Homeless

Ο David ειναι ενας απο τους τυπους που υπαρχουν για να σε κανουν να αναρωτιέσαι. Τους λογους που καπνιζεις ενα τσιγαρο και συλλογίζεσαι διαφορα. Την αναγκη να απορείς ενω εισαι απολυτος για ολα. Αν είσαι μονος , αν εισαι εκει ,αν φεύγεις/ έφυγες ολιγωρείς. Τις στιγμες που θα αρχίσουν επειτα απ'αυτες που ήδη αμέλησες . Τους τροπους να απεξαρτηθεις απο αυτην την μανια να σκεφτεσαι για τον χρόνο. Η Μιραντα ειναι το κοριτσι που χαμογελας οταν φτανει. Εκχειλίζεις απο βεβαιότητα οτι εισαι εσυ που αισθανεσαι/δεχεσαι οτι γινεται πάνω σου.Ψιχάλα που διαπερναει την γεματη τρυπες ομπρελα σου.
Κατεβαινει τον υπογειο στην σταση camden και μπορεις να την αισθανθείς βαθια απ'το κατώγι των τρενων να ανεβαινει τις σκαλες μέσα σου. Επειτα ανοιγει την πορτα απ'την pub και σε πλησιαζει.
Θα κανει ωρα να φτασει σε εσενα. Πρεπει να χαιρετήσει ολους τους θαμωνες. Οπως και ο David. Μεταξυ τους δεν μιλανε. Ειναι παντα φορτωμενη με τσαντες αυτη. Της αρεσει να ψωνιζει. Ειναι Χριστούγεννα εξ'αλλου. Ο David διασχιζει την pub αναλαφρα σαν να μην υπαρχει βαρυτητητα και βγαζει θορυβους. Κανει σκουατς, σκοτζζ, τζιζ μεταλικους ήχους οπως το ρομποτακι. Φορει καθε λογης μπιχλιμπιδια πανω του. Αλυσιδες χοντρες τυλιγμένες στον ογκώδη του καρπο με ανοιχτο τον κρικο λες και το σκάσε απ'τον αφεντη του μόλις. Αν τον ρωτησεις την ωρα θα χαμογελασει γιατι ειναι το αστειο. Φωραει τοσα ρολογια οσα και τα 19 δαχτυλα του. Το ένα στα πόδια του ξεχωρίζει κομμένο μέσα απο τις λαχανί σαγιονάρες. Τα ρολόγια κουρδισμένα σε όλες τις ώρες κανουν συναυλια οταν χτυπανε για διαφορετικους χρονους ,τοποθεσιες. Εχει ασημενια δαχτυλιδια απ'αυτα που ψωνιζεις σε παζαρια ,φωσφορουχα κομποσκινια που αναγραφουν λεξεις απλες οπως "peace/love..". Τα χερια του ειναι γερασμενα η οψη του το ιδιο γηραλέα με γενειαδα ασπρη, ματια που εστιαζουν δυσκολα και σε χαζευουν εξαντλημένα ,παρακαλανε να τα ανοιξεις. Μαλλια αλλουστα και ανακατεμενα με τζίβες που μπλεκωντε στα κατσαρα γένεια του. Η Μελιζα ειναι η κοπελα που μας σερβιρει. Θα αρκεστει σε ενα τυπικό "chears" οταν σου επιστρεψει τα ρεστα. Αν το πάιντ κανει 2.90 και τις δωσεις 3 λιρες θα σε κοιταξει ζωηρα επιθυμωντας κατι παραπανω. Αν τις δωσεις τις 10 πενες απ'τα ρεστα δεν θα πει ευχαριστω.Θα πεταξει το κερμα σε ενα κουβαδακι που γραφει "tips" και θα υποχωρίσει ευπιστα. Σιγουρη για το πως θα έπρατες. Μετα θα σ' εγκαταλειψει μηχανικα για να κανει το ιδιο στον επομενο πελατη. Και ξανα και ξανα. Μεχρι να σχολασει. Στις 5.30 ακριβως δεν θα την ξαναδεις.
Την Μιραντα οταν την πρωτομιλησα ηταν απογευμα ,τετοια ωρα περιπου. Οταν ειπαμε καληνυχτα ειχε ξημερωσει ηδη .«Καλημερα» με διορθωσε και κούρνιασε βαθια στην αμασχάλη μου που μύριζε παγωμένο ιδρώτα. Την άλλη μέρα ξύπνησε πρώτη ,μου εφτιαξε 2 αυγα ,μάτια ορθάνοιχτα και ζούμερα σαν τα δικα της οταν συλλογίζεται και δακρίζει, τηγανισε μπεικον καπνιστό, ζέστανε ψωμακια τόστ στην φρυγανιερα ,πεταξε στο τηγανι 2 λουκανικα και ανοιξε το παραθυρο να μυρισουμε την καταχνιά. Οι μυρωδιες μπλεχτηκαν στα συνεφα που σχηματιζαν ουρες πάνω στους τοιχους και θελανε να σε τυλιξουν στο Λονδρέζικο πενθος. Βγηκαμε εξω και περπατησαμε τους δρομους. Το Λονδινο ατονο δεν μπορουσες να διακρινεις τον ουρανο. Να ξεχωρισεις την μερα απο την νυχτα. Και ετσι νωχελικα βρεθηκαμε περισοτερο κοντα. Ο David ειναι σιγουρα αστεγος. Του εδωσα καποιο βραδυ τσιγαρα. Στεκοταν χαμω στην εισοδο του underground σαν μηχανακι με την ενδειξη "πειναω/insert coin". Φυσουσε ρυθμικα μεσα απο ενα σαξωφονο δυσνοητες φρασεις. Οταν το εβγαζε απο το στομα του για να ανασανει, τα χνωτα του σχηματιζαν συνεφάκια απο νοτες σε πεντατονική κλιμακα . Τοσο κρυο εκανε εκείνο το βραδυ. Και αυτος επαιζε αλυγιστος. Του εδωσα ενα τσιγαρο. Απεθεσε προσεκτικα την σάλπιγα σε ενα κουρελι και ξεχώρισε απο το καπελο μπρουτζινες πενες.«Παρε» μου ειπε.Αναψα το τσιγαρο , το προσφερα και του μίλησα : «Δεν θελω τα χρηματα σου για αντάλαγμα. Θελω απλά να παιξεις κατι χαρουμενο». Επειτα ο David με πηγε σε αυτην την pub. Οπου ο υπογειος δονείτε στα ποδια σου. Οι ανθρωποι ειναι ξενοι μεταξυ τους. Οστοσο δεμενοι με εναν ασυνηθιστο τροπο. Δεν εχουν τιποτα να χωρισουν. Πινουν. Πινουν.Και πίνουν.
Η Μιραντα ηρθε ξάφνου ενα απογευμα. Ειδα πρωτα τα χερια της που ανοιξαν την βαρια πορτα και σιγα σιγα εχωνε μεσα σακουλες. Πηγε καποιος να την βοηθησει αλλα αυτη δεν τον εμπιστευθηκε. Του ειπε ευχαριστω αλλα τα καταφερνω μια χαρα απο μονη μου. Εφτασε προς το μπαρ σερνωντας πισω της χαρτοσακουλες και μια τηλεοραση σίγουρα απ'τα σκουπίδια. Στυριγμενη πανω σε ροδες την κουβαλουσε τραβωντας το καλωδιο οπως και ένα κατοικιδιο που βγάζεις βόλτα. Εγραφε mitsubishi black&white και σε μια γωνία είχε κολημένο ενα χαρτί με το πρόγραμμα. Τρείς σταθμούς. Η Μελιζα σταματησε για λιγο την δουλεια της οταν την αντιληφθηκε. Της ζητησα ενα ακομη πάιντ και εκανε πως δεν με είδε. Τοσο πολυ γοητευθηκε απο την παρουσια της Μιράντας. Μαζί της και εγώ. Η pub ξεχυλισε απο κοσμο. Ολοι διαρματυρωντουσαν για το αργορυθμο σερβις. Ειχα την καλυτερη θεση ομως. Φροντιζα οστοσο στην μεση του τελους να παραγκελνω το επομενο παιντ. Ετσι γνωρισα την Μιραντα. Εκεινο το απογευμα φωρουσε ενα καπελο μαλλινο που εκρυβε ακομα και τα αυτια της. Εκανε πολυ κρυο εξω. Ενα μονοχρωμο θαλασι φουλαρι και γαντια σκισμενα που φανέρωναν τα ακατεργαστα νυχια της. Αναφώνησε «its you,after all» και αγκαλιαστηκαμε.
O David κανει το εξης στην pub. Μαζευει ολα τα ποτηρια απο τους πελατες και τα φερνει στο μπαρ. Ποτηρας επίσημος ,καλοφτιαγμενος με μπλουζακι που αναγραφει "stuff". Αλλα δεν ειναι. Γεμιζει το αδειανο του ποτηρι/κουβαδάκι με οτι σκουπιδι βρει. Ενα βραδυ τον κοιταξα να αδειάζει μεσα στο τεραστιο ποτηρι του απο ουισκι, κρασι, μπυρα guiness κρεμωδες, μπυρες ξανθιες διαφορες Βελγικες, μεχρι και πορτοκαλαδα βοντκα. Το ποτήρι γράφει πάνω David ,όπως και το πιατάκι ενος σκύλου. Του το δώσαν είπε σε μια μπυραρία του Βερολίνου. Σκατά,σιγουρα το'κλεψε. Οσο περνανε οι ωρες κραταει και αλλα ποτηρια καβατζα για αυτον. Ειναι απαραιτητο να εχει παντα γεματο το μεγάλο και 2,3 μικρά με οτι ξυδι μαζεψε απ'την γυρα. Ανακατευει εκει μέσα οτι μυρίζει αλκοολ διχως διακρίσεις. Νομιζω οτι αγχωνεται πως θα τελειωσει και ετσι νιωθει σιγουρος με τις καβάτζες. Τον φανταζομαι όταν τρέχει να αρπάξει παρατημένα ποτηρια, να ιδρώνει στην σκέψη: «Τι θα γινει αραγε αν ολοι οι πελάτες αποφασισουν ξαφνικά οτι πρέπει να πίνουν όλο το ποτό τους;»
Η Μιραντα νευριαζει με την σταση του David. Τον συμπωνει μου λεει οπως και να'χει ,αλλα θεωρει οτι το εχει παρακανει. Αυτη καποτε δουλευε στην pub και νιωθει πως ο David χαλαει το ιματζ της. Εγω οταν μου τα λεει ολα αυτα της χαιδευω τα μαλια. Οταν θα βγαλει τον σκουφο ειναι ζεστα χρυσαφενια γεματα ανταυγες απλωνονται στον καλοσχεδιασμενο της ωμο.
Στην pub ολοι συμπαθουνε τον David. Ειναι γεματη τουριστες και γοητευονται απο οτιδηποτε τους φαινεται περιεργο. Τον βγαζουν φωτογραφιες σαν να'ναι καποιο highsite του Λονδίνου και αυτος περνει χρηματα. Αμοιβεται γιατι ειναι αλλόκοτος. Καλα ξηγιεται ,νομίζω. Αν τον πετυχαινε ο banksy κοιμισμένο θα έγραφε πάνω στην γενειάδα του: «This is not another photo oppoturnity». Μου εδωσε μια φωτογραφια του ενα απογευμα χωρις να του το ζητησω. Στην φωτογραφια υπηρχε ενα παιδακι στην αγκαλια του. Ήτανε το πολυ τεσσάρων και είχε τα γκριζοπράσινα μάτια του. Όλη την νυχτα δεν ανάφερα τιποτα σχετικά με αυτο. Κάποια στιγμή με κοιταξε με αυτα τα ψυχρα ματια και ρώτησε αυτος:
«Where is your girlfriend today?»
«Who fucks the little bitch» απάντησα αδιάφορα και αυτός χαιδεψε δασκαλικά την γενειάδα του. Εκρυψε εκει μέσα το αλλοκοτο σε σχημα κεφάλι του ,χαμηλωσε το βλέμα του σχημάτιζοντας την μορφή ενος νάνου και απομακρυνθηκε σκεφτικός να αναζητήσει περισότερο αλκοόλ. Το ένα απο τα τέσσερα ποτήρια του είχε αδειάσει κατα μία γουλιά.