ά-tiλT-ο 02

Μου είπε: "Αυτο το συννεφο κρυβει τον ηλιο μα οχι για πολυ". Τυλίχτηκε αυτη στα πόδια μου σαν γάτα δημιούργημα απο τις μυρωδιές και με σιγουριά απάντησα: "Θυμαμαι ακομα πως είναι να μην συμφωνω μαζι σου".
Κατι μπλεχτηκε στην σκονη απο το πατωμα, ξανασηκωθηκε απο το αεράκι και πέταξε εξω απ'το παράθυρο. "Γι'αυτο θα έχεις απόλυτο δίκιο" ολοκλήρωσα. Ακούστηκε αγάλια και με νάζι αμέσως η φωνή της: "Θυμασαι, μα το ξερω και το καταλαβαίνω". Περπάτησε να ανοίξει τις κουρτίνες και στάθηκε εκεί, θα ήταν όμορφη. Μου ειπε: "Εκεινο το συννεφο, αυτο εκεί... το βλεπεις;" και μου εδειξε το ίδιο συννεφο για δευτερη φορά. "Κρύβει τον ήλιο". Συνέχισε λέγοντας: "Κρατα τα ματια σου ανοιχτα. Δώσ'τα μου τουλάχιστον να σου δείξω". Δεν θελω να κοιτάω τον ουρανό χωρίς λόγο, δικαιολογήθηκα. "Ο χρόνος μου είναι σημαντικός και αυτο θα έπρεπε να το ξέρεις. Προτιμώ να κοιτω τα μάτια σου που ειναι το ίδιο γαλάζια και πιο φωτεινά". Χαμογέλασε και τόσο ευκολα μου είπε "Είσαι ακόμα χαζορομάντικούλης, ε;". Ξαναπήρε τον λόγο και αμέσως αποκρίθηκε: "Τι θέλεις να συζητήσουμε τώρα που είμαστε γυμνοί; Θέλεις να πούμε για το πως έχει η πραγματικότητα;" και ακούμπησε ένα απαλό μαξιλάρι γύρω απ'το αιδοίο της. Όχι απο ντροπή, δεν το νομίζω. Συμφώνησα ετεροχρονισμένα και με ασυνέπεια ως εραστής ή συνομιλητης απάντησα "Ναι, ας πούμε για αυτο που πρότεινες μόλις πριν". Μου ειπε: "Κοιτα. Εκεινα τα παπουτσια, κοιτα και και εκεινα τα αδύνατα ποδια", εξηγησε τις διαστασεις. Είναι δικά σου. Συνέχισε λέγοντας: "Εκεινη η πόρτα ανάμεσα στον τοίχο δεν ανοίγει οπως παλιά". Με αγγιξε, εκανε την παλάμη της μια μπουνια και με χτυπησε απαλά στον θωρακα. Μου είπε: "Αυτα τα ρούχα που είναι πεταμένα στο δωμάτιο, χθες πάλι τα φορούσες". Ειπε έπειτα περιφραστικά "Αυτο το συννεφο, ακομα κρύβει τον ήλιο". Στην ίδια πρόταση πρόσθεσε: "Δεν βλέπεις αυτο το σύννεφο που κρύβει τον ήλιο γιατι δεν έχεις κοιμηθεί σαν παιδί". Αναστέναξα ενω αυτη μουρμούριζε σαν χειμαρος. "Και αυτο, γιατι αμφιβάλεις για όλα αυτα που σου έχουν δοθεί. Πολλοί θα σε ζήλευαν" και τούτη την στιγμή με κάρφωσε στα μάτια επιφέροντας την κρίση. Αποκρίθηκα εγώ απολογητικα "Μα εσυ, οπως και εγω, δεν εχουμε κλεισει μάτι, γι'αυτο απλά κοιμήσου τώρα αμέσως όπως και να΄χει. Αυτα θα τα συζητήσουμε την επομένη". Μου ειπε "Ότι και αν σκέφτεσαι, για εμένα είναι λεπτομέρειες, αρκει που ειμαστε μαζι" και ζούληξε τοσο δυνατα το μαξιλάρι που πετάχτηκαν τα πούπουλα. Ακολουθήσαν έντεκα λεπτά σιωπής και της εξήγησα: "Εχεις δικιο, ομως για ποσο;". Είπε αυτη: "Τα λογια μου μετα απο τόσα χρόνια ειναι παγωμένα μα πρέπει να'ναι και τα δικα σου;". Της ειπα: "Ναι, μπορεις να σκεπάσεις τα αυτιά σου και τώρα κοιμήσου". Μου ειπε: "Μα δεν ακούω τίποτα απο αυτα που λες, δεν το νιωθεις;" Μου ψιθύρισε οτι δεν ήθελα να ακουσω στο αυτι και εβαλε το στομα της στο δικο μου. Δεν κοιταξα τι υπάρχει μεσα, αφέθηκα έρμαιος σαν μια τυπική επίσκεψη στον οδοντογιατρό. Κάποτε αυτο το στόμα με νανούριζε σαν μια σονάτα στο πιάνο. Σκέφτηκα πόσο διαφορετική είναι η κάθε γλώσσα αλλα οχι μεταφορικά. Δαγκωσα το καπάκι απ'το στυλό για να ξεπλύνω την γευση της. Σαν μια επίσκεψη στον οδοντογιατρό που φτύνεις τον νεροχύτη πριν αντικρύσεις το καινούριο σου χαμόγελο. Μου είπε: "Χαιδεψε με έστω απ'τα μαλλιά και σταμάτα αυτην την στιγμή να γράφεις". Την ακούμπησα όπως ακουμπας εναν μωρό που πρέπει να αποκοιμηθεί στον καναπέ και αποκρίθηκα: "Είναι ωραία τα μαλλιά σου γιατρέ τώρα που είναι καστανά οπως παλιά και θα το αναφέρω στο γραπτό μου".

Κοιμήθηκε σαν άγγελος που δεν τον ξέρει κανείς. Θυμηθηκα χωρις λόγο τοτε που ημουν μικρος, θα κρυβομουν στο τελευταιο θρανιο. Ίσως λόγο αυτης της συνήθειας να δαγκώνω το στυλό. Δεν περάσαν ώρες και είπε μεσα απο ανθρωπο που παραμιλάει στον ύπνο του "Δεν εισαι παιδι πλεον, σταμάτα να νοσταλγείς". Της ειπα: "Εχεις κατι να προσθεσεις σε αυτα που γραφω εκτος απο το να διαβαζεις την σκεψη μου;" Μου ειπε: "Γραφεις αρλουμπες αλλα εχεις δικιο πως διαβάζω την σκέψη σου". Εφυγε προς την κουζινα και έσυρε μαζί της τα λόγια "Εγώ σε ξέρω καλά, ίσως καλύτερα τώρα". Πήγε να φέρει μαζί της το Σάββατο ή κάποιον πετυχημενο μήνα απ' τα παλιά. Δεν ξέρω αν ήταν όμορφη όπως τότε γιατι δεν ήμουν σίγουρος για το πως δείχνω εγώ. Φοβόμουν πραγμάτικα να την κοιτάξω κατάματα. Όπως και εγώ. Στο δωμάτιο αυτο κάποτε υπήρχε ενας καθρέφτης συνδεμένος με μια μπρίζα. Της ειπα απο μακρυα "Δεν εχεις δικιο" και ήθελα μονο να γυρίσει. Χρειαζόμουν μονάχα εναν καθρέφτη και θα της τα εξηγούσα όλα. Ξεχασα να της πω οτι δεν μου αρέσει η λέξη "αρλουμπες" και η πραγματικότητα. Τιποτα απο τα δυο δεν χρησιμοποιω στην ζωή μου. Θα της το επισημάνω αφου επιστρέψει. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε και αυτο με τρόμαζε. Αν ήταν ακομα Παρασκευη βράδυ θα ήμουν μόνος και θα κοιτούσα τον καθρέφτη. Ή μια οθόνη πνυγμένη στις λέξεις, καθρέφτη της ψυχής μου. Τυλίχτηκα κάτω απ' τα σκεπασματα με δέος για ολα αυτα που έχω και κοίταξα αυτο το σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Αυτο, γιατί να μην μπορώ να το αλλάξω; Πράγματι, στεκόταν ακόμα στην ίδια θέση οπως και πριν. Μου επεσε ο στυλος αλλα ολα ηταν ενα συνηθισμένο ονειρο που βρίσκεσαι παραλυτος. Λόγικα τελείωσα με οτι οδηνηρό και αν έγραφα. Θα είχα σημειώσει"Είμαι μόνος γι'αυτο και θα ξανάρθω για να μην είμαι μόνος" ή κάτι τέτοιο επιτακτικό, ωστόσο ανόητο εκφραστικά. Γυρισε με δύο ποτήρια και ενα παραξενο χαμόγελο. Ήθελα να της πω πως είμαι χαρούμενος αλλα προφτασε αυτη λέγοντας: "Γραφεις μοναχα οταν εισαι δυστυχισμενος και παρατάς τις σημειώσεις σου εδώ". Της ειπα "Γραφω μοναχα οταν ειμαι μεθυσμενος, τουλάχιστον όμως επιστρέφω". Μου ειπε: "Μα παντα εισαι μεθυσμενος όταν μου χτυπάς ξημερωματα την πόρτα" και μου προσφερε το ποτήρι με το ουισκι. Της ειπα "Οπως και παντα θα υπάρχει το Σαββατο για να με περιμένεις". Με ρωτησε αν ξέρω τι θα κανουμε απόψε. Είπε: "Έχεις ιδέα τι θα κάνουμε απόψε;". Ηταν πρωι και ευτυχως δεν ακουγοταν η απάντηση. Μονάχα μια μαγευτική μουσική απο τον κάτω όροφο. Κάποιος μελετούσε Μπάχ στο τσέλο. Ενοιωσα τοσο ευτυχισμένος και γι'αυτο έπρεπε να φύγω. Δεν είχα ξανακούσει πως ολοκληρώνεται το Αλεμάντε στο Τσέλο. Ξαφνικά ολο το δωματιο λουστηκε απο φως και είδα τα μαλλιά της να είναι ξανθά και λαμπερά. "Πότε τα ξαναέβαψες" ρώτησα ενω ντυνόμουν. Είπε: "Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά, υποσχέσου το." Της ειπα "Eγω και εσυ θα κατακτησουμε τον κοσμο". Αυτον τον διάδρομο σε αυτο το σπίτι τον έχω ξαναπερπατήσει. "Εχεις δικιο, είσαι αδιόρθωτος" την ακουσα να παραμιλάει καθως άνοιγα την πορτα. Κατεβηκα τις σκαλες, οχι βιαστικα, εστριψα ενα τσιγαρο και κατρακύλισα σε 3 καρέ pal ανα σκαλοπάτι. Πίσω απο αυτην την πόρτα ακουγώταν υπόκοφα ο ζεστός ήχος απ'το τσέλο. Χάζεψα λιγο το όνομα στο κουδουνι και έπειτα βρεθηκα στο αμαξι μου. Δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω στον "καθρέφτη".
Τι περιεργο που ενας ανθρωπος ενω θα μπορούσε να κοιτάει απλά τον ουρανό για ώρες τώρα κατεβαινει τις σκάλες για να χαθεί μεσ΄τον εαυτό του.
Τι περίεργο που πάντα πίσω απο καθετι όμορφο
υπάρχει ενας τοίχος ή μια πόρτα.
Τι περίεργο που δεν είμαι τολμηρός όπως παλιά.
Αυτο το σπιτι το εχω ξαναδει αλλα απο διαφορετικη γωνια.
Σιγουρα τα ματια μου λειτουργουν οπως και μια καμερα.