.

Friday, October 27, 2006

Τί 30; ,τι 11:11πμ ..

artwork by salvador


Τελευταια ολοι περναν κριση,λένε.Στην αρχη μου σκανε επισφαλή.Ερχοταν καποιος προβληματισμενος.Ειχα καιρο να συναντησω έ.Αυτος πλησιαζε απο μακρια λες και ειναι η απειλη της απειλης,ώ απειλη...αραξε φιλε.
Αυτος έλεγε/λέει αν:
-πρεπει να ,δεν ξερω αν,θελεις
-να ,ναι αυτο μου γαμωτο,αν θελεις/μπορεις..σημερα εμεις
-αν ησουν και εσυ μαζι μας ;;
-θα ηταν καλο..σκατα πρεπει να φυγω!
(σβησε το σκατα και μην γραψεις το ονομα μου ..με παρακολουθουνε...φίλος!!)
-σκατα,αφου δεν ειπα το ονομα μου,την γαμησα ετσι και αλλιως ...φευγω μέν..
-νομιζω (εφυγε)
Μετρας λεξεις. Λιγο πριν του απαντησεις εχει ήδη εξαφανιστει. Η απαντηση επρεπε να βγει μαθηματικα. Ο ορισμος απο τα γραματα. Οι πιθανοτητες απο την στιγμη που θα κανει παυση, Τιποτα απο ολα αυτα.Εξαφάνιση.Εγκατάλειψη του Άλεξ.
Ηθελα να τον ρωτησω πως τα καταφερε.Να νικησει τον χρονο.Τα ειπε ολα τοσο γρηγορα.Δεν προλαβα καν να τον χρονομετρησω.Τον ξερω χρονια αυτον.
Απο τοτε που μαλακιζομασταν με γυμνοστηθες φώτος σε περιοδικα των 60 δραχμων.Αυτον δεν θελω να τον ξαναδω.Αυτο ,δεν θελω να το ξανακανω.Τωρα μπορω να αγγιζω μονος μου στηθη γυμνα.Τωρα μπορω να κανω στηθος ερμαιο της σαρκας και οχι την σαρκα ερμαιο της εμμονης μου/ πλανης- ανθρωπος. Καταλαβαινω καποια πραγματα που φτιαχνουν εναν κανονα οταν μπορεσω και κλεβω λιγο χρονο για να σκεφτω.Είναι παρανομο να σκέφτεσαι.Σαν να ήξερε ο Μάικλ Ράντφορντ. Στεκι που πουλαει ξύδια/χρονο σε τιμες λιανικης καταφυγή βρήκα.Καποιος πρεπει να ντρεπεται. Καποιος πρεπει να ειναι οπως και να'χει στο περιθωριο. Περιθωριο = κριση . Κριση = αποφαση/αποσταση/ ανατρεπω χρονο, χρονος φοβαμαι αν και /πρόθεση = νομίζομαι απροκάλυπτα.

Συναντας ξανα την σχολικη ταξη του '68.Υπάρχει ενα τρέιλερ να κατεβασεις πριν το κανεις αυτο. Ενα τρειλερ για την ταινια που εισαι ετοιμος να δεις. Στο τελος λέει:
"Πατηστε ενα πλήκτρο για να τερματίσετε το θλίβερο μέλλον σας"
αφου το πατησεις σε πιέζει κι' άλλο:
-Εισαι σιγουρος οτι θελεις να το κανεις ,αυτο;
-Θα σου δώσω λιγο χρόνο να το σκεφτείς καλύτερα,προσθέτει .
Αν το σκεφτεις πολυ βγαινει αυτος που σωζει το screen και σε αγχωνει.
οπως παλιά.
Το σκέφτηκα,ακούστε τι είδα:
Χειμωνας του 2024 και πλεον οι συναντησεις σε γηπεδα του μπασκετ ειναι πολυ διαφορετικες απο τοτε. Ολοι μπηκαν σε ταξη.
Ειναι που χανεις την μπαλα και εισαι εκει για να παιξεις με αυτην.. Το βαφτισαμε αρμονιαSAS/2010. Ειναι το 2024 σήμερα και πρεπει να παιξουμε μπασκετ. Αν κλαψεις δεν θα σε ρωτησει κανεις. Αν χάσεις, ειναι μαλακία να χάνεις. Δεν θα αναρωτηθει καποιος τον λογο που κλαις. Κλαμα/γελιο συναισθηματα που αναλωσαμε ορθά , τωρα θα τα αγορασω στην μαυρη αγορα,απρόσιτα. Αν δεν προλαβω θα επανεκινηθώ. Πεντεμιση λεπτα μου δώσαν για να φτασω στο σημειο της συναντησης και ειναι αστειο.Πρεπει να διανησω μια αποσταση 12 χιλιομετρικων υποδιαστασεων(7.500χλμ) αλλα μην ταραζεστε. Ειναι ενα κουμπι. Μην ξεχάσω και να φάω πριν πάω. Νομιζω ειμαι ετοιμος. Παω να συναντησω φιλους απ'τα παλια οπως λέει και ο εξομοιωτης. Θα εμπιστευθω το λογισμικο γιατι σημερα δεν νιωθω. Λένε οι χειρογραφες σημειωσεις οτι κλεινω τα 30.. Τι να πιστεψω; Εχω να τους δω χρονια. Απο τοτε που χουφτωναμε τις δασκαλες στην ώρα μαθηματος. Αν όχι τώρα ξανά,τοτε πότε; Αραγε επαναφεραν την κυρια Δάτσου που μας εκανε Γεωγραφια; Θα ηθελα να την κοιτάξω.Περασαν 111 χρονια.Αν θυμαμαι κατι απο το μαθημα της ,ειναι οι χάρτες που ολιγόπιστα κρεμουσε ψηλα πανω απ'τον πινακα.Ειχαμε σχεδιο και τo ηξερε. Χτυπουσε το κουδουνι λιγο πριν το μαθημα της και ανεβαζαμε τους χαρτες οσο πιο ψηλα γινοταν για να δουμε το βρακακι της.
-Κυρία,κυρία ...δείξτε μου που ειναι η Γροιλανδία.
-Μην είσαι αφελης μικρέ μου Άλεξ,σου εδειξα και χθες. Μα τι έχεις τέλως πάντων παθει με την Γροιλανδια;
-Εχω μακρινους συγγενεις κυρία εκει,δειξτε μου σας παρακαλώ.
-Η Γροιλανδία ειναι εδω ψηλά,έλεγε και τεντωνε το κορμι της στην προσπάθεια να φτάσει με την βέργα στο πιο ψηλό σημείο του χάρτη,ετσι που σηκωνόταν αναλαφρα η φουστα της και φανέρωνε τον τουρλωτό της πισηνο.
-Πολυ καλα κυρία,τωρα θα ξέρω,το υποσχομαι , έλεγα προσπαθώντας να συγκρατήσω.Τα γέλια.Τ ην ανηθικη/ένοχη σκέψη. Διχως να ξερω τι ειναι πιο ενοχλητικό.
Σε καποια φαση ,μας κατάλαβε.Επαιρνε τους χάρτες στο γραφειο καθε φορα που τελειωνε το μαθημα για να τους βαλει αυτη σε κανονικη θεση την επομένη. Χωρις να χρειαζεται να ανεβει σε καρεκλα. Μετά απο εναν μήνα εξαφάνισε απο τον χάρτη την Γροιλανδία. Σκατα σου λεω.
Εμεις αγαπουσαμε τον θανατο. Ο θανατος ηταν ενα παιχνιδι που παιζαμε μικροι στην αλανα. Θελει χωρο για να το παιξεις σωστα. Δεν θελει μπαλα,ουτε στρατηγικη,πρεπει να δειξεις δυναμη. Οι κανονες ειναι απλοι οσο και ο τιτλος του. Τελευταια ολοι περναν κριση λένε. Θα ηθελα σε λιγο που θα βρεθω με τους φιλους μου να το"ν" ξαναπαιξουμε. Αν θελουν και αυτοι ,οστόσο. Πρεπει να ρωταω. Οταν νιωθεις διαφορετικος στην αρχη ρωτας. Ειναι δυσκολο να εικάσεις μια κατασταση που δεν ανοικεις. Δεν θελεις να νιωσω αλοκοτος ξανα. Οχι εγω ,εσυ. Σε φοβιζει η επαναληψη. Αρνηση να ερθεις ξανα αντιμετωπος με οτιδηποτε επαλυθευει το παρελθον. Φόβος

2/10/1968

Τι ειναι ορθο θα ολοκληρωσω; Τι συνεπαγεται,τι ειναι το επακολουθο,ποια ειναι η μοιρα σας; Αλλαγές ειπαμε δεν υπαρχουν. Αλάνες υπαρχουν πολές,αν και. Οσες ακομα είναι προσβάσιμες και δεν προσγειονονται διαστημοπλοια/ανθρωποι που πετανε σαν μυγες ολόγυρα μας. Ας βρεθουμε εκει προτάσω. Οσο γραφω αυξάνω την. Υπάρχει ελπίδα. Τωρα που θελω να καταβάλω τον χρονο ομόφωνα.
Ας τρέξω/καταγράψω αυτα τα χιλιομετρα. Ρεαλισμος γράφει η εναρξη. Ρεαλισμος και ο τερματισμος.
Το επαθλο σκεπασμενο το διακρίνω. Μην αναγραματισεις προσθετοντας γραμματα για να κερδισεις.
Την γαμησες. Σουρεάλ,Λορεάλ και αγάπη. Ν0μιζω οτι 2/3 % συναισθηματων ειναι τα βασικα.
Θα τα ξαναψαξω και θα ξαναγραψω οταν βρεθώ.

Friday, October 13, 2006

Γαμιέστε



Εχω εναν αδερφο που ειναι πρεζονι.
Ειμαστε σε ενα λιβαδι γεματο σκατα αλλα λιγο πιο διπλα εχει κατι γκομενες.
Του λεω:
-Ελα ρε μαλακα να πιασουμε καναν κωλο.
Μου λεει:
-Μπα..μπα ,πρεπει να φτιαξω ηρωινη.
Του λεω :
-Πως ρε παπάρα;
Λεει ο αδερφός:
-Δεν ξερω,απλα πρεπει να γινω..
Θα παρω λιγα σκατα,λιγη αμμο,λιγα χορτα και οταν ειναι ετοιμο θα ξερω.
Του λεω :
-Εισαι μαλακας ,φευγω!
Απομακρινομαι και τον κοιταω που σκαβει το χωμα.
Ειμαι ηδη αρκετα μακρια.
Χουφτωνω κωλους ,διαφορετικούς τρυφερους κωλους.
Μου λενε:
-Εχεις αδερφια?
Απανταω μονολεκτικα.
Διαμηνύω σε αυτην που ρωτησε πρωτη:
-Θα απαντησω μονολεκτικα ,να ξερεις.
-Τι σημαινει μονολεκτικα? ρωτάει γεματη απορία.
Σκεφτεται..σκεφτεται και συνεχιζει ...
-Ειναι κατι για να αποφυγεις κατι αλλο ,ε;
Προσθετει ,καρφωνοντας τα ματια της πανω μου,
ετοιμη για την απαντηση,υπεροπτικά νοεί .
-Ηρωινη. απαντώ.
-Καταλαβα ,πρεπει να φυγεις τωρα!
-Ναι...ηρωινη,ολοκληρώνω .
Κατεφθυνομαι προς το λιβαδι νιωθωντας αηδια.
Ο αδερφος τρυπαει το χερι του με εναν στυλο και βαζει μεσα στην φλεβα του σκατα/αμμο/χορτα.
-Πετυχε λες? ρωταω αδιαφορα
-Ηρωινη απανταει...αυτο χρειαζομαι.
-Σκατα ,του λεω...μαλακα ,εισαι σκατα.

Thursday, October 12, 2006

Ο Στέ οταν δεν σκαλιζει το λιβαδι ...



σκυλος στην ακρη του δρόμου
περιμενοντας τί;
οταν απλως στέκεις περιμένοντας
ακόμα μικρός γιατί
είναι κιόλας αργα
όταν σκύλος μικρός περιμένεις αενάως γιατί;
σε μιά πόλη τυφλή
λείχοντας μιαν ανάγκη
πράσινο δίχτυ
μέσα του τυλίγεσαι να βρείς
χερουβείμ της αυπνίας
μόνιμη κόπωση της αηδίας
στέκει γυμνός
στην ακρη της πόρτας
διαβάσω όταν χώρος ποτέ
παραμιλάω για τον άχρωμο
μικρός πάλι
χωρίς να ξέρω το πώς
όπως πάντα εγω
αυτός που δύσκολα
να αναπνεύσω τώρα που σύρματα τις επικοινωνίας
πουλι χωρίς κάτω απο
πόδια μόνιμη οικία
της εστίας ανίκανη μάχη
καληνύχτα μάλλον

Κεραυνο-βόλος 6.30cm μακρια




Η πρώτη μου ανάγκη

Η πρώτη μου ανάγκη
να αποκτήσω αγάπη

ψυχοβόρα καταφυγή εις τον θανατο
μια έναντι στην
αποποιηση μυροβόλα αίσθηση
στεναγμός
που αφηνει ο
λυγμός

Η πρωτη μου αναγκη να αποκτύσω αγάπη

επειγων λυγμος βυθιζμενος
υπουλα στην μνημη μου.
Μια θεληση να απαρνηθω την μοναξια ,
εστω αδιαλεχτα .

ακόλουθη ανάγκη
ο αιμοσταγής πόθος
που ο φθόνος του σφάγιασε
αμαρτία,
την πρώτη

Τα μάτια της απόλαυσης ανθρωποκτονου.
ενος Κυρίου
υπουλο της μοίρας ξοπίσω μας
βλεμα αυτού
πέλμα τού ,πλησιασε με
ξυπολυτο ζωγραφισμένο πρόχυρα
συγκράτησα
ασθενης κραυγη μόνη λιώνει στα χερια
μου.
σαν της επετρεψα να ειναι
ειναι τοσο εντονο
απεριγραπτο να
το πρωτο ακροβατικο
ωρίστε!

Επεστρεψε γρηγορα , αθωρυβα..
Σιωπηλα άλλαξε
ονομα
με αλλες συνηθειες εντούτις
αναγκασε να μισησω περισοτερο,
την οδυνηρη αναγκη ν'αγαπησω και
τυφλα ενα ψεμα εγω
τυλιχθω σαν καμπια σκέφτηκε
σε νόθο παραδεισο,
με απολαυσεις αρτιες,
και με λύπες αγνωστες
πρόσθεσε και
εξαφάνιση έπειτα .

Η πρωτη μου αναγκη να
αγαπη υποσχεθηκε
βαφτισω το ανωνυμο,απειρος
Μια απεριγραπτη εξαρτηση που
σκεπαζε αβρά την καθημερινοτητα.
ενα υφασμα που τηλιγεται απαλα πανω σου,
εντούτοις σε βαραίνει,
σαν να προσμενεις τον θανατο,
απο την πρωτη μερα που γενηθηκες.

πραξη αντιθετα με την αγαπη ,
χαμογελο/συγκαλυψη πονου,όντως?
Αναληθή κοσμουσε τα χειλη μου
μεχρι που συναντησα
σε άδειο πανί να σκίσω
και αυτο το προσθετο βαρος ,
ουδεν ποτε αναρωτηθηκε για ολα αυτα που εγραψα...
αυτο το προσχαρο αλλοτε συνηθειο ...
παραδωθηκε μεχρι και σημερα στην θλιψη