77

Στο δωματιο Παρασκευή κοιτω τον καθρεφτη. Βλέπω ενα φαντασμα οπως ενα φαντασμα βλέπει απο εμένα. Ακουω την φωνή του, πονάω και προσπαθω να ακουω. Βλέπω οπως καταβροχθίζω αχόρταγος αυτο που ορίζει την ορθή απεικονιση. Βλέπω τον θάνατο μου στις κινησεις μου. Βλεπω τον θανατο μου στον καθρεφτη οπως βλεπω τον θανατο μου στις κινησεις μου.Ακινησια οπως μια νυχτα που δεν κινουνται τα ματια. Σπασμους ονειρευομαι μεσα απο σπασμους οδυνης, καυλας, εσπερινης ματωσης. Πιστος οπως πιστος ο τετραποδος σκυλος που δεν του επιτρέπω να μιλήσει. Ανθρωπος οπως τετραγωνος ο ανθρωπος της λογικής που επιπλεει στα ποταμια. Εκει, ολα που αρχιζουν απ΄το τελος ξεχυνομαι. Τις νυχτες εχω ματια που βλεπουν τις νυχτες. Απεμεινα θεατης της ακροασης ή σχηματίζομαι απο χρωματα της φωνής. Βλεπω τις συνηθειες αυτων που συνηθισμενα περπαταν εναν δρομο. Ακουω ακομα και τα κερματα οτι αναπηδανε στις τσεπες τους. Ακουω το κοκκινο κραγιον που ξεβαφει τα χειλη τους. Ακουω τις τριχες τους που μπλεκονται στην ομιχλη μου. Υγρασία σε μια πόλη που δεν θα βρέξει για καιρό. Βλεπω μια πολη οπως με βλεπει και αυτη. Ορθανοιχτα με φυλακίζει. Προσεκτικα θελει να με αποφυγει. Μεσα στους τοιχους ξαγρυπνω ξερωντας πως δεν ενοχλω την πορτα, μα με σιγουρια οχι το παραθυρο. Δεν θα βρεθώ οπως καποιος που φευγει και αφηνει σκοπιμα ίχνη. Βλέπω αυτον που με ξυπνησε γιατι αυτος που δεν θελει να με δει πρεπει να φυγει αθόρυβα. Κρυβομαι οπως κρυβεται ο κυνηγημενος απο τον κυνηγό. Ειμαι εγω αυτος που είναι. Είμαι εγω αυτος που είμαι. Βλέπω την λυτρωση με επιφυλαξη οπως βλέπω ενα χαμόγελο που δαγκώνει σκουριασμένα δόντια. Συναρπαστικός ανθρωπος αυτος που έχει ασημι στο στόμα του και νιωθει παντα διψασμενος. Αυτος που δεν χρειαζεται να πει αντιο, ηρθα και θα ξαναφυγω αν πρεπει. Ζωντανος ανθρωπος αυτος που ζωντανευει στην ιδεα οτι ειναι νεκρος γιατι ηρθε η ανοιξη. Οχι γιατι πρεπει ειναι νεκρός. Οχι γιατι τελειωσαν οι μπυρες. Οχι γιατι ξεχασε αρκετα απο αυτα που οφειλε να θυμηθει.

Θυμαμαι οτι χορτασα. Το αποδεικνυει το αδειο πιατο. Το αποδεικνυουν η ανοιχτη καταψυξη, τα τσοφλια απο τα τεσσερα αυγα, οι φλουδες μιας πατατας απο το Νευροκοπι. Το στομα μου που μασουλάει το σιδερο. Το ρουθουνι μου που εξομειώνει την οσμη στο μπαρούτι. Η γλώσσα μου που τρυπώνει οπως η σφαίρα που βρίσκει τον στόχο της. Τα νευρα μου που επιτασσουν την κοπωση. Κανεις δεν ειναι εδω ή τα μάτια της κάνης. Κρότος μεσ'την νυχτα οπως σιωπη σε ενα λιβάδι. Ισως τα φυλλα να σαλευουν αν τα φυσάει ο Βαρδάρης. Ισως μια παρεα φιλων που ξεφυσαει αμήχανα γυρευωντας καλοπεραση. Ισως μια φυλη κανιβαλων οπως μια φυλη καρναβαλιστων απ'την Πάτρα. Κανεις δεν ειναι εδω οπως καποιος ειναι εδω που ξεκάθαρα κάνει θορυβο.

Ξεκάθαρα.

Κανεις δεν κάνει θόρυβο.

Κανεις δεν ειναι εδω οπως καποιος ειναι εδω πισω απο αυτην την πορτα. Κανεις δεν ειναι εδω οπως καποιος ειναι εδω και βλεπει οτι βλέπω. Βλέπω τον θάνατο οπως η κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα. Ξερνάω τις λέξεις πάνω απ'το μνημα μου οπως το φίδι αποβάλλει το δέρμα του. Αδειαζω την ψυχη μου οπως η ψυχη μου αδειαζει απο ενστικτο. Δεν ειμαι εγω ο οδηγος αυτων που αποφάσιζω να κανω. Δεν παιρνω εγω τις αποφασεις για οτι περναει βιαστικα απ'το μυαλο μου. Μου ηρθε μια ιδεα οπως μου ηρθε περιοδος. Ειμαι ο τροχός, ο τρισδιαστατος κύκλος. Ακονιζω τα δυο μου χερια, τα τροχιζω στα δαχτυλα. Στις παλαμες μου δεν υπαρχει τιποτα διαφορετικο απο αυτα που οδηγουν στην εκπυρσοκροτηση. Το στόμα μου το ίδιο. Πυρός. Σιδερο που φλεγεται. Δημιος εκτελεστης της ανορθωσης. Πέφτω γιατι δεν ικανοποιώ οπως πεφτει η στηση και αναβουμε τσιγάρο. Με σηκωνομαι ξανά και για αυτο μπορω να με σιχαινομαι. Δεν ειμαι εγω ακομα αυτος που είμαι, με αναγνωριζω πως σιγοσβηνω στην καφτρα μου. Με βλεπω πως τραβαω το κορμι μου. Με βλεπω πως αποχαιρετω την φωνη μου. Ειμαι εγω ενας απο αυτους που ειναι. Ειμαι εγω ενας απο αυτους που ειμαι. Ο βιαστικος λεπτος δεικτης. Ο χρόνος που θα σταματήσει με τα χρόνια. Ειμαι εκει ομως εκει και οταν φευγω. Το σχημα, η σχεση με την καμοια σχεση.
Ειμαι εγω ενας απο αυτους που ειναι ενα φαντασμα και βλεπει την απουσια του στον καθρεφτη.