araaraZzz

Γραφουμε ταπεινά. Δεν τα λεμε ολα. Τα περιγραφουμε με ενα τροπο τέτοιο που δεν εκδηλωνομαστε. Δεν αποτυπωνουμε την γυμνια μας σε κόματα και οξίες. Λίγες τελειες μονο βάζουμε και αυτο να αφήσουμε ίχνη για να επιστρέψουμε στην αρχή. Λεμε για της Παρασκευης το βραδυ αργοπωρημενα. Κυριακη και ακομα για αυτο μιλαμε ακου μας. Λεμε σε γνωστους για τον χρονο ,τους ανατρεχουμε σε παλια κειμενα μελετες σε σχεση με αυτον. Και το μονο που θελουμε ειναι να πιστεψουν πως ειναι Κυριακη απο μονοι τους. Δεν πιεζουμε καταστασεις, ειναι απλα Κυριακη. Δεν εκβιάζουμε . Απλα βιαζόμαστε να σας φανερώσουμε το τέλος. Γιατί ετσι θα κερδίσουμε χρόνο να αναλωθουμε σε λεπτομέρειες ασήμαντες ως προς την αρχήν. Οπως κι' αυτην: "Την Παρασκευη το βραδυ γνωρισα ενα κοριτσι και μου εδωσε ενα τριανταφυλλο.Απο τοτε δεν την ξαναειδα."
Γραφουμε ομορφα. Ξυπναμε νυσταγμενοι και εξω εχει ηλιο τρελο. Ζεστο φλογερο ειναι καλοκαιρι ερχεται και παιζει ,βαφει ξανθες τις τριχες μας. Σημειωνουμε οταν ξυπνησουμε για να συμφωνησουμε:
Σημερα ειχε μια υπεροχη μερα.Απο αυτες που θελεις να πιασεις τον ηλιο και να τον δεσεις στα καγκελα για να μην το κουνησει απο την θεση του. Και να τον μαστιγωνεις εκει για την αλληγορία του.Υστερα να τον βουτηξεις στην τελευταια βροχη του καλοκαιριου και να του πεις « Ξυπνα καλα,απο εδω και περα θα εισαι συνεχεια εκει ψηλα φίλε».
Λες «γραφεις ωραια». Αλλα με κουραζεις οταν γραφεις πολυ ,διασαφίζεις. Ειναι σαν να λες «θελω να σε κοιταξω κρυφα ,την ωρα που ξυπνας και πλενεις τα ματια σου ,αλλα τα ματια σου δεν θελω να τα δω στα ματια μου». Οποτε εγω αν σε ξαναδω θα σου πω κατι ομορφο αλλα θα κλεισω τα αυτια σου. Αν ρωτησεις τι ηταν αυτο που ειπα ,θα φυγω και θα τρεξω να το γραψω εδω. Ειναι και η ενοχη μου στην μεση για τις στιγμες που με πετυχες να κοιμαμαι στο ασανσερ.
Λες για λεξεις αλλα κουραζεσαι απο αυτες. Λες γραφεις ωραια. Εγω σου λεω εισαι ωραια και ας μην γραφεις.
Γραφουμε απλα. Σημερα πηγα σε ενα σπιτι. Ανοιξα την πορτα και απο πισω ηταν η Μαριντ. Ενα κοριτσι που συχναζει στα μπαρ. Αλλαζουμε προσωπα ως προς την γραφη και ετσι αποκταμε ενα αλληθινο με ματια με ολα. Με στομα. Με χερια. Συζηταω με την Μαριντ γραφουμε. Και ετσι φτιαχνουμε τον διαλογο. Ειναι κουραστικος οστοσο ειναι Τριτη βραδυ λιγο πριν τα ξεχασουμε ολα. Δυο μερες μετα την Κυριακη.4 μετα την Παρασκευη. Και σας λεμε το τελος σαν. Ολοι εμεις εγω εσυ μαζι.
Λιγο πριν αποχαιρετησουμε για παντα την Μαριντ την ρωταμε απο ευγενεια (γιορταζει παλι αυτη)
-Μαριντ τι δωρο θελεις να σου κανω για την γιορτη σου;
-Ενα τουφεκι απο αυτα τα παλια ,οπλισμενο.
-Τιποτα αλλο θελεις Μαριντ;
-Και μια ηλεκτρικη σκουπα να μαζεψω την δειλια μου.
Γραφουμε ποιητικα διχως καμοια σημασια. Κοσμητικα επιθετα να κοσμησουν τα κενα στην μνημη μας τοποθετουμε. Ομως δεν υπαρχει λογος. Κοιτα τι εννοω οταν αναφερομαι στην περιγραφη των πραγματων. Παμε ξανα στης Παρασκευης το βραδυ να σου διαβασω:
Περιγραφωντας απλα θα γραψεις : «ενα κοριτσι μου εδωσε ενα τριανταφυλλο».
Θα αναφερεις την ωρα και τον χωρο που εγινε αυτο. Θα προσθεσεις : «Ηταν Παρασκευη βραδυ δεν ξερω την ωρα και ενα κοριτσι μου εδωσε ενα τριανταφυλλο».
Δεν περνω φωτογραφιες μην στελνεις, μονο λεξεις περνω. Σε λιγο φευγω. Γιατι δεν ηρθες εξω απο το resid/; Θα σου ελεγα για την ωραια μερα σημερα που ειδα. Ειχα απλωσει μια κουβερτα στην ταρατσα και τα εβλεπα ολα απο ψηλα .Την ειδες και εσυ θα μου 'λεγες την περπατησες. Μετα ,ας εφευγες. Αυτο θα ήταν όλο.