Ο Αναλόγος

Δεν μπορω να γραψω. Για να γραψω θα πρεπει να διαγραψω. Για να ακουστω θα πρεπει να βγαλω κραυγη. Μα η μιλια μου ειναι σιωπη. Η φωνη σου αρετη. Και ο χρονος κουφαθηκε χθες , νωρις απο πρωι.
Δεν μπορω να γραψω. Να σβησω να φτυσω μπορω μα πρωτα απ'ολα ας επι-ζησω. Τα ματια μου δακρυζουν γιατι βαζω απ'αυτην την κρεμα. Ανορεξόλ την λενε. Γραφει στην συσκευασια η λοσιόν: "Πρωι-βραδυ αλλα προσοχη μην παει στα ματια".
Ειναι για τα ματια ομως πως να μην παει;. Αν δεν την βαλω βλεπω μόνο πρασινα. Οταν την φοραω βλεπω ασπρομαυρα (κανονικα) ομως ρεει απο αυτα στιφρή η πραγματικοτητα. Στις ενδειξεις αναγραφει "Καταθλιψη". Στις αντενδειξεις"Δυστηχια". Μπορεις να αποφασισεις τι απ'τα 2 θελεις. Αναλογως σε ποιο ματι θα βαλεις περισσοτερη.
Τον γιατρο οταν τον επισκεφθηκα μου ειπε:
"Κοιταξε αυτον τον πινακα και πες μου τι βλεπεις μέσα". Οταν απαντησα:
"Την ζωη να χαροπαλευει με τον θανατο σε μια αμμουδια γιατρέ" τον χαζεψε και αυτος αλλα εφυγε αξαφνα. Μετα απο 10 λεπτα τον ειδα με μαγιο ταγκα μεσα στον πινακα να μου κουναει τα χερια. Σκαρφαλωσε στην κορνιζα και εκοψε απο εκει ενα κομματι της. Σχηματισε στην αμμο την πρόταση "Ερχομαι να σου πω" και τον περιμενα με ανυπομονησια.
"Λοιπον γιατρε;" ρωτησα αμηχανα οταν εφτασε. Δαγκωσα τα 10 δαχτυλα μου. Πηγα να αρπαξω και τα δικα του μα ...: "Στασου..."
"Ειστε ενας χαρουμενος ανθρωπος μίστερ" αποφανθηκε καθυσηχαστικα και εχωσε τα δαχτυλα του στο στομα μου ξανα.
Μιλουσε σπαστα Ελληνικα. Τα δαχτυλα του ειχαν γευση απο καναβουρι. Στους τοιχους ειχε φωτογραφιες του Λενιν. Του απαντησα:
"Και εσεις ετσι μου φαινεσται γιατρε" και ξαπλωσα πιο ανετα στον δερματινο καναπε. Αναζήτησα την ετικετα του. Εγραφε "Σύννεφο απαλο το φτιάξαν αγγέλοι / μειντ ιν Σουρεάλα"
Ο γιατρος στο γραφειο του ειχε ενα τηλεφωνο με πολλα κουμπια που πανω εγραφε αριθμους σε γραματοσειρα Καριέρ Γκρικ. Η συσκευη στην οθονη της ειχε την οικογενεια του γιατρου και σαν λεζαντα υπηρχε η λεξη "Καριερα". Κατω απο καθε νουμερο υπηρχε μια φωτογραφια. Απ'το 1 μεχρι και το 9 χαρουμενα προσωπα απο ασθενεις. Στον αστερισκο μια φωτογραφια ενος ανθρωπου νυσταγμενου. Στο κουμπι "Επαναληψη" κατι ακανονιστο. Ενας ανθρωπος με δυο κεφαλια. Βαρετος εγραφε το ενα του κεφαλι. Ενδιαφερον το αλλο. Χμμμμμμ...
"...μμμμα φυσικα,πως θα μπορουσα διαφορετικα;" ανταπεδωσε φουσκωνοντας απο αλλαζωνια και εγνευσε προς το ρολοι τοιχου ατροπα.
Ειχε εναν κουκο μεσα του που εκλεγε αντι να κανει κουκου. Το κοιταξε τοσο εντατικά που οι δεικτες του σχηματισαν την λεξη"Ε-Λ-Ε-Υ-Θ-Ε-Ρ-Ω-Σ-Ε-Μ-Ε" στην θεση των αριθμων. Παραξενο ρολοι. Υπηρχε και 3ος δεικτης αλλα κολυμενος αναμεσα στα δυο "Ε" σαν θαυμαστικο πλαγιασμενο τυπου "italic" , να τονησει τι;. Οταν ανοιξα την πορτα να φυγω τον ενιωσα πισω μου ματωμενο στο πατωμα τον γιατρο και τον κουκο να τσιμπολογεί απ'το πουκαμισο. Λιγο πριν καθοταν σε μια τεραστια καρεκλα που εκανε περιστροφες ανεπαισθητα φορουσε ενα λευκο πουκαμισο πουα και ζωγραφιζε σπιτακια στο μπλοκακι του. Κοκκινες οι βουλες τις μετρησα 112 οταν μπηκα. 113 μαζι με τον ηλιο στο μπλοκακι του που τον ειχε αφησει ημιτελη.Δεν προφτασε να βαλει της ηλιαχτιδες. Ολα ηταν κοκκινα εκει μεσα. Με 12% πρασινου στο ταβανι. Προσθεσα και αλλες 114 στην πλατη του οταν μπορεσα να τον δω ξαπλωμενο. Το πουκαμισο του ειχε 226 βουλες λοιπον. Μια μεγαλη ατεριαστη με τις αλλες σχηματιζε ενότητες στα μπρατσα του. Τις 12 τις εφαγε ο κουκος. Καντε εσεις τις πραξεις ,ενταξει; Εγω πρεπει να φυγω απο'δω μεσα τώρα!
Εκλεισα την πορτα και ακουσα την φωνη του αβρα να ακολουθει τα σκαλοπατια.

<-Για<-Τι<-Φευ<-γεις<-μα<-λα<-κα;(1οςοροφος).
Νο->μι->ζεις->πως->μπ->ορ->είς?(Ισογειο).

Ανοιγμα της εξωπορτας και φλογερος ηλιος πολυχρωμος ζαβολιάρης. Ψευτης. Εκατσα ακινητος μεχρι να βραδιασει. Σε αλλα μπλοκακια δυο τρεις με πρασινες στολες γραψαν λιγο πριν νυχτωσει:
"Υποπτος για κλοπη των κύκλων του γιατρου"
Οταν πραγματι νυχτωσε και με ειχαν ψαξει εξονυχυστικα κλεισαν την αναφορα καπως ετσι:
"Ακατορθωτος ως προς την συλληψη καθως δεν εχει σχημα"
Δεν μπορω να γραψω γιατι εχω κουραστει να ακουω αυτους τους κτυπους:
"Τακ" (γραψε)
"ΤΟκ" (σβησε)
"Τικ" (Σκεψου)
"Τοκ" (φυγε)
"Τακ" (ελα)
"Τικ" (γελα)
"Τοκ" (κλαψε)
"Τακ"(θυμησου)
"Τικ" (ξεχνα)
Δεν μπορω να γραψω γιατι πρεπει πρώτα να σβησω. Πανω στο μαυρο αλογο θα ηταν γαματο αν μπορουσα εστω να κλασω για λιγο. Ακου τι λεει ο μαλακας "να κλασω". Ναι αλλα γιατι δεν καταλαβες ποσο πολυ πιεστηκα για το κατα;. Ζορίστηκα εκει πανω πως το λέμε;. Περα σκατα λεξεις ανοχης. Αν θελεις να σεβομαι το ζωντανο να αλλαξεις το χρωμα του επιτελους. Την πηρα την κρεμα μου σημερα αλλα αυτο ειναι πρασινο παντα. Πρασινο και ψωφιο αναμεσα σε κατι θαμνους. Αναρωτιεμαι πως μπορει και μας κουβαλαει το δυστηχο. Πως δεν γελανε ολοι οι κατοικοι της Σουρεαλας που ειμαστε πανω σ'ενα πρασινο νεκρο αλογο. Και ειμαστε χαρουμενα σιωπηλοι το ακουμε να καλπαζει μονο εμεις υπερηφανο. Μεσ'το αμαξι κανει τσουχτερο κρυο. Πιο πολυ απ'εξω ομως ε;. Ας ανοιξω το παραθυρο μπας και μπει κανα νυχτοπουλι.
Ωπ! ο κουκος του γιατρου. Ας σπασει την σιωπη φτερουγιζωντας στα προσωπα μας να κουτσουλισει εκει γράμματα , οσα θελει. Το ενα "Ω" στον δικο μου ωμο. Το "Δ" στον δικο σου. Το "Η" να το κανει μοιρασια ας κρατησει για μια στιγμη την αναγκη του. Το μισο στο στομα σου. Το αλλο μισο βαθια μεσ τ'αυτια μου.
Οπισθοδρομικο να πηγαινεις μπροστα πατωντας πανω στο πλακακι που γραφει"Send/Recv". Δεν γινεται να σπασει οσο και αν πηδας πανω του. Αντε και το καταφερες,τι θα γινει νομιζεις; Θα βγουνε λεξεις οπως "anal-ogos". Οχι δεν ειναι αυτες που εχεσε το πουλι. Τι δουλεια κανεις; Ειμαι ενας αναλόγος. Και τι ειναι αυτο, δεν το βαριεσαι;