yz

άστεγος 123124 / Βενετία / Απρίλιος

Στην πλατεια Γκρον Πλαφ της Αμβερσας σταματησε ενα ποδηλατο. Στο τιμονι ενα πιτσιρικι ,θα'ταν δεν θα'ταν 15 χρονων ,φροντισε για αυτο. Φορουσε γραβατα κοκκινη εξω απο λευκο τσαλακωμενο πουκαμισο που στην μικρη τσεπουλα του ξεπροβαινε πακετο Winfield τριανταρι. Συμφωνουσε ορθα με την κοκκινη γραβατα ως προς το χρωμα. Το αγορι ατάραχα με μια κινηση εσφηξε τα φρενα και το ποδηλατο δείλιασε μπρος μου .Αφησε εναν πράο θορυβο οταν οι ροδες του δεν γυρνουσαν αλλο με σκοπο όπως πρώτα .Το ρολοι στο καμπαναριο χτυπησε ρυθμικα και σκεπασε τον βόμβο απ'το φρεναρισμα καθως και τις σκεψεις. Αναψε ενα απ'τα φτηνα τσιγαρα και χαζεψε για ωρες τον αναπτηρα απ'ολες του τις οψεις .Πισω στην σχαρα ξεχασμένο ενα κοριτσι κρατουσε μπουκετο με λουλουδια. Κατεβηκε απ'το ποδηλατο και με δυσκινητα βηματα σταθηκε διπλα. Οχι μπροστα ,στα αριστερα του καρφωθηκε σαν αγαλμα. Φορουσε ξεβαμενο τζιν που το σκεπαζε μεχρι και το γονατο μακρυ ξεχηλωμενο μπλουζακι ,δερματινα σανταλια ,τα χειλη της ειχαν αποχρωση απαλου λευκου ,σαν το δερμα. Λευκα χειλη που υπογραμιζαν την φραση "Εχω να ανοιγκοκλεισω ωρες" οπως και η απορία οταν ξέρει πως σ'εχει κυριεψει. Χρωματα επι λεξεις. Αν η αγωνια ειχε και αυτη χρωμα τοτε αυτο το κοριτσι θα ηταν το σπλαχνο της. Αχρωμο ,αδυνατο, να ξεχυλιζει απο αμηχανια μα με χαμογελο τοσο ζεστο που ανατρεπει για λιγο τις ενοιες. Η λεξη αμφιβολία λοιπον δεν ειναι συναμα κατι αποκρουστικο. Η λεξη αμφιβολια ειναι ενα ακομη παιχνιδι απο αυτα που παιζει ο χρονος. Και αν εισαι τοσο νεος θα'ναι δυσκολο να αντιληφθεις.
Το αγορι φανερωσε μια πλάκα τετραγωνη οταν ελευθερωσε τα χερια του απο τις μανετες. Απο αυτες που αν τις βαλεις κατω μπορεις να περπατησεις ,να παιξεις κουτσο αν τις αριθμησεις διαφορετικα. Να φτιαξεις ενα δωματιο ,μια πλατεια ολοκληρη αν εχεις πολλες τέτοιες. Το κοριτσι μυριζε τα λουλουδια ,το αγορι χαιδευε την πλακα με τον αντιχειρα αν και θα ΄θελε να γυρεψει τα μαλια της. Ισως. Με τα αδυνατα δαχτυλα ζωγραφιζε σχεδια ,λεξεις, ονοματα, αριθμους πανω σε αυτην. Ομως η πλακα αυτη συμβολιζε τον δισταγμο τους . Και δεν γινοταν να σπασει. Σκεφτηκα με σαφηνεια τα εξης:
Γδήνομαι/Γυνομαι/αγορι/γυρναω/χρονος/περιφερομαι μονος /ποδηλατο/ματια βλεπω/κοριτσι/μονοι/περπαταει/σταματω/χρονος τον/απάγωγη/κοριτσι μαζι μου/σουβενιρ/ανασκαφη/κομάτι πλάκας/φιλί τέλος/ατελειωτο.
Το αγορι κοιτουσε χαμηλα η κοπελα εξισου ,ποτε μυριζε τα λουλουδια και ποτε εκοβε με κοφτες ,ερωτικες ματιες αυτον. Μα να μην με αγαπαει; θα σκεφτοταν.. Και γιατι μου τα'δωσε αυτα τα λουλουδια; Για να στολισει περισοτερο την μοναξια μου;
Αυτος την αγαπουσε αλλα πνυγοταν απο φόβο αν πονάει που αγαπας , ετσι ελευθερωσε λιγο τον κομπο απ'ην γραβατα και αφησε ενα αναστεναγμο να φτασει μεχρι και το μερος μου. Η μακρια φραντζα εμπαινε στα ματια του ομως ειχε φροντισει να τα κρυψει περισοτερο με τις παλαμες. Αραγε θα την χαιδεψε πριν με αυτα τα χερια; Θα της ειπε ολα αυτα τα ομορφα που σκεφτοταν γι'αυτην; Ειχε βραδιασει τωρα ,ομως το απογευμα θα την πηγε βολτα απο την αλλη μερια της Αμβερσας εκει που πανε ολα τα ζευγαρια και θα της προσφερε αυτα τα άνθη. Ισως και να τα μαζεψε αυτος ενα ενα με τόση χάρη.
Ομως η ωρα περνουσε και δεν καναν τιποτα οι δυο τους. Στεκοντουσαν ακυβερνητοι στην μεση της πλατειας ,ακριβως μπροστα μου. Αμιλητοι τοσο πολυ που ως και ο χρονος που τοσο μισω να προσθετω εκανε τεχνασμα και με λεξεις στολισε τα άσπιλα χειλη τους. Οταν ομως γινοταν αντιληπτο απο μέρος τους , χαμογελουσαν στιγμες με εκδηλη την αμηχανια. Διχως να εκτιμησουν που σταματησε τα παντα σε μια στιγμη ,μονο για αυτους. Το αγορι ειχε παραλησει. Κοιτουσε μοναχα χαμηλα προσπαθοντας να καταχωνιάσει το βλεμα του ακομα και κατω απ'τις φτερνες .Φωρουσε παπουτσια adidas αλυτα και τα στρυφογυριζε αμηχανα. Αν τα ποδια ειχαν στομα θα λεγαν φευγω σε βαρεθηκα σωμα. Ο ουρανος ηταν βαθυγαλανος ,μολις νυχτωνε. Βαθυγαλανος και απολυτος σαν να μην ειχε τιποτα να εκδηλωσει. Το βλεμα του κοριτσιου ομως τρυπωνε συνεχεια εκει. Στον αδειο ουρανο εκρυβε καλα την λαχταρα της για ενα τοσο απλο πραγμα.Ενα φιλι να της δωσει ,ενα φιλί μονάχα. Και αν της ειχε δωσει ενα πριν οταν της προσεφερε τα λουλουδια,ας της δωσει ενα ακομη τωρα. Το φιλι ειναι τοσο απλο, σαν την αναπνοη. Αν και η αναπνοη ειναι δεσμευση.

Ο Γκελαμ δεν βλεπει ταινιες, εχει μαλλια ραστα μπλεγμενα μεσ΄την αμέλεια και την πλήξη. Παει σε παρτυ ,τρωει ναρκωτικα,κυλιεται στα χωματα ,επιπλεει πανω σε αψηχα κορμια λιγο πριν τα τραβηξει η παλιροια. Μου ειπε πως στο Βελγιο ετσι ειναι οι σχεσεις, αβρές αργουν να εξελιχθουν. Φανταστηκα τις σχεσεις ανθρωπο ξανθο με γαλαζια ματια να κάνει ΟτοΣτοπ σε λιβάδι. Ποδια ψηλα το ενα μεγαλυτερο απ'το αλλο να συμπληρωνουν παρθενο κορμι που το στολιζει τατουαζ απο ακανονιστα σχηματα. Ισως καρδιες ,μα τρυπιες να σταζουν αχρωμο μελάνι. Μου ειπε και για το μαγαζακι που νοικιαζουν τα ποδηλατα. Συμφωνησα μαζι του για τις σχεσεις στο Βελγιο μολονοτι είχα γευθει το αντιθετο. Οταν διερηξα μια πορτα απ'αυτες στις μονοκατοικιες ηταν τοσο γρηγορα. Λιγο πριν καταρευσω που ακουσα το ιδιο αγκομαχητο απολαυσης. Τον ιδιο οργασμο και το τσιγαρο την ιδια διαρκεια ειχε. Η τιμη του μονο αλλαζε. Το βυζι και αυτο ειχε την γευση σαν το δικο μας το ντοπιο. Και το μουνι στην αρχη στεγνο και απομακρο δεν αργισε να μουσκέψει.Οχι απο λεξεις ,δεν τις ξερω. Απ' την αναπνοη την άστατη. Περισότερα Πίνσαυ και ο δρομος βγάζει στο Κάσα. Ωραιο ειναι το Κάσα όταν για πρωτη φορά. Δεν ξέρω πως θα είναι οταν παψουν να σκαβουν την πλατεια .Τώρα την σκαβουν ομως,κανουν εργα. Θα βάλουν σιγουρα ενα ακομα αγαλμα απ'αυτα του Μπράμπο για να κάθονται τα περιστέρια. Το Κάσα τα βράδυα . Ζωηρό μπαρ με ανθρωπους χαμογελαστους που παραγκελνουν μπυρες και κατοικουν σε χωματερες. Ομορφους πολυ. Και οχι μπερδεμενους για κατι, αληθεια. Αν τους παρατηρησεις απο μακρυα πλησιαζωντας στην πλατεια θα το αντιληφθεις και εσυ. Ετσι σαν χωμα πως φωλιαζουν στα χωματα. Η Αμβερσα εχει ομορφα σκουπιδια. Δεν εχει ομως ζητιανους τολμηρους να τα περισυλεξουν. Λιγους μονο θα βρεις κοντα στο καναλι. Και αυτους καλοντυμενους μπορει να τους μπερδεψεις. Η Ευα μου ειπε οτι στο καναλι σκοτωνουν κοσμο τακτικα. Δεν τρομαξα ομως καθολου οταν το ακουσα. Οδηγουσαμε ενα ποδηλατο διπλο και το ειχαμε στολισει με λουλουδια. Κατι ροζ σαν τουλιπες που μου ειπε οτι βγαινουν μονο στο Βελγιο αλλα ειναι Ιαπωνικης προελευσης.
Εσυ ... την ρωτησα οταν σταματησαμε ,ειδες στ'αλήθεια ανθρωπο δολοφονημενο εδω;
Ειδα, απαντησε ,αλλα ήμουνα πολυ μικρή και δεν θυμαμαι..
Μετά μου δειξε τον δρομο για να περασουμε το καναλι απεναντι και πατησαμε ταυτοχρονα τα πετάλια. Ξημέρωνε σε λιγο και κάτι ψηνοταν. Κοντοστάθηκα για λιγο και ανοιξα την μυτη μου να παρω τις οσμες. Σκατα μυρισα.
-Σκατα Ευα ,η πόλη σου μυριζει Σκατα ,της ειπα.
-Σκατα τι..; ρωτησε αυτη.
-Δεν ξερω ,απαντησα..Σκατα αγελάδας μάλλον..
Ηθελα να πω περιττωματα αλλα δεν το θυμαμαι στα Αγγλικα.