Η Σονάτα ενος κακού ανθρώπου

-ΠΡΑΞΗ 1η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα μουτρωμενος. Τσεκαρα την αλληλογραφια μου και προσεξα στα εισερχομενα ενα άτιτλο με διευθυνση αποστολεα periergos@anagnostis.gr. Οταν το ανοιξα έλεγε μονάχα το εξης :"ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ". Τρομαξα. Μάλιστα είχε ενα τηλεφωνο και τόνιζε πως πληρωνει καλα. Εγραφε λοιπον : "ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ .ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΛΑ" και στο τελος τον αριθμο που επρεπε να καλέσω για την αμοιβη μου. Πολυ γρηγορα τελειωσα αυτο που εκανα και σχηματισα τα νουμερα στην συσκευη. Πραγματι αρχισε να καλει και στο τριτο κτυπο καποιος απαντησε. Βραχνη φωνη ,κουρασμενη με χαιρετησε γνωρίζωντας οτι ειμαι εγω. Είπε ξεκαθαρα δίχως πολα λόγια «Εγραψες αυτο που σου ζητησα;»
Σαστισα στην αρχη ,αιφνιδιαστηκα απο την σιγουριά στην χροιά του. Αναψα ενα τσιγαρο ,εβηξα αφου φύσηξα τον καπνο και πριν προφτασει ο συνομιλητης να ερωτησει δευτερη φορα απαντησα «Ναι. Εγραψα οτι μου ζητησες. Τι θελεις να κανω τωρα;»
«Πολυ ομορφα» προσθεσε αυτος. «Ονομαζομαι "Περιεργος" και διαλεξα εσενα να γραψεις γι'αυτο το θεμα απο απλή περιέργια. Χαιρομαι που ανταποκριθηκες αμεσα» «Ενταξει Περιεργε ,πες μου τι θελεις τωρα να γινει.» «Θελω να μου το στειλεις αμεσως »,απαντησε αυτος με βεβαιοτητα. «Δεν μπορω να σου το στειλω. Το εχω γραψει χειρογραφα ,εξ΄αλλου ειναι Κυριακή ,τα ταχυδρομεια ειναι κλειστα» ,δικαιολογηθηκα. «Θα πρεπει να περιμενεις την Δευτε...» «Οχι! την Δευτερα θα'ναι αργά» ,ειπε αυτος με ένταση. «Θα πρεπει να γινει τωρα αμεσως, που εισαι;» «Δεν νομιζω Περιεργε οτι μπορω να σε συναντησω τωρα. Ακομα και το οτι εγραψα αυτο που ζητησες αποτελει εξαιρεση ως προς το πως δουλευω. Τις Κυριακές δεν πεθαινει κανεις ,οποτε δεν εργαζομαι. Δεν γραφω για τον θανατο». «Πολυ καλα ,απαντησε αυτος. Το βραδυ τοτε. Εχεις δικιο. Ας περιμενουνε να βραδιασει και τοτε θα συναντηθουμε. Στις δώδεκα ακριβώς πισω απο το κτιριο Ντεμπουάζ» ,είπε κοφτά και εκλεισε το τηλεφωνο. Διχως να περιμενει την απαντηση μου. Οταν έφτασα εκει ειχε παει δώδεκα οπως συμφωνήσαμε. Κρατουσα στο χερι μου τυλιγμενο ενα πακετο που εκει υπηρχε ο "θανατος" άναψα ενα τσιγάρο και είδα μεσα απ΄τις σκιες κάποιον να με πλησιάζει. «Γεια σου ειμαι ο Περιεργος που σου ελεγα. Ξερεις γιατι ειμαστε εδω». «Ναι ξερω» του απαντησα. «Οριστε» και με μια κινηση του προσφερα τον φακελο. Αυτος ανοιξε το περιτυλιγμα βιστικά και επειτα σαστισε. «Τι συμβαινει ;» ρωτησα «Κοιτα μου λεει. Εχεις το θρασος να ρωτας;» «Τι συμβαινει Περιεργε ξαναρωτησα ενοχλημενος» «Υπαρχει καποιο προβλημα; Κατι που δεν σ'αρεσει στο κείμενο;» Σε αυτο τον φακελο υπηρχαν 124 σελιδες λευκες. Μονο η πρωτη μύριζε μελανη. Αλλα και αυτη ειχε μονο μια φραση στείρα. Εγραφε : "ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΟΝΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ" .

-ΠΡΑΞΗ 2η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουν βουτηγμενος στο αιμα. Τα μαλλια μου πεταμένα χάμω ,το κεφαλι μου τρυπιο σαν την προσμονή ,αγωγος με τη μοκέτα γεμιζε βήματα του χθές. Το πρωινο που ξυπνησα ημουν βουτηγμενος στο ψεμα. Φορουσα σμοκιν ακριβο ,στα χερια μου σπάραζε ενα μπουκαλι Μοσχοφιλερο Μπουταρη της σοδιας '84 ,τα ματια μου αφηγουνταν κόκκινες ιστορίες στο γυαλί πλασμένες νωχελικά. Διπλα στο μαξιλαρι ενας στυλος εσταζε μελανι σε σημειώσεις ,βάσιμες υποψίες οτι δεν είμαι βρέφος. Οι κοκκινες κηλιδες σχηματιζαν κυκλους που σκεπάζαν γραμματα. Καποια φραση διχως νοημα που ποτε δεν προφτασε να ολοκληρωθει και να αποκτησει σημασια. Μπορουσες μονο να ξεχωρισεις την λεξη "ΤΩΡΑ ..." και μετα δεν εβγαινε κανένας απολυτως στοχασμός. Η μελανη ειχε καληψει την συνεχεια και ετσι υπεθεσα πως ειχε μουσκέψει απο κρασί, απο δάκρυα ,απο ιδρώτα. Δειγμα οτι χθες έτρεξα ,έκλαψα ,ήπια ξανα. Εχω να κοιμηθω χρονια καθως η δουλεια μου ειναι τετοια που σπανιως κλεινω τα ματια μου απο εξάντληση. Επαγγελομαι ντετεκτιβ και τον τελευταίο καιρό τιποτα το ιδιαιτερο δεν συμβαίνει στην καριέρα μου. Υποθεσεις μοιχειας, μικροαπαγωγες με σκοπο τον εκβιασμο αλλα παλι σας λεω ,ψιλιμπουδηματα. Αλλοτε παρακολουθουσα ανθρωπους θλιμενους που ποτε δεν καναν τιποτα εκτος απ'το να περιφερονται αδιαφοροι. Με πληρωναν συγγενικα τους προσωπα με την υπόνοια πως θα τερματισουν την ζωη τους άδικα. Οτι μπορει να τα βαλουν με τον θανατο δίχως να ζητήσουν την γνώμη αλλων. Μαζι με αυτους και εγω ειχα γινει η σκια τους. Ξεκινησα μαυρος, απολυτα καμουφλαρισμένος πιστο αντιγραφο καθε δραστηριοτητας και σιγα σιγα εξασθενησα σαν τατουαζ ,σαν φυτικη βαφή ξέβαψα και εγινα φυτο και εγώ. Δεν ανεβαιναν σε γεφυρες ,δεν μπεναν σε φαρμακεια ,δεν αγοραζαν οπλα ,δεν περνουσαν τις ωρες τους σε βιβλιοθηκες για να διαβασουν Αλιγκιέρι. Υπηρχαν και στιγμες που καποιοι με πληρωναν για να παρακολουθω χαρουμενους ανθρωπους. Αυτες ήταν οι δυσκολες υποθέσεις ,η αγονη εποχη στην καριέρα μου. Θελαν να μαθουν τι ειναι αυτο που τους κανει τοσο χαρουμενους. Η ερευνα παντα εμενε στασιμη και ο φακελος χαρουμενοι ανθρωποι εκλεινε αφηνωντας εμενα άφραγκο. Οσο και αν τον μελετουσα λεπτομερώς τις νυχτες κατεληγα στο οτι δεν υπηρχε το παραμικρο στοιχειο να ακολουθησω για να φερω την υποθεση εις περας. Ολα αυτα ομως ανηκουν στο παρελθον. Γιατι στις επομενες παραγραφους θα είμαι νεκρος.

-ΠΡΑΞΗ 3η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουν βουτηγμενος στον ιδρωτα. Ηταν καλοκαιρι και το ρευμα κοβωταν συνεχεια ,ειχαν σταματησει τα παντα οταν ανοιξα τα ματια. Ο κλιματισμος σβηστός ,ο ανεμιστηρας ξεψυχουσε μπροστα μου κανωντας τις τελευταιες μάταιες περιστροφες ,ενδειξη οτι σταματησε ο ηλεκτρισμος λίγο πριν ξυπνησω. Βρισκομουνα στο γραφειο ,το παραθυρο ηταν ανοιχτο και το ελαφρυ αερακι ανασηκωνε τα εγγραφα ,τα διπλωνε τα ξεδιπλωνε εξωνυχιστικα με ακριβεια. Εριξα νερο στα μουτρα μου ,εκοψα το μουστακι ,εβγαλα τις τριχες απ'την μυτη μου, επλυνα τα δοντια μου ,σαπουνισα τα χέρια μου και λιγο πριν φυγω απ'το γραφειο μπήκα στο μπλογκ του Salvador να διαβάσω αράδες. Ο Salvador ειναι ενας τυπος που νομιζει πως εξισωνει ορθα τα παντα στο μυαλο του. Ειχε ανεβασει παλι ενα κείμενο απο αυτα που με εξοργιζουν. Εγραφε για τον θανατο. Ελεγε πως ειχε πεθανει καποιος και του το αφιερωνει γιατι σε λίγες ώρες θα'ναι και αυτος νεκρος .Τόσο θρασος. Το κείμενο ειχε ως εξης:

-ΠΡΑΞΗ 4η-

Το πρωινο που ξυπνησα ειχα εντονη την αισθηση του θανατου. Η σκεψη μου οσμη που δεν ειχε ολοκληρωθει ηταν δυσκολο σχεδον ασυμφορο να μηρυκαστώ . Η μνήμη μου μυριζε την αδικια για τον χαμο ενος ανθρωπου που του αξιζε κατι καλυτερο. Αναψα ενα τσιγαρο και αρχισα να γραφω:

"Οταν πλαθεις τον θανατο εικονικα στο μυαλο σου θεωρεις πως θα' ναι ευκολο να τον αντικρησεις σαν σου χτυπησει την πορτα. Σκοτωνεις αξιες, θυσιαζεις συναισθηματα, αμπαρωνεις με αλλυσιδες απο χορτα αναμνησεις που θα σε οδηγησουν ξανα στο λιβάδι απογνωση. Βιαζεσαι να προετοιμασεις τα παντα, να εξαφανισεις και το παραμικρο ιχνος που θα σε φερει κοντα του. Και ετσι καταφερνεις πραγματι να μην θολώνεις οταν κοβεται η αναπνοη σου, οταν σου΄ρχεται αναγουλα και δεν ξες τι θα αποβαλεις. Το κακος μαγειρεμενο φαγητο ή κομματια δικα σου που κακως τοσο καιρο τα κρατας απο συνηθεια. Ταυτιζεσαι εντονα με οποιαδηποτε μορφη μπορει να εχει ο θανατος ,εξομοιωνεις τον πονο ,τον αναζητας στιγμες . Και δεν πονας στο τελος αν τα προκαλέσεις με αυτην την σειρά. Για ολα υπαρχει μια εξηγηση ακόμα και για τον θάνατο. Εκπησοκρωτηση/Ζαλαδα/Πεινα/Παρορμηση/Νυστα. Ομως ο θανατος δεν κυνηγαει μονο εσενα. Και ετσι που τον αγνοεις εξοργιζεται περισοτερο με την στάση απραξίας σου. Επαυξανει την αναζητηση . Καταστρωνει σχεδια για να σε πλαγιάσει με αλλους τροπους. Φτανει η στιγμη που ξερει οτι δεν μπορει να σε αγγιξει ,ξέρεις και θεραπευεις τον εαυτο σου με την σκέψη. Τις πληγες και τις τρυπες στην σαρκα σου με την βροχή. Παραδινεται οστοσο προ στιγμής για να καταφυγει σε αλλες λυσεις αφου δυναμώσει. Πιο αποτελεσματικές να εκτελέσει το έργο του. Ο θανάτος είναι μια σκέψη που δημιουργει πόνο σε αυτους που τον προσπερνάν.Πανουργος που ειναι ο θάνατος έτσι που σφηνώνει ακάλεστος. Ετσι ξερει τι πρεπει να κανει ,ειναι αυτονοητο. Ακονιζει το δρεπανι του περιμενωντας να σκοτεινιασουν ολα ,να ακουσει τους διακοπτες που επιτάσουν την σιωπη. Θα χτυπησει την πορτα του διπλανου σου. Του αρκει αν του ειπες απλα μια καλημερα ,αν του κράτησες μια θέση στο παρκινγκ για δευτερόλεπτα.. Αυτο ειναι αρκετο για να τον παρει απο κοντα σου. Και σαν ξημερωσει η επομενη μερα θα κοιμηθει αταραχος οσοτου και βραδυασει. Θα σηκωθει βέβαιος ,θα ξηρηστει και θα φορεσει τα λευκα του. Θα κρεμασει το δρεπανι και την στολη του στην θεση τους και θα ανεβει για λίγο απ'τον Αδη. Οπως και καθε φορα ετσι πρατει. Ερχεται να σιγουρευτει οτι με πονεσε. "

-ΠΡΑΞΗ 5η-

Αυτά έγραφε και μάλιστα είχε αφαιρέσει την δυνατοτητα σχολιασμού απο τους αναγνώστες. Τόσο υπερόπτης και αλλαζώνας. Είχα όμως την διευθυνση της αλληλογραφίας του. Αποφάσισα να του γράψω, να παίξω ένα απ'τα αρωστημένα παιχνίδια του. Εφτιαξα ενα email με ψευδωνυμο "Περιεργος" και του ζητησα να γραψει για τον θανατο. Του εξηγησα πως θα αμοιφθει καλά απο αυτό όταν μου το παραδώσει. Λιγο πριν πατησω το κουμπι αποστολη κοιταξα την ωρα. 11:11 έδειχνε το ρολόι στο γραφείο και στην σκέψη οτι χάνει σίγουρα δευτερολεπτα χτυπησε το κουδουνι. Χτυπουσε με επιμονή ,ήδη μέτρησα 5 δευτερόλεπτα και καθε κλικ απο τον δείκτη ακολουθηθηκε και απο εναν κτυπο στο κουδουνι. Άφησα το ρολοι πάνω στο γραφείο και πηγα να δω ποιος ηταν. Ηταν Κυριακή ,το γραφειο παρέμενε σίγουρα κλειστο. Τι να θελει καποιος έξω απ'την πόρτα μου ενω ξερει πως ειναι αργία άρα και οι πιθανότητες να βρίσκομαι μέσα ειναι ποταπές; Χτυπησε άλλη μια φορα. "Ερχομαι...τωρα ερχομαι" φωναξα και πηγα να ανοίξω. Απο την άλλη μεριά της πόρτας ακουγώταν μουσική. Απο χαρμόνικα μάλλον.

-ΠΡΑΞΗ 6η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα αδειος. Είχα κοιμηθει 108 λεπτά ακριβώς.Τα παιχνιδια μου όλα σκορπια στο πατωμα ,το τρενακι εξω απ'τις ραγες, το καραβι με τους πειρατες εγκατελειμενο,ο πειρατης Μαυροφριδης αφαντος τον ειχα ντυσει νοσοκομα χθες και το πληρωμα πνίγηκε γιατι δεν αντεξε την ντροπη .Η Αλιζ η κουκλα με τα ξανθια μαλλια διχως καρδια σπαρταρουσε ανεκφραστη δίπλα απ'το καστρο με τους ιπποτες. Οι ιπποτες ητανε ομοφυλοφιλοι όλοι τους. Εβγαλα τις μπαταριες απο τον φορητό φωνογράφο που κατέγραφε για 17η φορα τα 17 δευτερολεπτα του Ρομπερτ και τις τοποθετησα στην Αλιζ ,να την ακουσω ποσο περίφημα κλαιει. Η ζωη μου ηταν φρικτη, εχανα τον εναν μετα τον αλλον τους φίλους μου ,καποιους τους σκοτωνα εγω ο ιδιος ,αλλους τους βασανιζα για χρονια αλλα παντα στο τέλος τους σκότωνα και αυτους. Φροντιζα να ενοχλω κοσμο απο την λιστα που ειχα ονομασει "θανατος" απλα για να εξακριβωσω την απουσία τους και αυτο με εκανε να νιωθω ασφαλή για να δημιουργήσω . Οσονουπω θα τελειωνα το εργο που θα παρεδιδα στον κοσμο με τιτλο "Η σονατα ενος κακου ανθρωπου" και όλοι θα με συγχωρουσαν για την κακια μου ψυχη. Ομως εκεινο το πρωινο ξυπνησα αδειος. Σαν να μην υπηρχε φαντασια στο νου μου ,δεν ηξερα τι άλλη δυστηχια μπορω να φέρω στον κοσμο για να γράψω. Σιγουρα δεν ειχα ξυπνησει με την συναισθηση της καλοσυνης ,αυτην που ξυπναει ενας φυσιολογικος ανθρωπος ,αφηνει το πρωινο του πριν φάει το μπέικον και τρεχει να κατεβασει μια γατα απ'το δεντρο. Αφου βοηθησει πρωτα την γιαγιακα να περασει τον δρομο. Στην γιαγιακα ανοικει η γατα αλλα ειναι πολυ πιθανον να την εγκαταλειψε. Φυσιολογικα πράγματα. Ο καθένας κοιτάει να σώσει το τομάρι του. Οχι ,αυτο ημουνα σιγουρος πως δεν μου συνεβαινε. Δεν είμαι καλός ανθρωπος. Ειμαι ενας καλιτέχνης. Συνδέθηκα στο ιντερνετ και αρχισα να ψανχω οτι μπορουσε να μου φανει χρησιμο ,νότες σε πεντατονική κλίμακα, λέξεις αγωνίας, την αγωνία των συνανθρώπων μου μέσα απ'τις φράσεις ,κάποια ιστορία να εξιστορει τον πονο με λεπτομέρεις που τρυπάνε το γυαλί στην οθόνη ,ματώνουν πρόσωπα οι τελείες και η αναμονή για το τέλος. Αναζήτησα στο διαδικτυο την λεξη "μοναξιά" και αυτη με τραβηξε στο κέιμενο ενος ανθρωπου που έτεινε προς την εγκατάλειψη . Είχε ανοίξει θέμα σε κάποιο φόρουμ με αυτον τον τίτλο. "Μοναξιά" και συνέχιζε "Δεν ξερω τι ηλικια ειμαι για να σας γραψω. Δεν ξερω το ονομα μου να το προσθέσω με βεβαιότητα ,δεν ξερω τι σχημα εχουν οι αγυμναστοι γλουτοι μου ,δεν ξερω τιποτα για εμενα πλέον. Σώστε με!". Ονομα αποστολεα "Περιεργος" . Ημερομηνια αποστολης 24/5 . Προχωρησα στις επομενες σελιδες οπου ο ιδιος έγραφε περισσοτερα για τον εαυτο του. "Δεν ξερω καν αν υπαρχω ,φοβαμαι να αντικρησω τον καθρεφτη. Σε ολη μου την ζωη παρακολουθουσα αλλους καθως αυτη ηταν η δουλεια μου. Ειμαι μια σκιά και χρειάζομαι ένα σώμα να με φυλακίσει.

-ΠΡΑΞΗ 7η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα τρελος. Φόρεσα βιαστικα τα ρουχα μου ,ακονισα το μαχαιρι και έσχισα όλους τους καναπέδες νομίζωντας πως εκει κρύβεται η λυση. Προσπαθησα να παιξω ξανα στο πιανο την σονατα ενος κακου ανθρωπου. Ματαια. Μου ελειπε το τελος για να κλεισω. Είχα το αγαπημένο μου κρασί και μόλις είχα πληροφορηθει πως έναν γνωστο μου τον πατησε το τρενο. Αφου εχασε το πρωτο τον πατησε το επομενο. Δεν ήταν οστόσο αρκετο για να μου ρθει η εμπνευση. Ενιωθα τα χρόνια να περνάνε αγκαλιασμένα απο δυέσεις και την ζωη μου να περιστρέφεται γυρω απο ημητόνια με εναν σαφή στόχο. Να τελειωσω το εργο μου. Έλειπε ομως το φιναλε ,η κορυφωση. Τραβηξα μια μαλακια να εξομοιωσω την ένταση που αφήνει ο οργασμος. Δεν σκεφτηκα ονοματα απο γυναικες ,δεν υπηρχε λογος. Μονο προσωπα που εχω κανει κακο ,εχω προξενησει τρομο. Μου ελειπε το τελος. Εβγαλα απ'τα κλουβια: την γατα ,τον ποντικο το καναρινι τον σκυλο και καθησα μπροστα στην οθονη να προσθέσω και αλλα κομάτια στο ψυχογράφημα του "Περιέργου". Πληκτρολόγησα την διεθυνση του ξανά. Υπήρχε καινουρια καταχωρηση στις 25/5. Η γραφη του φανερωνε πως σιγουρα ηταν μεθυσμενος. Μπερδευε την συνταξη ,τον ειρμο στην μεθη με την απελπισία ,ηταν τοσο ομορφο που τον ενιωθα να ψυχορραγει και να στριμωχνεται μέσα σε αυτον τον ιστοτοπο. Η τελευταια του καταχωρηση ειχε ως εξης "Ψαξτε με ,το εχω αναγκη. Δεν υπαρχει λογος πλεον να κρύβομαι πίσω απο ψέμματα. Θα με βρειτε στην Αφαινών 32 ,χτυπηστε το κουδουνι 6 φορες και εγω απλα θα ανοίξω".

-ΠΡΑΞΗ 8η. -

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα ετοιμος. Φορεσα τα μαυρα μου ρουχα μπηκα στο μαυρο μου αμαξι με κατευθυνση την Αφαινών. Στο ένα μου χέρι μια μικρη χαρμονικα και στο άλλο ενα μαγκνουμ 45αρι. Ανεβηκα τις σκαλες βιαστικα παιζωντας στην χαρμονικα την σονατα ενος κακου ανθρωπου ,ημιτελή. Το διάζωμα μυριζε θανατο ,τα παραθυρα στους διαδρομους καταβροχθιζαν τις κουρτινες που τις ανεμιζε το αερακι. Ητανε Κυριακή. Κυριακή πρωι 11:10 οταν ολοκληρωσα την Σονατα μου. Στον εκτο κτηπο του κουδουνιου ακουστηκε ενας κροτος λα-μινορε συνθετοντας την πιο ξεχωριστη μελωδια. Προχωρησα μεσα στο γραφειο του ντετεκτιβ. Ανοιξα το ψυγειο και εβαλα ενα ποτήρι κρασι. Ο ντετεκτιβ ηταν νεκρος στο κατωφλι, βουτηγμένος στο αιμα. Τραβηξα το πτωμα του και το απεθεσα φρονιμα στον καναπε. Αναψα ενα απ'τα τσιγαρα του και καθησα στο γραφείο. Στην οθονη μπροστα υπηρχε ενα μυνημα με όνομα παραλήπτη "Salvador" το οποιο εκρεμουσε η αποστολή. Στο μυνημα υπήρχε μία μόνο φράση: "ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ .ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΛΑ". Ως υπογραφη υπηρχε το προσονυμιο Περιεργος. Τι περιεργος που ειναι ο κοσμος συλλογιστηκα παιζοντας υπερηφανα την σονατα και πατησα "Αποστολη" . Λιγο πριν ακούσω για πρώτη φορά την Σονατα ενος κακου ανθρωπου τελειωμένη χτύπησε το τηλεφωνο του ντετεκτιβ. Το έβγαλα απ'το ματωμένο σακάκι του και είπα: «Εγραψες αυτο που σου ζητησα;» . Επειτα καποιος απο την αλλη μερια της γραμμης νομιζω οτι αναψε τσιγαρο ,σιώπησε για λιγο ,εβηξε και απαντησε : «Ναι. Εγραψα οτι μου ζητησες. Τι θελεις να κανω τωρα;»