i.miss... so much .this.. NiGhT

Εκείνο το βραδυ ο Αλέ περίμενε την Κατέ απο το μεσημερι.
Ασχετως που ειχανε το ραντεβου τους στις 11.11 το βραδυ.
Αυτος αρχισε να την περιμενει αμεσως μετα αφοτου εφαγε με τους γονεις της και χαιρέτησε βιαστικα με την δικαιολογια οτι χρειαζεται υπνο.
Είπε οταν καθησαν στο τραπέζι:
"Χρειάζομαι ύπνο,δεν θα κάτσω πολυ..να το ξέρετε"
"Θα φάω οτι καλο μου ετοιμάσατε, θα μιλησουμε λίγο για την δουλειά μου και μετα πρέπει να φύγω"
Περάσαν λεπτά μετά το δείπνο.
Αν και εγω χαζευα κατι παλιο περιοδικά ήμουνα σιγουρος οτι θα την κοπανήσει αυτός.


Τον ειδα να σηκωνεται αποτομα απ'την καρεκλα και να το ανακοινωνει στην μητερα που του ειχε αδυναμία.
"Κατσε να φας και το γλυκο που σου φτιαξα"
"Ειναι το αγαπημενο σου" προσθεσε η γριούλα και συνοδευσε τον βαρυ κτυπο απ'την εξωπορτα οπως εκλεισε βιαστικα στο περασμα του ο Αλέ.


Η Κατέ του είπε ένα βραδυ.
"Στις 11 θα σε συναντησω .Στις 11 και 11 ακριβως.Φροντισε να εισαι εκει.Σε παρακαλω."

Αυτο ειπε η Κατέ πριν εξιμιση χρονια.Δεν αναφερε την μερα ουτε την χρονολογια.Φορουσε εκεινο το βραδυ κάτι φορμες,αθλητικά παπούτσια και ενα βαρυ τσαντακι κρεμασμενο στον ωμο της χορτάτο απ'τα ποιήματα του Αλέ.Τα βηματα της αργα και αποφασιστικά οταν τον πλησιασε να του ανακοινώσει το πότε θα γίνει η συνάντηση.
Αυτο είπε μόνο και μετα έφυγε.
Απο τότε δεν την ξαναείδε.

Αυτος θεωρησε λογικο να την περιμενει καθε βραδυ απο τότε.
Την ιδια ωρα.
Στο ιδιο σημειο.
Για πάντα.
Η μητερα του Αλέ δεν ξερει τιποτα για αυτον. Δεν ξερει τι του λειπει περισοτερο και τι θα θυσιασει για να μην φαει αυτο το γλυκο. Η μητερα του Αλέ ξερει πως αυτος ειναι ζωγραφος.
"Ειναι ζωγραφος,καλιτεχνης..κατι καλο ,σίγουρα", ελεγε στις φιλες της οταν τις μαζευε για ξεκατίνιασμα.
"Οχι σαν αυτους στην τηλεοραση" ,τις καθυσηχαζε. "Ο Αλέ ειναι πραγματικος καλλιτεχνης. ..
Να ... ελάτε κορίτσια πάνω, θα ξυπνησε τωρα θαρρώ,ειναι περασμένες τρεις. Ελατε να σας δειξω τι ακριβώς κάνει"
Και εκει ηταν που τριπλοκλειδωνε ο Αλέ την πορτα. Κολούσε το αυτι του και ακουγε τα βαρια γερασμενα βηματα να ανεβαινουν την ξυλοσκαλα λισασμενα να θέλουν αφου φτάσουν να τον μελετήσουν.

Ο Αλέ περιμενει την Κατέ εδω και εξιμηση χρονια. Σε αυτα τα εξιμιση χρόνια πολλα αλλάξαν.Αυτός παντρευτηκε μια κοπελα που γνωρισε σε ενα μπαρ φτηνο. Απ'αυτα που βάζουν σε αγγελίες στην θεματική παράγραφο "Συνοικέσια". Φορουσε τοτε κοστουμια ακριβα και το μαλι του θυμιζε ροκσταρ σε εκνευρισμό για το παίξιμο της υπόλοιπης μπαντας. Το ύφος του ακομη περισότερο. Του έλεγες καλημέρα και σου απαντούσε: " Χμμμμ..." .Σόλαρε γενικώς και ετοιμαζε σολο πράγματα. Ετσι λοιπον την πήρε. Η γυναικα που εμεινε μαζι του δύο χρονια σημερα δεν υπαρχει. Αναγκαστηκε ο Αλέ να την χωρισει γιατι δεν είχανε κοινά. Τής έλεγε "αναπνέω δύσκολα". Και αυτη απαντούσε : "Ωραιο εσύ..αγαπώ εγώ"

Εκεινο το βραδυ ο Αλέ αρχισε να κλαιει δίχως λογο.Βρισκοταν με ανθρωπους γυρω του σε ενα μπαρ αγαπημένους.Έκανε μια χορευτικη φιγουρα,εκανε 2,3 και αφου αποθεωθηκε οσο δεν πάει άλλο απ'τους θαμονες εκρυψε τα μουτρα του στο μπαρ παραδωμένος.Ο Αλέ εκεινο το βραδυ ξεσπασε σε λυγμους.Τόσο πολυ κουραστηκε απ'τον χορο,λές; Τον θυμαμαι που ειχε βουτηξει στον Ζήτα και του γεμισε με δακρυα το σακάκι.Τον τραβηξε πιο μακρυα ,οχι για να του πει κατι ,αλλα για να μπορει να κλαψει περισοτερο μόνος/μαζί του.
Ο Ζήτα όμως φιλος δεν αντεξε άλλο και του'πε.Απελευθερωσε τον ωμο του απο το καρναβαλι ,εσφηξε το κεφαλι του Αλέ αναμεσα στα χέρια του και ψιθυρισε ταχα...φωναχτα ομως γιατι ολοι γυρισαν προς το μερος τους.
"Ακου Αλέ να σου πω. Αυτο δεν μπορει αλλο να συνεχιστει. Θα σου δωσω το γαμημενο της νουμερο. Το ξέρω το γαμήδι,πάντα το ηξερα αλλα δεν μπορουσα να στο πω γιατι θα νομιζες διάφορα. Το καινουριο. Οχι αυτο που περνεις τα βραδυα και αφηνεις μυνηματα σαν τρελος. Αυτο δεν το χρησιμοποιει. Το εχει κρατησει για να σπαει πλακα με μαλάκες σαν εσενα.Θα σου δωσω το καινουριο. Αυτο που θα το σηκωσει ,θα ακουσεις την φωνη της και θα της μιλησεις..ενταξει;;;"
Και ο Αλέ δίχως λέξη εψαξε στο σακακι του ,του εδωσε εναν ανεξιτηλο μαρκαδορο και ζητησε να το γραψει στην παλαμη του,ορκιζόμενος πως δεν θα το ξεχάσει ποτε ξανά.
Ο Ζήτα σημειωσε βιαστικα 10 νουμερα εκει και προσθεσε ενα θαυμαστικο στο τελος σαν να θελει να υπογραμισει την σοβαροτητα της καταστασης.
"Ευχαριστω" ,ειπε ταπεινομενος ο Αλέ και σκουπισε τα δακρυα βάζοντας ξανα τον μαρκαδόρο στην δεξιά τσέπη.
"Εισαι μαλακας,σηκω φυγε να πεθανεις..αυτο θελεις ,να σκοτωσεις τον εαυτο σου βλάκα."
Και ο Αλέ εγνευσε καταφατικα και μάζεψε οτι του απέμεινε απο αυτό το διασεδαστικό μπάρ ακούγωντας πίσω του:
"Δεν θα σε λυπηθουμε καθολου αν το κάνεις και επιστρεψεις κλαιγωντας,να το ξέρεις αυτο"
Ανοιξε την σιδερένια πορτα και χάθηκε ψυθιριζοντας αριθμους,εξισώσεις σαν αυτιστικός. Με χαιρετησε και εμενα θυμαμαι.Τον πετυχα λιγο πριν ξεκλειδώσει το ποδήλατο.
Ηταν μολις ειχα φτασει και εγώ του ειπα:
"Τρελέ που χαθηκες;"
-Με κοιταξε λυπημενα διχως να απαντησει και μετά τον ειδα να απομακρινεται πισω μου.

Μετρωντας την αποσταση μεχρι και να φτασει σε ενα τηλεφωνο.Μια συσκευη τον χωριζε απ΄το να ξαναβρει την αγαπημενη του.

Ο Αλέ εκεινο το βραδυ περπατησε πολλα χιλιομετρα.Χτυπουσε το κουδουνι απο φιλικα σπιτια ,εμπενε μεσα και εψαχνε τηλεφωνικες συσκευες.Τον είδα και εγώ πριν μάθω τι απέγινε θέλω να σας πω.Εγω δεν εχω χρονο να σας μιλησω για 'μένα.Απλα θεωρειστε οτι καποτε με τον Αλέ ημασταν αδερφικοι φίλοι.

Μου χτυπησε το κουδουνι στις 00.30 τραυλίζοντας.Αφου του ανοιξα ανεβηκε τις σκάλες σβελτά και πέρασε απ'την πορτα διχως καν να με προσέξει..Κοιταξε τον καλυτερο φιλο του,ειδε την γυναικα του,ειδε την μονακριβη κορη μου που ποτε δεν ειχε τον χρονο να αντικρησει και το μονο που εκανε ;
Πλησιασε προς το τηλεφωνο στην εξοδο/είσοδο και ειπε.
"Φιλε...το ξερω πως εισαι φιλος,σέβομαι την γυναικα σου.ειλικρινά χαιρομαι που εχεις αποκτησει μια τοσο ομορφη κορη.
Αλλα το τηλεφωνο σου..ειναι χαλασμενο.Δεν δουλευει σωστα".
Και μετα αφου πέταξε εκνευρισμένος το ακουστικο κατεβηκε τις σκαλες τρέχοντας και εξαφανιστηκε απ΄την γειτονια.Εγω οταν πηγα να το κλεισω ακουσα απο περιέργεια.Μια γλυκιά φωνή που σιγουρος ειμαι οτι καπου την εχω ξανακουσει έβγενε απ'το ακουστικο μου.
-...που καλέσατε ειναι πιθανον απενεργοποιημένος...παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα"
"Μπιπ..."
Το εκανε αυτο τουλαχιστον σε 24 σπιτια.Απο την Καλα* ξεκινησε σε εκεινο το μπαρ και εφτασε Διαβα* στις πεντέμιση ,
εξω απ'το τελευταιο σπιτι που ειχε απομείνει στο μυαλό του. Μετα αφου ακουσε ολα τα μπιπ του κόσμου ,φανερα εξουθενωμενος αποφάσισε:.
"Ποιος τα γαμαει τα τηλεφωνα; Ειναι πολυ απροσωπα εξ'αλου. Θα αποκρυπτογραφησω τα νουμερα και οταν ξυπνησω θα ειναι διπλα μου.
Αφου ξαποστασω για λιγο σε αυτο το παγκακι αυριο γεματος δυναμεις θα την αναζητησω ξανά."
Και ετσι ο Αλέ κοιμηθηκε σε ενα ονειρο που αριθμοι πηδανε εναν φραχτη.
Αριθμοι φτιαχνουν εναν φραχτη για να τον πηδηξουν και αλλοι αριθμοι.
Αφου εστειλε ενα μυνημα πρώτα στην πιάτσα ταξι γιατι επιζητουσε οσο να'ναι την καθημερινη του ζωη αυριο.
Εγραψε:
"ΤαξιSMS1412... Στις 11.11 το πρωι, ελατε να με πάρετε, απ' το πάρκο "'Ω!" , Δια*

"....Αλέ ,η Κατέ ειμαι ξύπνα" ,ακουστηκε μια γλυκιά φωνή στον ύπνο του.
Και ξυπνησε ο Αλέ ,σηκωθηκε πέταξε ενα χαρτί που είχε κοληθει στην μούρη του απ'το παγκάκι.
Το διάβασε νωθρά προσχολημενος στην πραγματικοτητα:
"Μεγάλωσε το μυαλο σου τώρα!εχουμε την μέθοδο..μπορεις και εσ..." και μετά απάντησε στην φωνή ο φουκαράς.
Σαν να ήθελε και αυτο στο φυλάδιο ,αλλα περισοτερο να ηθελε να απαντησει σε αυτο που ακουσε και ειναι πιο αληθινο,
Ενα ψεμα, δυο. Tο ενα στα χέρια του ,το άλλο το πιο σημαντικο να στεκεται μπροσ' ...
"Κατέ ,εσυ; Μα πως ειναι δυνατον;Σε ψαχνω τοσα χρόνια."
Και η Κατέ του έσιαξε λιγο το μαλλι αν και παλια της αρεσε ανακατεμένο.
Τον σηκωσε απ'το παγκακι ,σηκωθηκε και αυτη που τοση ωρα τον περιμενε να ξυπνησει και κοιταξε ψηλα,εδειξε τον ηλιο ,ειπε διαφορα πραγματα που δεν καταλαβε αυτός και συνέχισε.
"Μα γλυκιέ μου Αλέ.Παντα ημουν διπλα σου.Ποτε δεν εφυγα αυτα τα χρονια απο κοντα σου.Τι έχεις πάθει..Βοήθα με να σε καταλάβω..."
"Σε εψαχνα! Κατέ μην λες ψεματα.Σε εψαχνα εκεινο το βραδυ που νομιζα οτι μπορω να σε σβησω απ'την μνημη μου" και γυρεψε τον καπνο του.Εστριψε ενα τσιγάρο στα γρηγορα και συνεχισε αρχίζωντας με την φραση "Εκανα λάθος!"
"Και απο εκεινο το βραδυ σε αναζητω Κατέ,μην μου λες οτι ησουν διπλα μου...φοβαμαι ακομα και να σ'αγγιξω,εισαι ψευτικη ..το ξέρω.Δεν ειμαι καλά.Αλλά εσυ;"
Και η Κατέ τον κοιταξε με βλέμα αληθινο ξανα,βλεμα οπως παλια,τοσο έτυμο οπου ο Αλέ εμελε να πιστεψει.
"Να σας πάω καπου ρώτισε ο ταξιτζης..καλεσατε ταξι.ειναι 11.19 ,συγνωμη που αργισα 8 λεπτα...μποτιλιάρισμα."
Και πλησίασε η Κατέ τον ταξιτζή να του πει κάτι χωρις να ακουστει απ΄τον Αλέ που ξαναξαπλωσε στο παγκακι να κοιταξει τον ουρανο.
Ειδε χρωματα λευκα.Ειδε.Ειδε την αγαπη.Είδε τόσα πράγματα ,που να σας τα λέω.
"Οχι φιλε ταξιτζή ,ηταν ολα ενα λαθος.Καναμε ενα λαθος.Δεν θα φυγουμε μαζι σου.Θα μεινουμε εδω για λίγο ακόμα" ,ειπε η Κατέ και ο ταξιτζης φανερά ενοχλημένος μαρσάρισε κρατώντας την πρώτη για 11 δευτερολεπτα και μετά γκάζωσε για να προλαβει την επομενη κούρσα.

Ο ταξιτζής σκέφτηκε:
"Κανας σοβαρός ανθρωπος,επιτέλους..."
και 'γω του απάντησα.
"Δεν γαμιέσαι ρε καρμίρη"
δεν πρέπει να μ'ακουσε.