00:30

Δωδεκάμισι. Ενα βραδυ χωρις να το πολυκαταλαβω καταφέρνω να κερδίσω κατι ξεχωριστα ομορφο. Εκεινη ακριβως την στιγμη, στις δωδεκάμισι. Διχως ιδιαιτερα να το προσπαθησω θαρρω πως ειμαι πανευτυχης για οτι μου εχει δοθει.Το επομενο που ερχεται,απο αντιδραση σκεφτομαι οτι θελω να απομονοθω, σχεδον εχω αποφασισει οτι θα ηταν καλο ακομα και να κλάψω αν αυτο χρειαστεί. Κλεινω τα τηλεφωνα με μοναδικη εγνοια να μην μου θυμισει κανεις το παραμικρο για οτι χαρακτηριζει το χθεσινο βραδυ. Δεν μένει τιποτα αλλο απο το να μεινουμε μονοι εγω το σκοτάδι και η σιγή. Κατευθυνομαι με βραδυνά βηματα προς το δωματιο μου αφου εχω αφησει στο διπλανό ενα γράμμα για να το δεί η κυρία του σπιτιου, αν επιστρέψει. Με σεβασμό γραφω: "Τωρα εγω να ξερετε πως θα αποσυρθω μεχρι και το ξημερωμα καλη μου κυρία. Παρακαλω πολυ να μην με ενοχλησει καμοια απο τις ομορφιές σας γιατι σιγουρα θα αποκοιμηθω μετα απο τοση κουραση. Το ιδιο θα σας συμβουλευα να κανεται και εσεις." Τσουζουν ακομα και τα μάτια μου. Αν μπορουσε να μπει καθως γυρνουσε θα το εβλεπε. Μα την πορτα την εχω κλειδώσει με σιγουριά, εχω αφησει ακομα και το κλειδι εκει να ησυχάζει στην κλειδαροτρυπα, ξερωντας οτι δεν θα το στριφογυρίσω μεχρι την χαραυγή. Αναζητώ στα πόδια μου τα σκεπάσματα και κατω απο το λιγοστο φως του καιριου ψαχνω τις λέξεις. Γραφω: "Υπηρξαν δυο βραδυα. Ενα βραδυ καποιος ατυχος ηθελε να μεινει μονος. Ενα βραδυ καποιος τυχερος ήθελε να κλάψει".

Μετα ασυναισθητα αρχίζω να κλαιω και δεν καταθετω τιποτα αλλο σε εκεινο το τετράδιο. Ειμαι ειλικρινης. Μονο τις τελειες σας κρυβω και αυτο επειδη ειναι υπερβολικές να τις κάνω επικόληση. Τόσες πολλές που δεν μπορω με βεβαιότητα να τις χαρακτηρισω αποσιωπητικα. Μετρονόμος. Σιωπη στο δωματιο που κλαιω σιωπηλα. Δωδεκάμισι. Το μονο που συλλογιζομαι ειναι να σκουπίσω τα ματια μου με ενα απαλο χαρτομαντηλο. Δεν σκεφτομαι αληθεια κατι συνταρακτικο εκτος απο την νυστα μου. Με περνει ο υπνος συνεπως. Ξημερωνει και υπάρχει η μαρτυρία για οτι εκανα το βραδυ που περασε. Διαβαζω: "Ενα βραδυ καποιος ήθελε να κλάψει". Νιωθω δικαιωμενος που δεν εγραψα περισσοτερα. Ισως και πληρης αφου μπορω γραπτά να αποδειξω οτι τιποτα το ατυχές δεν εχει συμβει εκτος απο την θλιψη μου. Τυχερος που καταφερα να την κοιμήσω. Τα ματια μου θα ειναι πρησμένα, τα φαντάζομαι μεγάλα μα με περιορισμένη οραση. Τα επεξεργάζομαι με τα δαχτυλα προσεκτικα, τα κατευθυνω στα γυαλιά μου. Αγαπάω για καποιον παραδοξο λογο ξανα την φωνή. Εχω στόμα. Χρειαζομαι καποιον να μου πει "Καλημέρα. Χθες το βράδυ σε ακουσα που εκλεγες". Ανοιγωντας την πορτα αναζητω μεθοδικα τον νιπτηρα. Διασχιζω αυρά τα δωματια. Καποιος θα υπάρχει σε αυτο το σπίτι. Θελω απ' τον πρωτο που θα συναντησω να πεσω στην αγκαλια του και να του φωνάξω: "Χθες το βραδυ εκλεγα. Με ακουσες; Μήπως ετυχε να με ακούσεις;;;". Οι πορτες στα δωματια ολες ορθανοιχτες, στο ενα απο αυτα οι κουρτινες ισοροπουν στα παραθυρα και ποτε διπλωνονται τρυφερά απ'τον αερα.

Ισορροπια. Κανεις δεν υπάρχει να ανταλαξω μια κουβέντα. Λυπημενα να του ανακοινωσω την αιτία που εκλαψα. Το σπιτι ειναι αδειο χωρις βηματα μα δεν αναρωτιεμαι τον λογο που δεν περπαταει κανεις. Θα περιμενω πάλι να βραδιασει και ισως τοτε καποιος να ρθει. Τραβάω πισω μου την πολυθρόνα και καθομαι στο παραθυρο ,τυλιγμένος ζεστά στην μοναξια μου. Κοιταω με ασφαλεια το διαζωμα. Προσμονή. Περναει μια αμαξα οπως και χθές ,ο ίδιος καβαλάρης χτυπάει με μανία τα αλογα. Σωπαίνουν και ας πονάνε, συνεχίζουν να την τραβάνε ατάραχα. Τον ίδιο πελατη διακρινω μεσ'το βαγονι της αμαξας, τον φανταζομαι γεμάτο ζωντάνια, μα και λιγο νυσταγμένο απο τους κραδασμους της βαριας ροδας στο πλακοστρωτο. Σε λιγο καποιος που ξερω θα φανει απ'΄την γωνια αυτου του δρομου. Καλοντυμενος σημερα που ειναι Σαββατο. Μαυρα γάντια, παλτο τοσο χαμηλο που ερωτευεται τις γαμπες του, φρεσκογυαλισμένο παπουτσι λουστριν. Σαββατιάτικο καπέλο. Γοητευτικός ακομα και με το αναλαφρο βαδισμα του. Θα κρατάει στο δεξι του χέρι εναν φάκελο, στο αλλο κατω απ΄την αμασχάλη θα ξανασαίνει διπλωμενη εφημεριδα. Ισως να δω και καποιο αφοσιωμένο ζευγάρι μα δεν θα κοιταξω τα ματια τους, συλλογιζομενος πως στα δικα μου μπηκε καπνος. Θα αναψω αρκετά τσιγάρα, ισως να καπνισω και ολο το πακέτο. Κανεις απο αυτους που θα δω, ξερω πως δεν θα ερθει εδώ με φρόνηση. Καταφερα σιγουρα να ειμαι μονος αλλα δεν μου καιγεται καρφι. Ειναι ακομα απογευμα.

Απλωνομαι περρισοτερο στην καρεκλα στοχαζόμενος την ερμηνεία της μοναξιας. Περιμένω ξανα να βραδιάσει και μου αρκει αυτην η σκεψη. Οταν αδειαζεις αστραπιαια, με τον ιδιο γρηγορο τροπο που γεμισες ειναι τρομερο. Ξεχυλίζεις/Ξαναγενιεσαι. Οταν βρεθηκα σε αυτον τον κοσμο δεν ηξερα με ποια σειρα θα μου δοθουν οι ομορφιες. Δεν τις προγραμματισα μα ουτε ποτε τις εβαλα σε ταξη. Ουδε ποτε τις αξιολογησα. Απλως ήρθαν για καποιο δικο τους λόγο που σιγουρα θαρρώ οτι δεν γνωριζαν και αυτες. Παραδοξο το οτι δεν κερδισα τιποτα εγω. Η μεγαλυτερη κομπίνα ενος χαρούμενου ανθρωπου που έχει το ιδίωμα της μνήμης είναι να τα ξεχναει ολα. Δεν ξέρω τιποτα λοιπον αυτην την στιγμη και μου φτάνει. Ισως μοναχα την ωρα αν κοιταξω το ρολοι. Εξη ακριβως θα δειχνουν οι δεικτες μα και πάλι δεν είμαι βέβαιος έτσι οπως εχω απλωθει. Μηπως δωδεκάμισι και το εξετάζω ανάποδα; Σηκωνομαι αξαφνα και με γοργές κινήσεις πλησιάζω το ρολόι. Ειναι πράγματι εξη ακριβώς. Ξαναγυρνάω στην καρέκλα μου σίγουρος. Ειναι χειμώνας στην πολη μου, αρα οπου να΄ναι θα βραδιάσει.