Dogville

Διασχιζω μεσ'την πόλη αυτην την πολη, που δεν ειναι η πολη μου, περπαταω σε αυτους τους δρομους που δεν ειναι οι δρομοι μου, ειναι οι δρόμοι για να περπατησει καποιος άλλος, πιο τολμηρός ή περισσότερο ξένος. Τρεχω καπου να χαθω, μα καταληγω παντα στο ιδιο σημειο, λες και την ξερω απ'εξω και ανακατωτα. Συναντω τους ανθρωπους να κλεβουν αυτοκινητα, ισως και το δικο μου, δεν ενδιαφέρομαι που κλεβουν, ισως και το δικο μου.
Να αγαπιουνται, να γαμιουνται στα σοκακια μου, δεν ενδιαφερομαι, να χτυπανε πρέζα στα σοκάκια, δεν ενδιαφέρομαι, αυτη η πόλη δεν ειναι η πολη που θα ενδιαφερθω.
Διασχιζω αυτην την πολη σαν φαντασμα, αφηνω τα σημαδια μου, αφηνω τα βηματα που δεν ειναι τα βηματα μου, ειναι τα βηματα καποιου αλλου, που εχει οτι κερδισα απο αυτην την πολη, και θελει να ορθωθεί σε αυτην την πολη, εχωντας αυτο που εγω προ καιρού απαρνήθηκα.
Μιλάω κοιτώντας σε αυτην την πόλη τους ανθρωπους και φοβαμαι να τους δω, να τους ρωτησω για αυτην την πολη οπως την βλεπω, σε αυτην την πολη ο φοβος εχει σκεπασει καθε δραση, καθε δραση σκεπάζεται απο ερωτήσεις που δεν θα έρθουν απαντήσεις, ποτέ. Ανοιγω τις πορτες για να τις κλεισω σε λίγο, σε αυτην την πολη, που δεν ειναι δικια μου οπως τότε, καμοια πόρτα δεν είναι ανοιχτή, συναντω ανθρωπους που προσπερνουσα και τωρα θελουν να με προσπερασουν, γιατι να, τους ανηκει η πολη, η πόλη που τους χαρισα.