Esperanza

Αχ! αν μου κόβαν τα δύο πόδια, πόσο πικραμένος θα ήμουν! Να ερχόταν ένας τούτη την στιγμή, να μην έλεγε τίποτα που φανερώνει τις προθέσεις του και με μια κίνηση που δεν έγινε ποτέ αντιληπτή να βαζε μπρος το αλυσοπρίονο. Θα άκουγα μόνο τον θόρυβο της μηχανής, βίαια να μου αφαιρέσει στην συνέχεια τα πόδια απο το γόνατο και κάτω. Σίγουρα θα δημιουργόταν ένας αβάσταχτος πόνος, μια τεράστια κυλίδα απο αίμα στο μωσαικό και εν τέλη δεν θα μπορούσα να περπατήσω. Θα σερνόμουν λοιπόν, χάμω θα κολυμπούσα στην λίμνη μου, για να φτάσω ως το κομοδίνο οπου στο τελευταίο συρτάρι κάτω απο ένα αποξηραμένο λουλούδι φυλάω το πιστόλι.

Όμως, εδώ τώρα που τα λέμε, δεν θα ήταν κάτι τόσο το τρομερό για να κάνουμε υποθετικά σενάρια, οτι κάτι εξίσου ανησυχητικό στην συνέχεια θα συμβεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, παρα μόνο η ελπίδα. Δηλαδή εντάξει, τρομερό είναι σίγουρα να σου κόψει κάποιος τα πόδια, αλλα μπορείς και πάλι να σκεφτείς θετικά. Αρκεί να συρθείς όσο μπορείς ακόμα, μέχρι τον τοίχο να σκαρφαλώσεις λίγο, και αν είσαι απο τους τυχερούς που το παράθυρο κοιτάει προς την δύση,

να θαυμάσεις το ηλιοβασίλεμα.

Συνήθως , αυτός που έρχεται να σου κάνει κακό το κάνει αφού πέσει το σκοτάδι.