Νοσταλγία

Παρασκευή 2 του Φλεβάρη (3 πήγε). Ολος ο κοσμος ειναι σε απογνωση. Οχι εγω δεν ειμαι. Ειναι καποια μερη που πας και αποξεχνιεσαι. Οχι εσυ σε σχεση με τον χωρο αλλα οι γυρω εναντι στην υπαρξη σου. Ξεχναν ποσο πυκνο ειν' το δακρυ σου. Ξεχνας ποσο αβρο ειν' το χαμογελο τους. Και μεσα στο γκουκλ αν γραψεις χαμογελο σου βγαζει μονο το ξενο. Αυτο που εχει υψηλη αναλυση αλλα καμοια σημασια. Αν γραψεις ξενος θα σου πει: "Το αιτημα αναζητησης σας ειναι σε εξελιξη. Μισο λεπτο συνδεομαστε με τον καθρεφτη σας."
Ο κοσμος ειναι σε απογνωση σου λεω. Περνει τηλεφωνα για να κλεισει τηλεφωνα κοιμαται αγκαλια με συσκευες αποθηκευει μυνηματα που δεν εχουν καμοια εγνοια. Εγω δεν εχω χερια να σχηματισουν νουμερα. Δεν εχω και καρδια να την στολισω με καλωδια. Δυο στοματα στην θεση των ματιων εχω μονάχα. Ενα για να σου τραγουδαω και ενα για να σου ψυθυριζω λεξεις φοβου. Χειμωνας στο νησι. Απαραιτητες λεξεις. Σσσσσσ κοίτα εχω εικόνα. Θυμασαι την γαληνη της γριας στο ξερονήσι; "Απαραιτητες λεξεις" παραμιλουσε. "Αγαπω ανθρωπους ξυπολιτους" προσθετε. Ο χειμωνας στο νησι ειναι δυσκολος ξενε. Μην το λες αυτο γιαγιακα. Δεν ειμαι ξενος. Κοιταξε πως χορευω τον Ικαριοτικο. Μαέστρο παιξε μεχρι να μας παρει το κυμα το χειμωνικό. Καποια σπηλια μεσα στην θαλασσα θα 'χεις να τρυπωσουμε με ασφάλεια. Η φωλια της σμερνας δεν μας χωράει; Καποια συνωμοσια θα εχετε κανει με τον βυθο εσεις οι νησιωτες . Έλα πες μου.. Θυμασαι και την κορούλα της που τραβουσε τους τουρίστες σαν βαρκες ;Και μετα τους εδενε στον μόλο. Τι κανεις μικρουλα την ρωτησαμε; Γιατι το κανεις αυτο;. Ειναι δυσκολος ο χειμωνας στο νησι ξενεεεε. Μοναξια το ονομαζεται εσεις της πολης. Τους κραταω για να βγαλω τον χειμωνα. Ετσι μεγαλωνουμε εδω τα κορίτσα. Ετσι την εξημερώνουμε. Μα αυτοι δεν ειναι ωφελιμοι ,ελα παρε εμας. Και βουτηξε στην θαλασσα να μεταμορφωθει. Την κοιταξαμε για μερες να δουμε αν θα βγει και δεν βγηκε ποτε. Φερε φιλενάδα την βαρκα κατω απ'το σπιτι μου να σε ξαναπαω και θα δεις οτι ειναι ακομα εκει. Γοργονα ηταν ,θυμασαι; Πως το εκανε αυτο; Με ρωτησες "σιγουρα δεν εχει πνηγει; Βουτα να την σωσεις.. μπορει να εχει σκαλωσει σε κανα νουφαρο, ισως να μην ξερει και κολυμπι ειναι τοσο μικρη" Αναπνεει", σε καθυσηχασα , "κοιτα τις φυσαλιδες που σχηματιζουν λεξεις:

ai, esta saudade
não tem idade
não tem idade
ai, esta saudade
ai, esta saudade


Οχι εγω δεν νιωθω. Κανω μονο παιχνιδια με τα γραμματα με τις συλλαβες για να ξεφυγω απ'την συλληψη. Του ειδωλου πισω μου. Εγω οταν ειμαι μπροστα αυτο στεκεται μακρια μου ξενο και χασκογελαει. Αν αναγραματισω σπευδει προς το αντιστροφο. Απο μονο του. Μπορω να σου πω τι συμβαινει αλλα δεν θα καταλαβεις. Ειναι οτι αργει ο χειμωνας φετος να αποφασισει αν θα φυγει. Να ξεκαθαρισει αν ηρθε εντουτοις αν τον καταλαβαμε τον νιωσαμε. Μας πονεσε αν ξεραμε σταγονες λευκο αχρωμο μοναξια μπρισίμι μυρωδιές. Χειμωνα παρατησε τα ολα. Δεν σου ταιριαζουν οι λεξεις αυτες. Θυσιασου και εσυ μια στιγμη οπως η μνημη.
Μεσα στην πολη. Αγωνια / Αγωνας. Μεσα στην πολη. Τρεξε τρεξε μα ακου. Κανε ενα διαλειμα παψε να περιστρεφεσαι. Οχι να σε πιασω. Αν το κανω ξερω θα πρεπει να θυμηθω πραγματα. Η μνημη μου ακαρπη σαν την απραξια. Αααα θυμηθηκα τωρα κατι που εγραψες "θα θελα να μπορουσαμε να στροβιλιστουμε μεχρι να ζαλιστουμε και να πεσουμε ξεροι". Μην γινεσαι αφελης. Στασου λιγο. Μυρησε την γυμνια γυρω σου. Πες τους να βγαλουν τα πεδιλα για να μυρικαστεις ακομα και κατω απτις πατουσες. Εκει που φωλιαζει η πραγματικοτητα ταπεινη. Μα βγαλε πρωτα την μασκα και την δικια σου για να δεις καλυτερα. Πετα οτι εχεις απ'τα χερια σου για να αγγιξεις ορθά. Στην αναγκη δεν τα χρειαζεσαι τα χερια . Ξερω ποσο πολυ σε βαρενουν. Κρύψτα αν θελεις στα αυτιά σου σαν τον πινακα "Κραυγή". Ομως ανοιξε τα ματια σου και κανε ολα αυτα που σου λεω. Να δεις. Την φτώχεια μέσα τους. Ισως να ειναι κάτι παράδοξα ομορφο. Για μια στιγμη. Απ'αυτες που καθεσαι στο μπαλκονι και κανει τοσο κρυο. Τυλιγεσαι με μια κουβερτα και ακους στο απεναντι σπιτι να σου τραγουδαει η θάλλασα:

ai, esta saudade
não tem idade
não tem idade
ai, esta saudade
ai, esta saudade


Αυτη η πολη οχι δεν ειμαι εγω. Δεν ειμαι οι τοιχοι της δεν ειναι τα βηματα μου .Οι κτυποι μου οχι δεν ειμαι εγω αυτη η πολη. Δεν ειμαι αυτος που την σκαβει απο κατω με μανια για να προφυλαχθει απ'τον ηλιο. Εγω τον ηλιο τον αγαπω. Τα ματια μου τον μισουν μονο. Τα χερια μου γιατι δεν μπορουν να τον ακουμπησουν. Μια φορα εσκαψα μια λακουβιτσα μα ηταν για ασφαλεια. Δεν ειναι σωστο να μου το χρεωνεις. Εκρυψα εκει μεσα οτι εισαι αλλα ηξερα που να σε βρω. Και τωρα σε εκεινη την αλανα γεμισαν λακουβες και πετανε σκουπίδια. Πως να ξεθαψω το χθες; Αφου στην δικια μας λακουβα γραφει "Λακουβα μεσα στην λακουβα γιατι μας τελειωσε ο χωρος". Γιατι δεν ρωτας ξένε αν μπορω να σκαψω στην λακουβα σου; Σου ειπα εγω οτι μπορω να ζησω για παντα στο σκοταδι; Μια τρυπα αναζητησα να κουρνιασω μεχρι να φυγει ο χειμωνας. Αυτο ηταν ολο. Στην κρυα πολη να ζεσταθω. Και τωρα; Πως θα βγω απο εκει; Οι απαραιτητες λεξεις,ξεχασα. Πως τις ειπε η γιαγακα; Ναι... είπε αρχιζουν απο "α" . Οπως Αγαπη. Τελειωνουν σε "α". Οπως η Αγρυπνια. Θα βαλω το "ν" μπροστα θαλασσα ΜΟΥ. Για ολα αυτα που με διδαξες. Να ΣΕ τιμησω με την λεξη Νοσταλγια...

esta cidade
não tem idade
não tem idade
ai esta cidade
esta cidade

Παρασκευη 2 του Φλεβαρη. ΦΕυγω υπογιως.Θα σκαψω σαν τον τυφλοποντικα. Θα μετρησω σαν παιδι μα με υποδιαιρεσεις. Θα γραψω σαν πορνογερος μα με την αγνοτητα ενος βρεφους. Θα αναριχηθω. Και ας μου παρει χρονια. Ξερω να μετραω ως το 111 αρκει. Ξερω και να περιμενω το διδαξατε αυτο εσεις στο μαθημα "Ανασφάλεια /Δεν δίνομαι". 1ο έτος Ιανουαριος του 1111. Εξ'άλου μπορω και να κλεψω μερικα νουμερα ,τι διάολο;. Ενα παιδι μικρο ειμαι. Σε λιγο τελειωνουν οι αριθμοι και μενει μονο η φραση "Φτου και βγαινω". Μετα θα ψαξω. Ξερω δεν θα βρω κανεναν σας. Μαθατε να κρυβεστε καλα οπως και η ευθυνη σας. Ομως θα αφησω απροστατευτη την φωλια μου. Μπορεις να ερθεις και να φτυσεις. Αν εισαι ο τελευταιος σωσε και τους υπολοιπους. Φτου Φτου ξελευθερια πρεπει να πεις.Έστω φτυσε και τρεχα θα το καταλαβω εγώ. Μην πεις την λεξη ξελευθερια ξερω σε γεμιζει με απογνωση. Θα κλεψω ομως στο ειπα. Το οτι αποδεχθηκα τον ρολο μου στο παιχνιδι ειναι προφανες. Ηταν για να με αναζητηστε εσεις τωρα. Εγω επαιξα και κερδισα ,τα μαζεβω φευγω. Μαλωστε μεταξυ σας για το ποιος θα κρυψει. Ποιος θα δωσει εναν ξεκαθαρο λογο να κρυβεστε. Και αυτο ειναι εξελιξη. Αυτο που σας ενωνει. Αποδοχη της σχεσης με τον χώρο που καταλαμβανετε. Μικρος χωρος μικροσκοπικος. Ξενος οχι δικος σας. Φυλαξτε την τρυπα μου να ριχνω κανα λουλουδι οταν επιστρεψω. Σηκώστε και ενα αγαλμα απο πανω να φαινεται πως εκει υπηρχε ενας ανθρωπος. Σχεδιαστε το με λεπτομερεια ομως. Οπως και η ατελεια. Μεσα σε ημιτελη πραγματα κρυβεται η τελειοτητα. Σε αυτα που ειναι απολυτα ,η μιζερια. Τα προσωπα τα γεματα ειναι βαρετα. Καντε μου ενα προσωπο αδειο λοιπον. Αυτο επιθυμω ,ενα προσωπο κουφιο διαμπερες. Ας εχει λεξεις κρεμασμενες με σκοινιά αντι να εχει χαρακτηριστικα. Σαν μαριονετες να ακροβατουν με σκοπο. Να γραφουν "Κοιταει" στην θεση των ματιων. "Αναπνεει" στην θεση των χειλιων. "Οσφρυζεται" στην θεση της μυτης. Ξεκαθαρα πραγματα. Στην θεση της καρδιας αν αποφασισεται να μου κανετε. Θελω να γραφει "Πολεμάει" . Ευχαριστω.

esta verdade
não tem idade
não tem idade
ai esta verdade
ai esta verdade

Παρασκευη 2 του Βλεφαρη 2068. Μα που βρισκομαι; Ειμαι σε ενα δωματιο που δεν εχει τοιχους. Ξεχασα πως τελειωσαν ολα. Ειναι διάφανο ευρύχωρο μα ενα δωματιο ξενο. Βλεπω την θαλασσα. Δεν ειμαι εγω εκει μεσα σιγουρα. Αυτη η παραγραφος ειναι η εγκαταληψη. Επιλογος που λενε. Τι σημαινει επιλογος ειναι η επιλογη; Ωχ μωρεεε αυτο το παιχνιδι με τις λεξεις. Και εγω αν θελω τωρα να τελειωσω; Αφου σου ειπα δεν ειχα χρονο να διαβασω τους ορισμους. Αν ειναι επιλογος θα πρεπει να κρατησω κατι δικό μου; Αντε παλι με τις λεξεις. Ομορφος/ασχημος. Αντιφαση / Αποδοχη. Παρορμητισμος / Παραδοχη. Εσυ ολο λες λες και τιποτα δεν κανεις. Και εγω ολο πρεπει να κρυβομαι για να σε φανερωσω. Ειναι δυσκολος ο χειμωνας στα νησια ξενε. Οχι επιλογη αλλα διανόηση. Αυτη η παραγραφος ειναι η εγκαταληψη. Ενωθηκε με τις προηγουμενες μετα απο χρονια. Την ρυμουλκησε ενα σαπιοκαραβο στα ανοιχτα του Αιγαιου ακυβέρνητη. Οταν ρωτησανε τον βαρκαρη βρηκες τιποτα μεσα στο σκαφος απαντησε σκεπτικος:
"Λέξεις" ..."Λεξεις νεκρες μπαλωμενες στο σκαρι της". Και συνεχισε: Το "Λ" να φλερταρει με τον αγερα κυριε πολισμάν. Το "Ξ" απλωμενο σαν σκαλοπατι που δεν έβγαζε ουδαμού. Και δυο "Η" αγκαλιασμενα ζεστα να σχηματιζουν ανεμοσκαλα προς τα συννεφα.
Και εσυ που γραφεις ποιος εισαι; Ειμαι το αγαλμα πανω απ'την τρυπα και ας μην το πιστευεις. Δεν ξερω τι να πιστεψω πλεον,πες μου. Ακουσε με αφου αυτο θελεις:
Εχω καρδια. Και ας σου ειπα οτι δεν εχω. Εχω στιγμες. Και ας περασε ο χρονος απο πανω μου να τις καπελωσει. Εχεις χρονο να μιλησουμε ομως; Χμμμμ τι θελεις να πουμε; Να πουμε για το καλοκαιρι. Μην γινεσαι αφελης,ειναι ακομα χειμωνας εξω. Κοιτα δεν περπαταει κανεις. Ναι αλλα υπαρχεις εσυ μιλησε μου. Ακου στο απεναντι σπιτι που εκεινο το κοριτσι τραγουδαει "ai esta verdade" ειναι χειμωνας σου λεω. Μα γιατι πρεπει να τελειωσουν ολα ετσι; Γιατι ειναι αυτη η πολη. Γιατι εχω πλουτο μεσα απ'την φτωχια της. Εχω χτύπους κατω απ'τα σιγηλα της βηματα. Εχω βαρος μεσα απτην ελαφροτητα εκφρασης της. Τι ενοεις βαρος ,πες μου τι εχεις πες. Εχω γερασει αυτο ειναι ολο. Δεν εχεις γερασει ελα κοιτα τον καθρεφτη. Ασε με να κατευθυνω τα δαχτυλα στο πρωσοπο σου. Αγγιξε το να δεις ειναι τοσο απαλο. Δεν σου ειπα το πιο σημαντικο... Πες μου επιτελους θελω να ξερω.
Γιατι θελεις να ξερεις; ,αυτο ειναι το πιο σημαντικο. Αυτο ειναι ολο; Γιατι εσυ ειμαι εγω και εγω... Ακουσε με ξένε... Ακουω μιλησε μου επιτέλους ξεκαθαρα!
"esta verdade ...não tem idade"