Ενα βραδυ με την Λινα λιγο πριν αυτοκτονησει...

Ξεδιπλωνω ενα ενα μαυρο,αρωματισμενο χαρτακι απο το πορτοκαλι Rizzla και τοποθετω την αναλογη ποσοτητα απ’τον καπνο Sante for pipe, κοιταζωντας καταματα την Λινα που στεκεται σκεπτικη και αμφιβολη,ταξιδευει αλλου.Τα ρουθουνια της πανι στην εμμονη ενος ταυρου σκιζουν το υπολοιπο της προσωπο πρησμενα, διάνοιχτα ρεει απο αυτα αιμα στεγνο και αναλαφρο,ξαποσταζει απ΄το χλωμο της προσωπο και συρροη απο σταγονες σκανε λερωνοντας το δαπεδο.Ανοιγω το πρωτο συρταρι απ’την συρταριερα,ξυλινη και επιβλιτικη απο ακατεργαστο ξυλο οξιας παρατηρωντας την αναρμοστη συμπεριφορα της Λινας οπου ειναι η πρωτη φορα που σαλευει ετσι.Τα ματια της αδεια και αψυχα θυμιζοντας μαριονετας καρφωμενα στο καινο με βλεμα απλανες απαγχονιζουν σαν δημιος το αλλωτε φωτεινο της κεφαλι. Νομιζω πως τωρα θα μου μιλησει,θα κανει να με κοιταξει μα προδιδωμαι στο τελος καθως τωρα που εξιστορω αυτα κοιταει σαν ξοφλημενη γατα,με μισανοικτα,νυσταγμενα ματια καρφωνει το ασπρο σακουλακι που βγαζω απ’το συρταρι.Το αποθετω στο τραπεζι με τα πλεγμενα ποδια απο καλαμι τυπου ¨μπαμπου¨,προσεχωντας να μην χαραξω την κρυσταλινη του επιφανεια,παραμονο το σακουλακι.Τα ματια της Λινας βυθιζονται στην γαληνη που αναδυει το λευκο,κανουν να κλεισουν μα τα βλεφαρα αποτομα ορθονονται καθως αφουγκραζεται το τριξιμο που αφηνει η καρεκλα,το ασφαλες και αναλαφρο συρσιμο στο κλεισμο του συρταριου,το επιφωνημα ξαφνιασμου μολις αντικρυζω πεσμενη απο κατω την χαμενη στο παρελθον πιπα μου.Αντιστρεφω τις κινησεις στο στριψιμο του χαρτιου και διχως να χασω χρονο αναβω τον καπνο με σπιρτα.Παρατηρω για τεταρτη φορα την Λινα στο διαστημα μιας ωρας οπου δειχνει να τα’χει ολατελα παρατησει και δεν τολμω να σκεφτω πως της περναει απ’το μυαλο η αυτοκτονια.Τα ματια της τωρα ακολουθουνε την ροη του καπνου,περισοτερο κοκκινα επιμενουν διχως να’ξερουν τι τους ωθει να χαζευουν με αγνοια το δωματιο,κατι που πραγματι με ξαφνιαζει καθως η Λινα εχει βρεθει αμετρητες φορες σ’αυτο το δωματιο.Το κορμι της ζαρωμενο σαν την φλουδα ενος φρουτου στην παροδο του χρονου,ξεχυλιζει ακομψα απ’την καρεκλα.Συλλογιζομαι τωρα που καπνιζω την πιπα να την αρπαξω μακρια απ’τον λυθαργο,χαιδευοντας εστω για λιγο με τρυφεροτητα το χερι της μα δεν το κανω ,παραμονο την κοιταζω με ευλαβεια και σκεφτομαι ποσο ομορφη,γαληνια ειναι ετσι.Η πιπα μου ψευτοκαιει το λιγοστο χορτο και πριν αυτη σβησει για πάντα αποφασιζω να της μιλήσω.
- Λοιπον,τι θα μου πεις γλυκεια μου.Τι εχεις να μου πεις ;ρωταω αφηνοντας την πιπα να ξεγλυστρισει απ’τα χερια μου.
-Τιποτα...(κοντοστεκεται νομιζοντας πως χανει ακομη και αυτον τον απατηλο συνειρμο).Τιποτα απολυτως,επαναλαμβανει θυμιζοντας τις τελευταιες φρασεις αυτου που ξεφυχαει,διολου αν ξερει την πηγη της φωνης μου,απο που ερχεται.
-Δεν εχεις τιποτα,ετσι;.Κατι καλη μου..Ξες,κατι πρεπει να μου πεις,προσθετω σε μια προσπαθεια να την καθησυχασω,νιωθοντας ενοχος για κατι που δεν μπορω να εμπεδωσω,κατι τοσο μπερδεμενο.Φθειρομαι βλεποντας την ετσι.
-Δεν ξερω..σκεφτομαι,αποκρινεται καπως πιο σιγουρα μα με βλεμα που να μην συνοδευει τα λογια της.
-Σκεψου γλυκεια μου.Σκεψου,της λεω γαληνια ξεχωριζοντας μια γραμη απ’την κοκα.Νιωθοντας ετοιμος ξανα περνω τον λογο.
-Λοιπον..;.Σκεφτηκες τιποτα το ενδιαφερον;Απλωνω την μυτη μου στην λευκή κυρία.Σνιφαρω την κομψοτατη γραμη της ενω αναμενω την απαντηση της Λινας
-Δεν θελω αλλο Πιερ.Δεν νομιζω οτι μπορω,να θελω.Αμφιβαλλω...ματαιοδοξωντας για ολα.Λυπαμαι γι’αυτο.Πραγματικα λυπαμαι.
-Οπως θελεις,καλη μου.Εγω θα σ’αφησω να αμφιβαλεις.
-Ολα Πιερ..(τωρα ξεκιναει εναν μονολογο τραυλιζοντας,κατι.Με δυσκολια μου μιλαει).Αμφιβαλλω για ολα και δεν μου αρεσει καθολου αυτο.Με τρομαζει.Με υποτασει Πιερ.Δεν ειμαι εγω που σκεφτομαι πλεον.Η σκεψη μου εχει αποκτησει υποσταση.Εγω εκτελω ασυναισθητα.Ναι...δεν νομιζω να υπαρχω.Εξαλου δεν θυμαμαι τιποτα γι’αυτο.Ναι...δεν θυμαμαι ακομη και αν πυδυχτηκα μαζι σου αποψε και αν πρεπει να το κανω στο μελλον.. (για πρωτη φορα τα ματια μας διασταυρονωνται,τωρα δεν υπολογιζω την θολουρα τους.Με τρομαζουν)..Δεν ειμαι υποχρεωμενη,ετσι;..Δεν ειμαι.
-Σιγουρα οχι Λινα μου.Σιγουρα δεν εισαι.Εσυ κανεις παντα οτι πιστευεις σωστο.Αυτο κανεις.
-Οχι Πιερ.Νιωθω φρικτα.Ψεματα.Παλι ψεματα.Δεν νιωθω τιποτα.Τιποτα ξανα δεν θα μπορεσω να νιωσω.Και με τρομαζει αυτο...καλε μου Πιερ.Δεν υπαρχει συναισθημα.Αγαπη.Μισος δεν υπαρχει.Καλε μου Πιερ.Καθε αποπειρα σωριαζεται αδυναμη αλλοτριωνοντας περισοτερο την τσακισμενη μου αισιοδοξια.Καθε μου χαδι,δεν πηγαζει απ’την αναγκη συντροφιας.Καθε μου δακρυ,σκληρο σαν διαμαντι,σκιζει τα ματια μου στην προσπαθεια να βγει.Καθε μου κτυπος.Ο κτυπος απ’το τακουνι μου στις νυχτερινες εξορμησεις δεν τον αφουγκραζομαι καθολου.Δεν μπορω να τον ακουσω Πιερ.Πλεον οχι,ακατορθωτο.Ολα αυτα που ομορφαινουν την συντομη μας διανομη αντικαταστηθηκαν απο εναν ατελειωτο βομβο στα αυτια μου...και να ξες πως εγω δεν ειμαι ναρκομανης.Τ’ακους;.Εμενα τιποτα δεν μ’ελεγχει.Δεν ειμαι ναρκομανης,το καταλαβες ;
-Βεβαιως καλη μου.Δεν εισαι ναρκομανης,δεν εισαι.Εισαι η αυταρχικη Λινα(σφυγκω το χερι μου,περνω μια δυσκολη εκπνοη,μετα εσκπνοη και χτυπαω το στηθος μου,ορθονω το κορμι μου,κοιταω την μπουνια μου,το μπρατσο μου.Διχωςνα θελω να γινει.Ετσι ασυναισθητα.
-Πιερ θα φυγω.Πρεπει να ξεκουραστω εστω για λιγο.Ευχομαι να κλεισουν τα ματια μου και ν’αποχωρησει κι’αυτη η μερα,αφου παρω δυο Λιμπριουμ.Μακαρι να αποκοιμηθω.Μακαρι.
-Θες να φυγεις γλυκεια μου;Φευγεις.Οτι θελεις εσυ.
-Δεν μπορω αλλο Πιερ.Τωρα απλα φευγω.Μετα δεν ξερω.
-Σωστα.Τωρα φευγεις,συμφωνω ανασηκονωντας τους ωμους μου.
Ανοιγω την πορτα κοιτωντας καταματα την Λινα οπου με αργες, δυσκαμπτες κινησεις κρεμαει την τσαντα της στον αριστερο ωμο και κατευθεινεται προς την εξοδο.Καθε της βημα ασηκωτο,τρικλιζοντας οχι σαν μεθυσος μα σαν καποιο δυστροφο σαλιγκαρι σερνεται στις σκαλες.Δεν γυρναει να με κοιταξει.
Αφου περναω καποια λεπτα στο κατωφλι της πορτας,οπισθοχωρω και σφραγκιζω την λιγοστη μου επαφη με το προαυλιο διπλοκλειδωνοντας την πορτα.Το δωματιο τωρα πιο αδειο απο καθε αλλη φορα μου αποτρεπει οποιοδηποτε συναισθημα ευθυμιας και νιωθω αδιαφορος ακομη και να τελειωσω την κοκα μου.Συλλογιζομαι τυλιγμενος μεσα σε μια κουβερτα την Λινα και ανημπορος να εμπεδωσω την πηγη της απαισιοδοξιας της τυλιγομαι πιο ζεστα και κλεινοντας τα ματια ετοιμαζομαι να ονειρευτω.