Αγγούρι

Οταν μέσα στην νύχτα καποιος μας χτυπησει την πόρτα μα δεν υπάρχει κανεις πισω απο αυτην παρα μόνο ένα γράμμα που αναγγέλει το τέλος, τότε ευλογο θα είναι να τρυπώσουμε, κατα προτίμηση σ'ενα τροπικό δάσος, να ανάψουμε φωτιά πλάι στο πιο άπατο ποτάμι του, που ολημερίς στις πέτρες ξανασαίνουν νηστικοί οι αλιγάτορες, να απλώσουμε μια κρεμάλα πάνω στο πιο γερό κλαδί ενός δέντρου και με όση δύναμη μας έχει απομείνει να σκάψουμε έναν λάκκο τόσο βαθύ όσο και τα κατορθώματα μας.

Μα και αν δεν προφτάσουμε να κάνουμε τα μισά απο αυτά, γιατι δεν υπάρχει αρχικά το δάσος, αντ' αυτου ένα άγονο μονοπάτι καταλήγει ξανά σε μια δευτερη πόρτα, κανένα ίχνος ζωής, παραμόνο ενα ανεπαισθητο αεράκι που τρεμοσβήνει την φλόγα, είτε γιατι τα νύχια μας ματώσαν σκαλίζωντας το ακαμπτο χώμα, μα τέλος, έστω κι αν πιστέψαμε για μια στιγμή οτι μπορούμε να εξαπατήσουμε τον αγγελιοφόρο, δεν θα είναι δα και κάτι τόσο το τρομερό!

Και τι ωραία που με την φρίκη μας καθως περήφανα ξημερώνει, η φωτιά ξεφυχά, πάνω στην θηλιά ακροβατεί ένα πουλί και μέσα στον λάκκο μια ελαφίνα είναι έτοιμη να καλωσορίσει τα μικρά της. Τότε μπορούμε να ζητήσουμε μετάνοια, εκείνη την στιγμή δάκρυα ειλικρίνειας θα σκεπάσουν το χώμα.

Η μητέρα γη θα πει ευχαριστώ. Ευχαριστώ που με δρόσισες.