Friday, January 20, 2017
Monday, January 16, 2017
Πετώντας τον Άλεξ απο το μπαλκόνι
Θάνατος:
Οταν , λίγο πριν κοιμηθώ και ξαπλώσω, αφου σβήσω τα πάντα , βλέπω εκείνη την στιγμή και για ώρες, οτι πετάω τον Άλεξ απο το μπαλκόνι και πέφτει στο κενό.
Βλέπω οτι πετάω του Άλεξ τα φαγητά, τα πιάτα, τα αποφάγια ή τον πετάω μαζί με τις κάλτσες.
Είναι περίεγο πως συμβαίνει κάτι τέτοιο ενώ εγώ τον αγαπώ, θέλω πραγματικά εκείνη την ώρα μόνο να με πάρει ο ύπνος και να ξεχάσουμε ο ένας τον άλλον!
Περιστρέφομαι λίγο ακόμα στα σκεπάσματα μόνο άσκοπα, αλλάζω στάση απ’το κρεβάτι στις 180 μοίρες , τώρα πάω απο εκει που δύει ο ήλιος μπας και ξεχάσω οτι βλέπω τον Αλεξ που θέλει να πέσει απο το μπαλκόνι του Πέμπτου, ενω αυτός προσμένει το φώς που θα΄ρθει απο την ανατολή.
Πλησιάζω χωρίς φωνές και σχεδόν μπορώ να τον μεταπείσω, ενω αυτος έρχεται προς το παράθυρο και εγώ θα πω οτι βρίσκομαι παρόν, βλέπω όλες τις εικόνες του Αλεξ ενω τον πετάω στο κενό, μα ο Άλεξ πριν γίνει αυτό, απλα σηκώνεται να με κοιτάει και όπως μου εκμυστηρευτεί το τίποτα χωρίς καν να εκλιπαρεί ή να ζήτά συγχώρεση!
- οχι, μην το κάνεις, γιατι θα χάσεις όλα αυτά που έρχονται, λέει, όμως ήδη φεύγει, βάζει το δεξί του πόδι του στο παράθυρο.
Του απαντώ μέσα απο το όνειρο, ενω παράλληλα όλα είναι σε μια ανάκληση. (για όσο μπορώ ακόμα να το κάνω αυτό)
- Το ξέρω και σε κρατώ , για αυτόν τον λόγο ακριβώς θα σε αφήσω να ζήσεις, όμως ενω σχεδόν ήδη γλυστράει απο τα χέρια μου, αναρωτιέμαι στο αν χρειάζεται να γίνει αυτό.
Συμφωνεί αλλά όχι απόλυτα, σαν να γνώριζε οτι η πράξη αυτου του επαναλαμβανόμενου έργου δεν είναι κάτι άλλο απο μια φάρσα, ξέρει οτι αν το κάνω προς όλο τελειώνουν όλα μα κάποιος άλλος θα υπάρξει εκει να τον κρατήσει και να τον σώσει ξανά, αυτός ο Αλεξ το ξέρει για λίγο ακόμα θαρρώ.
Σε καμοία περίπτωση (ακόμα) δεν μπορεί να γίνει αυτο το θεατρικό, αλλα με ανυσήχησει κάτι απόλυτα βάσιμο που τώρα όσο πάει με τρομάζει πιο πολύ ή πολύ.
Αν υπνοβατήσω εγώ ή αν πρώτος ο Αλεξ το κάνει, και αν υποθέσουμε οτι έχω δει τόσες φορές το ίδιο εργο , τότε δεν θα σηκωθώ μια απο αυτές τις καθόλου υπέροχες μα μόνο περίεργες νύχτες να τον πετάξω απο το μπαλκόνι;
Η επανάληψη του ίδιου θα φέρει το τέλος.
Θα είναι κάτι το τραγικό, ένα τραγικό τέλος μα ωστόσο κάτι το καθημερινό μέσα απο ένα όνειρο.
Tuesday, January 10, 2017
Τζουζουνίτζοτζοοο
Αγάπη.
Σε ακουμπώ, με βεβαιότητα σε αγγίζω. Αν όχι, πάλι σίγουρα ξέρω οτι είσαι εδώ. Σε αυτό βοηθάει οτι είμαι ο καθρέφτης. Βοηθάει πρωτίστως ο τοίχος που κρεμιέται ο καθρέφτης, τα μπετονόκαρφα στιβαρά καρφωμένα στον τοίχο, δηλαδή εγώ. Οι απλωμένες τρίχες μπλεγμένες σε ένα παλιό αντίγραφο, πεταμένες ήδη στο δωμάτιο. Ειμαι ένα κάδρο ξύλινο, κομμάτι του καθρέφτη που μπορεί και αναπαράγει τις κινήσεις μας μέσα απο το γυαλί. Μας κοιτάω όχι επίμονα. Είμαστε εμείς, φυσικά όπως τότε. Το ένα σου χέρι, το βλέπω να πλησιάζει το δικό μου ευλαβικά μα ποτέ δεν είδα κάτι το διαφορετικό ανάμεσα σε εμας τους δύο. Σκίβεις το κεφάλι σου χαμηλά απο εξάντληση και φοβάσαι οτι εγώ όμως τώρα πέφτω. Σηκώνομαι καθώς ήρθε η ώρα να πετάξω, αλλα είμαι ήδη σίγουρος οτι έχεις ανοίξει τα φτερά σου να με πιάσεις. Κατεβαίνω χαμηλά, με προσοχή. Σταματώ να μιλώ. Σταματάς και εσύ.
Στιγμές που ο ένας στρίβει κάτι, ο άλλος ελευθερώνει τις παλάμες του και τις τοποθετεί σε στάση αναμονονής. Υπάρχουν οι εξαρτήσεις, μα φυσικά ποτέ οι εξαιρέσεις. Γιατί αυτό πάντα να είναι κακό; Γιατί είμαστε αυτοι που υποφέρουμε απο την προσμονή περισσότερο απο την ανάγκη που τόσο κυλάει στις φλέβες μας. Θέλουμε να μπούμε με προσοχή και αθόρυβα. Αγαπάμε τις εκπλήξεις όσο τίποτα, αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος. Θα γίνουμε κάτι καινούριο; Οτι κάνει ο πρώτος, ο δεύτερος θα πρέπει να βρεθεί σε κατάσταση επαναφοράς, να περιμένει και να ολοκληρώσει την πράξη για να ξαναγίνουν όλα ίδια. Αυτο για να γεμίσει τον κύκλο της σιωπής αιώνια, μέχρι να ξαναρχίσει η εξάρτηση και η επιμέρους μορφή έλξης του ένός για τον άλλον. Εκει απο μόνοι μας όμως φτιάχνουμε ψυχεδελικά παλάτια, γεμίζουμε το κενό με την ίδια αστεία επανάληψη, κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια γιατι δεν χρειαζόμαστε τίποτα πάρα μόνο το ίδιο χαμόγελο. Γελάμε. Ασταμάτητα. Αρκεί ξανά να αισθανθεί ο ένας τον άλλον μέσα απο τον άλλον και γελάμε ξανά. xo xo xo