.

Thursday, March 16, 2017

Η γυναίκα στο διπλανό δωμάτιο


Η γυναίκα στο δωμάτιο "12" ξύπνησε γαλήνια, μολις της φέραν το παιδί της. Γυρω της, δυο άλλες γυναίκες ντυμένες στα λευκά σκουπίζαν τον ιδρώτα απο το προσωπο της. Ο συντροφός της με ένα αγαπημένο μαντίλι φρόντιζε τα ματια της. Κράτησε αυτη το μικρό κορμάκι του μωρού στην αγκαλια της , χωθηκε και αυτό μέσα της μην γνωριζωντας πολλα πολλά για την ζωη. Αυτη αρχισε να το φροντίζει οπως κάνει μια γάτα τα μικρά της. “Κορίτσακι” αποκρίθηκε φωναχτά μια απο τις μαίες για να φανερώσει την εκ των υστέρων έκπληξη. Ευτυχώς και δεν ξέρω γιατι το λέω αυτό, δεν επικράτησε υστερία αλλα για λίγο μπορούσες να ακούσεις το καρδιοχτύπι του μωρού που ίσως δεν γνώριζε ακόμα το φύλλο του. Η γυναικα στο κρεβάτι μολις ειχε ανοιξει τα μάτια , ειχε χασει τις αισθησεις της κατα την διάρκεια του τοκετού όμως όλα τελειώσαν καλά. Ένας απο τους γιατρούς που έφυγε βιαστικά, είπε” Φαίνεται να ήξερε καλά την διαδικασία η μπέμπα, σαν να το είχε ξανακάνει!”. Ηταν μια απο τις αναρίθμητες περιπτωσεις γέννας που δεν συζητάει κανεις ή και αν έχει να πει κάτι έστω ένας , αυτο δεν θα έχει να κάνει πλέον με απίθανα σενάρια που οδηγούν στην θλίψη.

Στο διπλανό δωμάτιο νοσηλευτηκε εσπευσμενα η Ζωή πριν 12 χρόνια. Η διάγνωση της ήταν υπερκόποση απο τους αμέτρητους υπολογισμούς αλλα μετά απο αυτό κανείς δεν στάθηκε κατά της παραμονής της εκεί ή υπέρ της νέας καινοτομικής μεθόδου που ο ασθενής κοιτάει έναν λευκό πίνακα για να αναγνωρίσει την λέξη “exit”. Την αφήσαν απλά σε αυτό το δωμάτιο και δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναφέρω επι τούτου γιατι αν το κάνω φοβάμαι οτι θα βρεθώ σε ανακρίβειες. Τυλιγμένη με καλώδια που καταλήγαν στο κορμί της κοσμούσε αμιλητη ένα κρεβάτι στολισμένο με άνθοι. Με δυσκολία μπορούσες να διακρίνεις την μορφή της και αυτό γιατι τα λουλούδια είχαν ανθίσει τόσο πολύ ή γιατι κάποιος είχε την ιδεά να της προσφέρει κισσούς. Αυτοι αναραχηθήκαν στο σώμα της και την κάναν μητέρα. Πάνω απο το κεφάλι της υπήρχε ενα ράφι με μια σειρά απο τριαντάφυλλα που κάθε άνθος απο αυτά είχε διαφορετικά χρώματα αλλα έναν ξεχωριστό αριθμό. Εξω απο το δωμάτιο υπήρχε μια επιγραφή “ Παρακαλούνται όσοι εισέλθουν στον χώρο να φοράνε αγροτικές μπότες “ και βάζω ένα δίκιο σε αυτό ενω συνήθως διαφωνώ με κάθε μορφής κανόνα. Το δάπεδο ήταν στρωμένο με σκινόχωμα που κυοφορούσε ήδη νέα είδη λουλουδιών και αυτό εφιστούσε προσοχή. Πέρα απο την σιωπηλή αύρα σε αυτό το δωμάτιο, αν κάποιος το είχε επισκεφτεί και δεν ήταν απαραίτητα κηπουρός, ξεχώριζε το απότυπωμα της ύπαρξης κάθε ιδιότητας ανθρώπων , πέραν απο τα ποδοπατημένα λουλούδια όσων φεύγαν βιαστικά και όταν τους το επιτρέπαν οι συνθήκες να βρίσκονται εκεί. Το δωμάτιο είχε επίσης αυτόματο πότισμα.

Στο ασανσέρ του νοσοκομείου , υπήρχε επίσης μια συνθήκη, αυτη της τυχαίας επανάληψης εκτός και αν κάνω λάθος στους χρόνους ετεροχρονισμένα. Αναβοσβήναν κουμπιά με αριθμούς όπως είναι ορθό και κατα στιγμές ανοιγόκλεινε μια πόρτα. Ένα απο αυτα αριθμούσε το νούμερο “-11” και δίπλα είχε εγκοπή για να χωρέσει ενα κλειδί. Αυτο ο "Ο" το  οδηγεί στο νεκροτομείο. 
Αναρωτιέμαι καθώς μιλάω με τον γιατρό, τι σκέφτεται η Ζωή που φαινομενικά είναι πλέον η μητέρα της φύσης, αν γνωρίζει για τον ερχομό της νέας ζωής στο διπλανό δωμάτιο και αν σε αυτον τον χώρο λειτουργεί το wi-fi. Ποιος έχει το κλειδί και αν μπορεί να βγει αντικλείδι να πατήσει κάποιος δίχως ιδιότητα το -11 κουμπί, απλά ως ιδέα εξαπάτησης ή γιατί σκόνταψε και προφανώς όλα γίναν τυχαία. Κάνω κάτι για να ζαλίσω το μυαλό μου του πατέρα, σκεφτόμενος τον ερχομή της νέας Ζωής και σίγουρα αυτο με οδηγεί στην δίψα.

Ο γιατρός δεν ενδιαφέρεται για κάτι απο αυτά , ποσω μαλλον για οτιδήποτε που μπορώ να τον κάνω επι της ουσίας να ασχοληθεί ή να ανακαλύψουμε κοινά σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, τον σύντομο κοινό τρόπο σκέψης μας. Σκέφτομαι οτι ο χρόνος που θα αφιερώσω καταναλώνοντας ήδη αυτην την σκέψη για τον αν υπάρχει χρόνος να επιτευχθει αυτο, δεν θα ειναι ποτέ αρκετός , γι’αυτο λοιπόν μονο του σφίγγω το χέρι ευλαβικά ή γιατι ξεχάστηκα. Επειτα φευγει αλλα οχι σαν να φευγει αυτος ή έστω το αντίτυπο του μέσα απο το κομμάτι της λευκής ποδιάς του, τον παρατηρώ που χάνεται μέχρι το τέλος του διαδρόμου αλλα δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα άλλο για τούτη την ανόητη σκέψη. 

Ακολουθώ για λίγο τα βήματα του στο ίδιο μοτίβο διαδρομής που φαντάζομαι κάνει καθημερινά, μέχρι που σταματάω σε έναν μπόγο πλαστικό απο αυτά που βάζεις ενα ποτήρι και στάζουν νερό μέσα απο ένα δοχείο που δεν μπορείς να το πείς και στρογγυλό. Δεν βάζω κάποιο ποτήρι ανεξαρτήτως μορφής (ισως γιατι δεν υπάρχει αν και δεν ανέλησα την πολυπλοκότητα του μηχανήματος στην βιασύνη μου) αλλα χώνω την μουσούδα μου όσο μπορώ στην εγκοπή και πατώντας το κουμπί δροσίζομαι για όσο αυτο μπορεί να διαρκέσει.
Σκέφτομαι το σχήμα του κύκλου, αλλα σταματάω γρήγορα αν και ξέρω το γιατί.


Στο ισόγειο του κτηρίου, υπάρχει μια εικόνα της Παναγίας και αν όχι αυτό, ένας πίνακας του Νταλί με ένα χέρι που αγγίζει το βυζί. Είναι σαν να περάσαν τα χρόνια απο την στιγμή που με πήραν εσπεσμένα τηλέφωνο να τρέξω για τον ερχομό της κόρης μου και τώρα ήδη, αφου όλα τελειώσαν καλά καλά θα πρέπει να επιστρέψω στην καθημερινότητα!

0 Comments:

Post a Comment

<< Home