I'm going to Nebraska

Όταν κυνηγας την νυχτα αυτη κανει ελιγμους να σ'αποφυγει και στο τελος γυρναει για να σε μαχαιρωσει πισωπλατα.

Σάββατο βράδυ. Εχω ραντεβου στις 2.30 στον Θε. Ειναι φισκα στον κοσμο. Γεματος απο αλλοκοτες φατσες που μπενεις μεσα και σε κοιτανε με αυτο το απειλητικο βλεμα μοναξιας ενω η παρεα τους εχει 3 τραπεζια απλωμενα το ενα πανω στο αλλο. Ειναι αυτοι οι τυποι που χαιρονται οταν βρισκονται με κοσμο σε κοσμο αλλα επειδη εχουν την υποψια οτι καποια μέρα θα ειναι μονοι τους, βγαζουν οργη προκαταβολικα σε μια προσπαθεια να διασφαλισουν το αβέβαιο μελλον τους. Οποιος μπει λοιπον θα του επιτεθουν απροκαλυπτα. Θα τον κατασπαραξουν διχως τιποτα. Ενστικτοδώς. Σαν τα ζώα. Ζώα ειναι και αυτοί.
Σκουνταω/σκουντουφλώ στους παντες για να περάσω "συγνωμη να προχωρησω" ,"κατσε λιγο φιλε να μπω απο εδω" ,"εσυ βγες απο εδω" ,"εγω θα περασω απο'δω" ,"οχι εγω πρωτος ειχα σειρα" και καταληγω στην μεση της διαδρομης του μπαρ,στην κολονα με τους κύκλους που ειχα ζωγραφισει πριν 10 χρονια. Θελω και πρεπει να συνεχισω γιατι βλεπω γνωστους που θα μπορουσα να πω ενα στημένο "γεια" αλλα δεν παιζει τωρα με τιποτα, ηρθα να βρω τα κοριτσια και ηδη σκεφτομαι τι θα γινει μολις τις συναντησω. Βαρέθηκα απο τώρα την σκέψη οτι ήρθα. Θα χαρουν αυτές απ'την άλλη ,θα σκασουν στο γελιο με το καινουριο μου κουρεμα, θα με κανουν να γελασω και εγω, θα ρωτήσουν πως πάει η ταινία, η Μ θα θελει να κλαψω, η δε Α θα ανοιξει το ανθολογιο με ποιηματα του Μποντλέρ να το διαβασει μεσ΄το σκοταδι αγκαλιά με το πορτατίφ να μηρυκάζετε και τα ανθισμένα στο βάζο λουλούδια. Τάχατες .Ηδη πριν ακομα φτασω σε αυτες τις σκεψεις που θα ξεδιπλωθουν μπροστα μου κανω προβα τις δικαιολογιες . "Δεν μπορω να κατσω εδω αλλο κοριτσια ,παω σπιτι,πρεπει να κάνω πεφστρετάφ". Τί ειναι αυτο; δεν εχει καμοια απολυτως σημασια οπως εμπλεκε και ο Μπονουελ τις λεξεις με τα πρόσωπα και καταστασεις, ετσι και εγω θα την κοπανήσω . Αυτα θα γινουν ομως σε λιγο γιατι πρεπει να προχωρησω ακομα πιο μεσα ,οπου φανταζομαι ενα κιριλε τραπεζακι γεμάτο γκομενες να αναγραφει ακομα το ρεζερβε με χρησα γραμματα στο μαυρο πλαστικο για την μοναδικη καρεκλα που εχει απομεινει και ειναι η δικια μου.

Στην κολωνα λοιπον οπως κανω να κατεβω το σκαλοπατι ειναι δύο τυπισες. Η μια με βλεπει και κανει οτι διαλυθηκε ο κοσμος ολος στα ματια της. Γυρναει προς την φιλη της και με δειχνει γεματη αηδια. Τι σκατα σκεφτομαι.. Ολα ειναι μεσ'το μυαλο μου,δεν παιζει. Για τον απο πισω θα λεει.Ισως να σχολιαζει και καποιον πινακα στους τοιχους οπου κανείς ποτε με απολυτη διαυγεια δεν κατορθωσε να αντιληφθει την σημασια τους. Έτσι και αυτη μάλλον. Οσο πλησιάζω προς τα μέσα προσπαθω να συνδεσω αυτα τα 2 προσωπα με γεγονοτα. Δεν μου σκαει τιποτα προσφατο οστοσο μεσ΄το μυαλο μου παρουσιαζονται οικεια. Φτανοντας στο τελευταιο τραπεζι ,διπλα στην τουαλετα συναντω τις φιλες μου. Πραγματι υπαρχει μια καρεκλα οπου και καθομαι. Αφηνω τα τσιγαρα μου,το γουοκι τοκι , αποθετω την κάπα σε μια κρεμαστρα και παραμενω σιωπηλος καθόλην την διάρκεια αφου ηδη προσπερασα τα σχετικα καλωσορισματα. Η Μ γεματη χαρα στην σκεψη οτι ειμαι θλιμενος αποφασιζει να μου μιλησει. "Τι εχεις Αλέ;" ρωταει με ναζι. Χμμμμμμ ακουγομαι να απανταω μεσα απο την απολυτη σιωπη μου. Σκεφτομαι τις 2 τυπισες και δεν ξερω τον λογο που το κανω αυτο. Ειναι ανοητο και οδυνηρο να ασχολουμαι με τους θαμωνες της άρωστης πραγματικοτητας. Και ομως υπαρχει κατι που δεν μου κολαει και δεν μπορω να αποφυγω. Αναβω ενα τσιγαρο και πλησιαζω προς την κολονα ξανα. Αυτην την φορα πιο θρασης,δεν αρκουμε σε βλεματα του ισως;,αν;, μπορω να πιστεψω; οτι βολεύομαι με το μπισκοτάκι φωνάζοντας ξανα "polly wants a cracker" το επομενο πρωινο ,μεσα απ'το κλουβι μου. Απευθυνομαι απότομα δίχως να με παρουσιάσω σε αυτην που μου γαμησε την ψυχολογια.
-Πολυ ομορφη η πολη μας ,ετσι;
-Ναι ,Αλέ γαματη ειναι ,εσενα σ'αρεσει;
ΟΚ,πλεον ειμαι σιγουρος οτι με ξερει και κατι παιζει..
Εχω πει πολλες αηδιες* μπας και καταλαβω τι εχει προηγηθει καποτε ωσπου κουράστηκα και της λεω φανερά.
*είναι αυτες οι συζητησεις που ξετυλιγεις το νημα για να φτασεις καπου ,εχουν ενδιαφερον αν τις παρατηρησεις σαν θεατης, εχουν εξίσου ενδιαφερον οταν τις παιζεις για να κερδισεις κατι αλλα τωρα δεν μπορω να μιλησω γι'αυτο.Ηταν το προκαταρτικο.Για να φτασουμε στο ρεζουμε.Οπου και φτασαμε..καπως πρόωρα ομολογώ.
-Ακου να σου πω,βαρεθηκα καταρχην να στεκομαι ορθιος ,θα μου πεις τώρα γιατι οταν μπηκα με κοιταξες και σου΄ρθε εμετος .
Αυτη προσπαθει να δικαιολογηθει ,να τα ριξει ολα στο τυχαιο,στην συμπτωση και θεωριες της πουτσας.
Στο τελος αφου επιμενω μου κοπαναει ένα ονομα. Ελέ μου λέει. Θυμάσαι την Ελέ;
-Ναι, τι ειναι αυτη η Ελέ; αποκρινομαι ανυσηχος.
-Α μαλακα,δεν ξερει στα ίσα .. δεν θυμαται τιποτα, λεει γελωντας προς το μερος της φίλης αγάμητης2.
-Τι να ξερω..πες μου. Τι της εκανα; Τι σκατα της εκανα και πρεπει εσυ να με κοιτας ετσι; Την αφησα εγκυο πριν 4μιση χρονια; Της υποσχεθηκα παλατια; Κοιμηθηκαμε μαζι και δεν μου σηκονωταν; Πες μου λοιπον..τι στο διαολο της εκανα και ποια ειναι αυτη;
-Θα εχει τοσο ,απανταει αυτη...τοσο ισως και λιγοτερο Αλέ,προσθετει φουσκωμένη απο υπεροψία.
-Και πρεπει εγω λοιπον να θυμαμαι τι εκανα πριν 4 χρονια σε αυτην την σκατοπολη στην ξαναμενη φιλη σου; ρωταω σε έξαλη κατάσταση.
Τα'χω πάρει παρα πολυ ομως και της λεω..
-Αντε γαμησου παλιο μουφοχιπισα φοιτητρια απο την Καρδιτσα που ξεμεινες στην πολη μας γιατι φοβασαι να γυρισεις στο χωριο και κανεις την γκαρσονα σε φτηνα μπαρ για να βγαλεις το νοικι απο τον γαμιστρονα σου.
Απο εκει και περα η τυπισα εχει αγχωθει και δεν μου λεει τιποτα.Ισως να φοβαται οτι αυτο που εκανα τοτε στην φιλη της ,μπορει να το κανω τωρα και σε αυτην. Δεν με πιεζει αλλο. Μου μιλαει για το γαμημενο φεστιβαλ κινηματογραφου. Αρκειτε στο οτι δεν θυμαμαι και αυτο την ικανοποιει. Το απολαμβανει ξεκαθαρα που καταφερε να με αγχωσει και να μου γαμησει την βραδυα.
Γυρναω στο τραπεζι μου στο βαθος. Παιρνω οτι μου ανηκει και την κοπαναω οργισμενος δίχως να πω γεια στα κορίτσια μου. Ολες αυτες οι φατσες που καθονται στα μεγαλια τραπεζια μονοι με κοιτανε ακομα πιο απειλητικα καθως αποχωρω νικημενος. Θελω να σταματησω και να μαλλωσω με κανεναν απο αυτους ,αλλα φευγω. Θελω μονο να παρω σβαρνα τα μπαρ και να πινω μονος μεχρι και να ξημερωσει.

Γυναικες που κυκλοφορουν δυο δυο και μοιραζονται οργασμους. Γυναικες που προσποιουνται τα παντα ψευδονται ακαταπαυστα ακομα και στον καθρεφτη το μονο που στ' αλήθεια τις γοητευει. Γυναικες του καθρεφτη συσορευονται να δημιουργησουν στρατο και μουσκευουν απ'την γκαβλα ολες μαζι κοιτωντας τον ιδιο άνδρα. Γυναικες που φυλακιζουν την οργη τους σε ψευτικο χαμογελα στην υποψια οτι ο αντρας που ανακαληψαν δεν θα γινει ποτε δικος τους. Γυναικες που στηνουν αυτι να αφουγκραστουν τους οργασμους απο φιλες τους . Σκαρφαλωνουν στα μπαλκονια με τον κινδυνο να πεσουν στο κενο για να τα τυλιχτουν σε ξενα δωματια, με δανεικα ονειρα.

Μπενοντας στο 1ο μπαρ προσπαθω πραγματικα να απομονοθω. Τα παιδια πισω απ΄την μπάρα γνωστα ,τους αφηνω την καπα μου. Παραγκελνω μια μπυρα και σκεφτομαι το σκηνικο που προηγηθηκε. Ειμαι σε ενα πολυ σκοτεινο μπαρ που εχω να παω αρκετα χρονια. Φοραω μαυρα και νιωθω σιγουρος οτι εδω δεν θα με δει κανεις. Κοιτωντας στο βαθος βλεπω καποια γκομενα να κουναει τα χερια προς το μέρος μου λες και πνιγεται αν ντουμπλαρω πανω της πλανο απο θαλασα φουρτουνιασμενη .Δεν παιζει να σηκωθω. Κανω ανυποψιαστες κινησεις του στυλ "Εγω;εμενα λες;" χτυπαω με τον αγκόνα ακομα και τον τυπο διπλα στο μπαρ που τον εχει παρει ο υπνος "Εσενα λεει φιλε,δες εκει,για κοιτα καλα καποια γνωστη σου θα΄ναι ,ξυπνα επιτέλους" . Σκαει αυτή ξαφνικα μπροστα μου λες και εχει την μαγικη ικανοτητα να παγωνει τον χρονο και να κάνει "τζα!" . Χαμογελα πειραγμένης τζοκοντας ,ποζες λες και εχω καμοια καμερα στα χερια μου και τραβαω ανθρωπους για οντισιον. Ειμαι πολυ κουρασμενος και θελω να την διαοστηλω αλλα ακομα και για να το κανεις αυτο πρεπει να υποστηρίξεις δυο πραγματα.
1ον: ο αλλος ειναι παντελως αγνωστος και απλως θελεις να τον βρισεις ,διχως ιδιαιτερο λογο.
2ον: ο αλλος ειναι γνωστος και κατι σου εχει κανει,οποτε τον καντιλιαζεις εχωντας ξεκαθαρο λογο.
Μα αυτη δεν ανηκει σε καμοια κατηγορια απ'τις 2. Μου μιλαει τοσο οικεια και νιωθω παλι την θαλασσα. Νιωθω τωρα πως ειμαι ενα ψαρι θλιμενο που γεμισε την δικια του θαλασσα με δακρυα και ηρθε ενας ψαρας να του περασει το αγκιστρι,το εβγαλε εξω αλλα δεν το σκοτωνει. Το κραταει φυλακισμενο σε γυαλα μαζι με το αγκιστρι που του περασε επιδεξια στα χειλη για να μενουν παντα ανοιχτα.Και παντα να ειναι χαμογελαστο μέσα απ'την γυάλα. Μου λεει γιατι δεν ηρθα να την δω στο μπαρ που παιζει και οτι βαριεται την δουλεια της. Λεει οτι όλοι οι θεσσαλονικεις ειναι ξενεροτοι και πως δεν περιμενε να με συναντησει εδω. Οστοσο μου αποκαλυπτει πως οταν με είδε για 1η φορά με συνδιασε με τετοιους χωρους. Να μας έλεγε και ποια ηταν η 1η φορά. Σιγουρα όχι αυτη απ'οτι κατάλαβα. Της λεω στα ισα τι συμβαίνει ,εχω κουραστει με αυτο το παιχνιδι.
-Λοιπον ακου κοριτσι ,δεν ηρθα στο μπαρ που μου λες τοση ωρα και ηδη ξεχασα ,γιατι απλά δεν ξερω ποιο ειναι που ειναι ποια εισαι..
-Δεν ξερω τιποτα για σενα.Δεν ξερω που σε ειδα.Δεν ξερω καν και αν εχω κοιμηθει μαζι σου ,ετσι που με παιζεις με νάζι.
Γελαει ,οστοσο το πιστευει ή ισως να την γουτευει η ιδέα οτι θα μπορουσαμε να κοιμηθουμε μαζι καποια νυχτα και μου λεει οτι καθεται πιο περα με κατι φιλες της. Αν θελω να παω και εγω εκει.
"Αυτες δεν τις ξερεις σιγουρα,"λεει χασκογελώντας. "Ελα να στις γνωρισω ,ειναι καλα κοριτσια. Μην καθεσαι εδω περα μονος σου σαν τον μαγκουφη" ,προσθετει και κάνει να φυγει.
-Ενταξει της λεω,ισως ερθω.Απλα πριν φυγεις θελω να ξερω ενα πραγμα.
-Τι θελεις; ,πες μου ..λέει και με κοιτάει γεμάτη απορια.
-Μηπως σε λένε Ελέ ; ρωταω με σημασία.
-Οχι ρε Αλε, Γ* με λένε ,αντε γαμησου φευγω,ελα μετα αν θελεις.

Στην επομενη μπυρα σκαει ο Ηλί με μια γκομενα. Ο Ηλί ειναι απο τους τυπους που εχω καιρο να δω και θα ηθελα να μιλησω αυτην την στιγμη. Κανω οτι δεν τον ειδα οταν περναει απο διπλα μου γιατι θελω να τον πλησιασω αργοτερα με την ησυχία μου. Να κάνω και'γω "τζα!". Απο πίσω του σέρνει μια γκομενα που πρωτη φορα βλεπω. Ο Ηλι ειναι ο τυπος που του λες "Τι εγινε μουνακι,παλι με γκομενα εισαι;" και απαντάει καθυσηχαστικά "οχι ρε συ ξεκόλα,φιλη μου ειναι" . Μετα απο κανα μηνα θα ξυπνησεις ενα πρωι να κάνεις 2 αυγα με μπεικον και αφου τσεκαρεις την αλληλογραφια σου θα υπαρχει το προσκλητηριο του γαμου τους στολισμενο με ενα τεραστιο παιδικο χαμογελο στην αγκαλιά μια γριάς που συμβολιζει το μελλον και τα γηρατιά μαζί.
Τα λεμε αρκετη ωρα με τον Ηλί. Κραζουμε το σκοτεινο μπάρ και αυτους που χορευουν λες και κανουν διαγωνισμό. Εγω του λεω οτι ειναι το καταληλο μερος για να φερεις γκομενα και να περάσεις καλά. Ή στον σινεμα για θρίλερ ή εδω. Και στις 2 περιπτωσεις δεν θα εχει τον χρονο να φλερταρει με κανεναν. Θα νιωθει προσκοληση σε σενα καθως θα φοβάται. Σε βαθμο βασανιστικο που παιζει και να την παρατησεις μονη. Μου λεει που ακριβως καθομαι να αφησουν τα μπουφαν τους. Τα παιρνω στο χερι και του εξηγω να μην αφησει πραγματα εξω, θα τα ψηρησουν. Του τα βαζω πισω απ'το μπαρ και αφου εχω πιει την 2η μπυρα αυτος παει τουαλέτα. Μενω μονος με την φιλη του έπειτα οπου και σκάει η στερεότυπη ερώτηση.
-Για πες Αλέ ,εσυ με τι ασχολεισε;
Την κοιτάω λιγο...ψαχνω πραγματικα εναν καθρεφτη ,κανω να σκυψω στα μάτια της μηπως και αντανακλαει το ειδωλο μου μέσα απ'την κόρη αλλα ειναι σκοταδι οστοσο φοβαμαι και μην με παρεξηγησει.Ψάχνω στις τσεπες απο το παντελονι μηπως εχω κρατησει σημειωσεις για τον ρόλο μου μα ειναι τρύπιες οπως και η μνήμη μου. Δεν ξερω τιποτα για εμενα , δεν ξερω τι να απαντησω. Ξερω μονο οτι πρεπει παλι να φυγω. Περιμενει την απαντηση αν και κατι μου λεει οτι την ξερει ηδη. Αυτο με φοβιζει και γι'αυτο φευγω. Αυτο ειναι που παντα με εκανε να τρεχω. Εισαι πολυ ευαλλωτος οταν δεν ξερεις τι εχεις κανει στην ζωη σου. Μετα απο καποια φάση καταντάει αγχωτικό. Μου 'ρχεται να την ρωτησω πριν φυγω "Μηπως σε λενε Ελέ;" ,αλλα δεν το κανω παρα μονο της λεω.
-Μισο ρε συ.. κατι μου ετυχε, ερχομαι σε λιγο ,πες τον Ηλι οτι τα μπουφαν ειναι πισω απ'το μπαρ ,ας τα ζητησει αυτος ,αν και θα ειμαι εδω λογικα.

Στον Σ* παραγγελνω να φάω για τον δρόμο. Οσο τα ετοιμαζει βγενω προς τα εξω να δω τι γινεται με το αμαξι. Το εχω φυσικα διπλοπαρκαρισμενο με τα αλαρμ αναμενα σαν μετρονομος να κρατανε το τεμπο της αγωνιας μου και το μαγνητοφωνο να παιζει στην τσιτα charlie parker. Μηπως ακομα και ο μπατσος γοητευθει απο την jazz και δεν μου το παρει. Καποτε μου πηραν τις πινακιδες τετοια ωρα στο ιδιο σημειο ,περιμενωντας να ετοιμαστει το φαι. Τοτε ημουν με τον Ε γυρνουσαμε απο το Res και εκανα πως λιποθυμησα οταν ειδα τον μπατσο να μου τις ξεβιδωνει. Ήταν η 3η φορά σε 3 μήνες. Τις έπερνα και μετα απο λιγες μερες τις ξαναεδεινα πισω.Σαν αναρχικο καθεστός ενα πράμα.Δίνεις/δίνεσαι/επιτιθεσαι με ότι τέχνασμα έχεις και στο τέλος λογικά κάτι πίσω θα πάρεις. Ο Ε την είχε καταλαβει οταν με είδε να σωριάζομαι χάμω ,εξ'αλου λιποθυμαω τακτικα για να τρομαξω κοσμο και ακολουθησε το σκετς μου..
-Ο φιλος μου...ο φιλος μου..εχει καρδια ,τι θα κανουμε τωρα,μην το γραφεις σε παρακαλω!!!
Ο μπατσος με κοιταξε φανταζομαι ,αν και ειχα κλειστα τα ματια καθως έκανα τον ψόφιο , τον ακουσα να λεει αδιάφορα:
-Θα φωναξω ασθενοφορο τωρα αμεσως να τον μαζεψει αν δεν ειναι καλα και εφυγε προς το περιπολικο να δώσει την εντολή απ'τον ασυρματο.
εκει σηκωθηκα σαν να εγινα καλα απο θαυμα ,αρπαξα την κληση μου και παραλιγο να μ'επερνε αυτοφορο γιατι τον επαιξα.
-Κυριε μπάτσε ειλικρινα σας μιλαω ενιωσα αδιαθεσια και επεσα.Δεν το εκανα εσκεμενα για να κερδίσω την εύνοια σας.
Πιο πολυ με ενοχλησε το οτι δεν εκανα καλα την λιποθυμια και οχι τοσο οτι μου πηρε τις πινακιδες.
Επέμενα στον Ε όταν γυρνούσαμε "Πες μου ρε μαλάκα..δεν λιποθύμησα καλα;"
Λιγο πριν βγω λοιπόν απο το μαγαζι να κοιταξω τον δρόμο ακουω να με τραβάει πισω η ανησυχη φωνη του τυπου που μου ψηνει τα μπιφτεκια απευθυνομενος σε εμενα λες και με συμαδευει με όπλο.
-Εεεε φιλε φιλε που πας;;;
-Γυρναω..αυτην την φορα πραγματικα οργισμενος με ολους τους κομπλεξικους σε αυτην την πολη, θα τα ακουσει αυτος.
-Τι θες ρε συ;πας καλα;Τι φωνάζεις;;νομιζεις πως θα φυγω;;
-Νομιζα πως φευγεις ,δικαιολογειτε προς το μερος μου ,ενω κοιταει την ψησταρια του και οχι εμενα στα ματια που του τα χωνω. Σταζει απο ιδρωτα εκει μεσα.
-Που να παω ,αφου σου εχω παραγκειλει του λεω.Λες να σου αφησω πιστολα τα σαντουιτς και να φυγω; Αντε συνελθετε λιγο ,του λεω φανερα νευριασμενος.
-Ακομα και να φυγω σε 5 λεπτα τα εχεις δωσει σε αλλον ,τοση δουλεια εχεις εδω μεσα..δεν βλεπεις τι γινεται;;
-Φιλε εχεις δικιο ,αλλα εχει γινει αυτο,βαριουνται να περιμενουν και φευγουν οι πελατες.
Περνωντας το πακετο μπένω στο αμάξι βάζω μπρος και ξεκιναω σιγα σιγα στην ακρη του δρομου ροκανιζοντας το 1ο σαντουιτς σκεφτομαι ποσο πολυ μισω αυτην την κομπλεξική πολη .
Περιπτεραδες κακομουτσουνοι που σου πεταν τα ρεστα λες και τους ζητησες δανεικα. Γκαρσονες απο τα χωρια που αν της μιλησεις για κατι ασχετο την ωρα που σου περνουν παραγγελια αγχωνονται και σου απαντανε νευρικά "δουλειά δουλειά πες μου τώρα τι θελεις να πιεις γιατι πρεπει να φυγω να δουλεψω". Δημοσιοι υπαλληλοι βολεμενοι απ'το κράτος που αν τους ζητησεις infos για κατι ,νιωθεις μπροστα στον γκισε οπως περιμένεις σαν να υπαρχει λαιμητόμος στο ταβανι και ειναι ζητημα χρονου/βαρητυτας ποτε θα πεσει πανω σου να σου πάρει το κεφάλι. Θαμονες στα μπαρ που νομιζουν πως ολα ειναι σε φαση με καμερες που καταγραφουν ατάκες και την πιο καλοστημένη πόζα. Ζώα.

Λιγο πριν παρκαρω στο σπιτι μου θυμηθηκα ποια ειναι η Ελε. Εκει που σκεφτομουν τι θα γραψω και πως θα αρχισω αυτο το κειμενο ,στις 6 παρα 10 θυμηθηκα τα παντα για εκεινη την νυχτα με την Ελέ. Καταλαβα ποια ειναι και τι ακριβως έχει γίνει. Σκεφτηκα το εξης. Αν είχα μονο μια ευκαιρία να γυρισω τον χρονο πισω και να αλλαξω κατι απο αυτα τα προσωπα δεν θα τον γυρνουσα σε εκεινη την νυχτα πριν 4 χρονια για να σταματησω αυτο που εγινε με την Ελέ. Θα τον γυρνουσα 3 ωρες πριν στο σήμερα την στιγμη που μπηκα στον Θε και αντιληφθηκα το βλεμα της φιλης της. Πλεον ομως ξερωντας τι εχει παιχτει. Και εκει θα τα λεγαμε "αλλιώς" με την πατσαβούρα αγάμητη ανοργασμική ανέραστη στερεοτυπη χωριάτισα.