.

Monday, September 07, 2015

K2015



Γύρω σου κοίτα, δίπλα σου ειναι ο κτύπος ρολογιού, και πώς αλλιώς, μα ενα μωρό που ήδη αρχίσε να κλαίει, ειναι κοντά ως τι, σαν να ειναι δικό σου. Η καρδιά του ή τα κομμάτια φέρνουν τις στιγμές που γυάλισες απο τα υλικά της γυάλας που το φρόντισε η μάνα ήδη σε κάθε περίπτωση υπάρχουν, έστω και μέσα απο έναν σπασμένο καθρέφτη στο μπάνιο ενος ξένου σπιτιού που έχει μόνο ένα βρώμικο σεντόνι να ξαπλώσεις ή τέλος όπως θα ήτο λογικό σε μια ακριβοπληρωμένη κλινική για αποσυμφόρηση επιτέλους να περισυλλεχθεί. Ομως είναι τώρα , τούτη την στιγμή που τα σπασμένα όλα μου σχεδόν βρίσκονται εδώ, απλωμέμένα στο ίδιο σεντόνι της ντροπής. Χέζω, τα χέζω, χαζευω και χαιδευω τα πολλά μαζί πουλιά που ακροβατούν στο μπαλκόνι αυτου του λογισμού μου και επικροτώ ορθά τον λογαριασμό γιατί βλέπω μόνο έναν, καθαρίζοντας τις κυλίδες αίματος απο τον έναν και μοναδικό πελαργό. Εκει λοιπόν αρχίζει η αρχή απο τα παραμύθια ή σε καμοία περίπτωση δεν υπάρχει κάποιος να υποστηρίξει το τέλος ή να αμφισβητήσει την αφοσίωση μου στον σουρεαλισμό. Περιμένω πρόχυρα όπως ανάβεις ένα τσιγάρο έξω απο το μετρό, χωρίς απαραίτητα να είμαι σε αναμονή, αλήθεια μέσα ή εξω απο ενα νοσοκομείο, κάτι καινούριο, όπως παλιά να εφαρμοστεί , το σπλάχνο της φρίκης μου, την αγάπη μου στα χέρια που μπορούν να αγκαλιάσουν το σύμπαν, ολόκλυρα ζουμερά βυζιά, μουνιά αδιάφορα και πούτσες πού φτάνωντας … για να ολοκληρώσω, υπάρχει μόνο το ένα τίποτα, ένα τόσο όμορφο τίποτα που επαναλαμβάνω με γεμίζει, μόνο με αγάπη, το σπλάχνο που βγαίνει μέρα με την μέρα μέσα απο τις σκέψεις μου, ξανα θα αναγεννηθεί, ξανα μέσα μου, μία και πλέον για πάντα.