.

Saturday, May 05, 2007

Όλα ίδια.

Ζουμε στην ιδια πολη ομως δεν μιλαμε. Δεν μιλαμε άλλο. Βρισκομαστε στα ιδια μαγαζια ,παραγγελνουμε απο τα ιδια γκαρσονια το ιδιο ποτο για να μεθυσουμε ,τα ιδια βρώμικα χερια απλωνουν οι περαστικοι να γραπωθουν απο την πλήξη μας. Ομως εμεις δεν μιλαμε. Ακουμε το ιδιο τραγουδι που θα τελειώσει όμοια ,με τον ίδιο κτύπο, την ίδια ορχήστρωση ,οι ιδιες κραυγες πρόσκλησης μας τρυπανε τα αυτια, υποψιαζομαστε τα ιδια πραγματα οταν κατι μας φαινεται ορθό. Εκδηλωνουμε την θλιψη μας με τον ιδιο τροπο, την χαρά σε ιδια κλιμακα διαφορετικων απολαυσεων , λεμε τα ιδια ψεματα μηπως εξαπατησουμε/εξαπατηθουμε ,κρυβομαστε κατω απο το ιδιο δεντρο οταν προδοθουμε. Ταιζουμε το ιδιου χρωματος γατι ,με την ιδια ικανοποιηση γουργουριζει οταν χορτασει, τα ιδια αστεια του κανουμε ,την ιδια αντιδραση εισπραττουμε. Τον ιδιο ηλιο ψαχνουμε για να στεγνωσουν τα ρουχα μας,το ιδιο εργοστασιο κατασκευασε τις ομπρελες που κραταμε ,οι ιδιες σταγονες μας βρεχουν οταν ξεχασουμε τον λογο να χαθουμε στην πολη μονοι ,απροστατευτοι . Την ίδια ποσότητα αίματος χάνουμε οταν κάνουμε απόπειρες ,τήν ίδια ζάλη νιωθουμε λίγο πριν λυτρωθούμε, ο ίδιος άνθρωπος μας ξυπνάει έντρομος και κλαίει, τον ίδιο γιατρό αντικριζουμε μολις επανέρθουμε ,στο ίδιο νοσοκομείο. Απ'τον ιδιο οδηγο ζηταμε ταπεινα να σταματησει ,το ιδιο κοκκινο κουμπι παταμε να ξεφύγουμε,ο ιδιος ταξιτζης μας ταξιδευει με την απορια για το που θα καταληξουμε .Στο ιδιο παγκακι σταματαμε να φωλιάσουμε την στιγμη, να χαραξουμε ενα αγνωστο ονομα με τα κλειδια μας, μια καρδιά με λεζάντα "Σ'αγαπώ/ίσως" ,τα ιδια περιστερια ταιζουμε στις αδειανες πλατειες το χάραμα. Πληρωνουμε με την ιδια τιμη τα τσιγαρα ,αγοραζουμε ψωμι καθε πρωι απ'το ιδιο αρτοπωλειο, χαιρετάμε τους ίδιους ανθρώπους περιμένοντας στην ουρά. Τρωμε την ιδια στιγμη αμίλητοι ,κοιμομαστε ακριβως την ιδια ωρα σκεπτικοι. Ξυπναμε με τον ιδιο τροπο ,με την ιδια αγανακτηση ,τον ιδιο ζεστο ιδρωτα να σταζει σε ξένο κορμι/ αναπνεει σύντονα μέσα μας. Βασανιζουμε τους ιδιους ανθρωπους ,βασανιζομαστε με ακριβεια απο την ιδια διαδοχη σκεψεων ,νιωθουμε ενοχοι ακριβως για τα ιδια πραγματα που πραξαμε και θα. Αγοραζουμε τα ιδια λουλουδια ,το ιδιο χρωμα ,την ιδια ποικιλια, τον ιδιο αριθμο ,στο ιδιο αγαλμα θα τα εγκαταλειψουμε. Ομως εμεις δεν μιλαμε ,εμεις αγαλματα και εμεις. Και οποιος πει πως ειδε να μιλαμε εμείς ειναι ψευτης. Οποιος πει πως ειδε να κανουμε ποδηλατο μαζι ,στο ιδιο ποδηλατο. Ψευτης ειναι. Δεν εχουμε ποδια. Και ας ειμαστε ακροβάτες στο ίδιο όνειρο.
Αμνησία. Επίστροφη. Χθες. Ξεκίνημα.
Βήμα. Ρυθμός. Στάση. Πτώση.
Μαζί. Χώρια. Ζωή. Θάνατος
Όλα ίδια σου λέω.

13 Comments:

Blogger Erisadesu said...

όμορφα λόγια.

May 6, 2007 at 6:12 PM  
Blogger Y. K. said...

ολα ιδια και ομως ειστε τοσο διαφορετικοι ετσι;
αλλιως θα μπορουσες να δεις την εξελιξη σου στον αλλο σαν να ηταν ο καθρεφτης σου.
βουληση-καρδια οπως θες πες'το.αυτο "αλλαζει"..
ακομα και ο θανατος διαφερει..

καλησπερες.

May 6, 2007 at 11:49 PM  
Blogger Dannossiel said...

nai einai...alla dn to diavasa olokliro to keimeno sou giati eimai idi skata psixologika.apla min skeftesai.

May 7, 2007 at 1:00 PM  
Anonymous Anonymous said...

τόσο ίδιοι, ε? φαίνεται ότι το πήραμε από τους γονείς μας ;)

May 8, 2007 at 1:44 AM  
Blogger Albert said...

σιγά μην είμαστε ίδιοι. άδειοι

May 8, 2007 at 4:26 AM  
Blogger salvador said...

Όλα τα κομεντζ είναι ίδια.

May 9, 2007 at 10:22 PM  
Blogger DREAM ON FUCKERS said...

το βλέπω αυτό που τρώω /
δεν είναι ίδιο με το τρώω αυτό που βλέπω

θέλουμε τα ίδια
χρειαζόμαστε άλλα

May 13, 2007 at 3:37 AM  
Blogger candyblue said...

Το πρωί καθώς έριχνα νερό στο πρόσωπό μου,ξεκινώντας τη νέα μέρα μου,δεν ήμουν σίγουρη για το πόσο νέα θα μου βγει. Ανόητο κορίτσι αφού το είπε και ο Σαίξπηρ «Συχνά,οι δειλοί πεθαίνουν πριν από το θάνατό τους» άρα σίγουρα είναι νεκρός,ψέλλισα. Μην είσαι αφελής και ο Σεφέρης τα έλεγε «Πως τόσος πόνος,τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη». Πόσο μεγάλη αυταπάτη! Ανοίγοντας την ενυδατική κρέμα προσώπου, άκουσα τις Τρύπες να σιγοτραγουδάνε «Μπορείς να κλαις παντοτινά αν θες φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι» Χαμογέλασα για την ματαιότητα του έρωτα. Άλειψα το βούτυρο στο ψωμί και τράβηξα μια τζούρα καφέ όταν κατάλαβα πως η γεύση του είχε τη γεύση της Σαπφούς όταν είπε «Όποιους ευεργετώ,εκείνοι περισσότερο με βλάπτουν» Ντύθηκα αργά,χτένισα τα μαλλιά μου και βρήκα στην άκρη της βούρτσας μου ,τον Αντρέ Μπρετόν να λέει «Μια λέξη κι όλα σώζονται μια λέξη κι όλα χάνονται» Δεν περιμένω τίποτα πια από κανέναν. Καμία λέξη. Αυτές φταίνε για την μουδιασμένη μου ψυχή. Έφαγε πολύ ξύλο από σένα τελευταία. Τραβάω την πόρτα,κλειδώνω,3 φορές και βλέπω να κρέμονται μαζί με τα κλειδιά μου,στη σειρά οι λέξεις του Σοφοκλή και να μου λένε μειδιώντας «Έρως ανίκατε μάχαν».Μα ξαφνικά παγώνω. Να τι ξέχασα να πετάξω φεύγοντας, την καρδιά σου που την είχα κάνει μελανοδοχείο, να γράφω με το αίμα σου τις λέξεις μου... Παίρνω το ασανσέρ,τα έχω χαμένα...πως μπορώ να επικαλεστώ την τάξη; Μήπως να θυμηθώ και τον Ευριπίδη που μουρμούραγε μέσα στα αφτιά μου «Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;» Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άνοιξα αμέσως το ράδιο και έπεσα πάνω στη Λένα Πλάτωνος που τραγούδαγε «Γερμανικός ρομαντισμός ,Ισπανική υποχώρηση είναι οι φράσεις που μας πλήγωσαν και ποτέ δεν μας χρησίμευσαν». Και από το δεξί καθρεφτάκι ό Γουόρχολ χαιρετώντας με καθώς τον άφηνα πίσω,φώναζε «Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας» και γω χαζεύοντας τα πλατινέ μαλλιά του κόντεψα να πατήσω τον γλυκό μου Καζαντζάκη που παραληρούσε από τρόμο λέγοντας μου,
«Η ψυχή μου κραυγάζει και όλα τα έργα μου είναι απλά ένα σχόλιο γι’ αυτήν την κραυγή». Και εγώ τι έλεγα εγώ; Φυσικά πως «Στα βάθη του νου υπάρχει μια τρέλα στα βάθη της τρέλας υπάρχεις εσύ» Και συ τι έλεγες; Έλεγες σπαράζοντας από έρωτα «Είσαι το μοναδικό πλάσμα που θέλω απόψε, πιο πολύ από όλους. Έλα, φτιάξε μία πισίνα να βουτήξουμε, βάλε ένα λουλουδάτο μαγιό και πάμε πριν έρθει ο θάνατος να με πάρει και δω στην Αχερουσία λίμνη να καθρεφτίζονται τα μάτια σου»και οι Stones τραγούδαγαν στο repeat “We all need someone we can bleed on”. Και καθώς μάζευα την βαλίτσα μου βολεύοντας πάνω- πάνω την Ισπανική σου υποχώρηση,θυμήθηκα τον Στρίντμπερκγ στον «Αύγουστο», που τελείωνε λέγοντας: «Κλείσε τα παράθυρα και τράβα τις κουρτίνες να κοιμηθούν οι μνήμες» ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ. Η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης

May 14, 2007 at 11:51 PM  
Anonymous Anonymous said...

θέλεις να κάνουμε ποδήλατο μαζί;
δεν λέω ψέμματα..

May 16, 2007 at 1:21 AM  
Blogger salvador said...

θα κάνουμε ποδήλατο και θα σταματήσουμε σε μια άδεια πλατεία
να σου παίξω "τα βουνά" στο ακορντεόν.

May 16, 2007 at 10:03 PM  
Blogger iro* said...

Ποσο διαφορετικα μπορω να σου πω οτι γραφεις ομορφα?
***

May 17, 2007 at 8:25 PM  
Anonymous Anonymous said...

emeis milame.
esy den eisai psefths-oxi polu dhladh..
kalhmera.
molis gyrisa apo residents.

June 16, 2007 at 5:03 AM  
Blogger salvador said...

This comment has been removed by the author.

November 12, 2015 at 4:05 AM  

Post a Comment

<< Home