.

Saturday, May 29, 2010

μετά έφυγα.

στην ζουγκλα εκει που είδα έναν, σε μια σπηλια φ*λουσε ενα κορίτσι, για να μην το φάνε τα άλλα αρσενικά.
και οπως έβλεπα με πόσο ζήλο την φ*λούσε απο τους άλλους, καταλαβα οτι στο τέλος θα την φάει πρώτος αυτος.

μετά έφυγα.

Thursday, May 13, 2010

λειπει η φωτογραφια (και το τέλος)

έχω κάτι να μου λείπει τα βράδυα
και έτσι νιώθω πως δεν μου λείπει τίποτα
πάντως αυτο νόμιζα πάντα, και ας είναι το παράδοξο.
όχι οπως ο σκύλος που περιμένει στις σκάλες τον αφέντη
που τιποτα δεν του ελειψε απολυτως
ομως παρ'ολα αυτα εφυγε κι ίσως παντοτινά
μα φροντίσε και για το ζωντανό
να μην του λείψει εξίσου το παραμικρό
αφηνωντας περισότερη τροφή
στο τέλος, στο τελευταίο σκαλί

πίσω απ' την πόρτα που ένας σκύλος αντικρύζει το κλειδί
λιμοκτονεί, μα όχι απ'την πείνα.
απο την θλίψη.

μου λείπει απόψε η Λοέλα
όπως ένα πουλί που του λείπουν τα φτερά
ή πιο απλά μου λείπει το χάδι και το αφού
όπως θα έλεγα στο σκοτάδι, μου λείπει ο ηλεκτρισμός
αφου πίσω απο το φως των μεγα τηλεοράσεων
μου λείπει η απόλαυση ή το τηλεκοντρόλ
μου λείπει το κουμπί να ακουμπήσω στο δάχτυλο
αφού λείπει το τέλος απο το κατακάθι του τίποτα
λειπουν οι ρόδες κάτω απο τον καναπέ που βολευτηκα
ή λειπει η απόφαση για το αν θα αποικήσω εδώ
ή δεν βλέπω την ώρα ξανα, να ξαναφύγω

στις δωδεκάμιση ή και λίγο πιο αργά
μου λειπουν οι δείκτες απο το ρολόι
ή λειπουν οι αριθμοί απο την μνήμη
ή λειπουν τα μάτια μου σε εκείνον τον καθρέφτη
ή λειπει ο τοίχος για να απλώσω μια υπενθύμιση
ή λειπουν τα καρφιά και πρέπει πάλι να κοιτάξω κάτω
για να δω αν ήρθε εκείνη η στιγμή
που ανοίγει για το τέλος, επιτέλους η πόρτα

(λείπει η συνέχεια)