Αργά
Καθομαι σε εναν καναπέ και δεν είναι μεσημέρι.
Δεν σημαίνει τίποτα μέχρι και να σας πω τι θα απογίνω. Θα είμαι τακτικός ή και αν υπήρξα απο πριν πιστος υπηρέτης του χρέους μου, θα το ξανακάνω. Φοβάμαι, όμως εχω νυχια να κατευθυνω στα δοντια μου. Και μετα ακολουθει καθε κομματι της σαρκας. Η λογική μου, μου λέει πως πραγματικά ανασαίνω και δεν είμαι σε μια κατάσταση mute. Και γι'αυτο διπλωνομαι, μηπως και το σταματήσω.
Αποδεικνύοντας οτι ειμαι ευκαμπτος οπως ο ανθρωπος και όχι ένα λουλούδι, μέσα σ'ενα μισοαδειανο βάζο, πάνω σε ενα φαινομενικά μισογεμάτο τραπέζι, που ολα αυτα συλλογικά είναι η αναπαράσταση μέσα απο εναν καθρέφτη, καθως τα κοιτάει μέσα απ'τα μάτια του, Ο Ανθρωπος.
Σκεφτομαι έστω μια ηλεκτρονική παυση. Ομως αληθεια! τιποτα που να εχει εμενα ηρωα στην σκεψη μου δεν συλλογιζομαι. Δεν ενδιαφέρομαι για εμένα ή για το μισοφαγωμένο μου εγώ απο τa εγώ μου. Σκέφτομαι για εμένα οπως σταματάει ένας ξένος σε ενα απο αυτα τα αμέτρητα κανάλια του Αμστερνταμ, ενω ψάχνει τον δρόμο της επιστροφής. Ή τον δρόμο που βγάζει απ'τον δρόμο και οδηγεί στο κανάλι. Και γι'άυτο μαραζώνω στο κέντρο του δωματιου και μοναχά ανασαινω. Μήπως φουσκώσω απο τα κατορθωματα μου έτσι. Αργά, σιγανά, αργά ξανά ανεβάζω την ένταση απο το στέρεο και ακούω κατι παλιό που θα με συγκινήσει. Αργά..ηρεμα, με απαλό fade in βομβαρδίζομαι απο αναμνήσεις. Οπως ενα σαλιγκάρι μετά την βροχή. Ένας πρωην τοξικομανής που ξαναπέφτει στον λύθαργο. Η ενα φύδι που λιαζεται στα βράχια.
Βροχή ξανά σε μια ξένη πόλη.
Μια ομπρέλα που ανοίγει σε high speed motion μα οστοσο την προβάλουμε σε slow motion καρέ. Ενας συγγραφέας που υπογράφει την νέα του νουβέλα σε ξαναμένες θαυμάστριες. Ένα κομμάτι σκατού που δεν θα σιγουρευτείς οτι ξεκόλισε απ'΄τις τρίχες σου, μέχρι ν'αφουγκραστείς οτι βυθίστηκε στην λεκάνη.
Καποιος απο δίπλα μου, μου βαράει τον τοιχο. ενω δεν είναι διπλα μου.
Φαντάζομαι πως το κάνει με τις γροθιές και έχουν ματώσει τα χέρια του.
Φαντάζομαι πως τώρα που μετακόμισα σε αυτο το καινούριο, άδειο δωμάτιο, ακόμα και οι σκέψεις μου τον ενοχλούν.
Μου χτυπάει τον τοίχο λες και πρέπει να αριθμήσω τους χτύπους και τότε θα δραπετευσω απο το νέο μου κελί, στην νέα μου φυλακή.
Ή με μια σκούπα που έχει κοντά στο κρεβάτι του οπως και αυτην που εχω και εγώ σε αυτο το βρωμικο δωμάτιο.
Μοναδικό αντικείμενο κοσμεί την γωνία και σήμερα κρέμασα το μουσκεμένο μου παλτό.
Καποιος απο δίπλα μου, επιμενει, να μου βαράει τον τοιχο ενω δεν είναι διπλα μου. Να τον ενοχλει η μουσική που είναι δυνατή; Ρεαλιστικά, για λίγο προσπαθώ να μην σκέφτομαι παραλογα. Ή να'ναι η σιωπή μου, που θελει εκεινος να σπάσει; Ανεβάζω περισσότερο την ενταση και τωρα μου χτυπάει την πόρτα! Δεν πάω να ανοίξω, μόνο ανασαίνω πνιγηρά κι οσο πιο κοντα μπορω στο ηχειο και τσιμουδιά, μηπως και με ξεχάσει. Τσιμουδιά και μόνο ακούγετε ξανά ο Γιόρκ που υπόσχεται "I will". Τουλαχιστον αυτο θα με σωσει και ετσι γινεται, δεν χρειαστηκε να μεινω εκει για παντα. Εφυγε ίσως, αυτο το ίσως ειναι αρκετο. Τωρα σταματησε να χτυπα, τουλαχιστον η πόρτα δεν βροντάει ή έτσι νομίζω. Σίγουρα ομως τίποτα απο αυτα "που υποσχέθηκα" πριν στον εαυτο μου δεν εχουν συμβεί.
Εφυγε απο την πόρτα. Ή θα μπορούσα να την έχω ηδη ανοίξει και τώρα να είναι κιόλας μεσημέρι. Αν έχει περπατήσει μέχρι αυτο το κρεβάτι θα το ηξερα, ομως ειμαι ακομα διπλωμενος και κοιτω το πάτωμα με ευρυγωνια λήψη .Ισως αυτος απο δίπλα που χτυπάει ηθελε μονο μια ζεστη αγκαλιά και ενα κρεμύδι. Η με περίμενε στην εξωπορτα να μου πει, πως τώρα είναι αργά. Αργά για λόγια.
αν ήταν μεσημέρι και φρονιμα
θα στρογκυλοκαθομουν σε εναν καναπε
και θα συλογιζόμουν το παρελθόν
μα τώρα ειναι περασμένα μεσάνυχτα
και έχω κάθε λόγο,
να μην κάνω φρόνιμες σκέψεις για το μέλλον.
