.

Sunday, May 27, 2007

Η Σονάτα ενος κακού ανθρώπου



-ΠΡΑΞΗ 1η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα μουτρωμενος. Τσεκαρα την αλληλογραφια μου και προσεξα στα εισερχομενα ενα άτιτλο με διευθυνση αποστολεα periergos@anagnostis.gr. Οταν το ανοιξα έλεγε μονάχα το εξης :"ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ". Τρομαξα. Μάλιστα είχε ενα τηλεφωνο και τόνιζε πως πληρωνει καλα. Εγραφε λοιπον : "ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ .ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΛΑ" και στο τελος τον αριθμο που επρεπε να καλέσω για την αμοιβη μου. Πολυ γρηγορα τελειωσα αυτο που εκανα και σχηματισα τα νουμερα στην συσκευη. Πραγματι αρχισε να καλει και στο τριτο κτυπο καποιος απαντησε. Βραχνη φωνη ,κουρασμενη με χαιρετησε γνωρίζωντας οτι ειμαι εγω. Είπε ξεκαθαρα δίχως πολα λόγια «Εγραψες αυτο που σου ζητησα;»
Σαστισα στην αρχη ,αιφνιδιαστηκα απο την σιγουριά στην χροιά του. Αναψα ενα τσιγαρο ,εβηξα αφου φύσηξα τον καπνο και πριν προφτασει ο συνομιλητης να ερωτησει δευτερη φορα απαντησα «Ναι. Εγραψα οτι μου ζητησες. Τι θελεις να κανω τωρα;»
«Πολυ ομορφα» προσθεσε αυτος. «Ονομαζομαι "Περιεργος" και διαλεξα εσενα να γραψεις γι'αυτο το θεμα απο απλή περιέργια. Χαιρομαι που ανταποκριθηκες αμεσα» «Ενταξει Περιεργε ,πες μου τι θελεις τωρα να γινει.» «Θελω να μου το στειλεις αμεσως »,απαντησε αυτος με βεβαιοτητα. «Δεν μπορω να σου το στειλω. Το εχω γραψει χειρογραφα ,εξ΄αλλου ειναι Κυριακή ,τα ταχυδρομεια ειναι κλειστα» ,δικαιολογηθηκα. «Θα πρεπει να περιμενεις την Δευτε...» «Οχι! την Δευτερα θα'ναι αργά» ,ειπε αυτος με ένταση. «Θα πρεπει να γινει τωρα αμεσως, που εισαι;» «Δεν νομιζω Περιεργε οτι μπορω να σε συναντησω τωρα. Ακομα και το οτι εγραψα αυτο που ζητησες αποτελει εξαιρεση ως προς το πως δουλευω. Τις Κυριακές δεν πεθαινει κανεις ,οποτε δεν εργαζομαι. Δεν γραφω για τον θανατο». «Πολυ καλα ,απαντησε αυτος. Το βραδυ τοτε. Εχεις δικιο. Ας περιμενουνε να βραδιασει και τοτε θα συναντηθουμε. Στις δώδεκα ακριβώς πισω απο το κτιριο Ντεμπουάζ» ,είπε κοφτά και εκλεισε το τηλεφωνο. Διχως να περιμενει την απαντηση μου. Οταν έφτασα εκει ειχε παει δώδεκα οπως συμφωνήσαμε. Κρατουσα στο χερι μου τυλιγμενο ενα πακετο που εκει υπηρχε ο "θανατος" άναψα ενα τσιγάρο και είδα μεσα απ΄τις σκιες κάποιον να με πλησιάζει. «Γεια σου ειμαι ο Περιεργος που σου ελεγα. Ξερεις γιατι ειμαστε εδω». «Ναι ξερω» του απαντησα. «Οριστε» και με μια κινηση του προσφερα τον φακελο. Αυτος ανοιξε το περιτυλιγμα βιστικά και επειτα σαστισε. «Τι συμβαινει ;» ρωτησα «Κοιτα μου λεει. Εχεις το θρασος να ρωτας;» «Τι συμβαινει Περιεργε ξαναρωτησα ενοχλημενος» «Υπαρχει καποιο προβλημα; Κατι που δεν σ'αρεσει στο κείμενο;» Σε αυτο τον φακελο υπηρχαν 124 σελιδες λευκες. Μονο η πρωτη μύριζε μελανη. Αλλα και αυτη ειχε μονο μια φραση στείρα. Εγραφε : "ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΟΝΑΤΑ ΕΝΟΣ ΚΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ" .

-ΠΡΑΞΗ 2η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουν βουτηγμενος στο αιμα. Τα μαλλια μου πεταμένα χάμω ,το κεφαλι μου τρυπιο σαν την προσμονή ,αγωγος με τη μοκέτα γεμιζε βήματα του χθές. Το πρωινο που ξυπνησα ημουν βουτηγμενος στο ψεμα. Φορουσα σμοκιν ακριβο ,στα χερια μου σπάραζε ενα μπουκαλι Μοσχοφιλερο Μπουταρη της σοδιας '84 ,τα ματια μου αφηγουνταν κόκκινες ιστορίες στο γυαλί πλασμένες νωχελικά. Διπλα στο μαξιλαρι ενας στυλος εσταζε μελανι σε σημειώσεις ,βάσιμες υποψίες οτι δεν είμαι βρέφος. Οι κοκκινες κηλιδες σχηματιζαν κυκλους που σκεπάζαν γραμματα. Καποια φραση διχως νοημα που ποτε δεν προφτασε να ολοκληρωθει και να αποκτησει σημασια. Μπορουσες μονο να ξεχωρισεις την λεξη "ΤΩΡΑ ..." και μετα δεν εβγαινε κανένας απολυτως στοχασμός. Η μελανη ειχε καληψει την συνεχεια και ετσι υπεθεσα πως ειχε μουσκέψει απο κρασί, απο δάκρυα ,απο ιδρώτα. Δειγμα οτι χθες έτρεξα ,έκλαψα ,ήπια ξανα. Εχω να κοιμηθω χρονια καθως η δουλεια μου ειναι τετοια που σπανιως κλεινω τα ματια μου απο εξάντληση. Επαγγελομαι ντετεκτιβ και τον τελευταίο καιρό τιποτα το ιδιαιτερο δεν συμβαίνει στην καριέρα μου. Υποθεσεις μοιχειας, μικροαπαγωγες με σκοπο τον εκβιασμο αλλα παλι σας λεω ,ψιλιμπουδηματα. Αλλοτε παρακολουθουσα ανθρωπους θλιμενους που ποτε δεν καναν τιποτα εκτος απ'το να περιφερονται αδιαφοροι. Με πληρωναν συγγενικα τους προσωπα με την υπόνοια πως θα τερματισουν την ζωη τους άδικα. Οτι μπορει να τα βαλουν με τον θανατο δίχως να ζητήσουν την γνώμη αλλων. Μαζι με αυτους και εγω ειχα γινει η σκια τους. Ξεκινησα μαυρος, απολυτα καμουφλαρισμένος πιστο αντιγραφο καθε δραστηριοτητας και σιγα σιγα εξασθενησα σαν τατουαζ ,σαν φυτικη βαφή ξέβαψα και εγινα φυτο και εγώ. Δεν ανεβαιναν σε γεφυρες ,δεν μπεναν σε φαρμακεια ,δεν αγοραζαν οπλα ,δεν περνουσαν τις ωρες τους σε βιβλιοθηκες για να διαβασουν Αλιγκιέρι. Υπηρχαν και στιγμες που καποιοι με πληρωναν για να παρακολουθω χαρουμενους ανθρωπους. Αυτες ήταν οι δυσκολες υποθέσεις ,η αγονη εποχη στην καριέρα μου. Θελαν να μαθουν τι ειναι αυτο που τους κανει τοσο χαρουμενους. Η ερευνα παντα εμενε στασιμη και ο φακελος χαρουμενοι ανθρωποι εκλεινε αφηνωντας εμενα άφραγκο. Οσο και αν τον μελετουσα λεπτομερώς τις νυχτες κατεληγα στο οτι δεν υπηρχε το παραμικρο στοιχειο να ακολουθησω για να φερω την υποθεση εις περας. Ολα αυτα ομως ανηκουν στο παρελθον. Γιατι στις επομενες παραγραφους θα είμαι νεκρος.

-ΠΡΑΞΗ 3η-


Το πρωινο που ξυπνησα ημουν βουτηγμενος στον ιδρωτα. Ηταν καλοκαιρι και το ρευμα κοβωταν συνεχεια ,ειχαν σταματησει τα παντα οταν ανοιξα τα ματια. Ο κλιματισμος σβηστός ,ο ανεμιστηρας ξεψυχουσε μπροστα μου κανωντας τις τελευταιες μάταιες περιστροφες ,ενδειξη οτι σταματησε ο ηλεκτρισμος λίγο πριν ξυπνησω. Βρισκομουνα στο γραφειο ,το παραθυρο ηταν ανοιχτο και το ελαφρυ αερακι ανασηκωνε τα εγγραφα ,τα διπλωνε τα ξεδιπλωνε εξωνυχιστικα με ακριβεια. Εριξα νερο στα μουτρα μου ,εκοψα το μουστακι ,εβγαλα τις τριχες απ'την μυτη μου, επλυνα τα δοντια μου ,σαπουνισα τα χέρια μου και λιγο πριν φυγω απ'το γραφειο μπήκα στο μπλογκ του Salvador να διαβάσω αράδες. Ο Salvador ειναι ενας τυπος που νομιζει πως εξισωνει ορθα τα παντα στο μυαλο του. Ειχε ανεβασει παλι ενα κείμενο απο αυτα που με εξοργιζουν. Εγραφε για τον θανατο. Ελεγε πως ειχε πεθανει καποιος και του το αφιερωνει γιατι σε λίγες ώρες θα'ναι και αυτος νεκρος .Τόσο θρασος. Το κείμενο ειχε ως εξης:


-ΠΡΑΞΗ 4η-

Το πρωινο που ξυπνησα ειχα εντονη την αισθηση του θανατου. Η σκεψη μου οσμη που δεν ειχε ολοκληρωθει ηταν δυσκολο σχεδον ασυμφορο να μηρυκαστώ . Η μνήμη μου μυριζε την αδικια για τον χαμο ενος ανθρωπου που του αξιζε κατι καλυτερο. Αναψα ενα τσιγαρο και αρχισα να γραφω:

"Οταν πλαθεις τον θανατο εικονικα στο μυαλο σου θεωρεις πως θα' ναι ευκολο να τον αντικρησεις σαν σου χτυπησει την πορτα. Σκοτωνεις αξιες, θυσιαζεις συναισθηματα, αμπαρωνεις με αλλυσιδες απο χορτα αναμνησεις που θα σε οδηγησουν ξανα στο λιβάδι απογνωση. Βιαζεσαι να προετοιμασεις τα παντα, να εξαφανισεις και το παραμικρο ιχνος που θα σε φερει κοντα του. Και ετσι καταφερνεις πραγματι να μην θολώνεις οταν κοβεται η αναπνοη σου, οταν σου΄ρχεται αναγουλα και δεν ξες τι θα αποβαλεις. Το κακος μαγειρεμενο φαγητο ή κομματια δικα σου που κακως τοσο καιρο τα κρατας απο συνηθεια. Ταυτιζεσαι εντονα με οποιαδηποτε μορφη μπορει να εχει ο θανατος ,εξομοιωνεις τον πονο ,τον αναζητας στιγμες . Και δεν πονας στο τελος αν τα προκαλέσεις με αυτην την σειρά. Για ολα υπαρχει μια εξηγηση ακόμα και για τον θάνατο. Εκπησοκρωτηση/Ζαλαδα/Πεινα/Παρορμηση/Νυστα. Ομως ο θανατος δεν κυνηγαει μονο εσενα. Και ετσι που τον αγνοεις εξοργιζεται περισοτερο με την στάση απραξίας σου. Επαυξανει την αναζητηση . Καταστρωνει σχεδια για να σε πλαγιάσει με αλλους τροπους. Φτανει η στιγμη που ξερει οτι δεν μπορει να σε αγγιξει ,ξέρεις και θεραπευεις τον εαυτο σου με την σκέψη. Τις πληγες και τις τρυπες στην σαρκα σου με την βροχή. Παραδινεται οστοσο προ στιγμής για να καταφυγει σε αλλες λυσεις αφου δυναμώσει. Πιο αποτελεσματικές να εκτελέσει το έργο του. Ο θανάτος είναι μια σκέψη που δημιουργει πόνο σε αυτους που τον προσπερνάν.Πανουργος που ειναι ο θάνατος έτσι που σφηνώνει ακάλεστος. Ετσι ξερει τι πρεπει να κανει ,ειναι αυτονοητο. Ακονιζει το δρεπανι του περιμενωντας να σκοτεινιασουν ολα ,να ακουσει τους διακοπτες που επιτάσουν την σιωπη. Θα χτυπησει την πορτα του διπλανου σου. Του αρκει αν του ειπες απλα μια καλημερα ,αν του κράτησες μια θέση στο παρκινγκ για δευτερόλεπτα.. Αυτο ειναι αρκετο για να τον παρει απο κοντα σου. Και σαν ξημερωσει η επομενη μερα θα κοιμηθει αταραχος οσοτου και βραδυασει. Θα σηκωθει βέβαιος ,θα ξηρηστει και θα φορεσει τα λευκα του. Θα κρεμασει το δρεπανι και την στολη του στην θεση τους και θα ανεβει για λίγο απ'τον Αδη. Οπως και καθε φορα ετσι πρατει. Ερχεται να σιγουρευτει οτι με πονεσε. "


-ΠΡΑΞΗ 5η-

Αυτά έγραφε και μάλιστα είχε αφαιρέσει την δυνατοτητα σχολιασμού απο τους αναγνώστες. Τόσο υπερόπτης και αλλαζώνας. Είχα όμως την διευθυνση της αλληλογραφίας του. Αποφάσισα να του γράψω, να παίξω ένα απ'τα αρωστημένα παιχνίδια του. Εφτιαξα ενα email με ψευδωνυμο "Περιεργος" και του ζητησα να γραψει για τον θανατο. Του εξηγησα πως θα αμοιφθει καλά απο αυτό όταν μου το παραδώσει. Λιγο πριν πατησω το κουμπι αποστολη κοιταξα την ωρα. 11:11 έδειχνε το ρολόι στο γραφείο και στην σκέψη οτι χάνει σίγουρα δευτερολεπτα χτυπησε το κουδουνι. Χτυπουσε με επιμονή ,ήδη μέτρησα 5 δευτερόλεπτα και καθε κλικ απο τον δείκτη ακολουθηθηκε και απο εναν κτυπο στο κουδουνι. Άφησα το ρολοι πάνω στο γραφείο και πηγα να δω ποιος ηταν. Ηταν Κυριακή ,το γραφειο παρέμενε σίγουρα κλειστο. Τι να θελει καποιος έξω απ'την πόρτα μου ενω ξερει πως ειναι αργία άρα και οι πιθανότητες να βρίσκομαι μέσα ειναι ποταπές; Χτυπησε άλλη μια φορα. "Ερχομαι...τωρα ερχομαι" φωναξα και πηγα να ανοίξω. Απο την άλλη μεριά της πόρτας ακουγώταν μουσική. Απο χαρμόνικα μάλλον.

-ΠΡΑΞΗ 6η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα αδειος. Είχα κοιμηθει 108 λεπτά ακριβώς.Τα παιχνιδια μου όλα σκορπια στο πατωμα ,το τρενακι εξω απ'τις ραγες, το καραβι με τους πειρατες εγκατελειμενο,ο πειρατης Μαυροφριδης αφαντος τον ειχα ντυσει νοσοκομα χθες και το πληρωμα πνίγηκε γιατι δεν αντεξε την ντροπη .Η Αλιζ η κουκλα με τα ξανθια μαλλια διχως καρδια σπαρταρουσε ανεκφραστη δίπλα απ'το καστρο με τους ιπποτες. Οι ιπποτες ητανε ομοφυλοφιλοι όλοι τους. Εβγαλα τις μπαταριες απο τον φορητό φωνογράφο που κατέγραφε για 17η φορα τα 17 δευτερολεπτα του Ρομπερτ και τις τοποθετησα στην Αλιζ ,να την ακουσω ποσο περίφημα κλαιει. Η ζωη μου ηταν φρικτη, εχανα τον εναν μετα τον αλλον τους φίλους μου ,καποιους τους σκοτωνα εγω ο ιδιος ,αλλους τους βασανιζα για χρονια αλλα παντα στο τέλος τους σκότωνα και αυτους. Φροντιζα να ενοχλω κοσμο απο την λιστα που ειχα ονομασει "θανατος" απλα για να εξακριβωσω την απουσία τους και αυτο με εκανε να νιωθω ασφαλή για να δημιουργήσω . Οσονουπω θα τελειωνα το εργο που θα παρεδιδα στον κοσμο με τιτλο "Η σονατα ενος κακου ανθρωπου" και όλοι θα με συγχωρουσαν για την κακια μου ψυχη. Ομως εκεινο το πρωινο ξυπνησα αδειος. Σαν να μην υπηρχε φαντασια στο νου μου ,δεν ηξερα τι άλλη δυστηχια μπορω να φέρω στον κοσμο για να γράψω. Σιγουρα δεν ειχα ξυπνησει με την συναισθηση της καλοσυνης ,αυτην που ξυπναει ενας φυσιολογικος ανθρωπος ,αφηνει το πρωινο του πριν φάει το μπέικον και τρεχει να κατεβασει μια γατα απ'το δεντρο. Αφου βοηθησει πρωτα την γιαγιακα να περασει τον δρομο. Στην γιαγιακα ανοικει η γατα αλλα ειναι πολυ πιθανον να την εγκαταλειψε. Φυσιολογικα πράγματα. Ο καθένας κοιτάει να σώσει το τομάρι του. Οχι ,αυτο ημουνα σιγουρος πως δεν μου συνεβαινε. Δεν είμαι καλός ανθρωπος. Ειμαι ενας καλιτέχνης. Συνδέθηκα στο ιντερνετ και αρχισα να ψανχω οτι μπορουσε να μου φανει χρησιμο ,νότες σε πεντατονική κλίμακα, λέξεις αγωνίας, την αγωνία των συνανθρώπων μου μέσα απ'τις φράσεις ,κάποια ιστορία να εξιστορει τον πονο με λεπτομέρεις που τρυπάνε το γυαλί στην οθόνη ,ματώνουν πρόσωπα οι τελείες και η αναμονή για το τέλος. Αναζήτησα στο διαδικτυο την λεξη "μοναξιά" και αυτη με τραβηξε στο κέιμενο ενος ανθρωπου που έτεινε προς την εγκατάλειψη . Είχε ανοίξει θέμα σε κάποιο φόρουμ με αυτον τον τίτλο. "Μοναξιά" και συνέχιζε "Δεν ξερω τι ηλικια ειμαι για να σας γραψω. Δεν ξερω το ονομα μου να το προσθέσω με βεβαιότητα ,δεν ξερω τι σχημα εχουν οι αγυμναστοι γλουτοι μου ,δεν ξερω τιποτα για εμενα πλέον. Σώστε με!". Ονομα αποστολεα "Περιεργος" . Ημερομηνια αποστολης 24/5 . Προχωρησα στις επομενες σελιδες οπου ο ιδιος έγραφε περισσοτερα για τον εαυτο του. "Δεν ξερω καν αν υπαρχω ,φοβαμαι να αντικρησω τον καθρεφτη. Σε ολη μου την ζωη παρακολουθουσα αλλους καθως αυτη ηταν η δουλεια μου. Ειμαι μια σκιά και χρειάζομαι ένα σώμα να με φυλακίσει.


-ΠΡΑΞΗ 7η-

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα τρελος. Φόρεσα βιαστικα τα ρουχα μου ,ακονισα το μαχαιρι και έσχισα όλους τους καναπέδες νομίζωντας πως εκει κρύβεται η λυση. Προσπαθησα να παιξω ξανα στο πιανο την σονατα ενος κακου ανθρωπου. Ματαια. Μου ελειπε το τελος για να κλεισω. Είχα το αγαπημένο μου κρασί και μόλις είχα πληροφορηθει πως έναν γνωστο μου τον πατησε το τρενο. Αφου εχασε το πρωτο τον πατησε το επομενο. Δεν ήταν οστόσο αρκετο για να μου ρθει η εμπνευση. Ενιωθα τα χρόνια να περνάνε αγκαλιασμένα απο δυέσεις και την ζωη μου να περιστρέφεται γυρω απο ημητόνια με εναν σαφή στόχο. Να τελειωσω το εργο μου. Έλειπε ομως το φιναλε ,η κορυφωση. Τραβηξα μια μαλακια να εξομοιωσω την ένταση που αφήνει ο οργασμος. Δεν σκεφτηκα ονοματα απο γυναικες ,δεν υπηρχε λογος. Μονο προσωπα που εχω κανει κακο ,εχω προξενησει τρομο. Μου ελειπε το τελος. Εβγαλα απ'τα κλουβια: την γατα ,τον ποντικο το καναρινι τον σκυλο και καθησα μπροστα στην οθονη να προσθέσω και αλλα κομάτια στο ψυχογράφημα του "Περιέργου". Πληκτρολόγησα την διεθυνση του ξανά. Υπήρχε καινουρια καταχωρηση στις 25/5. Η γραφη του φανερωνε πως σιγουρα ηταν μεθυσμενος. Μπερδευε την συνταξη ,τον ειρμο στην μεθη με την απελπισία ,ηταν τοσο ομορφο που τον ενιωθα να ψυχορραγει και να στριμωχνεται μέσα σε αυτον τον ιστοτοπο. Η τελευταια του καταχωρηση ειχε ως εξης "Ψαξτε με ,το εχω αναγκη. Δεν υπαρχει λογος πλεον να κρύβομαι πίσω απο ψέμματα. Θα με βρειτε στην Αφαινών 32 ,χτυπηστε το κουδουνι 6 φορες και εγω απλα θα ανοίξω".

-ΠΡΑΞΗ 8η. -

Το πρωινο που ξυπνησα ημουνα ετοιμος. Φορεσα τα μαυρα μου ρουχα μπηκα στο μαυρο μου αμαξι με κατευθυνση την Αφαινών. Στο ένα μου χέρι μια μικρη χαρμονικα και στο άλλο ενα μαγκνουμ 45αρι. Ανεβηκα τις σκαλες βιαστικα παιζωντας στην χαρμονικα την σονατα ενος κακου ανθρωπου ,ημιτελή. Το διάζωμα μυριζε θανατο ,τα παραθυρα στους διαδρομους καταβροχθιζαν τις κουρτινες που τις ανεμιζε το αερακι. Ητανε Κυριακή. Κυριακή πρωι 11:10 οταν ολοκληρωσα την Σονατα μου. Στον εκτο κτηπο του κουδουνιου ακουστηκε ενας κροτος λα-μινορε συνθετοντας την πιο ξεχωριστη μελωδια. Προχωρησα μεσα στο γραφειο του ντετεκτιβ. Ανοιξα το ψυγειο και εβαλα ενα ποτήρι κρασι. Ο ντετεκτιβ ηταν νεκρος στο κατωφλι, βουτηγμένος στο αιμα. Τραβηξα το πτωμα του και το απεθεσα φρονιμα στον καναπε. Αναψα ενα απ'τα τσιγαρα του και καθησα στο γραφείο. Στην οθονη μπροστα υπηρχε ενα μυνημα με όνομα παραλήπτη "Salvador" το οποιο εκρεμουσε η αποστολή. Στο μυνημα υπήρχε μία μόνο φράση: "ΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ .ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΛΑ". Ως υπογραφη υπηρχε το προσονυμιο Περιεργος. Τι περιεργος που ειναι ο κοσμος συλλογιστηκα παιζοντας υπερηφανα την σονατα και πατησα "Αποστολη" . Λιγο πριν ακούσω για πρώτη φορά την Σονατα ενος κακου ανθρωπου τελειωμένη χτύπησε το τηλεφωνο του ντετεκτιβ. Το έβγαλα απ'το ματωμένο σακάκι του και είπα: «Εγραψες αυτο που σου ζητησα;» . Επειτα καποιος απο την αλλη μερια της γραμμης νομιζω οτι αναψε τσιγαρο ,σιώπησε για λιγο ,εβηξε και απαντησε : «Ναι. Εγραψα οτι μου ζητησες. Τι θελεις να κανω τωρα;»

Tuesday, May 22, 2007

Βροχή





Εξω βρεχει. Ακουσε με τι οργη χτυπαει στα κεραμιδια. Τι σημαινει δεν μπορεις να ακουσεις εσένα; Είναι αλλοκοτο αυτο που λες. Πως μπορω να ακουσω εγω που μου απαντησες/εσένα; Μην κλαις ,τα κανες ολα μουσκεμα ξανά. Σε βλεπω αλλα εσυ οχι. Η όραση σου κολυμπάει στον χόλο. Λέω ψέματα; Γιατι μηπως μπορεις να δεις τα κεραμιδια; Θα σου πω οτι πριν εκει περπατουσε μια γατα για να πιστεψεις πως υπάρχουν αλλα τωρα οχι. Γιατι εξω βρεχει και αυτή κρυβεται. Της Δευτερας η βροχη ειναι ,την αναγνωριζεις; Οχι σαν αυτη του Σαββατου. Εκεινη ειχε αλλη μυρωδια ,το συζητησαμε. Δεν την πιστεψαμε οστόσο. Δεν βραχηκαμε πολυ ,θυμασαι; Διασχισαμε με το ποδηλατο ολη την Σουρεάλα και ξεφουσκωσαν τα λαστιχα απο το τόσο πολυ νερο που είχαν οι δρόμοι της. Τα φουσκωσαμε ομως με τους δισταγμους μας και συνεχισαμε αδιαφοροι να ανασαινουμε κάνοντας πηδάλι-πηδάλι . Σου ειπα μην πας απο τις ανηφορες κουράζομαι. Αλλα μαλλον το εκανες για να αποκρύψεις την δικια σου την "κουραση". Η ροδα μου συνεχισε να χανει αερα αλλα δεν βαριεσαι.Τι να σου έλεγα; Συνέχισε να δυσφορεις για να φουσκώσει; Αφου δεν ήθελα ποτέ να φτάσουμε...

Ειναι Δευτερα και βρεχει σαν να επρεπε ετσι να γινει. Σαν να ανοιξα συρταρι να διαβασω γραμμα απο θαυμαστριες και υπηρχε ενα γραμμα που επρεπε να στειλω στον δολοφόνο μου. Συμπληρωμενα ολα τα στοιχεια ,ακομα και το δικο μου το ονομα ,το ξενο. Ημερομηνία αποστολής : "Χθές". Ονομα αποστολεα: "Φταίχτης". Το ειχα ξεχασει εκεινο το προσωνυμιο. Μα δεν με λένε ετσι. Ενα γραμμα χορτατο απο λεξεις ,τοσες πολλες που ο φακελος φουσκωνε σαν παχύσαρκο παιδί που σταματάει την ποιηση μόνο για να ζεστανει φαγητο. Παιδιά ημασταν. Ολα λάθος οταν τωρα διαβαζεις εγω. Σαν καπνός επρεπε να γυρεψω τσιγαρο αλλα για να καπνισω επρεπε πρωτα να στριψω. Περιστρεφόμενα θέλω ζαλισμένα απ'την αδράνεια των πρέπει. Εφημεριδες αποκοματα απ΄την τελευταια σελιδα που προβλέπουν τον καιρο. Οι θανατοι σε ποια σελιδα αναγραφονται; Κανεις δεν λεει οτι σημερα βρεχει. Ουτε καν στην ενοτητα με τα μεντιουμ μια τυχαία αναφορα στον καιρο. Όλοι ειμαστε άτυχοι. Δεν νοιαζεται κανεις για την Δευτερα.

Ειναι Δευτερα και βρεχεις. Με ανθρωπους κατω απο στεγαστρα σκουπιδια να καταληγουν στις αυλες άλλων. Αλληθινη βροχη να αμφισβητησει επαγγελματιες μετερεολωγους .Να απογοητευσει τους καλοντυμενους ντζέ* που ετοιμαζαν μπαρμπεκιου διπλα στην θαλασσα και αφουν πιναν πολυ θα πετουσαν το χάραμα αετό. Μασκε παρτυ στην παραλια 21 Μαιου οχι και μην κρατας αποχη να πιασεις πεταλουδες. Πιάσε ψάρια είναι θρεπτικά/δες. Δεν ξερω αν ειναι αργα ή νωρις ,απλα ειναι κουτό. Βουτα μονο ν'αποσαφηνίσεις ψιχάλες μέσα απ'τον βυθό. Οταν βρεχει απροσμενα ολα αλλαζουν. Αντιστρεφονται οι ρολοι και καποια πραγματα που φανταζαν αδιορατα τώρα είναι ξεκαθαρα. Ίσως γιατι ξεπλαινει η βροχη την σαπίλα μας, δεν ξέρω. Το είπα αυτο. Οτι δεν ξέρω, δεν έχω απαντήσεις. Ανθρωποι μενουν ανεργοι γιατι δεν προνοησαν ως προς την βροχη, δρομοι ανοιγουν στα δυο δίχως λόγο /αν θες βούτα. Το λεωφορειο δεν ερχεται ποτε στην σταση γιατι ισως χάλασε η μηχανη. Μπορει ο οδηγός να κάνει λασπόλουτρο μπορεί η γυναίκα του οδηγου να είναι λάσπη και να μην τον αφήνει να 'ρθει. Κανεις δεν μπορει να βρει κανεναν με την προφαση πως εξω βρεχει. Τι να πει καποιος σε εναν αλλον οταν εξω απλά βρεχει; Να του εξηγησει «Αυριο ακουσα οτι θα εχουμε καλο καιρο»; Καλυτερα να μεινει σπιτι του θα προτεινω εγω αν αυτο εχει να δηλωσει. Με κεραυνους, φλας ,ανθρωπους να περιφρονουν την οξυτητα και να ποζαρουν στον παπαρατσι ουρανο "αλεξέυθυμα". Κονσερτο/βραδια/θυμος μα τον Θεο και την φυση σε φοβάμαι.

Εξω βρεχει και ειναι ολα τα πραγματα μου μουσκεμα /έξω. Τα ρουχα που απλωσα ,ο ποντικος που εδιωξα προς το μπαλκονι. Και οι ημιτελες σκεψεις που δεν καταφερα να απλωσω στο μπλέ τετράδιο. Ολα μουσκεμα. Η καρεκλα που ιδρωνε ο κωλος μου στην αγωνια αν θα καταφερω να γράψω... βραδιάζει..χάνω το φως μου. Η κλεψύδρα γεμάτη λασπη πλέον πάγωσε τον χρόνο. Ο Στυλος μου που του τελειωνε η μελάνι και ας μην ειχα γραψει τιποτα ζουμερό τωρα θα'ναι γιομάτος. Ισως αν οι σταγονες εχουν φαντασια να φτιαξουν και εναν πινακα στο χαρτι που πριν μουτζουρωνα/εσβηνα προτασεις/προεκτάσεις της αλληγορίας μου. Ίσως το αθροισμα των λέξεων "δειλος" που αποτυπωσα εκει να είναι αρκετο για να διορθωσουν οι ψιχαλες τα λάθη μου με εναν πινακα του ΔονΚιχωτη σε μορφή του 2000. Και αν βγουν ξανά τα σύννεφα ας σχεδιάσουν μερικά πρόβατα με την υφή τους να γίνει αντιπροσωπευτικός. Μην σας μπερδέψω κι'όλας όταν πουλήσω κομμάτια μου. Ολα ίδια. "Ιδια" βροχη και δεν θα μαθω ποτε αν σταματησε τωρα που ειμαι κρυμένος. Πολλες φορες αυτα που ξεκινανε ειναι τοσο ομορφα, μπορεις να τα κρατησεις για παντα μεσα σου. Η Εισπνοη είναι η στιγμή για όσο διαρκεί μια σκέψη. Η μόνη αντίληψη οτι ακολουθεις τον χρόνο είναι αυτη που σε κάνει να εκπνευσεις φοβούμενος οτι θα πεθάνεις αν δεν το κάνεις. Αν μπορω λοιπον να κρατήσω την αναπνοή μου για πάντα θα παγώσω τον χρόνο σε μια στιγμή. Θα ζήσω αιώνια. Οπως και αυτη η βροχη της Δευτερας. Πρεπει να μαθω αν τελειωσε; Ενιωθα ξεραμενος και τωρα ενυδατωθηκα ,αρκει αυτο δεν αρκει;. Τα μαλλια μου δεν ήταν της αρεσκιας μου ,ηθελα να τα ξεριζωσω και τωρα μυριζουν βροχη που λαχταρώ. Τώρα φυτρώσαν με πιο ορθή κόμμωση. Έψαχνα στο ιντερνετ φράσεις «Μαλλια καινουρια ,αυτα που αρέσουν όταν δεν μπορεις να γράψεις». Ειχα τοσες πνιγερες σκεψεις που ηθελα να φτυσω και το καταφερα. Εξ'αλλου συμφώνησα με τον εαυτο μου και αυτο φανερώνει πως ειμαι απολυτα ηγιης. Τις εστειλα για μπάνιο και άδειασα. Δεν μπορουσα να κανω τιποτα πριν ενω τωρα τουλαχιστον ειμαι σιγουρος ότι κάνω κάτι. Μπορώ και γράφω. Ουτε τον ποντικο δεν σκοπευα να κυνηγησω πριν βρεξει. Τον ειδα να διασχιζει τον διαδρομο και να καταληγει στο διπλανο δωματιο. Το μονο που εκανα ηταν να του κλεισω την πορτα γιατι ηθελα να μεινω μονος. Αν ο ποντικος μπορουσε να μιλησει θα ελεγε «Εγωκεντρικέ άνθρωπε θα σου φάω όλο το τυρί». Τωρα ομως που βρεχει ολα αλλαξαν και νιωθω καλοσυνη. Κρυωσε το σπιτι. Θα βαλω τα ζεστά μου ξανα ,θα κατεβασω τις κουβερτες απο το παταρι και θα φορεσω τις χειμωνιατικες καλτσες ,αυτες που έχουν χώρο να φυλακίσουν τα δάκτυλα. Ισως να βρασω και μια κατσαρόλα ρακόμελο να μεθίσω μπας και εξισώσω το αρθροισμα της αυταπατης. Σε αναληθή αγκαλια απο αμορφη υλη ας τυλιχτώ. Ζεστη αισθηση χειμωνιατικη που μπορει να αναπληρωσει την ανθρωπινη συντροφια. Υδρωνεις. Κατω απ'τα σκεπασματα. Μεχρι και να αποκοιμηθεις. Με αδιακοπους οργασμους/όνειρα.

Εξω βρεχει. Θα σταματησει θα μου πεις ..ξερω. Ηδη το ευχεσαι. Θα σταματησει οταν δεν σου δωσω αλλο σημασια σου λέω. Οταν καταλαβεις πως δεν υπαρχει λογος να κλαις κάθε Δευτέρα 21 Μαιου. Αν κλειστω ολο το βραδυ σε αυτο το δωματιο μπορω να σε αμφισβητησω; Μπορω θα σου πω. Μπουρίνι είσαι ,δεν γίνεται να με πνηξεις οπως τότε που ήταν χειμώνας. Τώρα καλοκαίρι είναι ,το είπαν και στην τηλεόραση. Θα βαλω στο διαπασών το interlude και θα κλεισω τα πατζουρια ,πως θα με βρεις; Θα σηκωσω και το τηλεφωνο για να μην παρεις μια απ'τις μορφές σου και πεις «Η βροχη σταματησε, ετοιμασου να υποφερεις/ η μεταμόρφωση». ή ακομα χειροτερα «Η βροχη τελειωσε, ερχομαι να σε παρω για περιπατο /η όμοιότητα». Δεν αγαπαω τιποτα που βγαζει θορυβους στο είπα. Ότι είναι ίδιο κάνει πολυ φασαρια μεσ'το μυαλο μου. Ως και τον ποντικο τον εδιωξα για να μεινω μονος. Αραγε ο ποντικος είχε να πει κάτι; Δεν ξερω αλλα τρεχει γρηγορα και με τρομαζει. Εξω βρεχει και θα κοιμηθω με αυτην την σκεψη ,ασε με. Αρκεί. Δεν θα σταματησω να γραφω για να δω αν σώπασε. Πάψε να κλαις. Δεν θα αφησω την μουσικη να χαμηλωσει οτι θορυβο και αν ακουσω στο άλλο δωματιο. Ποιος να ειναι ,εκτος απο τον ποντικο που γυρισε να ζητησει εξηγησεις; Εσυ δεν μπορεις να μπεις οσο και αν χτυπας τα παραθυροφυλλα. Και τα τζαμια ειναι διπλά ,μάζι τα αγοράσαμε για να μην ακουν οι γείτονες τις ωδές μας .Οι κλεφτες άραγε μπαινουν σε σπιτια οταν βρεχει; Ισως μπαινουν μονο για να κλεψουν μια ομπρελα και μετα φευγουν σαν τους κλεφτες. Κρεμασμένη δίπλα στο τηλέφωνο ειναι η ομπρελα μου κλεφτη. Κλεισε την πορτα καθως φευγεις γιατι δεν περιμενω κανεναν. Μπορεις να την εχεις ,δεν την χρειαζομαι. Μονο μην μου ανοιξεις αυτο το δωματιο και πεις οτι σταματησε η βροχη. Της αξίζει να κλαίει τις Δευτερες. Θα ενοχληθω και πονταρω στο οτι εισαι ενας τιμιος κλεφτης. Καποτε πονταρα στην τιμιοτητα μιας "καταιγίδας" οταν μου ειπε «Σε βρεχω γιατι θελω να σε δροσίσω». Γι'αυτην σου μιλάω τόση ώρα κλέφτη. Εχει σημασία αν ειναι ανθρωπος και ποιο είναι το όνομα της; Είχε μαυρα μαλλιά μακρυα αν θέλεις να ξέρεις αλλα αυτα βάφονται. Θυμαμαι τα μάτια της. Μάτια που οταν τα εκανα να κλαινε αψηφουσαν την βαρητητητα. Δεν πετουσαν τα δακρυα χαμω για να μουσκέψουν το πάτωμα. Κλαιγαν απο χαρά που με μαστιγώναν/πνιγαν. Γίνεται ο μπαρμαν να μην καταλήξει αλκοολικός; Γίνεται το γατί αν το χαιδευεις τρυφερά να μην κάνει γούρου-γουρου..; Χαζό γατί θα είναι πρέπει να σου πώ αν δεν γουργουρίζει. Μην σου τα πολυλογω κλέφτη γιατι πρέπει και να φυγεις γινόμουνα μούσκίδι και έλεγε συνέχεια: «Σε βρεχω γιατι θελω να σε δροσίσω». Ετσι μια μέρα απαντησα:«Αναπνεω γιατι αναπνεεις και εσυ μεσα μου». Επειτα απο αυτο ακολουθησαν χρόνια λειψυδρίας. Δεν ξέρω πόσα...άμέτρητα. Διψάω σήμερα ειναι Δευτέρα και βρέχει. Εσυ εισαι τιμιος κλέφτης ,με καλες προθεσεις. Εχεις οπλο αν μπεις σπίτι μου αλλα μονο για να προστατευτεις.Τωρα που βρέχει θα εχεις και ομπρελα μην φοβασαι. Οταν την επιστρεψεις το βραδυ,ασε και τα βρεγμενα σου ρουχα να μυρισω την βροχη. Να σιγουρευτω οτι δεν ηταν ξανα "εκεινη". Γιατι βρεχει με μανία εξω διστάζω να βγώ. Και η ομπρελα μου ειναι γεματη τρυπες κλέφτη ,προσεχε.

Saturday, May 05, 2007

Όλα ίδια.

Ζουμε στην ιδια πολη ομως δεν μιλαμε. Δεν μιλαμε άλλο. Βρισκομαστε στα ιδια μαγαζια ,παραγγελνουμε απο τα ιδια γκαρσονια το ιδιο ποτο για να μεθυσουμε ,τα ιδια βρώμικα χερια απλωνουν οι περαστικοι να γραπωθουν απο την πλήξη μας. Ομως εμεις δεν μιλαμε. Ακουμε το ιδιο τραγουδι που θα τελειώσει όμοια ,με τον ίδιο κτύπο, την ίδια ορχήστρωση ,οι ιδιες κραυγες πρόσκλησης μας τρυπανε τα αυτια, υποψιαζομαστε τα ιδια πραγματα οταν κατι μας φαινεται ορθό. Εκδηλωνουμε την θλιψη μας με τον ιδιο τροπο, την χαρά σε ιδια κλιμακα διαφορετικων απολαυσεων , λεμε τα ιδια ψεματα μηπως εξαπατησουμε/εξαπατηθουμε ,κρυβομαστε κατω απο το ιδιο δεντρο οταν προδοθουμε. Ταιζουμε το ιδιου χρωματος γατι ,με την ιδια ικανοποιηση γουργουριζει οταν χορτασει, τα ιδια αστεια του κανουμε ,την ιδια αντιδραση εισπραττουμε. Τον ιδιο ηλιο ψαχνουμε για να στεγνωσουν τα ρουχα μας,το ιδιο εργοστασιο κατασκευασε τις ομπρελες που κραταμε ,οι ιδιες σταγονες μας βρεχουν οταν ξεχασουμε τον λογο να χαθουμε στην πολη μονοι ,απροστατευτοι . Την ίδια ποσότητα αίματος χάνουμε οταν κάνουμε απόπειρες ,τήν ίδια ζάλη νιωθουμε λίγο πριν λυτρωθούμε, ο ίδιος άνθρωπος μας ξυπνάει έντρομος και κλαίει, τον ίδιο γιατρό αντικριζουμε μολις επανέρθουμε ,στο ίδιο νοσοκομείο. Απ'τον ιδιο οδηγο ζηταμε ταπεινα να σταματησει ,το ιδιο κοκκινο κουμπι παταμε να ξεφύγουμε,ο ιδιος ταξιτζης μας ταξιδευει με την απορια για το που θα καταληξουμε .Στο ιδιο παγκακι σταματαμε να φωλιάσουμε την στιγμη, να χαραξουμε ενα αγνωστο ονομα με τα κλειδια μας, μια καρδιά με λεζάντα "Σ'αγαπώ/ίσως" ,τα ιδια περιστερια ταιζουμε στις αδειανες πλατειες το χάραμα. Πληρωνουμε με την ιδια τιμη τα τσιγαρα ,αγοραζουμε ψωμι καθε πρωι απ'το ιδιο αρτοπωλειο, χαιρετάμε τους ίδιους ανθρώπους περιμένοντας στην ουρά. Τρωμε την ιδια στιγμη αμίλητοι ,κοιμομαστε ακριβως την ιδια ωρα σκεπτικοι. Ξυπναμε με τον ιδιο τροπο ,με την ιδια αγανακτηση ,τον ιδιο ζεστο ιδρωτα να σταζει σε ξένο κορμι/ αναπνεει σύντονα μέσα μας. Βασανιζουμε τους ιδιους ανθρωπους ,βασανιζομαστε με ακριβεια απο την ιδια διαδοχη σκεψεων ,νιωθουμε ενοχοι ακριβως για τα ιδια πραγματα που πραξαμε και θα. Αγοραζουμε τα ιδια λουλουδια ,το ιδιο χρωμα ,την ιδια ποικιλια, τον ιδιο αριθμο ,στο ιδιο αγαλμα θα τα εγκαταλειψουμε. Ομως εμεις δεν μιλαμε ,εμεις αγαλματα και εμεις. Και οποιος πει πως ειδε να μιλαμε εμείς ειναι ψευτης. Οποιος πει πως ειδε να κανουμε ποδηλατο μαζι ,στο ιδιο ποδηλατο. Ψευτης ειναι. Δεν εχουμε ποδια. Και ας ειμαστε ακροβάτες στο ίδιο όνειρο.
Αμνησία. Επίστροφη. Χθες. Ξεκίνημα.
Βήμα. Ρυθμός. Στάση. Πτώση.
Μαζί. Χώρια. Ζωή. Θάνατος
Όλα ίδια σου λέω.