-1,+4,-1,+3_-4,-7,-1,-6,-4,+4

Ξερω τις λεξεις. Ομως αδυνατω να καταλαβω την αναγκη υπαρξης τους. Ξερω τις συλλαβες. Μα δεν μπορω να συλλαβω την ενοια της αρθρωσης. Ξερω καλα και το κακό που φωλιαζει σε αυτες. Εσφαλμενα εντούτοις. Πρωτα το ενιωσα σαν βρεφος και επειτα εμαθα να το ονοματιζω. Ο διαχωρισμος του μεχρι και σημερα απο την λεξη αναπνοη ματαιος. Η αναπνοη και το ματαιο εχουν επτά γραμματα. Η αυτοκαταστροφη ειναι μια λεξη που εφηβος εμαθα να προφερω σωστα. Και μετα απο χρονια ημουν σιγουρος πως θα μου χρειαστει. Οταν εμαθα και την λεξη " Εξελιξη".
Καθως μεγαλωνα μαθαινα την λεξη παθος, την μελετουσα σχολαστικά. Τα παθη του Χριστου ,τα παθη καθε ανθρωπου που καταληγει στην απογνωση και τα παθη των πλησιον μας οποια και αν είναι αυτα. Τα παθη τα δικα μας γραμμενα στο τελος αφου ολοκληρωθει η αλυσιδα με τιτλο "το συνολο των παθων". Τα παθη αναγνωστων που δεν καταφεραν ποτε να απεξαρτηθουν απ'την πιο καταστροφικη αρετη. Αυτην που την νιωθεις οταν νιωσεις "βεβαιος". Αυτην που σε προκαταβαλει οταν πλαγιάσεις με τον χρονο. Και εξασφαλισεις μαζι του μια θεση στον "μέλλον". Ολα τα πάθη. Ακομα και τα παθη της ευφοριας τα ξενα δικα μας. Και ας αυτα εκβάλουν στον "πλουτο" .Εσωτερικο/εξωτερικο. Και τα δυο αποτελουνται απο τα ιδια γραμματα ως πρ0ς τον αριθμο .Αλλα αυτο ταιριαζει με την λεξη "κακοτυχια" περισοτερο. Λεξη που δεν μου χρειαστηκε ποτε,την διεγραψα έγκαιρα.Δεν την πιστεψα διόλου .Απο την εποχη που ανθρωποι καναν τους κακοτυχους σε παραμυθια λιγοσελιδα,πολυχρωμα οστοσο ,γεματα απο χαμογελα καθε λογης χρωματων. Και τα χρωματα ειναι λεξεις. Μπλε εποχη την βαφτησαν την σάπια. Μπλε κατασταση την μελαγχολια. Μπλουζ την αναγκη να τα συνθεσουν ολα αυτα στο σαξοφωνο. Αψηφω την μοιρα. Οπως προαναφερα οτι δεν πιστευω και στην κακοτυχια. Εσπασα καθρεφτες ,σκοτωσα μαυρους γατους.Απο πολυ νωρις. Η λεξη "νωρις" εχει πεντε γραμματα. Οπως και το "λεπτο" εχει τόσα. Ο μονος αριθμος που εχει πεντε γραμματα στον ρολοι ειναι ο αριθμος πεντε .Ο ιδιος λοιπον. Ειναι αυτος που εχει οσα γραμματα οσα υποδηλωνει και η υπαρξη του. Ολα λεξεις ειναι μην τις πιστευεις. Συγνωμη. Και το ρολοι εχει πεντε γραμματα.Και ο κτυπος του τόσα εχει. Ψεματα... Το εννια εχει κι' αυτο πεντε γραμματα. Αλλα ειναι αδιαφορο ,δεν εχει προσωπικοτητα και δεν θα του δωσουμε την πρέπον σημασία. Αν το γυρισεις αναποδα γινεται εξη ,αυτος ειναι ενας λογος να το αποφυγουμε. Ο αλλος ειναι οτι αφηνει σεξουαλικα υπονοουμενα οταν βρεθουνε μαζι. Εξη γραμματα εχει η γαληνη να θυμασαι . Ομως πεντε εχει η θλιψη. Η οδυνη και ο πονος.
Ξερω και τα συνωνημα. Ξαναπαμε στο παθος/ποθος. Το παθος ειναι συνωνημο του ποθου. Αυτο δεν ειναι σωστο ομως. Τουλαχιστον η χρονικη σειρα τους θα πρεπει να ειναι αλλαγμενη. Οπως και η αξιολογηση. Πρωτα θεωρω οτι υπαρχει ο ποθος. Και μετα απο την ολοκληρωση αυτου ,τα παθη. Δεν γινεται να διδακτεις και τα δυο μαζι με την προφαση οτι εχουν τον ίδιο απόηχο. Γιατι εκει καταληγουν οι λεξεις, πως αντηχουν στα αυτια μας. Και τα αυτια μας ειναι ψευτικα. Αλλα ποιος με ακουει αφου εχω εξαληψει προ καιρου την επικοινωνια; Ο χρονος υπαρχει μεσα σε ολα αυτα που εγραψα. Νοητα παρατηρει τις λεξεις και τους αυτουργους ανθρωπους να τις πραγματοποιουν. Ο χρονος δεν εχει συνωνημο που τον ταυτιζει απολυτα. Ειναι κυριαρχος και αυτονομος σε αυτα τα εξη γραμματα. Εξη γραμματα εχει ο έρωτας. Οπως και το τίποτα.

Ολα λεξεις ειναι ,μην τις πιστευεις. Η λεξη "λεξη" εχει τέσσερα γραματα. Μα τοσα εχει και το "ψέμα" .
Συγνωμη...
Συγνωμη που η λεξη "ψευτης" εχει τοσα γραμματα οσα και το ονομα μου.
Συγνωμη...
.

8+σήμερα ...

Χθες εκει που καθομασταν εξω απο το Βερολινο με τον φιλο μου σκαει μια γκομενα και μας λεει:
«Ειστε τοσο γαματοι που μου 'ρχεται στο νου να σας παρω και τους δυο»
Ο φιλος μου εγνευσε καταφατικα και με μια κίνηση της χαιδεψε το στήθος ικανοποιημενος.
Εγω αρχισα να της γλειφω τα ματια ,τις βλεφαριδες μεχρι και που εχωσα την γλωσα μου ακομα πιο βαθυα στην καταγαλανη κορη της.
Η γλωσσα μου ειχε βαφτει μαυρη ,η μάσκαρα είναι ανοστη με οτι και αν την συνδιασεις,συλλογίστηκα.
Και ενιωσα τον κοσμο της υγρο το αιδιο της να κολυμπαει και να κανει βουτιες απ'το σαγονι και η ενοχη της να δραπετευει αλαφιασμένη μεσα απο τα αγκομαχητα .
Οταν την εσφηξα γιατι ειχε ξημερωσει γιατι εκλεισα τα ματια μου γιατι θα ηθελα να την λενε Κατερινα γιατι ητανε Ιούνης του '98 και εκανε αφόρητη ζεστη φορουσαμε μπλουζακια εφαρμοστα μουσκεμα απ'τον ιδρωτα οταν την εσφηξα ,με γνωριμο τροπο ένιωσα την μυτη μου να κανει πατιναζ στα παγωμενα της μάγουλα τα δαχτυλα μου να ανοιγουν τον δρομο στο στομα μου δεμενο απο λεξεις σιωπής.
Την ρωτησα οταν ενιωσα σιγουρος πως μπορω να κάνω ερωτήσεις .
«γιατι εισαι λυπημενη και κλαις;»
«δεν ειμαι λυπημενη» αποφανθηκε καθυσηχαστικα.
«Κλαιω γιατι μου εχεις βαλει την γλωσσα στα ματια ,τι θες να κανω;»
«Σε παρατησε ο γκομενος και τωρα θελεις να εκδικηθεις ολους τους αντρες , σωστά;»
«Το μουνι σερνει καραβι» απαντησε ασυναισθητα!
«Το μυαλο σου και μια λιρα» την βεβαιωσα.
«ειμαι ενας χαρουμενος ανθρωπος» ηταν αμείλικτα τα τελευταια της λογια ,σκουπισε τα δακρυα και την ειδα να κατηφοριζει αγάλια ,να περνάει και την Προξένου μεχρι που εστριψε στην γωνια ,εκει που ο δρομος καταληγει στην θαλλασα και κανεις δεν κολυμπαει.
Επειδη ειναι χειμωνας.

araaraZzz

Γραφουμε ταπεινά. Δεν τα λεμε ολα. Τα περιγραφουμε με ενα τροπο τέτοιο που δεν εκδηλωνομαστε. Δεν αποτυπωνουμε την γυμνια μας σε κόματα και οξίες. Λίγες τελειες μονο βάζουμε και αυτο να αφήσουμε ίχνη για να επιστρέψουμε στην αρχή. Λεμε για της Παρασκευης το βραδυ αργοπωρημενα. Κυριακη και ακομα για αυτο μιλαμε ακου μας. Λεμε σε γνωστους για τον χρονο ,τους ανατρεχουμε σε παλια κειμενα μελετες σε σχεση με αυτον. Και το μονο που θελουμε ειναι να πιστεψουν πως ειναι Κυριακη απο μονοι τους. Δεν πιεζουμε καταστασεις, ειναι απλα Κυριακη. Δεν εκβιάζουμε . Απλα βιαζόμαστε να σας φανερώσουμε το τέλος. Γιατί ετσι θα κερδίσουμε χρόνο να αναλωθουμε σε λεπτομέρειες ασήμαντες ως προς την αρχήν. Οπως κι' αυτην: "Την Παρασκευη το βραδυ γνωρισα ενα κοριτσι και μου εδωσε ενα τριανταφυλλο.Απο τοτε δεν την ξαναειδα."
Γραφουμε ομορφα. Ξυπναμε νυσταγμενοι και εξω εχει ηλιο τρελο. Ζεστο φλογερο ειναι καλοκαιρι ερχεται και παιζει ,βαφει ξανθες τις τριχες μας. Σημειωνουμε οταν ξυπνησουμε για να συμφωνησουμε:
Σημερα ειχε μια υπεροχη μερα.Απο αυτες που θελεις να πιασεις τον ηλιο και να τον δεσεις στα καγκελα για να μην το κουνησει απο την θεση του. Και να τον μαστιγωνεις εκει για την αλληγορία του.Υστερα να τον βουτηξεις στην τελευταια βροχη του καλοκαιριου και να του πεις « Ξυπνα καλα,απο εδω και περα θα εισαι συνεχεια εκει ψηλα φίλε».
Λες «γραφεις ωραια». Αλλα με κουραζεις οταν γραφεις πολυ ,διασαφίζεις. Ειναι σαν να λες «θελω να σε κοιταξω κρυφα ,την ωρα που ξυπνας και πλενεις τα ματια σου ,αλλα τα ματια σου δεν θελω να τα δω στα ματια μου». Οποτε εγω αν σε ξαναδω θα σου πω κατι ομορφο αλλα θα κλεισω τα αυτια σου. Αν ρωτησεις τι ηταν αυτο που ειπα ,θα φυγω και θα τρεξω να το γραψω εδω. Ειναι και η ενοχη μου στην μεση για τις στιγμες που με πετυχες να κοιμαμαι στο ασανσερ.
Λες για λεξεις αλλα κουραζεσαι απο αυτες. Λες γραφεις ωραια. Εγω σου λεω εισαι ωραια και ας μην γραφεις.
Γραφουμε απλα. Σημερα πηγα σε ενα σπιτι. Ανοιξα την πορτα και απο πισω ηταν η Μαριντ. Ενα κοριτσι που συχναζει στα μπαρ. Αλλαζουμε προσωπα ως προς την γραφη και ετσι αποκταμε ενα αλληθινο με ματια με ολα. Με στομα. Με χερια. Συζηταω με την Μαριντ γραφουμε. Και ετσι φτιαχνουμε τον διαλογο. Ειναι κουραστικος οστοσο ειναι Τριτη βραδυ λιγο πριν τα ξεχασουμε ολα. Δυο μερες μετα την Κυριακη.4 μετα την Παρασκευη. Και σας λεμε το τελος σαν. Ολοι εμεις εγω εσυ μαζι.
Λιγο πριν αποχαιρετησουμε για παντα την Μαριντ την ρωταμε απο ευγενεια (γιορταζει παλι αυτη)
-Μαριντ τι δωρο θελεις να σου κανω για την γιορτη σου;
-Ενα τουφεκι απο αυτα τα παλια ,οπλισμενο.
-Τιποτα αλλο θελεις Μαριντ;
-Και μια ηλεκτρικη σκουπα να μαζεψω την δειλια μου.
Γραφουμε ποιητικα διχως καμοια σημασια. Κοσμητικα επιθετα να κοσμησουν τα κενα στην μνημη μας τοποθετουμε. Ομως δεν υπαρχει λογος. Κοιτα τι εννοω οταν αναφερομαι στην περιγραφη των πραγματων. Παμε ξανα στης Παρασκευης το βραδυ να σου διαβασω:
Περιγραφωντας απλα θα γραψεις : «ενα κοριτσι μου εδωσε ενα τριανταφυλλο».
Θα αναφερεις την ωρα και τον χωρο που εγινε αυτο. Θα προσθεσεις : «Ηταν Παρασκευη βραδυ δεν ξερω την ωρα και ενα κοριτσι μου εδωσε ενα τριανταφυλλο».
Δεν περνω φωτογραφιες μην στελνεις, μονο λεξεις περνω. Σε λιγο φευγω. Γιατι δεν ηρθες εξω απο το resid/; Θα σου ελεγα για την ωραια μερα σημερα που ειδα. Ειχα απλωσει μια κουβερτα στην ταρατσα και τα εβλεπα ολα απο ψηλα .Την ειδες και εσυ θα μου 'λεγες την περπατησες. Μετα ,ας εφευγες. Αυτο θα ήταν όλο.