Party

//

καλά περάσαμε, του χρόνου ξανά.

Ξανθος φρεσκοκομμένος καπνός

Ενας ανθρωπος μιλάει. Ενας μιλάει κάπου μακρύα και θα'θελα να τον ακουσω. Ομως αντι γι'αυτου περισσότερο μου έρχεται μια αναγούλα. Πλησιάζω να δώ. Σχεδόν ανέβηκε πάνω απ'τους αλλους γιατι λιγο πριν ολοι τους ηταν σε μια φάση. Αλλα τι λεω διχως περιγραφές, ακομα και τωρα αυτο να μην ειχε συμβει, παλι κατι αντιστοιχο θα γινοταν. Εσεις δεν θα καταλαβαινατε τιποτα γιατι δεν σας εδωσα την ακριβης εικόνα. Ολοι τους ομως, όμοιοι, θα ηταν σε μια φαση. Ξεκάθαρα οπως το ειδα και μην αρχισω απο τωρα να σας λέω τι εχει συμβει, θα ειχε συμβει. Περασε απο πανω τους και εκεινο θα αναπαραστησω με τα λογια, σαν μια μαιμου (αυτος) με σκοπο να φτασει στο απολυτο της οπτικής μας, οπως και εγινε στην μικρη μας παρέα. Ποιός να είναι; Ένας αυτόχειρας; Ενας σοφός; Ένας λαθρεπιβάτης; Φασίστας; Αναρχικός; Ένας αγαπητος σε όλους που σε λίγο θα εισπράξει το πιο ζεστό χειροκρότημα;

Ενας ανθρωπος μιλάει. Ομως γιατι εδω που τα λεμε να αναλωθω σε αυτον ή γιατι περισσοτερο να αναλάβω αυτον τον ρόλο που θα με βαλει σε διαδικασίες να αναγράψω επιγραμματικά το τι έκανε; Και για να σας πω την αληθεια, αυτα ηταν μονο η αρχη, σιγουρα θα εχει και συνεχεια, ναι και μετα απο αυτο αυτα και πολλα αλλα μετα. Ουφ κουράστηκα. Προφανώς ήδη γύρισα στο συγυρισμένο μου σπίτι. Ευτυχως που δεν έχω ξυλοσομπα. Βαριέμαι να μαζευω ξύλα απο το μπαλκόνι. Και αν με δει κανεις;

Καπου εδώ αποφασίζω να ανεβάσω ένα βιντεο και να κλειδώσω το ασυρματο μου ιντερνετ. Εν'ολιγης για οτι και αν σας εκανα να πιστεψετε, αυτο δεν θα γινει. Δεν ξέρω μάλλον πως προεκυψε, αφερέθηκα. Ακουω φωνές. Απομακρύνομαι απο το γραπτο μου και παω να κλειδώσω ωστόστο και την έξω πόρτα. Βράδιασε. Θα κλειδώσω την εξώπορτα και θα αποκοιμηθώ. Ή δεν θα απαντήσω στο τηλέφωνημα του γνωστου απ'τα παλιά. Καπου τον συνάντησα αλλα δεν ξέρω τι εντυπωση δημιουργισα. Αγχωτικό να μου θυμήζει και πως περνουσα τότε καλά. Χορευαμε κινηματογραφικά οπως εδώ θυμάμαι. Πολυ πιθανόν να ανταμώσω τον εμπιστο φίλο μου για να συζητήσουμε ορισμένες ώρες το πρωι. Αυριο σίγουρα αυτο. Καλυτερα. Για σημερα να φάω πολυ ζαμπόν. Να μην δώσω τα λεφτά που χρωστάω στον εργάτη. Να απομονωθώ στο σπίτι και να αγοράσω το πρωί ένα βίντεο. Να με ξαναδώ στις ασπρομαυρες μου κασέτες. Για μένα και για το εργασιακό μου εγώ. Μόνο δικό μου: απο το εργοστάσιο. Τουλαχιστόν θα περάσει ο χειμώνας ετσι. Παρέα μ'ενα χαρτινο κουτί. Αρκει να ντύνομαι ζεστά και καθαρά. Θα βγω απο την κρίση. Οποιος άντρας χορευει μπαλέτο, ειναι πούστης.

Οποιος τοτε ακουγε cure

ήταν Κιουράς

Φόβος

Γυρισα ξανα σε μια πολη και εχω αλλουστα μαλλια, πιο βρωμικα απο καθε αλλη φορα, ο συγκατοικος μετα απο 3 μήνες ανοιγωντας την πόρτα, μου ειπε: ειναι σαν τα χωματα, αλλα δεν καταλαβα τι ακριβως, τον ρωτησα πρωτα αν πρεπει να αλλαξω, αλλα οχι σήμερα, ξεμπλεκα απο τις τζιβες πραγματα που νομιζα οτι ειναι συμπιεσμενη αμμο, εβγαλα 2,3 κλαδια απο κεδρους, κοχυλια, θα ηθελα μεσα απο αυτα να βγάλω την Ιλιάδα, να μου πει: τζα!, μου λείπει, αλλα μετα συνειδητοποιησα πως ειναι η αλμύρα και τα ξερατα μου, αυτη η μάζα κολημενη στις ρίζες, την μύρισα: ρακί και τυρόπιτα, γυρνοντας απο το νησι, τωρα στον καθρεφτη μπροστά ξέρω, το καραβι κουνουσε τρομερα,παρα πολυ, θαλασοταραχη, 1η φορα μαλλον ξερασα 2 φορες σε μια βαρκα και 1η φορα θαρρω πως φοβηθηκα την θαλλασα, αλλα δεν εχει σημασια αυτο, τωρα που δεν κουνιεμαι, πλεον ξερω την εκδοχη που τραβηξα, ξεκαθαρα, τωρα θα ειναι αργα για καληνυχτα ή για το "που ήσουν;", κανεις δεν ξερει και λιγοι θα καταλαβουν πως βρεθηκα πάλι εδω, μαλλον καποιοι πάλι θα πουνε "σε σκεφτόμουν", θα τους δω στην πορεια και τους αγαπώ, και εσένα, ομως εγω πρεπει να μην είμαι ποτε εδώ, κανεις δεν λέει οτι ειμαι σε εναν στρογγυλό πλανήτη κοινοχρηστο, με πολυ κοσμο, πανικος και βαβουρα, φανταζομαι οτι αυτο τελειωνει, εσεις τι; τελειωνει για ολους μας μαλλον θα πω, ξεχωριστά, χωρις διαλογο, καλα κανω και μονολογώ, δεν θελω να πεθανω ετσι, κουφος, γιατι εσας δεν σας ξέρω, σας παραγνωρισα, χωρις να κουνηθω, χωρις να βγαζω τα χωματα απο τα αυτια μου, οι τρυπες μου δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο μια λακουβα που οταν βρεξει θα γεμισουν νερο, αν ειμαι ξαπλωμένος σε εναν δρομο και διπλα μου πεσμενη και η ομπρελα, ας πουμε οτι περνάει και μια γάτα, ή το πιο όμορφο κορίτσι, αυτο θα γινει ετσι και αλλιως, αν αφησω την τελευταια μου πνοη, και δεν ξερω τι θα απογινω, ισως καποιος να φωναξει τους δικους μου, ποιους; θα μαζευτουν μα όχι όλοι, γιατι κανεις δεν ξέρει ολους αυτους που συναντησα, κάποιοι θα πουν:"αυτος ηταν ο Άλεξ", ενας ισως ψυθυρίσει "αυτοι ημασταν και εμεις" και τωρα ας φυγουμε, τελειωσε ο καφές, το κατακάθι θα μας κάτσει στον λαιμό, ας φύγουμε, για χρονια θα ανοιγουν οι πορτες, θα μιλανε για εμας, ειναι και τα νησια, ειναι και η Ευρωπη, οι Ινδιες, αυτος υπηρξε εδω, στρογκυλοκάθησε σε αυτον τον πλανήτη, δεν εχει και περισσότερα όμως να μας πει, ειναι και τα μουνια, τον πηρα. Τον πηρα, θα συζητάνε αφου βάφονται. Ακριβώς. Ομως πραγματικα δεν θα ειμαι στον εξωστη, δεν θα ειμαι θεατης, δεν θα ειμαι εννοω εδω ρε, αυτο ηθελα να πω, ισως τα 3 απο τα παιδια μου που πεθαναν πριν καν τα αγκαλιασει η μανα, αυτη δεν φταιει σε τιποτα, κανεις δεν φταιει για τα χαλια μας, ισως τα προτυπα να ήταν απλά λάθος, ας γεννηθούμε γέροι, ισως οι καθρεφτες και τα ματια των εφηβικών φιλων, ισως η ολιγορία τους που μας εκανε να τρεξουμε, τα μοντερνα παπούτσια, μακρυα, να τρεξουμε μακρυα απο την μιζέρια, δεν φταιει το συστημα, σε καμοια περιπτωση η οικογενεια, ποιος ενδιαφερετε για τον πατερα ή την μάνα, οταν αρχιζει να τον φαγουριζει απο νωρίς το εγω του; μονο τον θεο ψαχνει στην αρχη, να του κανει ερωτησεις, να του πει: γαμιεσαι; να του πει:ποτε ερχεσαι να αναμετρηθούμε;, και μετα, επειτα απο την απολυτη σιωπη, μαλλον να του πει .. καληνυχτα. Απο φόβο.