Τζουζουνίτζοτζοοο

Αγάπη.

Σε ακουμπώ, με βεβαιότητα σε αγγίζω. Αν όχι, πάλι σίγουρα ξέρω οτι είσαι εδώ. Σε αυτό βοηθάει οτι είμαι ο καθρέφτης. Βοηθάει πρωτίστως ο τοίχος που κρεμιέται ο καθρέφτης, τα μπετονόκαρφα στιβαρά καρφωμένα στον τοίχο, δηλαδή εγώ. Οι απλωμένες τρίχες μπλεγμένες σε ένα παλιό αντίγραφο, πεταμένες ήδη στο δωμάτιο. Ειμαι ένα κάδρο ξύλινο, κομμάτι του καθρέφτη που μπορεί και αναπαράγει τις κινήσεις μας μέσα απο το γυαλί. Μας κοιτάω όχι επίμονα. Είμαστε εμείς, φυσικά όπως τότε. Το ένα σου χέρι, το βλέπω να πλησιάζει το δικό μου ευλαβικά μα ποτέ δεν είδα κάτι το διαφορετικό ανάμεσα σε εμας τους δύο. Σκίβεις το κεφάλι σου χαμηλά απο εξάντληση και φοβάσαι οτι εγώ όμως τώρα πέφτω. Σηκώνομαι καθώς ήρθε η ώρα να πετάξω, αλλα είμαι ήδη σίγουρος οτι έχεις ανοίξει τα φτερά σου να με πιάσεις. Κατεβαίνω χαμηλά, με προσοχή. Σταματώ να μιλώ. Σταματάς και εσύ.

Στιγμές που ο ένας στρίβει κάτι, ο άλλος ελευθερώνει τις παλάμες του και τις τοποθετεί σε στάση αναμονονής. Υπάρχουν οι εξαρτήσεις, μα φυσικά ποτέ οι εξαιρέσεις. Γιατί αυτό πάντα να είναι κακό; Γιατί είμαστε αυτοι που υποφέρουμε απο την προσμονή περισσότερο απο την ανάγκη που τόσο κυλάει στις φλέβες μας. Θέλουμε να μπούμε με προσοχή και αθόρυβα. Αγαπάμε τις εκπλήξεις όσο τίποτα, αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος. Θα γίνουμε κάτι καινούριο; Οτι κάνει ο πρώτος, ο δεύτερος θα πρέπει να βρεθεί σε κατάσταση επαναφοράς, να περιμένει και να ολοκληρώσει την πράξη για να ξαναγίνουν όλα ίδια. Αυτο για να γεμίσει τον κύκλο της σιωπής αιώνια, μέχρι να ξαναρχίσει η εξάρτηση και η επιμέρους μορφή έλξης του ένός για τον άλλον. Εκει απο μόνοι μας όμως φτιάχνουμε ψυχεδελικά παλάτια, γεμίζουμε το κενό με την ίδια αστεία επανάληψη, κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια γιατι δεν χρειαζόμαστε τίποτα πάρα μόνο το ίδιο χαμόγελο. Γελάμε. Ασταμάτητα. Αρκεί ξανά να αισθανθεί ο ένας τον άλλον μέσα απο τον άλλον και γελάμε ξανά. xo xo xo