So Why So Sad ...?

Σήμερα ξυπνησα στις 5.30 τα ξημερωματα.
Ξεμπλέχτηκα αποτομα απ΄τα σκεπασματα γιατι είχα μπερδευτεί σαν τον Ρούμπι που τον δεναν στον δεντρο η Βάσω με τον Γιώργο το καλοκαιρι. Λίγο πριν φυγουν για να πουλησουν τα ασημικα στην πλατεία.Έκανε κύκλους σαν τρελος γυρω απ'τα αλλα δεντρα και σε καποια φαση του τελειωνε το σκοινι απο τις τοσες φορες που ειχε μπλεχτεί. Αράχνη να θελε να τον τυλίξει στον ιστό της δεν θα τα κατάφερνε τόσο επιδέξια. Τέτοιο ανυσηχο υπνο εκανα λοιπόν.
Συνολικος χρονος 3 ώρες με το ζορι. Σουπέρ.
Κοίταξα στον καθρέφτη τα μαλλια μου ηταν σαν του Robert Smith στο lullaby ,η όψη μου χλομή μία απ'τα ίδια.Τα μάτια μου εξαντλημένα αποτυπώναν με κεφαλαια την λέξη ΥΠΝΟΣ.
Σε γραματοσειρα arial black 20 πόντους .Κατι δεν παει καλα σκέφτηκα.Τι να σκεφτω,μαλακιες.Δεν υπαρχει λογος, το τι δεν παει καλα,το ξερω.Αλλά δεν θα σας το πώ.
Κοιταξα τον δρομο εξω απ'τις εγκοπες στα πατζουρια να δω αν περπαταει κανας ξεχασμένος,διχως να τα ανοίξω.Ακομα νυχτα ηταν.Αν και υπαρχει η πανσεληνος το ρολοι που εγραφε πέντε και μισή φανερωνε οτι βρισκομουνα σε "νεκρο χρόνο".Μονο τα ζομπι θα σκαβουν λακους βιαστικά να ξαναμπουνε στο χωμα πριν ξημερωσει.Τι κανει ενας ανθρωπος που ξυπναει τετοια ωρα ενω δεν εχει με απολυτως τιποτα να ασχοληθει;Και το βασικότερο πώς δίνει ο οργανισμός την έντολη για αφύπνιση καθώς δεν έχει χορτάσει ούτε τον μισό απο τον ύπνο;
Πλησιασα προς την πορτα και κοιταξα μεσα απο την κλειδαροτρυπα προσεχοντας ακομα και ο ηχος απ'τα ανάλαφρα βηματα να μη μου δραπετευσει.Δεν υπηρχε περιπτωση να ξανακοιμηθω. Αυτο ήταν ξεκάθαρο. Δεν μπορουσα ομως να φανερωσω και την υπαρξη μου τετοια ωρα στο υπολοιπο σπιτι. Άγχος γιατι ξυπνησα,αγχος και γιατι θα πρέπει να το παίξω κοιμισμένος. Τι θα ελεγα; Οτι χορτασα τον υπνο μου και ξεκιναω γεματος την μέρα; Οδηγος στον ΟΑΣΘ οχι δεν υπηρξα για οσο θυμαμαι. Ηθελα να παρω τις βιταμινες απ'την κουζινα αλλα επρεπε να περιμενω λιγο ακομα. Κόντεβε έξι.Σε λιγο θα σηκωνωταν να φυγει στην δουλεια. Αναψα ενα τσιγαρο και ανοιξα την οθονη για να googlισω την λέξη "Κατάθλιψη". Μετα απο αρκετά κλικ στο ποντίκι ακουσα θορυβο έξω και εχωσα ξανα το ματι μου στην κλειδαροτρυπα με προσοχη.Λες και ειμαι ξενος σε αυτο το σπιτι και πρέπει να κρυφτώ.Είναι τραγικό να κοιτας απο την κλειδαροτρυπα ετσι.Η απόλυτη παρακμή.Στο τέλος θα βάλω και κάμερες .Ειδα να ντυνεται.Μετα τράνταξε η βαριά εξωτερικη πορτα και για πρωτη φορα αφησα την αναπνοη μου να αποδράσει ελευθερη.Ξεκλειδωσα 2 φορές την πόρτα και αρχισα να βολτάρω στο άδειο σαλόνι αδιάφορα.Σαν στρατηγός ενα πράμα σε ώρα περισυλογής.Λίγο πριν πάρει την μεγάλη απόφαση να επιτεθεί.Με τα χέρια πίσω να σχηματίζουν ενα "βέ".Και με τα στατιωτακια προσηλωμένα στα μάτια του πότε θα προστάξει Attaaack γενναιοι μου!.Σε δύο γλωσσες μπάς και βουτήξει και κάνας μετανάστης.Περπάτησα όλο το σπιτι για κανα τέταρτο και μεγάλη απόφαση δεν πήρα.Μου έλειπε και ο υπόλοιπος στρατός.Εκανα ενα τοστ,εψησα ελληνικο καφέ.Έπλεινα τα δοντια μου ξυρίστικα.
Έβαλα απο Manics το why so sad και αφου το ξεχασα να παιζει λουπα διπλώθηκα στα δυο και αναρωτήθηκα : So why So sad ...?