.

Friday, March 06, 2009

Η πόλη των χαμένων.




Ειμαστε δυο υπαλληλοι στον τόπο μας,
και εχουμε την δυναμη για αποφασεις.
Η πόλη μας είναι ακρως αυστηρη στους νόμους
και εμεις οι δυο εφαρμοζουμε την τάξη.
Ο ενας ειναι υπευθυνος για το καλό,
και ο δευτερος να επικρίνει το κακό.
Αξιολογουμε ποιος έχει την χάρη,
γιατι αυτη η πόλη που ζούμε ειναι στολίδι,
και πρεπει να διατηρηθει για παντα ως σύμβολο ξεχωριστό.
Υπάρχει και ένας τρίτος που συχνά μένει ουδέτερος.
Αλλα και αν είχε την δύναμη, ποτε δεν είχε την θέληση.
Αυτος είναι ο σκοπός, και ο σκοπος μας ειναι ιερος.

Ενας καλος ανθρωπος της τέχνης, μια μέρα
μας πλησιάζει στον χώρο μας.
Περιμένει απο εμάς να τον κρίνουμε,
διστακτικά περνάει το κατώφλι,
ερχομενος μας φέρνει γλυκά και λιχουδιές,
μυρίζει αρώματα και ευωδιές,
και στάζουν τα λόγια του απο σιροπια και ευγένειες.
Υποστηρίζει πως ειναι κακος καλλιτέχνης,
μα και αυτο το λέει μεσα απ΄την καρδιά του.
Τον μελετάμε, ειναι δουλειά του πρωτου και ειμαστε ευδεμων,
που μας απαλλασει απ΄τον κοπο,
κραταει τις ισσοροπιες, σοφός που είναι.
Τον εμπιστευόμαστε για αυτο, τον εγγρίνει ο δευτερος,
πρωτος για εμάς.

Ενας ανθρωπος που ειναι πραγματικα καλος, λεει
πως ειναι καλλιτέχνης κακος.
Αυτη ειναι μια περιπτωση που πραγματικά αξιζει την προσοχη μας.
και εκφραζεται ασχημα, ετσι υποστηρίζει,
μα μεσα απο την καλοσυνη του!
το βασικότερο, το βασικότερο φροντισε
να μας πει ο υπαλληλος.
Τον συμπονούμε που ειναι καλος, μας τον προτεινε ο πρωτος.
Κλείνουμε τα μάτια...
Και τον κανουμε μέλος της κοινωνίας μας.
για πάντα θα τον αγαπάμε, θα γινει και ενας καλος καλλιτέχνης
συζητάμε στα σαλόνια καπνίζωντας τα ακριβά μας πούρα
πως αφου του δώσουμε τον χρόνο θα λάμψει.
οπως λαμπρός θα ήταν και ως τραγουδιστής μουγκος,
να πρεσβευσει την μικρή μας μπάντα στο καπηλειό
ή ακροατής κουφός,
να εκτιμήσει ποια φωνή αναμεσα στο πληθος είναι αληθινα ζεστή
μα και ιχνυλάτης τυφλός,
να μας δειξει τον δρομο, θα τον ακολουθούσαμε παντού,
καθως η κριση του πρωτου υπαλληλου ειναι αναμφισβητητη!

Την επομένη, παρουσιάζεται ενας άλλος στην πόλη μας.
Έρχεται απο μακρια, ειναι ενας ξενος, κανεις δεν ξερει τιποτα γι'αυτον.
Σταματάει το αλογο του μπροσ' το δημαρχείο,
και ξεκρεμάει αργά, αργά τις βαλίτσες.
Εκει οι δύο υπάλληλοι ετοιμάζονται να τον υποδεχτούν
και θαρρεις πως ειναι κιολας θυμωμένοι.
Ειναι ξεχωριστος, το νιωθεις απ' τον τροπο που στεκει απεναντι τους.
Λιγομίλητος και καθολου φοβισμένος, τους αντικρύζει στα μάτια.
Ενα προσωπο που ειναι καλλιτέχνης καλος,
αυτο που πάντα ψάχναμε, επιτέλους φανερώθηκε
μα ειναι σιγουρα κακος ανθρωπος!
Ορθωνεται μπροστα τους και μονολογει, μονο μιλαει γι'αυτον.
Παρουσιάζετε μέσα απο τα γραπτά του, τα συνεργα και τα πινέλα.
Απλωνει τους πολυχρωμους καμβάδες με ασέβεια στο γραφείο.
υποστηρίζει πως ετσι εκφραζεται ικανά και,
τιποτα αλλο δεν φανερωνει απ' την ψυχη του.
Και ίσως έτσι να είναι, θα μπορουσε να εχει ενα δικιο ο ξενος.
Μα τον φοβόμαστε, δεν τον θελουμε αναμεσα μας,
και πιο ευκολο θα γινει αν τον διωξουμε,
υποστηριζωντας πως ειναι κακος σε αυτο που κάνει.
ακομα και σιωπώντας έναντι στο έργο του,
κοιτωντας το με περιφρονηση.
Ο δευτερος υπάλληλος μας προτρέπει αυτο να πραξουμε.
Πιο ευκολα θα τον κανουμε να πονεσει ετσι, μας εξηγει.
πιο γρηγορα θα φυγει απο τα πόδια μας, θα ξεκουμπηστεί μια για πάντα.
"αν τον ταπεινώσουμε με αυτο που πραγματικα αγαπαει"
Λέει ο δευτερος υπαλληλος της πόλης
και συμφωνεί ομόφωνα ο πρώτος
Μα ο τρίτος, ο ουδέτερος, να που πεταγεται, και αναφωνεί!
"Αφου ειναι ενας ανθρωπος τοσο κακός,
πως ειναι δυνατον να αγαπάει, έστω και το εργο του;"
Κανεις δεν απαντά, μονο προχωραν οι διαδικασιες
και η σιγή για όσο κρατήσουν.
Στην θεση του βαζουμε τον καλο ανθρωπο να μας εκπροσωπήσει.
Του δίνουμε τα πινέλα του άλλου, την αγαπημένη του γραφίδα
και απλα περιμένουμε πότε θα εργαστεί.
Φροντιζει για αυτο ο πρωτος και επικροτεί ξεκάθαρα ο δευτερος,
σηκώνει τα χέρια ψιλά ο τρίτος,
και την επόμενη κιολας μέρα,
τον χρίζουμε έξοχο καλλιτέχνη.

Αδιαφορώντας για το αν εκφράζεται σωστά ή όχι.
Και ποτε μην ξέρωντας αν ο καλός ανθρωπος
θα καταφέρει να μεγαλουργήσει.
ή ο κακος που καταχωνιάσαμε,
ήταν πράγματι εξαίρετος ως καλλιτέχνης.

1280x1024

Υπαρχει ενα σπίτι που με γυρίζει στον δρόμο. Σε μια πολη που οσα και αν ρωτησα, δεν καταφερα να πάω. Διαφορετικες γλωσσες, διαλεκτους, ανθρωποι με στολίδια και καποτε η μοναξια. Συναντησα "ένα" και μετά φτάσαν πολλά.
Εξαπατηση προσωπων που δεν γινεται να χασουν την ομορφια τους. Σουρεάλα, 2200 χιλιόμετρα χωρις μέτρο και σταθμό. Αντάμωσα και ξεχασα να αριθμήσω τα τόσα. Στα πεζοδρομια, ντυμενα με 2009 ρουχα ή με 1960 οργασμους αφου αφαιρεθηκαν. Δίνονται στο τώρα, δωθηκαν τώρα μόλις θα ειναι μια αποδειξη. Δώθηκαν γιατι το είδα με τα μάτια μου, θα ειναι κατι που γενναει την αμφιβολία. Αληθεια, μόλις κάτι απο αυτα θα είναι γεγονός, γιατι σας το λέω. Τωρα και ξανα εσενα που βλεπω παντα θα ξέρω. Ομοίως η επαναληψη.
Καλοθρεμενα στηθη που δεν θα χασουν την λάμψη τους. Τα ανανεώνουμε, ποτε δεν υπάρχει τέλος. Μας συντηρούν. Νικάνε τα γαλάζια μάτια μας! Τωρα ναι, αλλα για ποσο θα υπάρχουν τα χρώματα, τα σχήματα; Θα ορθωθει ενα βυζι ή ενα μουνί ή ενας πούτσος που συμβολίζει την δύναμη μέσα απο μια τετράγωνη και έγχρωμη τηλεόραση. Εγω σου μιλώ.
Ειμαι ενας χοντρός Ασιάτης που του αρέσει η κάναβη. Κοντα απο αυτο το σπίτι, λίγο πριν με βγάλει σε εναν δρόμο εγω και τα αδερφια μου. Και διπλα μερικοι θα τρωνε φαστ-φουντ και διπλα μερικοι θα ειναι διπλα μου. Μερικοι σουπερ ήρωες πεταμένοι, οχι μακρυα μου.
Περπατάω για ώρες μέσα σ'ενα σπίτι που θα με γυρίσει στον δρόμο. Η Σωτηρία είναι πουτάνα ας πούμε. Ισως ενας ιδιος που βαφτιστηκε διαφορετικος. Ισως ενας ιδιωτης απο εδω και απο εκει καμουφλαρισμένος σε γείτονα. Ενας Β' μπλεγμένος σε Γ' καθοδηγουμενοι απ΄τον Α' με ενα αμαξι 1200 κυβικών χωρις να βιαζονται διασχίζουν την εθνική. Χαλαρά αυτο γίνεται τώρα. Ειναι η Σωτηρία θα πούμε. Ή θα πούμε, είναι τρείς.
Αυτη η νυχτα τελειωνει, οπως τελειωνει το αδιεξοδο που υπαρχει ενας φράχτης. Οπως τελειωνει ενα τοσο μπερδεμενο πιατο γεματο μακαρονια. Η περιστροφή του πιρουνιού γενάει τοσες απορίες. Το πιρούνι οστόσο όχι, εξηπηρετεί ξεκάθαρα τον σκοπό του.
Θα μπορούσε να είναι μια τσουγκράνα ή ακομα και μια Άννα που με ταΐζει. Και μετά αυτο. Ένα ταπεινό τελος.
Μαγνητης, το συγχρονο σπιτι. Η ηλεκτρική κουζινα, εκεινα τα αδεια δωματια με τις ανέσεις. Οι διακόπτες που πραγματικά δεν διακόπτουν τίποτα επι της ουσίας.
Μια φορά πάτησα έναν διακόπτη γιατι εκανε παγωνιά και ζεστάθηκα. Απο τότε καθε χειμώνα, ξέρω, πως έτσι πρέπει να γίνει.
Δυο τηλεοράσεις, σε δύο δωμάτια, δεν είναι αρκετες για να χορτάσεις την ζωή.

Sunday, March 01, 2009

Dogville









Διασχιζω μεσ'την πόλη αυτην την πολη, που δεν ειναι η πολη μου, περπαταω σε αυτους τους δρομους που δεν ειναι οι δρομοι μου, ειναι οι δρόμοι για να περπατησει καποιος άλλος, πιο τολμηρός ή περισσότερο ξένος. Τρεχω καπου να χαθω, μα καταληγω παντα στο ιδιο σημειο, λες και την ξερω απ'εξω και ανακατωτα. Συναντω τους ανθρωπους να κλεβουν αυτοκινητα, ισως και το δικο μου, δεν ενδιαφέρομαι που κλεβουν, ισως και το δικο μου.
Να αγαπιουνται, να γαμιουνται στα σοκακια μου, δεν ενδιαφερομαι, να χτυπανε πρέζα στα σοκάκια, δεν ενδιαφέρομαι, αυτη η πόλη δεν ειναι η πολη που θα ενδιαφερθω.
Διασχιζω αυτην την πολη σαν φαντασμα, αφηνω τα σημαδια μου, αφηνω τα βηματα που δεν ειναι τα βηματα μου, ειναι τα βηματα καποιου αλλου, που εχει οτι κερδισα απο αυτην την πολη, και θελει να ορθωθεί σε αυτην την πολη, εχωντας αυτο που εγω προ καιρού απαρνήθηκα.
Μιλάω κοιτώντας σε αυτην την πόλη τους ανθρωπους και φοβαμαι να τους δω, να τους ρωτησω για αυτην την πολη οπως την βλεπω, σε αυτην την πολη ο φοβος εχει σκεπασει καθε δραση, καθε δραση σκεπάζεται απο ερωτήσεις που δεν θα έρθουν απαντήσεις, ποτέ. Ανοιγω τις πορτες για να τις κλεισω σε λίγο, σε αυτην την πολη, που δεν ειναι δικια μου οπως τότε, καμοια πόρτα δεν είναι ανοιχτή, συναντω ανθρωπους που προσπερνουσα και τωρα θελουν να με προσπερασουν, γιατι να, τους ανηκει η πολη, η πόλη που τους χαρισα.