.

Sunday, September 02, 2007

Φωνή



Η πνοή ειχε εναν λιλιπούτειο στρατο απο ψιθυρους όταν μου φανερώθηκε για πρωτη φορα.Τρυπωσε κάτω απ'τα σκεπάσματα ,χαιδεψε τους γλουτους μου και επειτα φωλιασε στο αυτι μου αγάλια. Σάββατο βραδυ θαρρώ θα΄ταν. Χειμώνας θα προσθεσω με σιγουρια. Λίγο μετά αφου γυάλισα της Κυριακής το πάνινο υπόδημα, ξεπροβοδισα μεχρι και τις σκαλες την συντροφιά και γυρισα πίσω στο κρεβατι να κουρνιασω ,τότε αυτη ξετυλιχτηκε ατάραχη μπρος μου. Η πνοή δεν άκουγε σε ονόματα οπως Φανη ,οπως Φενια ή Φαίη μέχρι και που μεγάλωσε. Τότε της χαρισα το όνομα Φωνή γιατί σκέφτηκα πως την αντιπροσώπεϋε. Κάποιοι οστόσο συνεχισαν με επιφυλαξη να την φωνάζουν πνοή όπως άλλοτε, εκεινοι που δεν της δωσαν ποτέ την πρέπων σημασια ,θέλω να υποψιάζομαι εγώ. Μουρμουρίζαν οτι δεν εκφράζεται σωστά ,την χαρακτηρίσαν ακόμα και πρωτόγονη! Με τον καιρό ,σαν περάσαν τα χρόνια δεν την αναγνώριζες ,ειχε φτιάξει στρατωνα απο φωνηεντα, ολα διαφορετικα μεταξυ τους μα ευάρμοστα σαν τα αντρόγυνα τα καλοπαντρεμένα ,αυτα που την αναζητουν τούτη την ζωηρή φωνη για να καλύψουν την παυση, την ηχογραφουν με σκοπό να την αναπαράγουν σε κρυψώνες μοναχικές ,μακριά απο πολυφωνικους τενεκέδες.

Η φωνή είχε ενα στόμα που ήταν παράξενα ομορφο, ξεχωριστό και τόσο σπάνιο σαν απολιθωμένο δάκρυ. Η φωνη μαζι με τα χρονια μεγαλωσαν συνομοτικά κάτω απ'το μαξιλάρι μου ,περασαν πάνω απ'την σιωπη ,την απομονωσαν αυτην και ολους τους ανησυχητικούς ψιθυρους ,ακομα και αυτους που σχηματιζαν ασήμαντες ορδες όχι και τόσο μεγάλης εκτασης. Περισσοτερο αυτους όμως γιατι θα κατέληγαν με σιγουρια στον πανικο. Οι κραυγες την φοβηθηκαν την φωνη εξ'αρχης. Καταστρώναν σχέδια πως να την εξοντώσουν φοβούμενες τον συναγωνισμό. Γυρεψαν να την σκεπασουν οταν μικρη ηταν ακομα, μικρη και αδυναμη οσο μια ηλιαχτιδα που προσπαθει να δραπετευσει αναμεσα απ'τα συννεφα που ολο θελουν να στάζουν. Χειμώνα, καλοκαίρι. Τα συννεφα αυτα η φωνη δεν τα λογάριαζε. Ισως αν κατι την φοβιζε τις νύχτες ηταν η αστροφεγγια, ο καταγαλανος ουρανος πρωτυτερα. Η βεβαιότητα οτι ακομα και τα πουλια μπορουν να αναπαυθουν ολημερις στα κλαδια διχως να κελαϊδήσουν μεθοδικά. Ησυχία. Η σιωπή η απροκαλυπτη ,αυτη που ζυγώνει οταν ολα είναι οπως πρέπει. Αυτο μονάχα στιγμές την τρομαζε για να εξαπλωθεί την φωνή και δίσταζε. Με κάρφωνε στα μάτια περιμένωντας ενα νευμα μου για το αν θα πρέπει να δράσει. Δήλιαζε. Και μονο γιατι το τραγουδι που εξύψωνε ηταν τοσο έντιμο και καποιους τους τρομαζε. Η φωνη δεν επιζητούσε παρερμηνεια ωστόσο. Δεν στοχευε να τρομαξει κανεναν, παρα μονάχα την επανάληψη ,στιγμές που ήταν ενοχλητική και επίμονη. Μανιώδης επανάληψη. Και όχι λήψη ωδής με μανία ως προς το όφελος όλων. Αγάπη πρόσταζε συνεχως ,μοναχα γι'αυτο εργαζοταν η έρμη μέρα νύχτα. Για αγάπη θα την ακουγες να μιλαει ,αν σου μιλουσε ,αν την αγαπούσες προπάντως, αν την πιστευες έστω πενιχρά. Τίμια αν την χαιδευες μέσα απ'την γύμνια της. Δεν είχε εχθρους. Μεχρι που κάποια μέρα της είπαν για τον ερχομό των λέξεων. Απο τότε δεν είχα άλλα νέα της.

6 Comments:

Blogger mc said...

Χαίρομαι που έχουμε τουλάχιστον νέα από την δική σου φωνή.
Λυπήθηκα που κατέβασες το τελευταίο εκείνο ποστ γιατί ήταν πραγματικά καταπληκτικό.
Καλώς όρισες πίσω.

September 5, 2007 at 11:18 AM  
Blogger Y. K. said...

πνοή, ψυχή, φωνή εμένα όλα αυτά με μπερδεύουν.

φιλιά με καλημέρες

September 5, 2007 at 12:41 PM  
Anonymous Anonymous said...

Η πνοή είναι φωνή ή η σιγά είναι φωνή όταν οι λέξεις μεταμορφώνονται σε μαύρα σκυλιά και το μυαλό σου παραμονεύει για μιαν άδεια καρδιά κι αθώα χέρια σχεδιάζουν τον Λόγο σε ευχετήριες κάρτες,καλωσόρισες σιωπή στο διάστημα που μετατρέπει τις άναρθρες σκέψεις σε λέξεις.

September 5, 2007 at 6:08 PM  
Blogger Ranex said...

duschamp adras e?
thx salvador :)

September 5, 2007 at 9:59 PM  
Blogger Talisker said...

Ελα!!
Ποσο χαιρομαι!!!!
Ερχομουν πολυ συχνα στο αδειο σου σπιτι..και τωρα βρηκα εξω και τη δικη σου βαλιτσα!!

September 7, 2007 at 6:24 PM  
Blogger Talisker said...

Βιαστηκα να σε καλωσορισω πριν ακομα διαβασω το κειμενο σου.
Μου μοιαζεις πολυ ηρεμος εδω..κι ειναι πολυ ομορφο.

Sal mporei να μη το θυμασαι αλλα ..οταν εκανα το μπλοκ μου δεν το ηξερε κανει και δεν μιλουσα με κανεναν ησουν ο πρωτος ανθρωπος που μου μιλησε ..απο το πουθενα και με ξαφνιασε και ευτυχως για μενα δεν ησουν καθολου τυχαιος .
Βλεπεις ειλικρινα δεν ειχα ιδεα απο μπλοκς δεν διαβαζα κανενα.
Ξερω πια οτι σε νευριαζει οταν στο λενε αλλα το εννοω γραφεις εξαιρετικα , μην ξαναφυγεις.

September 7, 2007 at 6:34 PM  

Post a Comment

<< Home