12M

Εισαι εδω, ουρανοκατέβατος, σαν τις ψιχάλες, αναμεσα σε 11 πιθηκους, βρέθηκες να μοιραζεσαι ενα δένδρο και την βροχή.

Πριν αρχισεις να γράφεις, συλλογίστηκες:

"θα γράψω οτι ειμαι ενας απο τους 11 πιθηκους, οπου για τώρα, βρισκόμαστε κατω απο ενα δέντρο. 

Πιθηκίζουμε, λιγο πιο πέρα εχει κατι άλλους πιθήκους, που πιθηκιζουν σαν κι εμάς και ωστόσο οσο πιο μακρυα και αν πήγα, είδα μονάχα πιθήκους"

Επειτα καρτερείς, κάτω απο τις φυλλωσιές ή αν βρέχει ξανά τον ήλιο, δεν γράφεις άλλο, παρα αντιγράφεις οποιαδηποτε δράση πλάι στην αγγέλη, προσκεφαλι με τις σημειώσεις, και ξυπνας συχνα απο τον φόβο πως καποιος θα σε προδώσει. 

Ο πατέρας ή το αρχικό δένδρο που στέγασε ανεπίκαιρα τον πατέρα είναι ο μεγαλύτερος ψευτης, τα φύλλα που τρέφεσε είναι τα ονειρα που σου διηγήθηκε, οι καρποί μερικά απο τα αδέρφια που σου φόρτωσε, κλαδιά που θα πέσουν απ'το βάρος, ξεραμένα στην λάσπη, στο φθινοπωρινό πρωτοβρόχι.

Εσυ παρ'ολα αυτα, συνεχίζεις καθε φορά που γίνονται τουτα, να ψάχνεις που πουλάν τις ομπρέλες.

23156778978688 7

// Αρχή

Εν αρχή καθόμουν. Σχεδόν, ο μισός κοιμησμένος, περίμενα. Θυμάμαι οτι λίγο πριν συνομιλούσα με έναν. Με τα μισά μου μάτια, εβλεπα εναν δρόμο, με τα αλλα μισά το σκοτάδι να τρυπώνει πάνω σε ένα μονοπάτι, ίσως ακόμα και μέσα απο ένα δωμάτιο. Σκεφτόμουν οτι κάποιος ήταν εδώ. Οτι μου ειχε απομεινει απο την μιση οραση, συλλογιζόμουν ακόμα και τον δρόμο που με οδήγησε σε αυτό το σημείο. Αλλά! αντι για αυτο, για να με ανησυχήσω ίσως, σηκώθηκα. Ησυχος όμως, για να καλως ορισω καποιον, σαν να ηρθε η στιγμη, ανασηκωθηκα. Ξανά. Ηρθε ένας σαν πριν. Μετα απο το διαστημα μιας ώρας ή μιας αιωνιοτητας, κατεφθασε. Δεν ειχα άλλον, ή λόγο να καθομαι, έτσι και διαβηκαμε κατοπιν μαζι τον δρόμο. Καθως περπατούσαμε, και μονο αυτο καναμε, αφου μου ειπε για την οικογενεια, για τα χρέη του, για όλες τις ανησυχίες, και άναψε ένα απο τα τσιγάρα του, ήρθε η στιγμη που επρεπε να αποκαλυφθώ.

Του είπα λοιπόν:

Ας κάτσουμε για λίγο εδώ, και θα σου τα πώ όλα κι εγώ, απο την αρχή και ως το τέλος.

// Τέλος