.

Monday, November 26, 2012

Που είμαι;






Η αληθεια, αν θέλετε να σας πω για αυτήν, θα ηταν το μεγαλύτερο λάθος να μιλήσω για τον ξεκούτη γειτονα, γιατι ίσως και να πώ ψέματα απο ανακρίβειες.
Μου χτυπάει την πόρτα, νομίζω οτι αφου δεν τον ανοίγω παραμένει εκεί και κοιτάει απο το ματάκι!
Η ανάγκη να δημιουργώ φανταστικά πρόσωπα που έχουν μούσια, έχουν μουνιά μεσ'τα μαλλιά και τις μπλεγμένες τρίχες, ξεφυτρώνουν αφού πατήσω το -5- στο ασανσέρ είναι ίσως πλέον εκτός ελέγχου.
Δεν είμαι εκεί.
Πάντα βγαίνω απο το ασανσέρ με προσοχή, μήπως και τον συναντήσω αλλα ποτέ δεν είμαι εκει.
Το ασανσέρ οστόσο πάντα ανεβαίνει οπως και κατεβαίνει, βρομερό όλες τις μέρες απο μπιχλα σκουπιδιών, ομως συλογίζομαι οτι ο κόσμος τυγανίζει, αναθερμαινει, καλωπίζει και μετα νιώθει την ανάγκη για κάτι καινούριο, με την ίδια συνταγη μαγειρεμένο.
Τι υπέροχος άνθρωπος!
Το ασανσέρ είναι μικρό, προσέχω να μην στριμοχτώ με κανέναν παράνομο ή ανώμαλο παρα μόνο με τον καθρέφτη.
Ομως αυτες οι τελευταιες απο τις μέρες μου με κάνουν σκέψεις:
Ξεκίνησε αυτος, κατω απο την φαντασία μου, στην αρχή αυτος το έκανε πρώτος και σε καμοία περίπτωση δεν έγινε λάθος.
Υποψιασμένα και εκεινος, εκει που μου ζητούσε τσιγάρα στον δρόμο που θα κατέληγε στο σπίτι ή μέχρι και το τέλος απο το ίδιο προάβλιο, ενα κομάτι επικοινωνίας ή για να πω όλη την αλήθεια οπως και θα πρεπε, μου ζήτησε λίγα για να μου τα πάρει όλα στο τέλος!
Μου πήρε ώρα να το πω.
Έγω το ξεκαθάρησα απο παλιά, μένω στο ρέτιρε του 5 ενώ θα ήθελα να μένω στο 11.
Τα βράδυα αλλα και γιατι όχι και τις μέρες;
Σκεφτόμουν, μα πως είναι ποτε δυνατον να βρίσκεται εκει, ισως γιατι περισσοτερο θυμαμαι τις νύχτες πως με πλησίαζε, μαλλον θα είχε και για αυτο ένα ελαφρυντικο στον τρόπο που το κανε, που το κανε τόσο καλα.
Τις νύχτες εγω κρυβόμουν αλλα όχι απαραίτητα.
Για την ακρίβεια γελούσα και το έκανα με τόση διάρκεια και ένταση που θαρρώ οτι μπορούσε να με ακουσει απο το κάτω διαμέρισμα, το 10, που ειναι οι τοιχοι αντικείμενα, ειναι οι κτυποι ύλη, ειναι τα τακ σταματημός, τα τικ βυθίζονται μεσα απο τα τοιχώματα και καταλήγουν στα αυτιά αυτουνου και ίσως στην αρωστημένη φαντασία του, που εγώ δεν έχω, που εγώ δεν έχω.

Φινάλε θα είναι να μπορώ εγώ να έχω στόμα, να μπορώ να έχω την ελευθερία λόγου να πω τα πραγματικά ψέματα στον εαυτο μου.

Που είμαι;
Για παράδειγμα: Μόλις γύρισα στον 10ο όροφο.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home