Ο αναβάτης.

Ιππευω το άλογο μου για ώρες, ήδη βρίσκομαι πολυ μακριά απο κάθε ξεχασμένο σπιτικό. Έφυγα όταν όλα ήταν σκοτεινά δίχως να το πω σε κανέναν. Διπλα σε μια λίμνη σταματάω να το ξεδιψάσω. Ευκαιρία για εμένα να ξαποστάσω λίγες ώρες και να σκεφτώ με καθαρότητα τον προορισμό. Δεν είχα κατα νου να φτάσω κάπου συγκεκριμένα, μοναδική μου φρόνηση ήταν να αποδράσω απ' τις φωνες. Οπως και έπραξα δίχως δευτερη σκέψη.
Ξημερώνει, ο ήλιος ξεπροβάλει δειλά πίσω απ΄την πλαγιά. Η εξοχή φαίνεται γαλήνια αυτην την ώρα, δεν υπάρχει κανείς, σιγουρα κάποιος που θα συναντήσω. Μα εκεί που ετοιμάζομαι να ανέβω στο άλογο, κάτι μου τραβάει την προσοχή ανάμεσα στα δέντρα. Κάποιος κρύβεται, μπορω να τον διακρινω που ειναι κρυμένος και σας λέω οχι μακριά! Με βεβαιότητα κάποιος είναι μεσ'το δάσος. Δεν κινείται καθολου, μονο οι φυλλωσιες γι'αυτον, που τρυπωσε πισω απ'τον κορμό ενος δέντρου. Το άλογο μου στάθηκε και αυτο, δεν χλιμιντρίζει, ουτε σκαλίζει το χώμα με τις οπλές. Συμφωνει με τον αφέντη του στο συμπέρασμα πως κάποιος άλλος υπάρχει ανάμεσα μας και σιγεί. Ελέγχω με δισταγμο, δεν κάνω τίποτα άλλο απο το να παρατηρώ προς το μέρος του, μα κρατώντας απόσταση. Με το ένα χέρι σφίγγω ζεστά τα χαλινάρια και με το άλλο σχεδόν αγγιζω το μαχαίρι μου. Μην ξερωντας οταν θα έρθει σε εμένα αν θα του επιτεθω ή θα το βάλω στα πόδια. Σε καμοιά περίπτωση όμως δεν θα τον καλωσορίσω, μέχρι και να μου εξηγήσει τι συμβαίνει.
Τα τελευταία σημάδια της ημέρας χάνονται αβρά, με τις ηλιαχτίδες που λαμπυρίζουν την υγρασία πάνω στα κλαδιά. Θα κρυφτει και ο ηλιος οπου να΄ναι πίσω απ'τον λόφο και το δάσος θα παραδωθεί για ώρες στο σκοτάδι.
Όμως αυτος παραμένει στο ίδιο σημείο δίχως τίποτα να τον απασχολεί. Δεν ανασαινει βαρια σαν να χρειάζεται βοήθεια, παρα μονο το γλυκό αγερακι που ανακατευει τα πεσμένα φύλλα το κάνει γι' αυτον. Μου'ρχεται να φωνάξω μα δεν έχω φωνή, περισσότερο τρόμο. Σιωπώ και περιμένω, μόνο αυτο. Μα αν είναι τραυματισμένος; Θα χρειάζεται την φροντίδα μου. Ή κάτι τρομερό να του έχει συμβεί και γι'αυτο στέκεται τόση ώρα στο ίδιο σημείο ακίνητος; συλλογίζομαι. Ομως οπως και να'χει, θα ειναι ενας ανθρωπος που δεν θελει να αποκαλυφθεί. Με την σιωπη του, με την πονηριά του με εκανε να τον προσέξω, αλλα ως εκεί. Ακομα κι έτσι, δεν ήταν αρκετο να ενδιαφερθώ.
Σέλωσα το αλογο μου σφικτά γιατι η συνεχεια της διαδρομής φάνταζε ατελειωτη. Πραγματικά δεν ήξερα τι με περιμενε έπειτα. Δεν κοίταξα πίσω, να δω αν τελικά φανερώθηκε. Τον ξεχασα όπως ξεχνάς έναν φωνακλά. Μέχρι που χάθηκα ξανα, ιππευοντας αγέρωχα μεσα στην νύχτα.