"άτιτλο 1268"

Δεν μπορω να γραψω.
Το μονο που κανω ειναι να σβηνω γραμμες.
Αν μπορουσα να ξεχασω και τον λογο που πρεπει να γραψω,
Τοτε δεν θα υπηρχε πονος να χαραζει τις φράσεις.
Θα αναρωτιομουν απλως γιατι υπαρχω.
Γιατι χαζευω ενα χαρτι , ενω μπορω να κανω τόσα άλλα...

Δεν μπορω να ξεχασω.
Μα και αν το καταφερω ,θα σταματησω να γραφω!
Εστω να προσπαθω οπως τωρα.
μεχρι που αυτες οι αστοχες αποπειρες,
με κανουν να πιστεψω πως δεν υπαρχει λογος.
Να στεκομαι απορημένος
πανω απο ενα λευκο χαρτι
που καλούμαι να γεμισω με λέξεις.

Δεν μπορω να ελπιζω,
Οτι αφου σταματησω να γραφω,
Θα εξαλειψω την μνημη
Οτι ετσι απλα θα πάψω να σε σκεφτομαι.
την ωδή σου,μεσ'την κραυγη μου.
ολα αυτα που πρεπει να γραψω για σενα,
για να τρεψω την στερηση μου.

Δεν μπορω να θυμηθω.
Απ'οτι ακριβώς θα πρεπει να αρχισω,
Δεν ξερω διόλου πως αρχιζεις κάτι τετοιο,
την μεθοδο που γεμιζεις ενα αδειο χαρτι δεν ξέρω.
Τωρα που φοβισμενα ,ομολογώ,
αποφασισα επιτελους οτι πρεπει να γραψω!
για σενα που αγαπώ
μα φοβαμαι πως θα αντικρησω,
παραδωμενη στους επομενους στιχους
να ακροβατεις νεκρη απ'τις γραμμες που χαραξα.

Δεν μπορω να ανασανω οπως πριν
και ας ηξερα το τελος ,μου φαινοταν διαφορετικο
Περασαν ωρες νομιζω.
απο τοτε που ξεκαθαρισα την αρχη .
για ολα αυτα που θα γραφα για σενα.
και μεσα σε αυτον τον παραλογισμο,
κατεφυγα εντρομος στο φινάλε!
ωθουμενος απο την προσταγη του χρονου,
να κλεισω αυτο το ατιτλο ασεμνα.
χωρις ποτε να ονοματησω.