψεις μου ακόμα πιο πέρα, κοντοσταθηκα, κοίταξα ολόγυρα μου αυτην την πόλη και ηταν απο αυτές τις μόνες στιγμες που σταματας, παγώνεις τον χρόνο, για να αντικρήσεις κατι λυτρωτικα που υπάρχει εδώ.
Η ματια σου γινεται ευρυγώνια, διψασμένη, λυσασμένη, μια μηχανη απο την μηχανικά διαμορφωμένη συνειδηση, γινεται ενας φακος που ζουμάρει στα πιο αποκρυφα μέρη της μνήμης και ισως τα ματια σου να ειναι ακομα δυο ολοστρόγκυλα παιδικά τόπια που πήραν τον κατηφορο φτάνωντας εδ΄, μα ακινητοποιηθηκαν λογο ατυχίας στο τελευταίο χλωρό κλαρί που βρέθηκε απο μια σαπισμένη κουφάλα.
Εκει θα καταληξω σκεφτηκα και αυτο δεν με γεμισε οργη, διολου με λυπη, μα αντιθετως με έλουσε με χαρα που μπορουσα κανοντας τουτη την σκεψη να σκαβω πιο βαθια και με περισσοτερο πεισμα, να σκαβω την μητερα γη. Νεκρος, οσο και αν θα το ηθελα δεν θα γινόταν να διαμαρτηρηθω για το τίποτα, ουτε καν για την κακοτυχία μου. Και για φαντασου, ξανα για κακιά μου τύχη, ως και στο τέλος, ενας νυχτοφυλακας του νεκροτομειου λιγο ανωμαλος, να ασελγουσε στο παγωμένο μου κορμι ή να του έλεγε ο σωας στα φρένα συναδελφός "μην το κάνεις, είναι απλα ενας νεκρός"; Σε καθε περιπτωση ο πρωτος θα απαντούσε "το παραδεχομαι και το ξερω", μα και οι δυο τους μαζι δεν θα φευγαν αγκαλιασμένοι για μπύρες, και τι θα μπορουσαν άλλο να μαθουν απο εμένα;
