Αρχή του τέλους ...

photo from davidart

(!) Αν ανοίξω το κεφάλι μου θα βρω μέσα χώμα και ναι θελω να σκεφτομαι πως δεν ειναι εγκεφαλος αυτο που μου διεγείρει τον πανικό ειναι μονο ενα μπαούλο απο σκεψεις που κλειδωσα μαζι με την αποδειξη κλειδι στα ματια μου μουσκεμενες αναμνήσεις ,ιδρωτας και κοπωση ως προς την στέρηση στοιχείων στην ερευνα για το στείρο, δεν ειναι εγκεφαλος αυτο παρα μόνο παράνομα απλωμένο χώμα μέσα μου και ολα αυτα που θυσίασα να δραπετευσω περισσότερο υγρά απ'την βροχη που ξεπλένει την σαπίλα στην σάρκα μου ,δεν ειναι κορμι δεν ειναι εγκέφαλος δεν είναι διόλου αυτο που ακουμπάς και ονομάζεις ύλη ,χωμα ειναι και δρομος για να φτάσεις σε παιδικη χαρα και ασυλο της αηδίας μου βουτηγμένα όλα στην λάσπη αν δεν πάψω ως τότε να κλαίω.

Συμφωνήστε μαζι μου για το ποσο απλος ειναι ο ορισμος ,συμφώνησε μαζι μου για το ποσο ευκολη ειναι η αποδοχη οτι ξεχναμε να συμφωνήσουμε απο συνήθεια ,να καθορίσουμε όχι οπως σαν βρεφος στις αναγκες απ'την αυταπατη στα ματια μας γιατι δεν ξερουμε τι θα πει αν πως, ομως δεν στριμωχνόμαστε στα πρέπει μονο να χαζογελαμε σαν βρεφη σου ξανα λεω απο λάθος ,μεχρι και να αποκοιμηθουμε ατάραχοι στην αγκαλια αυτης που μυριζει τάχατες μανα.

Οι λεξεις ευωδιάζουν καρπίζουν ανθη μα να μην εχεις κήπο μα να μην εχεις αποστολη πως να γκρεμίσεις σπιτια που μεσα δεν θα μπεις ποτε ,λάθη να δεις πως ειναι μεσα τα άνθη ανάποδα απο τα όλα φυτρώνουν οργισμένα ,όχι εσύ φταις μα η μανία να φυλακίσουμε το κενό σε τοίχους απο αφρολέξ, γιατι να διαβγεις εις το απηρον τον ιδιο δρομο ,για να εισαι σιγουρος οτι τιποτα δεν θα αλλαξει αν αλλαζες κατι και εσυ;

Θα μου μιλησεις ξανα για το τότε και δεν θα ξερω τους λογους να το κανεις αν θα πεις για τους εραστες σαν τονισεις πως ησουν ερωμενη μου/σου/του και επιμείνεις σε αυτο ,στο οτι ησουν δεν θα ,εισαι δεν ,θα υπαρξει περίπτωση να γινεις οπως ξανα σαν φυγεις έπειτα με τα λαφυρα δεν θα φωναξεις γιουχου παραμονο θα παριστανεις την νεκρη γιατι ετσι ξερεις/ έτσι σου έμαθα μικρή, μεγαλόσωμη πόρνη.

Ποσο ελλιπής είναι η αίσθηση να μου λειπεις ενώ ποτε δεν προφτασα να σ'εχω όπως έχει ο κυνηγος το οπλο ο σκυλος τον αφεντη και το πουλί την μοίρα του γραμμένη στον κρότο και μεχρι ποσο θα σφιγκομαι θα ακροβατω στην αναμνηση θα /εκρεμες ρολοϊ τοίχος καρφι και οχι ζωο μικρό συμπαθές που μαθαίνει να στέκεται στο πατακι σου ,αυτο που γραφει σπιτι γλυκο σπιτι ,οστόσο εξω υπαρχει αναγραφή « προσοχη σκυλος μεγάλος δαγκωνει ,μην»

Δεν μπορω αλλο να γραφω κατα λάθος λες και θα'ρθεις με πάθος δεν μπορω αλλο να ψαχνω τον τροπο να ξεχασω δεν μπορω να λησμονήσω την πρόσχαρη αναφώνηση νίκης ,στρατός με στρατιωτάκια σκόρπια μεσα μου, ποσο πιο ευκολο θα φαινοταν αυτο αν ημουν ο ανθρωπος αυτουργός της αδυναμίας ή αν δεν ημουν στρατηγος αφημένος σε μάχη ξοφλημένη ,όλοι νεκροί που τόλμησαν να αμφισβητήσουν οτι μπορω να γίνομαι κρεμμυδι και οχι το κλαμα αυτού αφου σοτάρεις την θλίψη σου σε τηγάνι ,ψέμα αν βλέπεις και σκέφτεσαι χορτάτος πρίν καν δοκιμάσεις το άνοστο τώρα.

Πες μου εσυ γιατι εισαι εσυ ,πες οτι ξερεις οταν κοιτας τον καθρεφτη ,ειναι αυτος άραγες που λενε να επιμενουν να θεωρουν πιστο αντιγραφο της πραγματικοτητας ,αχ και να ξερες πως οτι σκεφτεσαι/ξερεις λιγο πριν αποκοιμηθεις ειναι η σκεψη τελευταια διαδοχη των ονειρων σαν ερθει ανακοπη στιγμης απο διαρρηκτη που τρυπωνει στα ονειρα με σκοπο μονο να μας φερει κοντα άλλα εσφαλμένα γιατι ,εμεις ορκισμένοι δολοφόνοι των "θέλω",πες μου τι του ειπες πριν ,πως διάολο ξερει ολα αυτα που θα γράψω αφου εγω σκιάχτρο με ποια ιδιοτητα φροντιζει η νυχτα να μην ειναι νωθρή και απλα αστρα στολιδια στην κουρτινα ,μα πες μου πως ,πως γινεται να εισαι εσύ και μετα σιωπη ξανα ονειρα ,ας.

Αν ανοιξω το κεφαλι μου θα βρω μεσα αχυρα και αχυρωνα ανοχύρωτο και σταβλο και δεν θα βρω ρομποτάκια να παρακολουθουνε την εξελιξη μου δεν θα βρω σταβλίτες να φροντίζουν για εμένα, αυλικούς να ορίζουν εμένα ως προς τον ανθρωπο πάνω απο ανθρωπο -αλλυσιδα φρικης- ηλίθια που θελεις να τρέφεσαι απο την θλίψη μου ,δεν σπαω οταν με πατας δεν υπαρχεις μην προσπαθείς να με λιώσεις και ας είμαι παγωτό, δεν θα ξέρω τιποτα απ'ολα αυτα που συμφωνουν με τούτο που βλεπω και ας μην ειμαι αυτος και ας μην ειναι δικο μου το ζωο που ποτιζω τρεφω μεγαλωνω με μοναδικο σκοπο να αφησω ελευθερο κάποια μέρα για να δω πως τρεχει ,μηπως και ετσι καταφερω να επιζησω γυμνός με στολή τεσσάρων εποχών σε αυτον τον κόσμο που μόνο βρέχει και ας είναι καλοκαίρι 24 του Ιούνη.

Δεν ξερω πως γραφεις ,δεν ηξερα ποτε ,σιγουρα δεν ειναι η στιγμη οπως νομιζα που φυλακίζεις ,δεν ειναι γραμμη που ξεκιναει απο μια βουλα και θα γινει ισως ενα φεγγαρι ενας κύκνος αν υπαρχει εμπνευση αλκοολ ,ενα γράμμα συντροφιά με την στίξη (;) ,δεν είναι μια τομή που ανοίγεις στον εγκεφαλο όπως προανάφερα, τιποτα δεν ειναι τελειο ούτε καν το Ω! σύνθεση μουνιού και πούτσου αν θες ,είσαι σίγουρος πως οτι είναι ακολουθία του (!) δεν είναι ανάποδο και προαγγέλλει πως κάτι σημαντικό θα γίνει;

Mα δείτε που φτάσαμε ,δεν υπαρχει τελος γιατι δεν υπαρχει αρχη ή μέση ,μην περιμένεις μην αναζητεις τώρα που ξές πως λίγο έμεινε και ίσως καταφέρεις να δεις, κάνεις λάθος αν αυτο , πως να ψαξουμε τους λογους της αποτυχιας μας ,δεν έχουμε εγκέφαλο μονο εναν σταβλο που κατοικούν σκιάχτρα και τέρατα όμορφα 24 γράμματα.