Μία τελεία μόνο .

Μπορω να ερωτευομαι πραγματα που δεν εχουν σχημα. Αυτο ειναι σημαντικο γιατι ετσι ποτε δεν νιωθω ερωτευμενος. Μπορω να μαγειρεψω κατι που δεν θα το φαω ποτε ,να στρωσω τραπεζι για δύο και ας ειμαι μονος. Αυτο ειναι σημαντικο γιατι λενε πως ο ερωτας περνάει απ'το στομάχι. Μπορω να σερβιρω το ψωμι και να το κοψω σε λεπτες φετες καθως ξερω οτι ετσι το προτιμάς μα οταν φτασω στην γωνια να συνεχισω μεχρι να τεμαχισω το ενα μου δαχτυλο. Μπορω αν μου αρεσει να μην παψω μεχρι να αφαιρεσω τα αλλα τεσσερα και να τα βαλω στο πιατο σου γαρνίρισμα. Μπορω να αγγιζω γυμνα καλωδια και να νιωσω τα εκατονταδες βολτ να με τιναζουν. Αυτο ειναι σημαντικο γιατι μου αναστελει την επιθυμια να ερωτευτω. Μπορω να κατευθυνω τον δεικτη των δαχτυλων μου μεσα στο στομα και να το δαγκωσω μεχρι να ματωσει. Να γευθω το αιμα,να το εξετασω πως τονιζει τα χειλη μου στον καθρεφτη. Μπορω να σπασω τον καθρεφτη και να μπηξω το πιο κοφτερο κομματι στην καρδια μου. Αυτο ειναι σημαντικο. Γιατι δεν θελω την καρδια να την κατευθυνει το ενστικτο. Αν δεν μπορει να χτυπαει με σκοπο σαν ρολοι τοτε ας σταματησει. Μπορω εκεινη την στιγμη που ξεφυχαω να μην τραβηξω το χερι μου για να το αποθεσω στο στηθος και ας θελω να ψελλίσω ενα ονομα. Μα να το χωσω πιο βαθια στο στομα ωσοτου προκαλεσω αναγουλα και να ξερναω μεχρι να ξεθυμανω απο ασημαντες σκεψεις που εκανα καθως ετρωγα το φαγητο σου. Αυτο ειναι σημαντικο για εμενα ,να φυγω νηστικος. Και ας ποναει το στομαχι μου οταν ερημώνει απο ψεματα. Το οτι ποναω ,αυτο ειναι το σημαντικο. Οτι μπορω να νιωσω τον πονο με σκοπο ειν' το πιο σημαντικο. Αρκει να μην ξαναερωτευτω οπως τα ζωα, απο ενστικτο.
Μπορω να δεσω το ποδι μου απο ενα σκοινι και η ακρη του να καταληγει σε ενα μικροσκοπικο κλουβι. Οπου μεσα σε αυτο ,με αυτο , ειναι δεμενη μια πολική αρκουδα που θα αρχισει σιγα σιγα να το ροκανιζει για να ελευθερωθει. Επειτα να παρω φορα και να χυμίξω στο κενο κρεμασμενος αναποδα. Μπορω να εμπιστευτω την ζωη μου στο ενστικτο ενος ζωου και ας ξερω οτι θα προδοθω. Με οσα ζωα το τολμισα το ιδιο εγινε και με χειροτερο τροπο. Μπορω με ακριβεια να υπολογισω τον χρονο που θα κανω να πεσω και να σου στειλω απο πριν ενα γραμμα που θα λεει: «Την Παρασκευη στις 12:00 ακριβως βγες στο μπαλκονι γλυκεια μου ,εχουμε επέτειο. Βάλε τα μαυρα ρουχα και βαψε τα ματια σου εντονα ,σου'χω εκπληξη!». Μπορω να το κανω ακομα πιο άρρωστο. Θα καλεσω τον καλυτερο μας φιλο να ειναι μαζι σου. Θα του στειλω ενα γραμμα που θα λεει «Καλυτερε μας φιλε, Την Παρασκευη στις 11:11 θα επισκευτεις την αγαπημενη μου και θα της δωσεις 11 κιτρινα τριανταφυλλα. Κλείνουμε εναμιση χρόνο. Παρε μαζι σου και την καμερα ,σκέφτηκα εξωφυλλο για το αλμπουμ του γάμου μας» Μπορω να φανταστω τα ματια σου μουντζουρωμένα απο το μαυρο μολυβι που θα λιωνει στα δακρυα οταν με δεις να πεφτω για τελευταια φορα.
Μπορω να στησω οτι παιχνιδι θελω. Ακομα και με τον θανατο. Μπορω να μεταμορφωσω την αγαπη σε μισος. Και αυτο ειναι το πιο σημαντικο. Μπορω να διαφωνω καθετα με καθε λογης καθημερινο σας καπριτσιο και μαλιστα μπορω να σας πεισω οτι ειστε αξιολυπητοι. Μπορω να σας οδηγησω και στον δικο σας θανατο. Ειναι ευκολο απλα γιατι ξεχειλίζετε απο μισος. Δεν μπορω να καταλαβω ομως γιατι τοσο σας τρομαζει η αλήθεια. Μπορω να σας κανω να κλαψτε ,μπορω να σας στριμωξω ευκολα. Μπορω να τραγουδαω Φάντο μεχρι να κλεισει η φωνη μου. Μπορω να πεισω ολους τους αντρες οτι οι γυναικες δεν πρεπει να τραγουδανε Φαντο γιατι δεν εχουν πονεσει ποτε. Μπορω να κανω τους αντρες να γαμανε αντρες με την προφαση οτι απο εκει πηγάζει ο μεγαλυτερος οργασμος. Τους αντρες μονο αυτο τους ενδιαφερει. Οπως και τα ζωα. Μπορω να πω σε μια φιλη μου «Καλυνηχτα» και απο τοτε να μην με ξαναδει. Μπορω να σας κανω να πιστεψτε οτι ειμαι πουστης. Μπορω αν τα σβησω ολα και ξαναρχισω απ'την αρχη αυτο το κειμενο να μην χαρακτηριστω αρρωστος. Να το ονοματησω μισογύνης και να έχω ως κεντρικό ήρωα τον μπάτμαν. Στην μεση του βιβλιου να προσθεσω τον Νευτωνα. Και να τους βαλω να μαλλωνουν για τον νομο της βαρυτητας. Ο μπατμαν να πεταει και ο Νευτωνας να αγχωνεται ,να κανει υπολογισμους συνεχεια και να καταντησει αλκοολικος. Οπου στο τελος θα αψηφισει την βαρυτητα. Ναι ..αυτο ειναι ωραιο τελος. Αυτους τους ηρωες θα χρησιμοποιησω. Σιγουρα οχι εμενα παντως. Γιατι εξω δεν ξερω να πεταω. Και δεν ειμαι μισογύνης είπαμε.
Μπορω να κλαίω ακαταπαυστα για 3 εικοσιτετραωρα. Μπορω δηλαδη να ξεκινησω την Δευτερα και αφου τελειωσω την Παρασκευη να περιμενω να με επιβραβευστε. Μπορω να λεω ψεματα για το πως μετραω τα λεπτα. Μπορω να μπερδευω τις μερες και τους αριθμους ,την σημασια και την εγνοια ,τον συμβολισμο μεσα απ'την αντιχοιση στο ακουσμα τους. Μπορω να μπερδευω το κακο με το καλο. Δεν μπορω να διαχωριζω οτι δεχομαι ακομα και αν σταματησω να βλεπω, κλεισω τα αυτια μου ,κοιμηθω ατάραχα με μια χουφτα ηρεμιστικα. Θα ξαναξυπνήσω αυριο μόνος και θα ειναι χειρότερα. Θα κάνει κρυο γιατι εχω γαμωτο και αυτην την πολικη αρκούδα.
Μεσα στο καλο φωλιαζει το κακο και αντιστροφως. Ειναι καλο να βρισκομαι σε εναν κηπο με μαραμενα ανθη και να κραταω ενα νεροπίστολο ,μα ειναι κακο λίγο πριν αν το εκλεψα απ' ενα παιδακι. Ειναι ασυμφορο να στεκομαι μπροστα σε μια πορτα που γραφει "Σπίτι μας" ενω δεν εχω το κλειδι. Ειναι αλλοκοτο μεσα στον κηπο που προαναφερα να υπαρχει ενας αντρας που τον λενε Τριανταφυλλο και ειναι ο κηπουρος.
Μπορω να καταστρεφω οτι εχω φτιαξει αμεσα. Μπορω να του ξαναδωσω μορφη απ'την αρχη ,σαν την παστελινη. Μπορω να σκιζω σελιδες να καιω φωτογραφιες. Μπορω να γυρισω τον χρονο στο χθες. Μπορω να ντυθω πριγκηπας ,μπορω να δανειστω απο καπου ενα λευκο αλογο. Μπορω να βρω ενα μαυρο αλογο σε καλυτερη τιμή και με βαφη φιλικη προς τα ζωα να το βαψω λευκο οπως εβαψε και ο Μπανκσυ τον ελεφαντα. Μπορω να γραψω πάνω του με σπρέι: "Ιπποπόταμος". Μπορω να αντιγραψω οτι εχω δει ,μπορω με την φωνη μου να μιμηθω αλλες φωνες. Ομως δεν μπορω να την καταγραψω και αφου την ξανακουσω να διαχωρισω με ακρίβεια την χροια απ΄τον λευκό θόρυβο. Το μονο που θα αφουγκραστω ψιθηρος θα 'ναι που εκλιπαρει. Πολυ σιγανος ομως να φτασει στα αυτια σου.
Μπορω να αγορασω ενα τεραστιο σπιτι και να μην κατοικησω ποτε εκει μεσα. Μπορω να το φραξω περιμετρικα με ηλεκτροφορο συρματοπλεγμα ενω εχω να πληρωσω το ρευμα για μηνες. Μπορω να σας μαθω πως να εχετε θαρος. Και να βαλω μια ταμπελα απ'εξω που θα προειδοποιεί " Απαγορευεται η εισοδος αυστηρα. Μεσα στο κτιριο δεν υπάρχει απολύτως τιποτα". Μπορω να συνδεσω την εξωπορτα με εκρηκτικο μηχανισμο και αν μπει καποιος διαρρήκτης να τον ανατιναξω. Σε τι φταιω εγω; Δικο μου ειναι ας μην εμπαινε. Εξ'αλλου τόνισα οτι μέσα είναι άδειο. Τι θα μπορούσε να βρει;
Μπορω να σκεφτομαι αηδιες ,να γραφω αηδιες με τροπο τετοιο που απαξιωνει οτι ομορφο εχω γραψει πριν. Εχει κανεις προβλημα; Μπορω να σταματησω να γραφω τωρα αμεσως διχως λογο. Να... κοιταξτε. Θα βαλω μια τελεία μονο .

yz

άστεγος 123124 / Βενετία / Απρίλιος

Στην πλατεια Γκρον Πλαφ της Αμβερσας σταματησε ενα ποδηλατο. Στο τιμονι ενα πιτσιρικι ,θα'ταν δεν θα'ταν 15 χρονων ,φροντισε για αυτο. Φορουσε γραβατα κοκκινη εξω απο λευκο τσαλακωμενο πουκαμισο που στην μικρη τσεπουλα του ξεπροβαινε πακετο Winfield τριανταρι. Συμφωνουσε ορθα με την κοκκινη γραβατα ως προς το χρωμα. Το αγορι ατάραχα με μια κινηση εσφηξε τα φρενα και το ποδηλατο δείλιασε μπρος μου .Αφησε εναν πράο θορυβο οταν οι ροδες του δεν γυρνουσαν αλλο με σκοπο όπως πρώτα .Το ρολοι στο καμπαναριο χτυπησε ρυθμικα και σκεπασε τον βόμβο απ'το φρεναρισμα καθως και τις σκεψεις. Αναψε ενα απ'τα φτηνα τσιγαρα και χαζεψε για ωρες τον αναπτηρα απ'ολες του τις οψεις .Πισω στην σχαρα ξεχασμένο ενα κοριτσι κρατουσε μπουκετο με λουλουδια. Κατεβηκε απ'το ποδηλατο και με δυσκινητα βηματα σταθηκε διπλα. Οχι μπροστα ,στα αριστερα του καρφωθηκε σαν αγαλμα. Φορουσε ξεβαμενο τζιν που το σκεπαζε μεχρι και το γονατο μακρυ ξεχηλωμενο μπλουζακι ,δερματινα σανταλια ,τα χειλη της ειχαν αποχρωση απαλου λευκου ,σαν το δερμα. Λευκα χειλη που υπογραμιζαν την φραση "Εχω να ανοιγκοκλεισω ωρες" οπως και η απορία οταν ξέρει πως σ'εχει κυριεψει. Χρωματα επι λεξεις. Αν η αγωνια ειχε και αυτη χρωμα τοτε αυτο το κοριτσι θα ηταν το σπλαχνο της. Αχρωμο ,αδυνατο, να ξεχυλιζει απο αμηχανια μα με χαμογελο τοσο ζεστο που ανατρεπει για λιγο τις ενοιες. Η λεξη αμφιβολία λοιπον δεν ειναι συναμα κατι αποκρουστικο. Η λεξη αμφιβολια ειναι ενα ακομη παιχνιδι απο αυτα που παιζει ο χρονος. Και αν εισαι τοσο νεος θα'ναι δυσκολο να αντιληφθεις.
Το αγορι φανερωσε μια πλάκα τετραγωνη οταν ελευθερωσε τα χερια του απο τις μανετες. Απο αυτες που αν τις βαλεις κατω μπορεις να περπατησεις ,να παιξεις κουτσο αν τις αριθμησεις διαφορετικα. Να φτιαξεις ενα δωματιο ,μια πλατεια ολοκληρη αν εχεις πολλες τέτοιες. Το κοριτσι μυριζε τα λουλουδια ,το αγορι χαιδευε την πλακα με τον αντιχειρα αν και θα ΄θελε να γυρεψει τα μαλια της. Ισως. Με τα αδυνατα δαχτυλα ζωγραφιζε σχεδια ,λεξεις, ονοματα, αριθμους πανω σε αυτην. Ομως η πλακα αυτη συμβολιζε τον δισταγμο τους . Και δεν γινοταν να σπασει. Σκεφτηκα με σαφηνεια τα εξης:
Γδήνομαι/Γυνομαι/αγορι/γυρναω/χρονος/περιφερομαι μονος /ποδηλατο/ματια βλεπω/κοριτσι/μονοι/περπαταει/σταματω/χρονος τον/απάγωγη/κοριτσι μαζι μου/σουβενιρ/ανασκαφη/κομάτι πλάκας/φιλί τέλος/ατελειωτο.
Το αγορι κοιτουσε χαμηλα η κοπελα εξισου ,ποτε μυριζε τα λουλουδια και ποτε εκοβε με κοφτες ,ερωτικες ματιες αυτον. Μα να μην με αγαπαει; θα σκεφτοταν.. Και γιατι μου τα'δωσε αυτα τα λουλουδια; Για να στολισει περισοτερο την μοναξια μου;
Αυτος την αγαπουσε αλλα πνυγοταν απο φόβο αν πονάει που αγαπας , ετσι ελευθερωσε λιγο τον κομπο απ'ην γραβατα και αφησε ενα αναστεναγμο να φτασει μεχρι και το μερος μου. Η μακρια φραντζα εμπαινε στα ματια του ομως ειχε φροντισει να τα κρυψει περισοτερο με τις παλαμες. Αραγε θα την χαιδεψε πριν με αυτα τα χερια; Θα της ειπε ολα αυτα τα ομορφα που σκεφτοταν γι'αυτην; Ειχε βραδιασει τωρα ,ομως το απογευμα θα την πηγε βολτα απο την αλλη μερια της Αμβερσας εκει που πανε ολα τα ζευγαρια και θα της προσφερε αυτα τα άνθη. Ισως και να τα μαζεψε αυτος ενα ενα με τόση χάρη.
Ομως η ωρα περνουσε και δεν καναν τιποτα οι δυο τους. Στεκοντουσαν ακυβερνητοι στην μεση της πλατειας ,ακριβως μπροστα μου. Αμιλητοι τοσο πολυ που ως και ο χρονος που τοσο μισω να προσθετω εκανε τεχνασμα και με λεξεις στολισε τα άσπιλα χειλη τους. Οταν ομως γινοταν αντιληπτο απο μέρος τους , χαμογελουσαν στιγμες με εκδηλη την αμηχανια. Διχως να εκτιμησουν που σταματησε τα παντα σε μια στιγμη ,μονο για αυτους. Το αγορι ειχε παραλησει. Κοιτουσε μοναχα χαμηλα προσπαθοντας να καταχωνιάσει το βλεμα του ακομα και κατω απ'τις φτερνες .Φωρουσε παπουτσια adidas αλυτα και τα στρυφογυριζε αμηχανα. Αν τα ποδια ειχαν στομα θα λεγαν φευγω σε βαρεθηκα σωμα. Ο ουρανος ηταν βαθυγαλανος ,μολις νυχτωνε. Βαθυγαλανος και απολυτος σαν να μην ειχε τιποτα να εκδηλωσει. Το βλεμα του κοριτσιου ομως τρυπωνε συνεχεια εκει. Στον αδειο ουρανο εκρυβε καλα την λαχταρα της για ενα τοσο απλο πραγμα.Ενα φιλι να της δωσει ,ενα φιλί μονάχα. Και αν της ειχε δωσει ενα πριν οταν της προσεφερε τα λουλουδια,ας της δωσει ενα ακομη τωρα. Το φιλι ειναι τοσο απλο, σαν την αναπνοη. Αν και η αναπνοη ειναι δεσμευση.

Ο Γκελαμ δεν βλεπει ταινιες, εχει μαλλια ραστα μπλεγμενα μεσ΄την αμέλεια και την πλήξη. Παει σε παρτυ ,τρωει ναρκωτικα,κυλιεται στα χωματα ,επιπλεει πανω σε αψηχα κορμια λιγο πριν τα τραβηξει η παλιροια. Μου ειπε πως στο Βελγιο ετσι ειναι οι σχεσεις, αβρές αργουν να εξελιχθουν. Φανταστηκα τις σχεσεις ανθρωπο ξανθο με γαλαζια ματια να κάνει ΟτοΣτοπ σε λιβάδι. Ποδια ψηλα το ενα μεγαλυτερο απ'το αλλο να συμπληρωνουν παρθενο κορμι που το στολιζει τατουαζ απο ακανονιστα σχηματα. Ισως καρδιες ,μα τρυπιες να σταζουν αχρωμο μελάνι. Μου ειπε και για το μαγαζακι που νοικιαζουν τα ποδηλατα. Συμφωνησα μαζι του για τις σχεσεις στο Βελγιο μολονοτι είχα γευθει το αντιθετο. Οταν διερηξα μια πορτα απ'αυτες στις μονοκατοικιες ηταν τοσο γρηγορα. Λιγο πριν καταρευσω που ακουσα το ιδιο αγκομαχητο απολαυσης. Τον ιδιο οργασμο και το τσιγαρο την ιδια διαρκεια ειχε. Η τιμη του μονο αλλαζε. Το βυζι και αυτο ειχε την γευση σαν το δικο μας το ντοπιο. Και το μουνι στην αρχη στεγνο και απομακρο δεν αργισε να μουσκέψει.Οχι απο λεξεις ,δεν τις ξερω. Απ' την αναπνοη την άστατη. Περισότερα Πίνσαυ και ο δρομος βγάζει στο Κάσα. Ωραιο ειναι το Κάσα όταν για πρωτη φορά. Δεν ξέρω πως θα είναι οταν παψουν να σκαβουν την πλατεια .Τώρα την σκαβουν ομως,κανουν εργα. Θα βάλουν σιγουρα ενα ακομα αγαλμα απ'αυτα του Μπράμπο για να κάθονται τα περιστέρια. Το Κάσα τα βράδυα . Ζωηρό μπαρ με ανθρωπους χαμογελαστους που παραγκελνουν μπυρες και κατοικουν σε χωματερες. Ομορφους πολυ. Και οχι μπερδεμενους για κατι, αληθεια. Αν τους παρατηρησεις απο μακρυα πλησιαζωντας στην πλατεια θα το αντιληφθεις και εσυ. Ετσι σαν χωμα πως φωλιαζουν στα χωματα. Η Αμβερσα εχει ομορφα σκουπιδια. Δεν εχει ομως ζητιανους τολμηρους να τα περισυλεξουν. Λιγους μονο θα βρεις κοντα στο καναλι. Και αυτους καλοντυμενους μπορει να τους μπερδεψεις. Η Ευα μου ειπε οτι στο καναλι σκοτωνουν κοσμο τακτικα. Δεν τρομαξα ομως καθολου οταν το ακουσα. Οδηγουσαμε ενα ποδηλατο διπλο και το ειχαμε στολισει με λουλουδια. Κατι ροζ σαν τουλιπες που μου ειπε οτι βγαινουν μονο στο Βελγιο αλλα ειναι Ιαπωνικης προελευσης.
Εσυ ... την ρωτησα οταν σταματησαμε ,ειδες στ'αλήθεια ανθρωπο δολοφονημενο εδω;
Ειδα, απαντησε ,αλλα ήμουνα πολυ μικρή και δεν θυμαμαι..
Μετά μου δειξε τον δρομο για να περασουμε το καναλι απεναντι και πατησαμε ταυτοχρονα τα πετάλια. Ξημέρωνε σε λιγο και κάτι ψηνοταν. Κοντοστάθηκα για λιγο και ανοιξα την μυτη μου να παρω τις οσμες. Σκατα μυρισα.
-Σκατα Ευα ,η πόλη σου μυριζει Σκατα ,της ειπα.
-Σκατα τι..; ρωτησε αυτη.
-Δεν ξερω ,απαντησα..Σκατα αγελάδας μάλλον..
Ηθελα να πω περιττωματα αλλα δεν το θυμαμαι στα Αγγλικα.

Estoy cansado

Οι ανθρωποι που σου λενε οτι θελουν να αλλαξουν τον κοσμο ειναι αυτοι που τον καταστρεψαν. Μην τους πιστεψεις ποτέ. Αν θελουν κατι ειναι να σε προτρεψουν για το πως να γινεις ίδιος. Μα δεν γινεται αυτο. Δεν εχουν επιχειρηματα να σε πεισουν. Γιατι τους κοιτας πως σε κοιτανε και ιδρωνουν απο αγωνια μην τους πεις "στοπ σε καταλαβα.χεχεχε!".
Γιατι τους φανταζεσαι ποσο δέσμιοι νιωθουν ετσι που καταντησαν και μονο η προσομοιωση της ιδεας οτι θα σου μιλανε για ωρες ειναι τρομακτικη. Γιατι ολα τα λαθη που θα σου χρεωσουν φωτογραφιζουν το εγω τους. Γιατι μπλεκονται σε πλαστα πραγματα χωρις στόχους .Γιατι ως και η μεθοδος που φυσανε τον καπνο απ'το τσιγαρο ειναι αξιολυπητη. Ακομα και ο τροπος που ανασενουνε ειναι τοσο ανυσηχητικος. Και η αναπνοη τους η ιδια οπως σκαρφαλωνει απο τον φαρυγγα δραπετευει επισφαλή μπορεις να την ακουσεις . Γιατι τους σταματας και αυτοι επιταχυνουν. Γιατι τους δενεις σε ενα δεντρο γυμνους και αυτοι σκαβουν τον λακο τους να τρυπωσουν. Γιατι τους πετας απ'το μπαλκονι και κουνανε τα χερια μάταια νομιζοντας πως θα πεταξουν. Δεν γινεται να πεταξουν οι ανθρωποι που εχουν βαρυνει τοσο απο αβεβαιοτητα.
Γιατι οταν σου μιλαν για επανασταση ενοουν οικτο. Ομως δεν πρεπει να τους λυπηθεις.
Συμφωνια δεν εκανες με κανεναν. Μονο σκεφτηκες να ανακαληψεις τον κοσμο με τα δικα σου ματια,οσο σαθρο και αν σου τον περιγραψαν. Αν θελησεις θα τον αλλαξεις η θα τον απαλαξεις απο την περιτη παρουσια σου, τοσο απλά. Ομως πρωτα χαζεψε τον με τα δικα σου ματια και μετα αποφασισε. Αυτα τα ματια που δεν κουραζονται να μεταμφιεζουν τα χρωματα. Αυτα τα ματια που δεν παραμενουν κλειστα οταν τα φυσαει ο παγωμενος αερας. Αυτα τα ματια που δεν δακρυζουν οταν τα λουζει ο ηλιος , δεν ψαχνουνε λογους γιατι ηρθε το καλοκαιρι. Δοκιμασε το μα μην πας μαζι τους οτι και αν σου ταξουν. Θα σου το περιγραψουν τοσο γραφικα που θα ειναι σαν να το εκανες ηδη. Γι'αυτους ειναι ευκολο να ζουνε με ξενα βιωματα. Αν τους βαλεις να ακουσουν το πελμα σου πως φωλιαζει σε αμμουδια θα τρεξουν να φωρεσουν μαγιο. Εσυ ομως πρεπει να σιγουρευτεις οτι υπαρχει θαλασσα.
Κατεβα τις σκαλες απο εκει που εμαθες να ξυπνας ολα αυτα τα χρονια και σκαστο κρυφα απο ολους. Ασε ενα γραμμα αν θελεις που θα γραφει κατι χαζο οπως " Παω να παραγκειλω Σουσι στο Πεκινο. Βγαλε τον σκυλο βολτα." Ολα τα ομορφα μερη του κοσμου ειναι άσκοπο να τα διαβεις οταν δεν εισαι με ανθρωπους που αγαπας. Ολα τα ομορφα μερη του κοσμου οστόσο εχουν ανθρωπους που μπορεις να τους αγαπησεις ξανα απο την αρχη. Γιατι εχεις αυτα τα ματια σου ειπα που χρωματιζουν εντονα το απαλο σέπια. Και εχεις μαθει να ξεχωριζεις τον ψιθυρο απο την ανεπαισθητη κραυγη. Ως προς την ενταση μα και την διαρκεια.
Δοκιμασε να τραβηξεις εναν δρομο που λεει Ζαραγοζα 420 χλμ και οταν φτασεις ρωτα που θα βρεις την El Tubo. Πανε πίσω στην Ιταλία μεχρι την Φερραρα διεσχισε τα καστρα στην πολη με το ποδηλατο και αφου κουραστεις τραβα στην Αλέσια να σου σερβιρει. Μην την ρωτησεις γιατι στις ταλιατελες εβαλε σπαραγκια,θα προσβληθει. Ετσι τα κανουν εδω τα ζυμαρικα. Θα΄ναι σαν να ρωτας εναν Μεξικανο "φορας σοπρερο γιατι σε ενοχλει ο ηλιος;" Χαζεψε και την μικρη κορουλα της ποσο χαρητομενα χορευει το "why all good things come to an end". Ειναι μολις 13 και σε φλερταρει με ναζι. Παρε και την φατουρα σου αν πρεπει να δικαιολογησεις τα περιττα εξοδα και τραβα αλλον δρομο. Με τα φτωχα Ιταλικα σου, με την φτώχια στις τσεπες σου. Μα με την πλουσια επιθυμια να ανακαλυψεις ,με το ζεστο χαμογελο ρωτα πως θα βγεις στην autostrada για τον δρομο προς Βενετία. Μην παρεις μαζι σου ομως κανεναν που θα συναντησεις με την προφαση οτι πρεπει να αλλαξετε τον κοσμο.
Ο κοσμος ειναι παγκακια , εκκλησιες, σπασμενα πλακακια, βυθισμενες πολεις. Ολα αυτα ειναι ανακυκλωσιμα, η αντικατασταση τους ειναι δρομολογημενη προ καιρου. Ασε τους νοσταλγους να μαζεψουν τα κομματια. Οι ανθρωποι ειναι φωνηεντα που συμφωνουν για το αν θα πρεπει να σου απαντησουν. Παρε οσες απαντησεις μπορεις θα σου χρειαστουν για να διαφωνισεις ξεχωριστά με τον καθένα.
Γιατι το ταξιδι αυτο δεν τελειωνει ποτε. Οι διαδρομες θα ειναι παντα απαρραμιλες και ας αντικατασταθουν οι γονδολες απο πλωτα νικελινα σκαφη με λαμπακια. Οι Καταλανοι της Πλαζα Ρεαλ που πουλανε την εξαδα Εστρελα 3Ε με αυτοματα μηχανάκια που δεν θα γινεται να ξεγελασεις. Την σερβιτόρα στο la oveja negra που μετά απο δέκα σαγκριές χόρευε φλαμένγκο και διπλα της η Εσπεράνζα τραγουδούσε ακαπέλα το Los Pollitos. Στην θέση τους θα βρεις ενα ρομποτ που μπορει να ξεμεινει απο λάδια πριν σου φέρει να πιεις και ενα τζουκμποξ που θα δεχεται μονο πιστωτικές.
Ψάξε καλά. Καπου θα βρεις άνθρωπο να σου πει κατσε διπλα μου να ξαποστασεις μια στιγμη. Να σου σκουπίσει τον ιδρώτα με ενα κουρέλι. Και οταν τον βρεις σκεψου τι ομορφος που ειναι ο κοσμος .Σκεψου ποσο οικεια νιωθεις διπλα στον ξενο. Χαιδεψε του το μουσι αν ειναι ζητιανος, ψαξε μαζι του για φαγητο στα σκουπιδια. Δεσε του τα ματια με ενα μαντιλι και βαλε ακουστικα στα αυτια του να ακουσει Χαινηδες.Μην του πεις απο ποια χωρα ερχεσαι ,θα σε ρωτησει αν σου λειπει. Βαλε το δυνατα ομως για να μην ακουσει και τον ηχο απο τα κερματα που του πεταξες. Κανε τον ευτυχισμενο με οτι γι'αυτον συμβολιζετε η ευτυχια. Και ας ειναι μια χουφτα δεκάρες που δεν σου περισευουν. Βγαλε και μια φωτογραφια οταν το καταφερεις αλλα ριξε το φιλμ στα συντριβανια της Βερσέιχ. Και αν σε ρωτησει κανας ντοπιος γιατι το κανες πες του πως θα γυρισεις καποια μερα να το παρεις γιατι ξεχασες να πεις σ΄αγαπω την Λ* εκεινο το βραδυ που στο μαθε στα Γαλλικα. Και ας μην το ενοεις διολου. Και ας το ηξερες ηδη σε ολες τις γλωσσες. Θα της ελεγες "Ζετεμ" μα στα Ελληνικα θα σκεφτοσουν "Σε μισω". Πρεπει να πεις ψεματα σε ολους. Τον ντοπιο τον εξαπατησες μα τον ζητιανο τον εκανες χαρουμενο για μια στιγμη. Αν του το εδειχνες σε ενα χαρτι αυτος θα σκεφτοταν το παρελθον. Η αγαπη ειπαμε δεν υπαρχει στα σκουπιδια. Αν και εκει πεταμε οτι δεν χρειαζομαστε. Τον χρονο δεν το ξεγελασες μην γελιεσαι ,απλα τον φυλακισες σε ενα καρέ. Και ειναι αρκετο για αυτον.
Δεν υπαρχει επιστροφη στην αρχη μα ουτε και τελος που θα γινει ο απολογισμος.Δεν υπαρχουν εικονες που αποδεικνυουν οτι βρεθηκες εκει. Οι φωτογραφικες μηχανες ειναι σαν τα ναρκωτικα. Φωτογραφιζουμε χαμογελα γιατι αυτο βοηθαει να περασουμε πιο αβρά την ερχομενη θλιψη. Τελευταια φορα που ενιωσα θλιμενος ηταν οταν πλαγιασα διπλα σου και ξυπνησα μονος σε αυτο το κρεβάτι. Ολα ηταν ενα ονειρο τελικα. Δεν σε συναντησα ποτε στ'αλήθεια ,δεν ταξιδεψα ποτε μακρια για να σου πω όμορφες λέξεις.
Όλα ενα ονειρο που βλέπω συνέχεια. Εσυ δεν υπάρχεις. Υπαρχουν παγκακια εγκατελειμενα αδεια, εκκλησιες που δεν μπενει κανεις δεν ακουγεται ψιθυρος, σπασμενα πλακακια που αν τα πατησεις θα πεσεις στο κενο, βυθισμενες πολεις που ψαρια με ανθρωπους ζουνε μαζι αρμονικα. Και μεσα σε αυτα η λεξη "αγαπη" γραμμενη σε μια γλωσσα που δεν την μιλαει κανεις.