.

Thursday, April 27, 2006

Ο morrissey ειναι αλκοολικος και ειναι φιλος μου, (απο τους λιγους που εχω)

Ρωτησα εναν ανθρωπο σημερα.
Του λεω:
Πως νιωθεις ανθρωπε...?θελω να μαθω,αληθεια.
Μου εξηγει εν΄οληγις οτι δεν νιωθει τιποτα.
Αυτος ο ανθρωπος ηταν ενας χαμογελαστος ανθρωπος.
Μετα περπατησα πολυ για να βρω εναν ακομα.
Εναν ακομα ανθρωπο.
Εμενα να σας πω την αληθεια μου αρεσει να βρισκω ανθρωπους.
Γιατι μερικοι στεκονται ακυβερνιτοι
Αυτους τους προσπερναω.
Ειναι οι αλλοι που δεν μπορεις
να ακουμπησεις το κουμπι που
που στην κουκλα λεει : "ΓΕια!"
"ΓΕια σου!...ειμαι ενα στολιδι!"
λεει το στολιδι.
και τον προσπερνας και αυτον.
Σκεφτεσαι...
Αυτο που νιωθω θα περασει,δεν μπορει να συμβαινει.
Που ειναι η καμερα σκεφτεσαι
Που εισαι σκεφτεσαι
Και ακου...
Εισαι σε ενα σπιτι και μεσα ειναι ολοι αυτοι που δεν συναντησες.
Στον δρομο που προαναφερα.
Και ειναι ακομα πιο ευκολο
γιατι τους εψαχνες στους δρομους και στα σοκακια ,να ρωτησεις:
"ΑΝθρωπε ..τι νιωθεις?"
Και ειναι ολοι εκει.
Πεμπτη 27 Απριλιου του 2006 ειναι μαζεμενοι.
Και σε κοιταν με κατι μεγαλα ,2 ματια..2 ματια που ειναι πολυ μεγαλα για να σε κοιτανε απλα.
Τα ματια τους ειναι μεγαλα.
Και το μονο που κανουν ,ειναι να σε κοιτανε.
Και ο χρονος τρεχει.
Ο μορισευ λεει: ντιαρ γκαντ ,αν μπορουσα θα σε βοηθουσα.
Ο χρονος σταματαει.
Βοηθαμε.
Στο παρον.
Ο χρονος σταματαει και η καρδια νιωθει ελευθερη.
but the heart feels free...
αν και η καρδια ειναι αλλου.
Σε εκεινον τον δρομο που προαναφερα.
Και ψαχνει σκουπιδια
γιατι ολο αυτο κανει
σαν να ψαχνει την αγαπη ,μεσα απο σκουπιδια
Ενας φιλος που κατηφορησε προ καιρου σε αυτον τον δρομο εγραψε ενα τραγουδι με τιτλο:
"LOVe in a garbage"...
Τον κραξαμε ,γελασαμε ,οσο μπορουσαμε για αυτο που ονοματησε.
Προσφατα εμαθα οτι μια Αγγλικη μπαντα εχει κομματι με ιδιο τιτλο.
Που ειναι ο Στελιος να τους κανει μυνηση?
Που ειναι ολοι?
Η επινοηση της μοναξιας.
Τι υπεροχο πραγμα!
Ω!
μεχρι ποτε?
Το "Ω" ειναι ενα μουνι.
Κοιταξε το.
Ο τελευταιος ανθρωπος που ρωτησα σημερα πως νιωθει,
μου ειπε οτι πρεπει να ξεχασω
και πρεπει να ξαναθυμηθω απο την αρχη
γιατι ρωταω τους ανθρωπους " πως νιωθουν"
ενω δεν θελω κανεναν διπλα μου.

Tuesday, April 25, 2006

268 "γεματα" βραδυα περιμενοντας την <Κ> για να παμε στους Madredeus

Θωρώ το δωματιο που ειναι αδειο ,με εναν οξυ φωτισμο που ταξιδευει,χαμηλοι τονοι εδω μεσα εγκλειστος Παρασκευη βραδυ.
Πατω ασυναισθητα ,τηλεπαθητικα περιπου το αριστερο και επειτα το δεξι κουμπι απο το ποντικι διχως να ψαχνω τιποτα ανακυκλωνω γνωριμες σελιδες που επισκεφτομαι καθημερινα και επειτα ξαναεπιστρεφω στην αρχη.
Σκεφτομαι τι να γινεται εξω.
Εξω απο εδω,απο αυτην την βαρια ξυλινη πορτα και απο τα χαρτινα στο εσωτερικο τους ντουβαρια οπου αν κολησω το αυτι μου μπορω να αφουγκραστω τους γουρουνισιους ηχους απο τους γειτονες,τα ρουθουνιζματα τους και σκεφτομαι ησυχος πως ισως να κοιμουνται.
Νιωθω τοσο μονος που αρχισα να γραφω και προσπαθω να περιγραψω με σαφηνεια αυτο το συναισθημα δυσφορας.
Γινεται απαλα στην αρχη,σαν το πρωτο φλερτ που φοβασαι οτι θα τα καταστρεψεις ολα.Σαν το πρωτο φιλι οπου ακους το τρεμουλο στην ανασα σου,φλεγεσαι απο το αναφιλητο σαν ακουμπας τα χειλια της και επειτα βουτας.Πιο σιγουρος απο την αρχη ,πιο φοβισμενος για το τελος αγκαλιαζεις με δεος την καταδικη σου.

Ειμαι σε αυτο το δωματιο αγνωστος για πολα χρονια και οσο γραφω περνανε γρηγορα ,πολυ γρηγορα, και η οθονη τρεμοπαιζει καθημερινα ,χανει την φωτεινοτητα της μεχρι που σκεφτομαι την μερα οπου θα πρεπει να αντικατασταθει.
Η μια λαμπιτσα που κρεμοταν απο πανω μου σαν δορυφωρος και ακολουθουσε παντα τις μικρες εξορμησεις μου σε αυτο το δωματιο,εσβησε.
Γι'αυτο σκεφτομαι τι θα συμβει οταν η οθονη εξαντληθει,απο ολη αυτη την οργη που αποτιπωνω πανω της.
Θα ηθελα λιγο παραπανω χωρο,λιγο περισοτερο φως να ριξω στο δωματιο,να μπορεσω να κουρνιασω πιο σιγουρος για την σταση μου σε καποια γωνια απο τις 4 που εχει ,με ασφαλεια να απλωθω, διχως τον φοβο οτι θα πατησω καποιο εντομο.
θα ηθελα πολλα βασικα και ενα απο αυτα τωρα που το σκεφτομαι ,ειναι καποιον αποτομα να ανοιξει την πορτα και θα ψυθιρισει για κατι σημαντικο που εχει συμβει εξω,γιατι ολοι σε αυτο το σπιτι ξερουν οτι με ενοχλουν οι φωνες και μετα φευγοντας πανω στην βιασυνη και το αγχος του θα ξεχασει για λιγο την πορτα μισανοιχτη ,αφηνωντας λιγο απο το φως να εισχωρησει στο δωματιο.
Δεν ξερω αν θα γινει ποτε αυτο,επισης με τρομαζει και η ιδεα αν ολα ειναι παιχνιδι για να σβησει και η οθονη,ο μοναδικος μου ταπεινος συντροφος,να μαζευτει ολη η φωτεινοτητα σε μια μικρη κουκιδα στο κεντρο απο το ματογυαλι της και μετα να βυθηστει το δωματιο στο σκοταδι,αν καποιος κατεβασει τις ασφαλειες που μιραζεται.
Προσπαθω να μενω ησυχος αλλα απο την αλλη σκεφτομαι τον σπιτονοικοκυρη μου ,2 οροφους πιο κατω οπου καποια μερα απο αυτες θα απορησει γιατι δεν διασχιζω πλεον την εξοπορτα για να αγορασω εφημεριδα το πρωι και το μεσημερι αφου του πω για το ταβανι που σταζει τον ιδρωτα οταν βρεχει θα κατηφωρησω λιγο πιο κατω στο μαγειριο της κυραΜαρθας για κατι νοστυμο απο τις λιχουδιες της.
Προσπαθω να μετρησω τις μερες μετρωντας κατω απο το φως της οθονης το τασακι ,οπου γεμιζει με τσιγαρα και για καποιον λογο μαγικο δεν τελειωνουν ποτε.Το ιδιο και οι μπυρες.Υπαρχει ενα ποτηρακι κολονατο με φινετσα οπου αν ηταν εδω ο φιλος μου ο 'Ζ ο περιφυμος οινογνωστης, θα ηταν οργιζμενος για την σταση μου καθως το χρησιμοποιω για τις μπυρες μου ενω προοριζεται για κρασι.
Ποτε ειχα πιει κρασι σε αυτο το δωματιο για τελευταια φορα;Σιγουρα σε καποια απο τις εξερετικες μου περιπτωσεις.Με την πορτα να ανοιγοκλεινει αφοβα,το δωματιο να ειναι λουζμενο απο φως και τα παπλωματα απο το κρεβατι να ευωδιαζουν λεβαντα.Μπορω να θυμηθω με την Κ αλλα δεν ξερω ποσος χρονος περασε.Θαρρω πως στεκοταν εδω δεξια απο το καθιστικο μου,ακουμπωντας στο απαλο μου μαξιλαρι πλαι στον τοιχο.
Τι ομορφες στιγμες τότε...

'Ενα πρωι ξυπνησα ανυσηχος απο φωνες και νομιζα πως ηταν στον υπνο μου.Ειχα αποκοιμηθει στο πουφ μου λιγο μετα αφου ειχα γραψει αυτες τις γραμμες και προσπαθησα εκει να μειρικαστω την μυρωδια της Κ...Ετσι και με πηρε ο υπνος.Πεταχτηκα απο τις φωνες στο διπλανο δυάρι οπου καποτε κατοικουσαν ο κυριος Β' με την κυραΦρόσω και τον σκυλο τους.Ενα λαμπραντορ οπου δεν με χονεψε ποτε πρεπει να προσθεσω.Θελω να σας πω οχι με απολυτη σιγουρια οτι πλεον αυτο το ταπινο ζευγαρι δεν κατοικει διπλα μου.Δεν μπορω να ακουσω μεσα απο τους χαρτινους τοιχους το πρωινο γαυγιζμα του Αζορ καθως καλουσε τον αφεντη του για περιπατο.Αν δεν καταφερνε να τον αφυπνισει ξεγλιστρουσε σαν βδελα μεσα απο την χαραμαδα της πορτας και ερχονταν να κανει την αναγκη του στο πατακι της εξωπορτας μου.Πλεον αυτο εχει αντικατασταθει απο ενα ρυθμικο και ανυσηχο χτυπο σαν τους δεικτες του ρολογιου καθως διασχιζουν μια διαδρομη και σαρωνουν οτι βρισκουν στο περασμα τους.Σαν καποιος ανυσηχα να εχει καρφωσει ενα τραπεζι πανω στον τοιχο που ενωνει αυτα τα 2 δωματια και να αφωμιοσε πληρως την σταση του,κρεμασμενος απο το τραπεζι να χτυπαει αμηχανα τα δαχτυλα του εκει.Ισως απλα να απολαμβανει το κολατσιο του.Δεν μπορω να φανταστω τι γινεται εκει αλλα πολυ με συνεπαρει η σκεψη να ανοιγα καποια μερα απο αυτες,ισως απλα να πιστευα οτι μπορω να το κανω,μια τρυπα.Τουλαχιστον να με καθοδηγουσε η ιδεα γιατι αυτο που θα αντικριζα θα μπορουσε να επαληθεφσει την λογικη μου, οτι τιποτα δεν ειναι απολυτο.Δεν ειμαι εγω αυτος που γραφω.Δεν ειστε εσεις οι αναγνωστες.Ολες οι σελιδες ειναι απλα λευκες και εχουν την εμονη να σκεφτειτε οτι θελετε ,περνωντας 'τες διαδοχικα..


Το δωματιο οσο παει βυθιζεται περισοτερο στο σκοταδι.Σημερα προσπαθουσα για καμποσες ωρες να παταω τα κουμπια της οθονης και αυτο εκανα.Απλα πατουσα τα κουμπια μηπως αλλαζοντας την γωνια,το μεγεθος της θα φωτιστει περισοτερο ο χωρος.Το κουμπι που γραφει "Φωτεινοτητα" δεν μπορω να το διακρινω καλα ,αλλα ηταν το 1ο που πατησα καθως η θεση του παντα ηταν ξεκαθαρη.Σαν να με εκδικειτε η οθονη γιατι ποτε δεν ασχοληθηκα σημαντικα με αυτο το κουμπι.Αν μπορουσα να της μιλησω ,θα ελεγα σιγουρα πολλα και να σας πω οτι θα καταφερνα να την κανω να αλαξει γνωμη.Θα τις εξηγουσα για τους αγωνες εναντι στον χρονο,για το παιχνιδι που καποιοι μας παιζουν,για αυτην την φαρσα που θα παψει να υφισταται μεχρι και να τελειωσω την φραση μου.Ειναι ζητημα χρονου.
Στιγμες που νιωθω πολυ βαρετα και μονος εδω περα θυμαμαι μια συσκευη τηλεφωνου οπου υπηρχε καπου βαθια χωμενη κατω απο τα σκεπασματα και πολες φορες ομολογω οτι τυλιγα το καλωδιο γυρω απο το λαιμο της Κ.Για πλακα ομως και οταν την ξαναδω θα ζητησω συγνωμη,αληθεια.Οχι μετανιωμενος να πεσω στα ποδια της για αυτην την πραξη μου,απλα θα ζητησω συγνωμη και μετα θα κατεβουμε τις σκαλες για να βρεθουμε χερι,χερι στην πλατεια και να ταισουμε τα περιστερια κανοντας ονειρα.Εγω ποτε δεν πιστευα πολυ στα ονειρα.

- Ονειρο ειναι κατι που δεν εχει διαρκεια ,καλη μου" τις ελεγα.
- Κατι που δεν μπορεις να ορισεις την αρχη ,ουτε και το τελος,κατι πολυ αφελες και πλασματικο...γιατι πρεπει να πιστεψουμε σε αυτο; "..αναρωτιομουν,
αλλα ποτε δεν την κοιτουσα στα ματια λεγοντας ολα αυτα.
Κοιτουσα τα πουλια και αμηχανα πετουσα μερικους κοκους απο καλαμποκι για να την πεισω οτι ειμαι φυσιολογικος.
- Ωχ καλε μου Α, ελεγε τρυφερα..
- Γιατι ολα πρεπει να ειναι καπως ...μεσ΄το μυαλο σου;"
Και μετα κουρνιαζε στον ωμο μου και δεν μπορουσα να δω τι βλεπει,ουτε να σκεφτω τι σκεφτοταν.

Ετσι λοιπον καποια μερα απο αυτες που βρηκα την συσκευη την εβαλα στο αφτι μου.Ο μονοτονος ηχος απο τον βομβο της γραμμης μου θυμησε τον πατερα μου τοτε που τον αντικρυσα νεκρο,δεμενο χειροποδαρα σε ενα κρεβατι να ακροβατει ησυχος για την ζωη του.Ηταν το καλοκαιρι του 'Δ οπου ειχα γνωρισει εσενα και ο γερος μου νοσυλευωταν στην Εντατικη Ψυχιατρικη μοναδα Αθηνων.Για μηνες,για χρονια ακουγα την βραχια ανασα του μεσα απο τα μηχανηματα να παρακαλαει για λυτρωση.Ακουγα τον μονοτονο και διαπεραστικο ηχο απο την συσκευη που μελοποιουσε την καρδια του.

"Ναι παρακαλω..."

Και μετα εκλεισε η συσκευη.Σιγουρα δεν ησουν εσυ.Δεν ξερω γιατι,απλα δεν ησουν εσυ.Η φωνη δεν ηταν δικη σου.Ξεσκονισα το ακουστικο και προσπαθησα να σιγουρευτω μεσ΄το βαθυ σκοταδι.Εφερα την συσκευη οσο μπορουσε να φτασει το καλωδιο μεχρι την οθονη.Φωτησα τα νουμερα και ξανακαλεσα με τροπο βρεφικο σαν την πρωτη μου επαφη με αντικειμενα.Το μονοτονο ντιν ντιν αντικαταστηθηκε απο ηχους που ισως καπου να μεταφραζονται.Ισως να περιγραφαν την στιγμη.Ισως θελαν να αμφισβητησουν την μνημη.Δεν ησουν εσυ πισω απο αυτο το ακουστικο.Ξεφυχησες στα χερια μου οταν πατησα το υστατο κουμπι φυλακιζωντας τον μονοτονο βομβο.

Σκεφτομουν λοιπον αν θα μπορουσα να ανοιξω αυτην την τρυπα.Ειδα σε καποιο δελτιο ειδησεων προσφατα για καποιους ισοβιτες σε μια φυλακη της Βραζιλιας που επι 'Χ χρονια ακονιζαν τον τοιχο απ'το κελι τους με ενα κουταλι.Τελικα καταφεραν να φτιαξουν ενα τουνελ αλλα για τραγικη ειρωνια βρεθηκαν ολοι στον θαλαμο απομωνωσης.Δεν ειναι τυχαιο τελικα οτι σαν προσπαθεις να αποδρασεις απο τον εαυτο σου βρισκεσαι αντιμετωπος με το χειροτερο σου ψεμα.Ολοι αυτοι αψηφησαν τον χρονο.Νιωθαν πολοι μονοι και αυτο ηταν αρκετο .Αξιζε τον κοπο, και η προσμονη για ελευθερια τους εδινε καθημερινα δυναμη.Στις ειδησεις ειπαν πως ο ενας απο αυτους οταν τον γραπωσαν εκει, έτρεμε σαν ψαρι,τυλιγμενος σχηματιζε ενα "Βέ" και επαναλαμβανε στον φυλακα την φραση : Κρύψε με...κρυψε με...

- ...απο τον εαυτό μου...Κρύψε με ,σε παρακαλω...
- Γλυκε μου Ά ,ξυπνα ονειρευοσουν .Εισαι μουσκεμα στον ιδρωτα.

Και μετα σε ειδα να φευγεις.Περασαν 5 λεπτα και αν θες μπορω να σου περιγραψω τι εκανες.Λοιπον ακου:...Σηκωθηκες γυμνη απο το κρεβατι οπως ησουν και αγκαλιασες για λιγο το αγαπημενο σου πουφ.Εκει καπνισες ενα τσιγαρο πετωντας τις στακτες κατω ,ενω ηξερες οτι ειναι ενα απο αυτα που με εξοργιζουν.Δεν επρεπε να σου το πω ομως ,γιατι νομιζες οτι δεν βλεπω.Νομιζες οτι ο εφιαλτης ξανα με τραβηξε βιαια και απεμεινες ολατελα μονη.Μπορουσα να σε βλεπω πως καπνιζες αλλα δεν ηξερα τι να σκεφτοσουν.Σκεφτομουν:Τι να σκεφτεται αραγε;Ηθελα πολυ να ξερω ,γιατι το βλεμα σου ηταν σιγουρο.Ποτε δεν σε ειδα τοσο αποφασισμενη.Ενιωθα πως σκεφτεσαι για μενα.Ελεγα απο μεσα μου"Με μισει...με μισει,για αυτα που νιωθω".Μετα σηκωθηκες αποτομα και μαζεψες τα ρουχα σου.Ημουνα απολυτα ξυπνιος γιατι με ελουσε το φως απο την οθονη ,οταν κουνησες το ποντικι καταλαθως.Ειδα το δωματιο διαφορετικα.Θυμηθηκα την χθεσινη μας νυχτα και κοιταξα την οθονη.Φανηκαν με μεγαλα γραμματα 3 λεξεις.ΦΕΥΓΩ...ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟ.

Και η μυρωδια σου απεμεινε στο πουφ.Ξεχασες και κατι οταν τραπηκες σε φυγη αλλα υπεθεσα πως το κανες για να με εκδικηθεις.Ενα μαντιλι με ετοιμη την θυλια που τυλιξα στον λαιμο μου και δοκιμασα να πνηξω το παρελθον.Δεν μου ξαναγραψες απο τοτε.Το λεω αυτο γιατι καποιοι φιλοι μου ειπαν πως εφυγες μακρια.Μου ειπαν το εξης." Η 'Κ μετακομισε στο Λ για να ασχοληθει με την ηθοποιια...ειχε μια προταση απο τον φιλοδοξο...και πεταχτηκε ο Γ απο την παρεα πριν ο Λ τελειωσει την φραση του.."να προσθεσω οτι ειναι και πολυ ομορφος!",συνεχισε ο 1ος ταπεινος φιλος μου αφου χαμογελασε."Ναι,αλλα αυτα δεν εχουν σημασια γιατι ανεβαζει στο θεατρο την υπερπαραγωγη :"ΣΤ" και μετα πεθαναμε σε γελια και αγκαλιαστηκαμε με τους φιλους μου και σκασαμε να πινουμε μεχρι το ξημερωμα και ηταν καλοκαιρι νομιζω γιατι εβλεπα το κοκκαλιαρικο κορμι του Β να φανερωνεται μεσα απο το κοντομανικο πόλο μπλουζακι και ο ιδρωτας του Δ να κρεμεται απο το μετωπο του και να πεφτει στα ματια του οπου τα ειδα βαθια σαν δυο κυκλους αδειους ,προσηλωμενους απολυτα πανω μου να με περιεργαζονται εξωνυχιστικα.

Τωρα που σου γραφω δεν υπαρχει ελπιδα και αυτο το λεω γιατι δεν μπορω πια να αντικρησω το ειδωλο μου στον καθρεφτη πανω απο το γραφειο.Το λεω αυτο γιατι ειλικρινα η οθονιτσα μου τρεμοπαιζει περισοτερο και ξερω οτι καποια μερα απο αυτες θα με αφησει.Θυμαμαι ομως οταν ετοιμαζομασταν για να παμε καπου εξω, σε αυτο το δωματιο που κοιταζομουν με τις ωρες και ειχα κρεμασει κατι σκηνια απο το ταβανι να αιωρουμαιι σαν μαριονετα οπου παιζει εναν ρολο μπροστα στον θεατη καθρεφτη.Η μαριονετα παντα πιστευα οτι για καθε ανθρωπο υπαρχει ξεχωριστα και μονο ενας καθρεφτης μπορει να αποτηπωσει αυτο που νιωθει.Εσυ ερχοσουν αποτομα και εκοβες τα σκηνια και εγω επειτα επεφτα βιαια στο πατωμα και γελουσαμε.Προσπαθουσα ακομα και απο εκει κατω που στεκομουν με την γωνια του ματιου μου να χαζεψω τον καθρεφτη για να δω αν η μαριονετα υπαρχει ακομα μεσα.Αντικρυζα το ταβανι.Και το φωτιστικο δορυφωρο οπου δυστηχως εδω και λιγα χρονια με εγκατελυψε.
Και ειπες:

- Αντε μωρε 'Α ετοιμασου! , γιατι ολοι αυτοι που ηρθαν για εσενα δεν θα περιμενουν εμας."

Ητανε το βραδυ απο τον 3ο χειμωνα μαζι ,γιατι ειχες απλωσει και τα πουπουλα πανω σου,εμοιαζες σαν εναν απο τους ρολους που στο μελον εμελε να υποδηθεις.
Ανοιξα την εξοπορτα και προχωρησα προς τον διαδρομο.Ακουσα τον θορυβο στο πελμα μου απο το ξυλινο τακουνι να κατεβαινει τις σκαλες.Λιγο πριν περασω την πορτα με φωναξε ο αΖέρ.Γουβ Γουβ αποκρηθηκε και σε ενιωσα ξοπισω μου να ξεκλειδωνεις το δωματιο μου.Μετα μπηκαμε μεσα και αποκοιμηθηκαμε .

Σημερα προσπαθησα να μιλησω.Ανοιξα το στομα μου αλλα φοβηθηκα.Εμεινε απλα ανοιχτο.Σκεφτηκα πως θα ειναι ασχημο θεαμα και ταχιστα σωπασα.Μετα προσπαθησα ξανα να ψαξω κοματια απο εσενα μεσ'τις σελιδες αφηνωντας ενα τικ στα χειλια μου οπου στιγμες που συνδεομουν με φωτεινους κοσμους εμενα αφωνος ,με το στομα μου ανοιχτο παντα και την οδοντοστοιχεια μου να προβαλεται εντονα στο γυαλι της οθονης και αφου πατουσα το Χ απ'τα παραθυρα το εκλεινα και αυτο.Μετα κοιτουσα την αρχη.Σκεφτηκα ποσες φορες συνολικα το εχω κανει αυτο.Κοιταξα το τασακι.Εκανα μερικες ασκοπες εξισωσεις.Αδειο.Κοιταξα το στυλατο ποτηρι οπου πλεον ξεχυλιζε απο την ορμη της μπυρας.Σαν να μου ελεγε.."Πινε...Πινε...Πιες περισοτερο,τι εχεις να χασεις;".Φοβηθηκα.Το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να κολυσω το αυτι μου στον τοιχο.Σε αυτον που ηταν κολυμενος με το πουφ μου και μπορουσα να τον αγγιξω με το δεξι μου χερι αν με αφηνε το ασφηκτικο ποντικι.Πλησιασα προς το μερος του και κολησα το αυτι μου.Τακ...τακ....τακ.Τιποτα αλλο.Ξανα μετα απο λιγο αφου σαστησα.
Τακ...τακ...καμοια αλλαγη.Μετα ακουστηκε ενας θορυβος στο 3ο,4ο και στο 5ο τακ σταματησε.Ναι!ενας θορυβος που ηταν πολυ διαφορετικος απο αυτο το ρυθμικο και εντρομο συναισθημα εδω κοντα μου.Πλησιασα την οθονη.Δεν υπηρχε τιποτα.Δεν υπηρχε το ατονο λευκο διχως πυκνοτητα και αντιθεση.Δεν υπηρχε τιποτα απο αυτα.Μονο το γυαλι οπου σαν να προβαλε αδρα το ειδωλο μου.Νυσταγμενο.Με ματια απολυτα ανοιχτα,τρομαγμενα,προσυλωμενα στο γυαλι και στο σκοταδι να προσπαθουν να διακρηθουν.Προσπαθησα να βρω τα τσιγαρα μου.Μάταιο.Σε μια αποπειρα να ανασυνταξω τα κοματια μου γκρεμισα το φινετσατο ποτηρι και το δωματιο πλημιρισε.Σαν να ξεβγαλε ολα αυτα που του χρωστουσα και τωρα επρεπε να πνηχτω για παντα μεσα τους.Το νερο εφτασε μεχρι και τα μεσα του δωματιου.Ενιωσα να με ανεβαζει..Σηκωσα το χερι μου και ακουμπησα το ταβανι.Κρατηθηκα απο τα σχοινια της μαριονετας για να μην βυθιστω μεχρι τον πατο.Λιγο διπλα μου το καλωδιο απο την συσκευη χρωματιζε νουμερα πανω της.Μια φωνη ακουστηκε βαθια ...πολυ βαθια να λεει:
"Ξυπνα γλυκε μου 'Α...ξυπνα αγαπη μου...ειναι ολα ενα ονειρο."

Monday, April 24, 2006

Ενα βραδυ με την Λινα λιγο πριν αυτοκτονησει...

Ξεδιπλωνω ενα ενα μαυρο,αρωματισμενο χαρτακι απο το πορτοκαλι Rizzla και τοποθετω την αναλογη ποσοτητα απ’τον καπνο Sante for pipe, κοιταζωντας καταματα την Λινα που στεκεται σκεπτικη και αμφιβολη,ταξιδευει αλλου.Τα ρουθουνια της πανι στην εμμονη ενος ταυρου σκιζουν το υπολοιπο της προσωπο πρησμενα, διάνοιχτα ρεει απο αυτα αιμα στεγνο και αναλαφρο,ξαποσταζει απ΄το χλωμο της προσωπο και συρροη απο σταγονες σκανε λερωνοντας το δαπεδο.Ανοιγω το πρωτο συρταρι απ’την συρταριερα,ξυλινη και επιβλιτικη απο ακατεργαστο ξυλο οξιας παρατηρωντας την αναρμοστη συμπεριφορα της Λινας οπου ειναι η πρωτη φορα που σαλευει ετσι.Τα ματια της αδεια και αψυχα θυμιζοντας μαριονετας καρφωμενα στο καινο με βλεμα απλανες απαγχονιζουν σαν δημιος το αλλωτε φωτεινο της κεφαλι. Νομιζω πως τωρα θα μου μιλησει,θα κανει να με κοιταξει μα προδιδωμαι στο τελος καθως τωρα που εξιστορω αυτα κοιταει σαν ξοφλημενη γατα,με μισανοικτα,νυσταγμενα ματια καρφωνει το ασπρο σακουλακι που βγαζω απ’το συρταρι.Το αποθετω στο τραπεζι με τα πλεγμενα ποδια απο καλαμι τυπου ¨μπαμπου¨,προσεχωντας να μην χαραξω την κρυσταλινη του επιφανεια,παραμονο το σακουλακι.Τα ματια της Λινας βυθιζονται στην γαληνη που αναδυει το λευκο,κανουν να κλεισουν μα τα βλεφαρα αποτομα ορθονονται καθως αφουγκραζεται το τριξιμο που αφηνει η καρεκλα,το ασφαλες και αναλαφρο συρσιμο στο κλεισμο του συρταριου,το επιφωνημα ξαφνιασμου μολις αντικρυζω πεσμενη απο κατω την χαμενη στο παρελθον πιπα μου.Αντιστρεφω τις κινησεις στο στριψιμο του χαρτιου και διχως να χασω χρονο αναβω τον καπνο με σπιρτα.Παρατηρω για τεταρτη φορα την Λινα στο διαστημα μιας ωρας οπου δειχνει να τα’χει ολατελα παρατησει και δεν τολμω να σκεφτω πως της περναει απ’το μυαλο η αυτοκτονια.Τα ματια της τωρα ακολουθουνε την ροη του καπνου,περισοτερο κοκκινα επιμενουν διχως να’ξερουν τι τους ωθει να χαζευουν με αγνοια το δωματιο,κατι που πραγματι με ξαφνιαζει καθως η Λινα εχει βρεθει αμετρητες φορες σ’αυτο το δωματιο.Το κορμι της ζαρωμενο σαν την φλουδα ενος φρουτου στην παροδο του χρονου,ξεχυλιζει ακομψα απ’την καρεκλα.Συλλογιζομαι τωρα που καπνιζω την πιπα να την αρπαξω μακρια απ’τον λυθαργο,χαιδευοντας εστω για λιγο με τρυφεροτητα το χερι της μα δεν το κανω ,παραμονο την κοιταζω με ευλαβεια και σκεφτομαι ποσο ομορφη,γαληνια ειναι ετσι.Η πιπα μου ψευτοκαιει το λιγοστο χορτο και πριν αυτη σβησει για πάντα αποφασιζω να της μιλήσω.
- Λοιπον,τι θα μου πεις γλυκεια μου.Τι εχεις να μου πεις ;ρωταω αφηνοντας την πιπα να ξεγλυστρισει απ’τα χερια μου.
-Τιποτα...(κοντοστεκεται νομιζοντας πως χανει ακομη και αυτον τον απατηλο συνειρμο).Τιποτα απολυτως,επαναλαμβανει θυμιζοντας τις τελευταιες φρασεις αυτου που ξεφυχαει,διολου αν ξερει την πηγη της φωνης μου,απο που ερχεται.
-Δεν εχεις τιποτα,ετσι;.Κατι καλη μου..Ξες,κατι πρεπει να μου πεις,προσθετω σε μια προσπαθεια να την καθησυχασω,νιωθοντας ενοχος για κατι που δεν μπορω να εμπεδωσω,κατι τοσο μπερδεμενο.Φθειρομαι βλεποντας την ετσι.
-Δεν ξερω..σκεφτομαι,αποκρινεται καπως πιο σιγουρα μα με βλεμα που να μην συνοδευει τα λογια της.
-Σκεψου γλυκεια μου.Σκεψου,της λεω γαληνια ξεχωριζοντας μια γραμη απ’την κοκα.Νιωθοντας ετοιμος ξανα περνω τον λογο.
-Λοιπον..;.Σκεφτηκες τιποτα το ενδιαφερον;Απλωνω την μυτη μου στην λευκή κυρία.Σνιφαρω την κομψοτατη γραμη της ενω αναμενω την απαντηση της Λινας
-Δεν θελω αλλο Πιερ.Δεν νομιζω οτι μπορω,να θελω.Αμφιβαλλω...ματαιοδοξωντας για ολα.Λυπαμαι γι’αυτο.Πραγματικα λυπαμαι.
-Οπως θελεις,καλη μου.Εγω θα σ’αφησω να αμφιβαλεις.
-Ολα Πιερ..(τωρα ξεκιναει εναν μονολογο τραυλιζοντας,κατι.Με δυσκολια μου μιλαει).Αμφιβαλλω για ολα και δεν μου αρεσει καθολου αυτο.Με τρομαζει.Με υποτασει Πιερ.Δεν ειμαι εγω που σκεφτομαι πλεον.Η σκεψη μου εχει αποκτησει υποσταση.Εγω εκτελω ασυναισθητα.Ναι...δεν νομιζω να υπαρχω.Εξαλου δεν θυμαμαι τιποτα γι’αυτο.Ναι...δεν θυμαμαι ακομη και αν πυδυχτηκα μαζι σου αποψε και αν πρεπει να το κανω στο μελλον.. (για πρωτη φορα τα ματια μας διασταυρονωνται,τωρα δεν υπολογιζω την θολουρα τους.Με τρομαζουν)..Δεν ειμαι υποχρεωμενη,ετσι;..Δεν ειμαι.
-Σιγουρα οχι Λινα μου.Σιγουρα δεν εισαι.Εσυ κανεις παντα οτι πιστευεις σωστο.Αυτο κανεις.
-Οχι Πιερ.Νιωθω φρικτα.Ψεματα.Παλι ψεματα.Δεν νιωθω τιποτα.Τιποτα ξανα δεν θα μπορεσω να νιωσω.Και με τρομαζει αυτο...καλε μου Πιερ.Δεν υπαρχει συναισθημα.Αγαπη.Μισος δεν υπαρχει.Καλε μου Πιερ.Καθε αποπειρα σωριαζεται αδυναμη αλλοτριωνοντας περισοτερο την τσακισμενη μου αισιοδοξια.Καθε μου χαδι,δεν πηγαζει απ’την αναγκη συντροφιας.Καθε μου δακρυ,σκληρο σαν διαμαντι,σκιζει τα ματια μου στην προσπαθεια να βγει.Καθε μου κτυπος.Ο κτυπος απ’το τακουνι μου στις νυχτερινες εξορμησεις δεν τον αφουγκραζομαι καθολου.Δεν μπορω να τον ακουσω Πιερ.Πλεον οχι,ακατορθωτο.Ολα αυτα που ομορφαινουν την συντομη μας διανομη αντικαταστηθηκαν απο εναν ατελειωτο βομβο στα αυτια μου...και να ξες πως εγω δεν ειμαι ναρκομανης.Τ’ακους;.Εμενα τιποτα δεν μ’ελεγχει.Δεν ειμαι ναρκομανης,το καταλαβες ;
-Βεβαιως καλη μου.Δεν εισαι ναρκομανης,δεν εισαι.Εισαι η αυταρχικη Λινα(σφυγκω το χερι μου,περνω μια δυσκολη εκπνοη,μετα εσκπνοη και χτυπαω το στηθος μου,ορθονω το κορμι μου,κοιταω την μπουνια μου,το μπρατσο μου.Διχωςνα θελω να γινει.Ετσι ασυναισθητα.
-Πιερ θα φυγω.Πρεπει να ξεκουραστω εστω για λιγο.Ευχομαι να κλεισουν τα ματια μου και ν’αποχωρησει κι’αυτη η μερα,αφου παρω δυο Λιμπριουμ.Μακαρι να αποκοιμηθω.Μακαρι.
-Θες να φυγεις γλυκεια μου;Φευγεις.Οτι θελεις εσυ.
-Δεν μπορω αλλο Πιερ.Τωρα απλα φευγω.Μετα δεν ξερω.
-Σωστα.Τωρα φευγεις,συμφωνω ανασηκονωντας τους ωμους μου.
Ανοιγω την πορτα κοιτωντας καταματα την Λινα οπου με αργες, δυσκαμπτες κινησεις κρεμαει την τσαντα της στον αριστερο ωμο και κατευθεινεται προς την εξοδο.Καθε της βημα ασηκωτο,τρικλιζοντας οχι σαν μεθυσος μα σαν καποιο δυστροφο σαλιγκαρι σερνεται στις σκαλες.Δεν γυρναει να με κοιταξει.
Αφου περναω καποια λεπτα στο κατωφλι της πορτας,οπισθοχωρω και σφραγκιζω την λιγοστη μου επαφη με το προαυλιο διπλοκλειδωνοντας την πορτα.Το δωματιο τωρα πιο αδειο απο καθε αλλη φορα μου αποτρεπει οποιοδηποτε συναισθημα ευθυμιας και νιωθω αδιαφορος ακομη και να τελειωσω την κοκα μου.Συλλογιζομαι τυλιγμενος μεσα σε μια κουβερτα την Λινα και ανημπορος να εμπεδωσω την πηγη της απαισιοδοξιας της τυλιγομαι πιο ζεστα και κλεινοντας τα ματια ετοιμαζομαι να ονειρευτω.