.

Tuesday, April 25, 2006

268 "γεματα" βραδυα περιμενοντας την <Κ> για να παμε στους Madredeus

Θωρώ το δωματιο που ειναι αδειο ,με εναν οξυ φωτισμο που ταξιδευει,χαμηλοι τονοι εδω μεσα εγκλειστος Παρασκευη βραδυ.
Πατω ασυναισθητα ,τηλεπαθητικα περιπου το αριστερο και επειτα το δεξι κουμπι απο το ποντικι διχως να ψαχνω τιποτα ανακυκλωνω γνωριμες σελιδες που επισκεφτομαι καθημερινα και επειτα ξαναεπιστρεφω στην αρχη.
Σκεφτομαι τι να γινεται εξω.
Εξω απο εδω,απο αυτην την βαρια ξυλινη πορτα και απο τα χαρτινα στο εσωτερικο τους ντουβαρια οπου αν κολησω το αυτι μου μπορω να αφουγκραστω τους γουρουνισιους ηχους απο τους γειτονες,τα ρουθουνιζματα τους και σκεφτομαι ησυχος πως ισως να κοιμουνται.
Νιωθω τοσο μονος που αρχισα να γραφω και προσπαθω να περιγραψω με σαφηνεια αυτο το συναισθημα δυσφορας.
Γινεται απαλα στην αρχη,σαν το πρωτο φλερτ που φοβασαι οτι θα τα καταστρεψεις ολα.Σαν το πρωτο φιλι οπου ακους το τρεμουλο στην ανασα σου,φλεγεσαι απο το αναφιλητο σαν ακουμπας τα χειλια της και επειτα βουτας.Πιο σιγουρος απο την αρχη ,πιο φοβισμενος για το τελος αγκαλιαζεις με δεος την καταδικη σου.

Ειμαι σε αυτο το δωματιο αγνωστος για πολα χρονια και οσο γραφω περνανε γρηγορα ,πολυ γρηγορα, και η οθονη τρεμοπαιζει καθημερινα ,χανει την φωτεινοτητα της μεχρι που σκεφτομαι την μερα οπου θα πρεπει να αντικατασταθει.
Η μια λαμπιτσα που κρεμοταν απο πανω μου σαν δορυφωρος και ακολουθουσε παντα τις μικρες εξορμησεις μου σε αυτο το δωματιο,εσβησε.
Γι'αυτο σκεφτομαι τι θα συμβει οταν η οθονη εξαντληθει,απο ολη αυτη την οργη που αποτιπωνω πανω της.
Θα ηθελα λιγο παραπανω χωρο,λιγο περισοτερο φως να ριξω στο δωματιο,να μπορεσω να κουρνιασω πιο σιγουρος για την σταση μου σε καποια γωνια απο τις 4 που εχει ,με ασφαλεια να απλωθω, διχως τον φοβο οτι θα πατησω καποιο εντομο.
θα ηθελα πολλα βασικα και ενα απο αυτα τωρα που το σκεφτομαι ,ειναι καποιον αποτομα να ανοιξει την πορτα και θα ψυθιρισει για κατι σημαντικο που εχει συμβει εξω,γιατι ολοι σε αυτο το σπιτι ξερουν οτι με ενοχλουν οι φωνες και μετα φευγοντας πανω στην βιασυνη και το αγχος του θα ξεχασει για λιγο την πορτα μισανοιχτη ,αφηνωντας λιγο απο το φως να εισχωρησει στο δωματιο.
Δεν ξερω αν θα γινει ποτε αυτο,επισης με τρομαζει και η ιδεα αν ολα ειναι παιχνιδι για να σβησει και η οθονη,ο μοναδικος μου ταπεινος συντροφος,να μαζευτει ολη η φωτεινοτητα σε μια μικρη κουκιδα στο κεντρο απο το ματογυαλι της και μετα να βυθηστει το δωματιο στο σκοταδι,αν καποιος κατεβασει τις ασφαλειες που μιραζεται.
Προσπαθω να μενω ησυχος αλλα απο την αλλη σκεφτομαι τον σπιτονοικοκυρη μου ,2 οροφους πιο κατω οπου καποια μερα απο αυτες θα απορησει γιατι δεν διασχιζω πλεον την εξοπορτα για να αγορασω εφημεριδα το πρωι και το μεσημερι αφου του πω για το ταβανι που σταζει τον ιδρωτα οταν βρεχει θα κατηφωρησω λιγο πιο κατω στο μαγειριο της κυραΜαρθας για κατι νοστυμο απο τις λιχουδιες της.
Προσπαθω να μετρησω τις μερες μετρωντας κατω απο το φως της οθονης το τασακι ,οπου γεμιζει με τσιγαρα και για καποιον λογο μαγικο δεν τελειωνουν ποτε.Το ιδιο και οι μπυρες.Υπαρχει ενα ποτηρακι κολονατο με φινετσα οπου αν ηταν εδω ο φιλος μου ο 'Ζ ο περιφυμος οινογνωστης, θα ηταν οργιζμενος για την σταση μου καθως το χρησιμοποιω για τις μπυρες μου ενω προοριζεται για κρασι.
Ποτε ειχα πιει κρασι σε αυτο το δωματιο για τελευταια φορα;Σιγουρα σε καποια απο τις εξερετικες μου περιπτωσεις.Με την πορτα να ανοιγοκλεινει αφοβα,το δωματιο να ειναι λουζμενο απο φως και τα παπλωματα απο το κρεβατι να ευωδιαζουν λεβαντα.Μπορω να θυμηθω με την Κ αλλα δεν ξερω ποσος χρονος περασε.Θαρρω πως στεκοταν εδω δεξια απο το καθιστικο μου,ακουμπωντας στο απαλο μου μαξιλαρι πλαι στον τοιχο.
Τι ομορφες στιγμες τότε...

'Ενα πρωι ξυπνησα ανυσηχος απο φωνες και νομιζα πως ηταν στον υπνο μου.Ειχα αποκοιμηθει στο πουφ μου λιγο μετα αφου ειχα γραψει αυτες τις γραμμες και προσπαθησα εκει να μειρικαστω την μυρωδια της Κ...Ετσι και με πηρε ο υπνος.Πεταχτηκα απο τις φωνες στο διπλανο δυάρι οπου καποτε κατοικουσαν ο κυριος Β' με την κυραΦρόσω και τον σκυλο τους.Ενα λαμπραντορ οπου δεν με χονεψε ποτε πρεπει να προσθεσω.Θελω να σας πω οχι με απολυτη σιγουρια οτι πλεον αυτο το ταπινο ζευγαρι δεν κατοικει διπλα μου.Δεν μπορω να ακουσω μεσα απο τους χαρτινους τοιχους το πρωινο γαυγιζμα του Αζορ καθως καλουσε τον αφεντη του για περιπατο.Αν δεν καταφερνε να τον αφυπνισει ξεγλιστρουσε σαν βδελα μεσα απο την χαραμαδα της πορτας και ερχονταν να κανει την αναγκη του στο πατακι της εξωπορτας μου.Πλεον αυτο εχει αντικατασταθει απο ενα ρυθμικο και ανυσηχο χτυπο σαν τους δεικτες του ρολογιου καθως διασχιζουν μια διαδρομη και σαρωνουν οτι βρισκουν στο περασμα τους.Σαν καποιος ανυσηχα να εχει καρφωσει ενα τραπεζι πανω στον τοιχο που ενωνει αυτα τα 2 δωματια και να αφωμιοσε πληρως την σταση του,κρεμασμενος απο το τραπεζι να χτυπαει αμηχανα τα δαχτυλα του εκει.Ισως απλα να απολαμβανει το κολατσιο του.Δεν μπορω να φανταστω τι γινεται εκει αλλα πολυ με συνεπαρει η σκεψη να ανοιγα καποια μερα απο αυτες,ισως απλα να πιστευα οτι μπορω να το κανω,μια τρυπα.Τουλαχιστον να με καθοδηγουσε η ιδεα γιατι αυτο που θα αντικριζα θα μπορουσε να επαληθεφσει την λογικη μου, οτι τιποτα δεν ειναι απολυτο.Δεν ειμαι εγω αυτος που γραφω.Δεν ειστε εσεις οι αναγνωστες.Ολες οι σελιδες ειναι απλα λευκες και εχουν την εμονη να σκεφτειτε οτι θελετε ,περνωντας 'τες διαδοχικα..


Το δωματιο οσο παει βυθιζεται περισοτερο στο σκοταδι.Σημερα προσπαθουσα για καμποσες ωρες να παταω τα κουμπια της οθονης και αυτο εκανα.Απλα πατουσα τα κουμπια μηπως αλλαζοντας την γωνια,το μεγεθος της θα φωτιστει περισοτερο ο χωρος.Το κουμπι που γραφει "Φωτεινοτητα" δεν μπορω να το διακρινω καλα ,αλλα ηταν το 1ο που πατησα καθως η θεση του παντα ηταν ξεκαθαρη.Σαν να με εκδικειτε η οθονη γιατι ποτε δεν ασχοληθηκα σημαντικα με αυτο το κουμπι.Αν μπορουσα να της μιλησω ,θα ελεγα σιγουρα πολλα και να σας πω οτι θα καταφερνα να την κανω να αλαξει γνωμη.Θα τις εξηγουσα για τους αγωνες εναντι στον χρονο,για το παιχνιδι που καποιοι μας παιζουν,για αυτην την φαρσα που θα παψει να υφισταται μεχρι και να τελειωσω την φραση μου.Ειναι ζητημα χρονου.
Στιγμες που νιωθω πολυ βαρετα και μονος εδω περα θυμαμαι μια συσκευη τηλεφωνου οπου υπηρχε καπου βαθια χωμενη κατω απο τα σκεπασματα και πολες φορες ομολογω οτι τυλιγα το καλωδιο γυρω απο το λαιμο της Κ.Για πλακα ομως και οταν την ξαναδω θα ζητησω συγνωμη,αληθεια.Οχι μετανιωμενος να πεσω στα ποδια της για αυτην την πραξη μου,απλα θα ζητησω συγνωμη και μετα θα κατεβουμε τις σκαλες για να βρεθουμε χερι,χερι στην πλατεια και να ταισουμε τα περιστερια κανοντας ονειρα.Εγω ποτε δεν πιστευα πολυ στα ονειρα.

- Ονειρο ειναι κατι που δεν εχει διαρκεια ,καλη μου" τις ελεγα.
- Κατι που δεν μπορεις να ορισεις την αρχη ,ουτε και το τελος,κατι πολυ αφελες και πλασματικο...γιατι πρεπει να πιστεψουμε σε αυτο; "..αναρωτιομουν,
αλλα ποτε δεν την κοιτουσα στα ματια λεγοντας ολα αυτα.
Κοιτουσα τα πουλια και αμηχανα πετουσα μερικους κοκους απο καλαμποκι για να την πεισω οτι ειμαι φυσιολογικος.
- Ωχ καλε μου Α, ελεγε τρυφερα..
- Γιατι ολα πρεπει να ειναι καπως ...μεσ΄το μυαλο σου;"
Και μετα κουρνιαζε στον ωμο μου και δεν μπορουσα να δω τι βλεπει,ουτε να σκεφτω τι σκεφτοταν.

Ετσι λοιπον καποια μερα απο αυτες που βρηκα την συσκευη την εβαλα στο αφτι μου.Ο μονοτονος ηχος απο τον βομβο της γραμμης μου θυμησε τον πατερα μου τοτε που τον αντικρυσα νεκρο,δεμενο χειροποδαρα σε ενα κρεβατι να ακροβατει ησυχος για την ζωη του.Ηταν το καλοκαιρι του 'Δ οπου ειχα γνωρισει εσενα και ο γερος μου νοσυλευωταν στην Εντατικη Ψυχιατρικη μοναδα Αθηνων.Για μηνες,για χρονια ακουγα την βραχια ανασα του μεσα απο τα μηχανηματα να παρακαλαει για λυτρωση.Ακουγα τον μονοτονο και διαπεραστικο ηχο απο την συσκευη που μελοποιουσε την καρδια του.

"Ναι παρακαλω..."

Και μετα εκλεισε η συσκευη.Σιγουρα δεν ησουν εσυ.Δεν ξερω γιατι,απλα δεν ησουν εσυ.Η φωνη δεν ηταν δικη σου.Ξεσκονισα το ακουστικο και προσπαθησα να σιγουρευτω μεσ΄το βαθυ σκοταδι.Εφερα την συσκευη οσο μπορουσε να φτασει το καλωδιο μεχρι την οθονη.Φωτησα τα νουμερα και ξανακαλεσα με τροπο βρεφικο σαν την πρωτη μου επαφη με αντικειμενα.Το μονοτονο ντιν ντιν αντικαταστηθηκε απο ηχους που ισως καπου να μεταφραζονται.Ισως να περιγραφαν την στιγμη.Ισως θελαν να αμφισβητησουν την μνημη.Δεν ησουν εσυ πισω απο αυτο το ακουστικο.Ξεφυχησες στα χερια μου οταν πατησα το υστατο κουμπι φυλακιζωντας τον μονοτονο βομβο.

Σκεφτομουν λοιπον αν θα μπορουσα να ανοιξω αυτην την τρυπα.Ειδα σε καποιο δελτιο ειδησεων προσφατα για καποιους ισοβιτες σε μια φυλακη της Βραζιλιας που επι 'Χ χρονια ακονιζαν τον τοιχο απ'το κελι τους με ενα κουταλι.Τελικα καταφεραν να φτιαξουν ενα τουνελ αλλα για τραγικη ειρωνια βρεθηκαν ολοι στον θαλαμο απομωνωσης.Δεν ειναι τυχαιο τελικα οτι σαν προσπαθεις να αποδρασεις απο τον εαυτο σου βρισκεσαι αντιμετωπος με το χειροτερο σου ψεμα.Ολοι αυτοι αψηφησαν τον χρονο.Νιωθαν πολοι μονοι και αυτο ηταν αρκετο .Αξιζε τον κοπο, και η προσμονη για ελευθερια τους εδινε καθημερινα δυναμη.Στις ειδησεις ειπαν πως ο ενας απο αυτους οταν τον γραπωσαν εκει, έτρεμε σαν ψαρι,τυλιγμενος σχηματιζε ενα "Βέ" και επαναλαμβανε στον φυλακα την φραση : Κρύψε με...κρυψε με...

- ...απο τον εαυτό μου...Κρύψε με ,σε παρακαλω...
- Γλυκε μου Ά ,ξυπνα ονειρευοσουν .Εισαι μουσκεμα στον ιδρωτα.

Και μετα σε ειδα να φευγεις.Περασαν 5 λεπτα και αν θες μπορω να σου περιγραψω τι εκανες.Λοιπον ακου:...Σηκωθηκες γυμνη απο το κρεβατι οπως ησουν και αγκαλιασες για λιγο το αγαπημενο σου πουφ.Εκει καπνισες ενα τσιγαρο πετωντας τις στακτες κατω ,ενω ηξερες οτι ειναι ενα απο αυτα που με εξοργιζουν.Δεν επρεπε να σου το πω ομως ,γιατι νομιζες οτι δεν βλεπω.Νομιζες οτι ο εφιαλτης ξανα με τραβηξε βιαια και απεμεινες ολατελα μονη.Μπορουσα να σε βλεπω πως καπνιζες αλλα δεν ηξερα τι να σκεφτοσουν.Σκεφτομουν:Τι να σκεφτεται αραγε;Ηθελα πολυ να ξερω ,γιατι το βλεμα σου ηταν σιγουρο.Ποτε δεν σε ειδα τοσο αποφασισμενη.Ενιωθα πως σκεφτεσαι για μενα.Ελεγα απο μεσα μου"Με μισει...με μισει,για αυτα που νιωθω".Μετα σηκωθηκες αποτομα και μαζεψες τα ρουχα σου.Ημουνα απολυτα ξυπνιος γιατι με ελουσε το φως απο την οθονη ,οταν κουνησες το ποντικι καταλαθως.Ειδα το δωματιο διαφορετικα.Θυμηθηκα την χθεσινη μας νυχτα και κοιταξα την οθονη.Φανηκαν με μεγαλα γραμματα 3 λεξεις.ΦΕΥΓΩ...ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟ.

Και η μυρωδια σου απεμεινε στο πουφ.Ξεχασες και κατι οταν τραπηκες σε φυγη αλλα υπεθεσα πως το κανες για να με εκδικηθεις.Ενα μαντιλι με ετοιμη την θυλια που τυλιξα στον λαιμο μου και δοκιμασα να πνηξω το παρελθον.Δεν μου ξαναγραψες απο τοτε.Το λεω αυτο γιατι καποιοι φιλοι μου ειπαν πως εφυγες μακρια.Μου ειπαν το εξης." Η 'Κ μετακομισε στο Λ για να ασχοληθει με την ηθοποιια...ειχε μια προταση απο τον φιλοδοξο...και πεταχτηκε ο Γ απο την παρεα πριν ο Λ τελειωσει την φραση του.."να προσθεσω οτι ειναι και πολυ ομορφος!",συνεχισε ο 1ος ταπεινος φιλος μου αφου χαμογελασε."Ναι,αλλα αυτα δεν εχουν σημασια γιατι ανεβαζει στο θεατρο την υπερπαραγωγη :"ΣΤ" και μετα πεθαναμε σε γελια και αγκαλιαστηκαμε με τους φιλους μου και σκασαμε να πινουμε μεχρι το ξημερωμα και ηταν καλοκαιρι νομιζω γιατι εβλεπα το κοκκαλιαρικο κορμι του Β να φανερωνεται μεσα απο το κοντομανικο πόλο μπλουζακι και ο ιδρωτας του Δ να κρεμεται απο το μετωπο του και να πεφτει στα ματια του οπου τα ειδα βαθια σαν δυο κυκλους αδειους ,προσηλωμενους απολυτα πανω μου να με περιεργαζονται εξωνυχιστικα.

Τωρα που σου γραφω δεν υπαρχει ελπιδα και αυτο το λεω γιατι δεν μπορω πια να αντικρησω το ειδωλο μου στον καθρεφτη πανω απο το γραφειο.Το λεω αυτο γιατι ειλικρινα η οθονιτσα μου τρεμοπαιζει περισοτερο και ξερω οτι καποια μερα απο αυτες θα με αφησει.Θυμαμαι ομως οταν ετοιμαζομασταν για να παμε καπου εξω, σε αυτο το δωματιο που κοιταζομουν με τις ωρες και ειχα κρεμασει κατι σκηνια απο το ταβανι να αιωρουμαιι σαν μαριονετα οπου παιζει εναν ρολο μπροστα στον θεατη καθρεφτη.Η μαριονετα παντα πιστευα οτι για καθε ανθρωπο υπαρχει ξεχωριστα και μονο ενας καθρεφτης μπορει να αποτηπωσει αυτο που νιωθει.Εσυ ερχοσουν αποτομα και εκοβες τα σκηνια και εγω επειτα επεφτα βιαια στο πατωμα και γελουσαμε.Προσπαθουσα ακομα και απο εκει κατω που στεκομουν με την γωνια του ματιου μου να χαζεψω τον καθρεφτη για να δω αν η μαριονετα υπαρχει ακομα μεσα.Αντικρυζα το ταβανι.Και το φωτιστικο δορυφωρο οπου δυστηχως εδω και λιγα χρονια με εγκατελυψε.
Και ειπες:

- Αντε μωρε 'Α ετοιμασου! , γιατι ολοι αυτοι που ηρθαν για εσενα δεν θα περιμενουν εμας."

Ητανε το βραδυ απο τον 3ο χειμωνα μαζι ,γιατι ειχες απλωσει και τα πουπουλα πανω σου,εμοιαζες σαν εναν απο τους ρολους που στο μελον εμελε να υποδηθεις.
Ανοιξα την εξοπορτα και προχωρησα προς τον διαδρομο.Ακουσα τον θορυβο στο πελμα μου απο το ξυλινο τακουνι να κατεβαινει τις σκαλες.Λιγο πριν περασω την πορτα με φωναξε ο αΖέρ.Γουβ Γουβ αποκρηθηκε και σε ενιωσα ξοπισω μου να ξεκλειδωνεις το δωματιο μου.Μετα μπηκαμε μεσα και αποκοιμηθηκαμε .

Σημερα προσπαθησα να μιλησω.Ανοιξα το στομα μου αλλα φοβηθηκα.Εμεινε απλα ανοιχτο.Σκεφτηκα πως θα ειναι ασχημο θεαμα και ταχιστα σωπασα.Μετα προσπαθησα ξανα να ψαξω κοματια απο εσενα μεσ'τις σελιδες αφηνωντας ενα τικ στα χειλια μου οπου στιγμες που συνδεομουν με φωτεινους κοσμους εμενα αφωνος ,με το στομα μου ανοιχτο παντα και την οδοντοστοιχεια μου να προβαλεται εντονα στο γυαλι της οθονης και αφου πατουσα το Χ απ'τα παραθυρα το εκλεινα και αυτο.Μετα κοιτουσα την αρχη.Σκεφτηκα ποσες φορες συνολικα το εχω κανει αυτο.Κοιταξα το τασακι.Εκανα μερικες ασκοπες εξισωσεις.Αδειο.Κοιταξα το στυλατο ποτηρι οπου πλεον ξεχυλιζε απο την ορμη της μπυρας.Σαν να μου ελεγε.."Πινε...Πινε...Πιες περισοτερο,τι εχεις να χασεις;".Φοβηθηκα.Το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να κολυσω το αυτι μου στον τοιχο.Σε αυτον που ηταν κολυμενος με το πουφ μου και μπορουσα να τον αγγιξω με το δεξι μου χερι αν με αφηνε το ασφηκτικο ποντικι.Πλησιασα προς το μερος του και κολησα το αυτι μου.Τακ...τακ....τακ.Τιποτα αλλο.Ξανα μετα απο λιγο αφου σαστησα.
Τακ...τακ...καμοια αλλαγη.Μετα ακουστηκε ενας θορυβος στο 3ο,4ο και στο 5ο τακ σταματησε.Ναι!ενας θορυβος που ηταν πολυ διαφορετικος απο αυτο το ρυθμικο και εντρομο συναισθημα εδω κοντα μου.Πλησιασα την οθονη.Δεν υπηρχε τιποτα.Δεν υπηρχε το ατονο λευκο διχως πυκνοτητα και αντιθεση.Δεν υπηρχε τιποτα απο αυτα.Μονο το γυαλι οπου σαν να προβαλε αδρα το ειδωλο μου.Νυσταγμενο.Με ματια απολυτα ανοιχτα,τρομαγμενα,προσυλωμενα στο γυαλι και στο σκοταδι να προσπαθουν να διακρηθουν.Προσπαθησα να βρω τα τσιγαρα μου.Μάταιο.Σε μια αποπειρα να ανασυνταξω τα κοματια μου γκρεμισα το φινετσατο ποτηρι και το δωματιο πλημιρισε.Σαν να ξεβγαλε ολα αυτα που του χρωστουσα και τωρα επρεπε να πνηχτω για παντα μεσα τους.Το νερο εφτασε μεχρι και τα μεσα του δωματιου.Ενιωσα να με ανεβαζει..Σηκωσα το χερι μου και ακουμπησα το ταβανι.Κρατηθηκα απο τα σχοινια της μαριονετας για να μην βυθιστω μεχρι τον πατο.Λιγο διπλα μου το καλωδιο απο την συσκευη χρωματιζε νουμερα πανω της.Μια φωνη ακουστηκε βαθια ...πολυ βαθια να λεει:
"Ξυπνα γλυκε μου 'Α...ξυπνα αγαπη μου...ειναι ολα ενα ονειρο."

1 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Και μ'αρέσει που δε βάζεις λινκ
και πιό πολύ μ'αρέσει που έχει ξερατά εδω μέσα και που για να περάσω άνοιξες διάδρομο

January 28, 2007 at 2:55 PM  

Post a Comment

<< Home