Δύο όψεις καλοσύνης.

Ητανε δυο φιλες συμφιλιωμενες πολυ μεταξυ τους μα απολυτα διαφορετικες.
Η πρωτη απο τις δυο ηταν αθεραπευτα ρομαντική και καλόψυχη. Η εγννοια της ήταν πάντα στο καλο. Γλυκυτατη και τρυφερη δεν χορταινες να ακους πως μιλάει. Η ψυχη της θα 'ταν σιγουρα άγια ,συνάμα φρόντιζε γι'αυτο ,ήταν βαθια θρησκευομενη. Δεν περνουσαν ποτε απ'το μυαλο της ανηθικες σκεψεις ,τους συνανθρωπους της τους αγαπουσε περισσοτερο απο την ίδια θαρρω. Τους τιμουσε με οτι είχε και ας μην μέναν αρκετα για την ιδια. Η οικία της πραγματικο στολίδι θυμιζε παλάτι ,είχε πάντα τις πόρτες διαπλατα ανοιχτες να διαβείς αν θελήσεις. Και τα σκαλοπάτια στρωμένα με ροδοπέταλα ευωδιάζαν μυρωδιές ευτυχίας. Ενα θα της ζητούσες ,δεκα θα σου εδινε και θα σε ξεπροβόδιζε με χαμογελο ως την πόρτα. Να μην αφήσει καν την υποψία οτι οφειλεις καποτε και εσυ με την σειρα σου να επιστρέψεις το χρέος. Αν την πληγωνες δεν θα ενιωθε τον πονο, θα έσκυβε μοναχα απο πανω σου ν'ακουσει με προσοχη τον λογο που λυγισες και μαζι να τον ξεπεράστε. Ητανε τοσο καλη που δεν υπηρχε αμφιβολία. Τόσο αγαθη που δεν χωρούσε υπόνοια να σκεφτει κανεις απο μας το αντιθετο.

Η δευτερη φιλη ηταν ανθρωπος μοχθηρός. Δεν εκτιμουσε τιποτα στην καλοσυνη της πρωτης. Ολοι το γνωριζαν. 'Ηταν αλλόθρησκη και σιγουρα επικίνδυνη ,έτσι που παρατούσε τον εαυτο της. Στο μυαλό της τριγυριζαν σκεψεις πονηρές , ο κοσμος ολος περιστρεφόταν γύρω απ'το πανουργο της εγω. Η συμπεριφορά της ήταν το λιγότερο ατιμη ,σε πλησίαζε να σου πει καλημέρα και σώπαινες απ'τον τρόμο. Ζηλευε σε μεγάλο βαθμο την φίλη της και μισούσε ολους αυτους που αναγνώριζαν τον αθωο χαρακτηρα της. Ηταν τοσο κακια που θα πρεπε να περιμενεις τα παντα απο αυτην. Ποτε ομως το καλο. Ζουσε μονη και παντα εις βαρος των αλλων σε μια ρημαγμένη παράγκα. Δεν ειχε αποκτήσει τιποτα δικο της ,ολα μεσ΄την ζωη της ηταν ξενα. Απο μικρη ειχε φροντισει να καλλιεργεί την φυμη του πανουργου ανθρωπου. Ισως και να το ηξερε με τα χρόνια μα δεν την ένοιαζε. Στιγμές στεναχωριοταν και αυτη μα εβρισκε πάντα τροπο να το ξεπερασει καταφευγοντας με δολο στην φιλη της. Η πρωτη παντα την καλοδεχόταν με ανοικτές αγκάλες και ως ταπεινη ακροατρια την κρατουσε συντροφιά μεχρι και να ξεχαστεί.

Καποια μερα η φίλη της όσο καλη και αν ήταν την πρόδωσε.
Η δευτερη το εμαθε, λιγες ώρες έπειτα. Ανάστατη και σιγουρα αγριεμένη απαίτησε να βρεθούν. Η καλη φιλη μετανιωμενη για την πραξη της ηταν έτοιμη να ζητησει συγχωρεση, να πέσει στα γόνατα ξερωντας πως εφταιξε και η ενεργεια της δεν αρμοζε σε εναν καλο ανθρωπο ,οπως πάντοτε συνήθισε να ειναι. Οσο κακια και αν ηταν η φιλη της ,δεν επρεπε να την προδωσει. Ετσι δεχθηκε να την συναντησει το ιδιο απογευμα προσμένοντας την δικαιολογημένη κρίση. Βέβαιη πως οτι και αν της καταλογίσει δεν θα το αντικρούσει σε καμία περίπτωση.

Βρεθηκαν λοιπον και σταθηκαν για ώρα αμιλητες. Η προδωμένη φίλη αν και κακια θα έλεγες πως φαινόταν γαλήνια σαν αγγελος. Η καλη ,αντιθέτως, πνιγμένη μεσ'την αμηχανία και τον φόβο θυμιζε περισσότερο ανάξια της πρώτης. Κάποια στιγμη η κακια την πλησίασε και της είπε:
- Δεν μπορω να δεχθώ οτι εσυ καλη μου φιλη με προδωσες. Εσυ δεν εχεις κανει ποτε κακο σε κανεναν. Απο μενα θα το καταλαβαινα ... αλλα εσυ; Τι στο καλό σκεφτοσουν;
Η φιλη με την άγνη ψυχή φανερά μετανιωμένη αποκρίθηκε με δακρυα στα ματια :
- Εχεις δικιο σε οτι και αν πεις. Οτι μου ζητησεις λοιπόν τωρα, σου δινω τον λογο μου πως θα γινει. Αρκει να με συγχωρέσεις. Δεν θα μπορέσω να συνεχίσω να ζω με αυτο το βαρος μέσα μου.
Και η κακια φιλη αφου σκεφτηκε αρκετη ωρα πως θα την τιμωρησει αποφάνθηκε με σιγουριά:
- Οχι ,δεν θα σε συγχωρέσω ,αυτο δεν μπορώ να το κάνω. Ομως δεν θελω το κακό σου. Να σε ευχαριστήσω μονο. Καταλαβα έστω αργα οτι αφου και εσυ με προδωσες, εσυ που είσαι τοσο καλοψυχη οπως λένε ολοι, δεν μου αξιζει να ζω. Ειμαι ομολογουμένως ενας κακος ανθρωπος ,τωρα πλεον το ξερω. Εσυ μοναχα συνεχισε τον βίο σου στην καλοσυνη και εμενα να με αφησεις στην έχθρα μου.

Καλημέρα

Εργασια μπροστα σε υπολογιστη. Καλημέρα. 101 διαφορετικοι τροποι να συνθέσεις την αποτυχια με τα δαχτυλα. Η απομόνωση στολισμένη σε αλγόριθμους. Το ωφέλιμο που θ' αναπληρώσει το ανωφελο γιατι θαρρείς πως θα προσφερει απολαυσεις. 750 μεγκαμπάιτ μοναξιάς, ενας σκληρος δισκος που παραποιεί τον υπερρεαλισμό, μια τρυφερή μάταια φωτογραφία πορνης "στον κόσμο της". Το δωμάτιο σου ανοιχτό το προσέχει μια κάμερα. Ενας ενιαίος σειριακός δολοφόνος που ζητα επανασύνδεση έπειτα απο 30 ημέρες δοκιμης του. 6600 κλικ πιο μάκρυα απ'οτι θεωρούσες απόλυτο .1280 στοματα επι 1024 μάτια κολημένα στην όψη σου. Πί =3.14 , αποτρο-πή σε διαδικασία ακατάληκτου ρεντερινγκ. 44.100 χέρια κατασκευαστες της σιωπής . Ο επανεκκινητης μπλε νοσταλγος της άδειας επιφάνειας. Η μητρική διαίσθηση οτι τίποτα δεν έχει ξεκινήσει ορθά. Το μαυρο που θα γεμισει χρωματα μα καθημερινά με την ίδια αλληλουχία. Η επανάληψη. Η γαμημένη επανάληψη. Ο βίος 1014 βίαιος διορθωτης. Η αναβαθμιση αυτου και η υποβάθμιση του άλλου. Ο άλλος που πότε δεν αναρωτήθηκα γιατι τον αντικατέστησα. Αυτος που δεν έδωσα χρόνο ενω γνώριζα οτι είναι αληθινος και ας ειναι και αυτος αλλος. Ο οδηγός. Αυτος ο άλλος οδηγός που έχανα τον χρόνο μου ακουμπώντας τον μα τώρα δεν μου απομένει χρόνος έστω να εξαπατήσω την αφή. Τα τεχνάσματα της εγκατάστασης. Η ενοχική στάση της απεγκατάστασης και του αποχωρίζομαι κάτι που δεν ξέρω αν θέλω να μην έχω. Ο χρόνος πλέον με ονομασία. Ο οχτάωρος τιμωρός /ασφυκτιώ. Η ανασφαλης επινόηση της ασφαλης λειτουργίας .Ο κινδυνος της απώλειας. Ο τρόμος της διακοπής απο άθελη συναίνεση με την τρομοκρατία. Ο Τρομοκράτης που έχει ως πρόθεμα το "pro/προ" και δεν ξέρει να αφοπλίσει μια βόμβα. Ξέρει όμως καλα να την οπλίσει στα μούτρα του εργάτη. Η άστοχη έννοια του "ίσταμαι". Η επαληθευση οτι δεν εχω τιποτα δεδομένο, δεν μου ανηκει τιποτα δικο σου. Το σφάλμα να ξεχνάω οτι γράφω για την δουλεια μου και να σφηνώνεις στο μυαλο μου ξανα. Η σιγουρια οτι δεν είμαι μέσα σου. Η γνωση οτι δεν έχεις σχημα ορθογώνιο. Η διαπίστωση οτι δεν υπάρχει καμοια αξία στο να σε δημοπρατώ απλουστατα γιατι δεν μπορώ να ξεπουλήσω την μνημη. Οι 2048 ημέρες που έχω να σε δώ. Οι περισσότερες νύχτες γιατί έκανα υπερχρονισμό. Ορίστε για την δουλειά μου μιλώ! Η ταχύτητα στο να παρατηρεις πόσο γρήγορα οπισθοδρομώ. Η ανασυγκρότηση ενω ολα ξεκαθαρα εχουν διαλυθει. Η ερώτηση "βλέπεις καθαρά;" ενω βλέπεις. Οι υποψίες για την καθαρότητα των αποφάσεων. Η καριέρα. Ο υλισμός και οι συνένοχοι του. Αυτος που πουλάει και περισσοτερο αυτοι που αγοράζουν το αβέβαιο προς πώληση. Οι αμέτρητες ερωτήσεις απο εναν αγνωστο. Οι δυο αγνωστοι που ειναι τοσο διαφορετικοι ενω στην ουσία ειναι ο ενας. Ο φταίχτης πιότερος απ'τον ψευτη. Η αλλαγή ρόλων με ταχυτητα ασύλληπτη. Αυτος ή οχι αυτος που κοιτάει τις βιτρίνες πίσω απο ένα παραθυρο. Συντροφια με αλλοκοτες υπάρξεις. Αργοπορημένα οχτάωρα που ξεχάστηκαν στο διπλανο γραφείο. Το ξεκατίνιασμα ως παραδοχή και ας γίνεσαι έρμαιο της αδράνειας. Η πρόφαση οτι αποζημιώνεσαι και ηθικά καθώς πληρώνεσαι αβρά σε ευρώ. Η φτώχεια του να δίνεις πίστωση χρόνου ενω χάνεις τον χρόνο σου. Η υπόνοια οτι ο χρόνος σε εγκαταλείπει σε εξακρίβωση οτι δεν γίνεται να πας στην γωνία να δεις αν έρχεσαι. Και ας περιβάλεις τον μηδενισμό. Ειναι ξεκάθαρο πλέον. Ο χαμένος δεν θα πάρει τίποτα. Δεν γίνεται θέλωντας να μου μιλήσεις να σηκώνεις το δεξί χερι πιστευωντας πως έτσι θα εισβάλεις στις ιδιοτητες ακοης μου. Εσυ που έχεις αριστερο τίκ μα όχι υπολογιστή. Και ας εισαι το μέσο, ο μεσαίος στιβαρός κτυπος . Περισσοτερο ενοχικό ειναι το κέντρο καθως υπαρχει η πλάνη να νιωθεις χρησιμος ενω είσαι ενα τιποτα.

Εργασια μπροστα σε υπολογιστη. Καλημέρα. Το φλογερο ασπρο που σου καίει τα μάτια καθημερινά .Η αντίθεση οθόνης 1:1 /μετάφραση τεχνικά... ένα:βλέπω κατι μου θυμίζει, ένα ακόμα δώστε μου και είμαι ολάκερα τυφλός. Οχι δικός σας μα απόλυτα έμπιστος. Τα πράσινα πανεμορφα μάτια σου που είναι ευαισθητα στις παραισθήσεις. 124 κιλομπάιτ μέθης, ενα μαλακό κρεβάτι και ενα τρανζίστορ χαλασμένο που επαναλαμβανει καθημερινά στις 8 : "καλως όρισες". Επτά σημάντικα και ένα αδιαφορο ηχείο μόνο του που δεν ξέρεις αν διόλου άναψε ποτέ . Η αδιαφορία για την ύλη και η εσφαλμένη αντίληψη προς αυτην. Τα λάθη του τύπου πάνω σε αυτην: "Δεν είμαι δολοφόνος,αλλα συγνώμη στην ζώνη, μου κρεμάσατε ενα όπλο". Όχι δεν έιμαι μπάτσος θα πει ο μπάτσος αντιμετωπος με τον θανατο. Ειμαι ενας ρατσιστης ζωγράφος θα δικαιολογηθεί. Τι σκατα με έπιασε και γραφω τωρα για τους μπάτσους... Η πολυφωνία και ο πιστός ελεκτής της παραπληροφορησης ευθυνονται . Η υπερπληροφόρηση. Το υπερπέραν που δεν θελει κανεις να εξερευνησει. Ενας καμένος ιπτάμενος δίσκος , μια ιδέα που ποτε δεν αξιολογηθηκε σωστα ,ενας υποπτος υπονικητης που τα μεταφερει ολα λαθος διχως λογο. Ενας εξωγήινος. Απλουστατα ολα λαθος και δεν ξερω τον λογο. Ποτε δεν θα καταλαβω ενας τρελος. Ενας ψυχασθενής σφηνωμενος στο κουτί τούτο, μια ιωση χειρότερη απο την μοναξια, απο την υπαρξη μια αλλης ιωσης που σε σκοτωνει τουλάχιστον άμεσα. Ενας ιος που σε αλλοτριωνει ,μια σωτηρία που αν της πω τις λεξεις κλειδια θα με αναζητησει. Η ακαταπαυστη αναζητηση σε μηχανές του τι είσαι.

Ειμαι Ο εργάτης. Ο μετρονόμος ανυπόφορος προάγγελος του χρόνου. Ο νόμος και ο τροχός μαζί με οτι αδιαφορο υποδηλώνουν αν τα συλλογιστεις ,αφου τα συναντήσεις στο φανάρι. Ολα αυτα τα λαμπάκια που ανάβοσβήνουν να πληρώσεις. Είτε γιατι θα τα προσπεράσεις παράνομα μα φαντάσου θα τα πληρώσεις μονο και που τα βλέπεις. Αυτος που σώζει το σκρίνιο όταν η εργασία απροκάλυπτα εκφυλίζεται σε απραξία. Το τίποτα. Είμαι αυτος που τον κουράζει το ίδιο. Ο ποταπός συγγραφέας και ο αναγνώστης που πρέπει να τρέξουν στην ίδια συχνοτητα. Ο επιπλοποιός ,η αβολη καρεκλα του, τα μουσια που τροχίζουν την υπομονη μου, τα ματια πίσω απ'τα γυαλιά κρυψωνα της αμηχανίας. Ο ακούραστος δουλος που εργαζεται και υποχωρει. Ο τοιχος που δεν πέφτει. Ο εργολάβος που εργαστηκε να κατασκευάσει τον τοίχο διάφανο παρ'ολα αυτα συμπαγές. Ο μαγος που κρυβει με κόλπο οτι ξεκαθαρα πρέπει να δεις. Ο συνεργατης σου που νοθελευει την οραση με εκβιασμους. Οι επικλήσεις του ίδιου που οδηγουν στην εξαπάτηση. Ο τερματισμος ενω ξέρεις πως όλα θα ξαναρχίσουν ίδια. Με ενα κουμπί ξανά αύριο ,καλημέρα.

Λόγος Ανευ Λόγου

Κατα την προσωπική μου άποψη ενας άνθρωπος ο οποίος ειναι μεγαλομανής, ουτοπικός σε βαθμο τέτοιο οπου αβίαστα εμφανίζει την ματαιοδοξία του προς τους αλλους ·φαντασιώνεται πως τα΄χει κατακτήσει ολα ενώ ουσιαστικά δεν έχει ερευνήσει ουτε το ελάχιστο, ειναι ξεκάθαρα σε καλύτερη μοίρα απο εναν δεύτερο άνθρωπο που συμβιβαστικά εχει αποδεχθεί τον ρόλο του ως συνάρτηση με την αποτυχία ,το κενό, την φτωχή ψύχη του που ολημερίς μάχετε να εξεγείρει με τις αξίες ,τα βιώματα και τα ιδανικά του πρώτου.
Αυτον τον άνθρωπο τον φθονερό οσες φορες και αν τον νικήσω πάντα θα νιώθω ηττημένος.