Η ζωή είναι ενα χοιροστάσιο.

Η ζωη ειναι ενα χοιροστασιο. Υπαρχει ενα κτίριο που δεν γνωριζει κανεις την σημασια του. Δεν μπορουμε να το ανακαλυψουμε λενε. Δεν υπαρχει λογος και να γινει προσθετουνε. Αυτοι που μας μιλανε φοβισμενα γι'αυτο ,οταν βρουν χρονο. Ειναι τοσο καλα κρυμενο μυστικο. Ενα χοιροστασιο που τηρειτε αυστηρη σειρα προτεραιότητας. Αναμονης. Το καπνισμα βλαπτει σοβαρα εσας και τους γυρω σας. Οι γυρω σας βλαπτουν εσας οπως και να΄χει. Καπνιζοντες ή οχι. Μερικοι ανθρωποι θα πρεπει να φορανε μπλουζακια. Λευκο τ-σερτ κολημενο στην σαρκα τους που δημιουργει φαγουρα με τεραστια γραμματα να προτάσει την ενοχη τους:
"Η καθημερινη ενασχόληση μαζι μου βλαπτει".
Ετσι θα πρεπει να κυκλοφορουν. Η διόλου εκπληξη. Ανακαλυπτωντας έναν ακομη κρετίνο. Ετσι θα μπορεις να τους αποφευγεις. Αυτοι θα πανε τελευταιοι στο χοιροστασιο. Ετσι λενε κάποιοι που ξερουν αλλα ειναι οστοσο λιγοι. Εγω δεν ξερω αν μπορω να τους πιστεψω. Τι να πιστεψω δεν μπορω να ξερω με ολα αυτα που διαβάζω. Στα παραμύθια . Τοσο λιγοι ειναι. Οχι σε δυναμικό αλλα σε δυναμη θελησης. Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει ενας λογος. Αυτο το θελω. Για να υπαρχουν οι λεξεις. Η αναγκη εκφρασης. Ο τρομος ,ο ιλλιγγος. Καποια μερα απ'αυτες ξεκιναω ενα ταξιδι. Αναζήτησα το χοιροστασιο και νομιζω οτι βρηκα την κρυψωνα του. Διαβασα ολα τα παραμυθια. Μιλησα με ολα τα ζωα απ'τα παραμυθια που στοιχειωνουν αυτά. Τα εκαψα και επειτα εσβησα την φλογα με δακρυα θερμοκρασιας δωματιου. Παγερα αδιαφορα αν επραξα σωστα ή οχι. Ειναι λυπητερο να θελεις να καταστρεψεις τον κοσμο. Ομως υπαρχει αυτο το χοιροστασιο. Που δουλευει με αργους ρυθμους. Οσο και η ταχύτητα που κατεβαζω το Life.zip. Η αναμονη ειναι εξουθενωτικη. Και πρεπει να τρεξω.

Η ζωη ειναι ενα χοιροστασιο. Μεσα σε ενα παραμυθι.Τα παραμυθια εχουν τελος.Ολα εχουν τελος. Καλώς ή κακώς. Αρα ολα ειναι ενα παραμυθι. Θελεις να ανακαλυψεις τον κοσμο; Ψαξε βαθια στα παραμυθια. Μετα καψτα.

Η ζωη ειναι ενα χοιροστασιο. Μεσα σε ενα παραμυθι. Με ζωα χαμογελαστα που κρατανε οπλα. Με πτώματα αναγνώστες που βιάστηκαν να τα διαβάσουν. Με κοτες που συμπεριφερονται σαν ανθρωποι και τρωνε ακομα και κοτοσουπα. Χτυπημενες καλα με αυγολεμονο. Μαγειρευουν σουπες γιατι ειναι αρρωστες κότες. Υποφερουν απο γριπη των ανθρωπων. Καποιοι επιμενουν οτι τα γουρούνια ειναι μονο τρία στον αριθμό. Εγω οταν βγαίνω βολτες με το ποδηλατο μετράω πολλα γουρουνια στον δρόμο. Γουρουνια ανθρωπους, γουρουνια πουλιά, γουρουνια δεντρα. Η ζωη ειναι ενα χοιροστάσιο. Οι ανθρωποι φτιαχνουν τα παραμυθια. Οι οργισμενοι ανθρωποι τα καίνε και κρατανε τις σταχτες σε μικροσκοπικα μπουκαλακια.Κολανε και ενα χαρτακι που αναγραφει την μερα της επανάστασης τους. Μέχρι και να ολοκληρωθει η διαδικασία της πολυαναμενόμενης επαναστασης. Εκεί που τα ζώα θα λυτρωθουν απ'την εξαφάνιση των ανθρώπων. Να ξαναπλασουν το ζωικο βασιλιο με δικους τους κανονες. Οι αναμνησεις ειναι σημαντικες. Η συλλογη τους σε μπουκαλακια μάταια. Η ζωη ειναι ενα παραμυθι. Μια εντονη ενασχοληση με κινητρο την καθημερινη αποφυγη της επαναληψης. Για να αποφυγεις την επαναληψη πρεπει πρωτα να επαναληφθεις. Μεχρι και σε σημειο που ολα σου φαινονται διαφορετικα. Για να αγαπησεις τους αλλους πρεπει πρωτα να μισησεις τον εαυτο σου. Ο καθρεφτης ειναι ενα οριο. Που πρεπει να σπασεις. Οσότου και υποκλειθεις στο ειδωλο σου. Δίχως δέος. Και αυτο να παραμεινει χαμογελαστο ακινητο. Ανίκητο. Στον καθρεφτη σαν φωτογραφια ασπρομαυρη ,κοντραστ στο πολυχρωμο δωματιο και να γελαει μαζι σου. Ο αναγραματισμος ειναι ενα τεχνασμα της επινοης. Να μπορω να αντιστρεψω τους κανονες που θα φτιάξετε. Η επινοη ειναι μια εμμονη της ευφυίας. Η ευφυια ειναι κατι προσωπικο που μονο εγω το ξερω. Η αλλαζωνία ειναι σαν το καθημερινο γαμησι σε κρυψωνες. Το ευχαριστιεσαι μα νιωθεις συνάμα και ντροπή. Οι κανονες ειναι για τους κανονικους. Οι κανονικοι θα αργισουν να πανε στο χοιροστασιο. Εγω βιάζομαι. Χτυπανε τηλεφωνα εκει που γράφουμε. Σηκωνουμε τηλεφωνα αυτά, απανταμε σε ερωτησεις με δικες μας ερωτησεις. Σκεφτομαστε στιγμες που χασαμε μεσα απο λογια που κρυψαμε. Σε τηλεφωνικα καλωδια. Επειτα με κρισεις πανικου καλουμε αριθμους άγνωστους για να ακολουθήσει μια φωνη που θα πει:
"Παρακαλω ,ποιος ειναι;"
Και εμεις θα απαντησουμε ιδρωμένοι : "Ξεχασα να σου πω οτι σε χρειαζομαι."
Τωρα ειναι αργα μίστερ.

Η ζωη ειναι ενα χοιροστασιο.Υπαρχει ενα κτιριο που δεν γνωριζει κανεις την σημασια του. Ολοι εκει θελουμε να φτασουμε. Γεναμε παιδια για να κοιταμε μεσα απ'τα ματια τους. Η οραση καποτε θα μας προδωσει. Αυτο ειναι φοβος. Μα ειναι τοσο ομορφο το να κοιτας. Οχι ν'αγγιξεις , να κοιτας θελεις. Τα διαβαζουμε παραμυθια για να κοιμηθουνε γρηγορα. Σαν να θελουμε να απαλαχθουμε απο αυτα για λιγο. Οταν τα χρειαστουμε θα τα αφυπνισουμε πάλι. Το επομενο πρωινο,ισως;. Αν μπορουσαμε να αλλαξουμε την μονοτονια στον χρονο θα ηταν ενδιαφερον. Πολλοι θα τον γυρνουσαν πισω να ξαπλωσουν σε εκεινο το κρεβατι σαν παιδια ξανα. Να ακουσουν απο αλλους παραμυθια. Αυτοι ειναι που επαναλαμβανονται. Η επαναληψη ειναι βαρετη σαν λεξη. Για να αποφυγεις την επαναληψη πρεπει πρωτα να επαναληφθεις. Ετσι λοιπον. Οπως και προαναφερα. Αλλοι θα τον γυρνουσαν περισοτερο πισω να ξαναγραψουν αυτα τα παραμυθια με αλλη έκβαση. Περισοτερα γουρουνια. Λιγοτεροι λυκοι. Λυπητερο τελος. Εγω θα τον σταματουσα στην στιγμη. Οχι ενοχος.

Η ζωη ειναι ενα χοιροστασιο. Ακριβο,πολυτελες απαραιτητο για το επομενο βημα. Υπαρχουν δρομοι που ακολουθεις χωρις την σκεψη οτι καπου θα φτασεις. Το πελμα σου γυμνο βουτά σε κοφτερες γραμμες που δημιουργουν καμπυλες. Ειναι οι γραμμες που διαχωριζουν την κατευθυνση στην μεση του δρομου. Ασπρές οταν μπορούν. Διακεκομένες άλλωτε. Την εκδοχη που πρεπει να παρεις. Δεν γραφουν που θα καταληξεις. Δεν ξερεις αν πρεπει να πας πισω. Αν μπροστα πρεπει να κινηθεις δεν ξερεις"και". Γινονται κοκκινες απ'το γυμνο σου ποδι κομμενο βαθιά απ'τις εναλαγες. Στάζει αίμα μα περισοτερο απογοητευση. Οχι δεν ειναι τυπογραφικο λαθος. Εσυ πίσω εγω μπροστα απ'τον συνδεσμο "Και".
Το "και" οταν ανοιγει φραση αφαιρει την σημασια της λενε. Και αντε και γαμησου λοιπόν. Για να στρίψεις επιδεξια πρεπει πρωτα να μεταμορφωθεις σε παραμυθι. Ενα παραμυθι με φιδια. Μια οικογενεια απο φιδια που δουλευει και εργαζετε καθημερινα σαν ανθρωπος. Η οικογενεια Κροταλία. Οι μισοι απ΄την οικογενεια αυτη δουλευουν σε μια κουφάλα στο τελος του δρομου,που υπαρχει ενα δασος. Ο μπαμπας ,η μαμά και η μικρη κόρη Κροταλία εργάζονται εκει σκληρά. Ειναι μικροπωλητες ραβουν τσαντες, κοβουν ζωνες, τοποθετούν πρόκες, πακετάρουν εμπορευματα με ανακούφιση. Όλα απο δερμα φιδιου. Τις πουλαν σε τιμες λιανικες. Αλλωτε τις δανειζουν αν χρειαστει ,σαν τα ονειρα. Αρκει ο πελατης να τα επιστρεψει και να τους δωσει τα διπλά. Αυτη ειναι η συμφωνια οταν δεν εχεις να πληρωσεις. Στο σπιτι υπαρχει ο τεταρτος της οικογενειας Κροταλία που καθεται μονος. Το μικρο φιδι οταν μεγαλωσει θελει να γινει επιστημονας. Ενα βραδυ το εκμυστηρευτηκε στην μαμα Κροταλία εκει που του διαβαζε παραμυθια.Τυλιγμενος στον λαιμο της. Ετσι εμαθε να υσηχαζει. Και αυτη οπως πηγε να του κλεισει το στομα με τα φιδισια αλλόκοτα χερια της το παιδι την δάγκωσε απο φόβο. Δεν είχε προλαβει να ολοκληρώσει την φράση του . Και της ειπε για δευτερη φορα καθολου μετανιωμενος για οτι εκανε:
"Οταν μεγαλωσω θα γινω επιστημονας ειπα και εμμενω σε αυτο. Θα φτιαξω το αντιδοντο για το δηλητηριο. Θα σε απαλαξω απ'το κακο που σε εφερα. Εσυ να περιμενεις τωρα, μην πεθανεις, σε παρακαλω. Προσπαθησε να μεινεις ζωντανη. Καποια μερα θα σε σωσω".

I'm going to Nebraska

Όταν κυνηγας την νυχτα αυτη κανει ελιγμους να σ'αποφυγει και στο τελος γυρναει για να σε μαχαιρωσει πισωπλατα.

Σάββατο βράδυ. Εχω ραντεβου στις 2.30 στον Θε. Ειναι φισκα στον κοσμο. Γεματος απο αλλοκοτες φατσες που μπενεις μεσα και σε κοιτανε με αυτο το απειλητικο βλεμα μοναξιας ενω η παρεα τους εχει 3 τραπεζια απλωμενα το ενα πανω στο αλλο. Ειναι αυτοι οι τυποι που χαιρονται οταν βρισκονται με κοσμο σε κοσμο αλλα επειδη εχουν την υποψια οτι καποια μέρα θα ειναι μονοι τους, βγαζουν οργη προκαταβολικα σε μια προσπαθεια να διασφαλισουν το αβέβαιο μελλον τους. Οποιος μπει λοιπον θα του επιτεθουν απροκαλυπτα. Θα τον κατασπαραξουν διχως τιποτα. Ενστικτοδώς. Σαν τα ζώα. Ζώα ειναι και αυτοί.
Σκουνταω/σκουντουφλώ στους παντες για να περάσω "συγνωμη να προχωρησω" ,"κατσε λιγο φιλε να μπω απο εδω" ,"εσυ βγες απο εδω" ,"εγω θα περασω απο'δω" ,"οχι εγω πρωτος ειχα σειρα" και καταληγω στην μεση της διαδρομης του μπαρ,στην κολονα με τους κύκλους που ειχα ζωγραφισει πριν 10 χρονια. Θελω και πρεπει να συνεχισω γιατι βλεπω γνωστους που θα μπορουσα να πω ενα στημένο "γεια" αλλα δεν παιζει τωρα με τιποτα, ηρθα να βρω τα κοριτσια και ηδη σκεφτομαι τι θα γινει μολις τις συναντησω. Βαρέθηκα απο τώρα την σκέψη οτι ήρθα. Θα χαρουν αυτές απ'την άλλη ,θα σκασουν στο γελιο με το καινουριο μου κουρεμα, θα με κανουν να γελασω και εγω, θα ρωτήσουν πως πάει η ταινία, η Μ θα θελει να κλαψω, η δε Α θα ανοιξει το ανθολογιο με ποιηματα του Μποντλέρ να το διαβασει μεσ΄το σκοταδι αγκαλιά με το πορτατίφ να μηρυκάζετε και τα ανθισμένα στο βάζο λουλούδια. Τάχατες .Ηδη πριν ακομα φτασω σε αυτες τις σκεψεις που θα ξεδιπλωθουν μπροστα μου κανω προβα τις δικαιολογιες . "Δεν μπορω να κατσω εδω αλλο κοριτσια ,παω σπιτι,πρεπει να κάνω πεφστρετάφ". Τί ειναι αυτο; δεν εχει καμοια απολυτως σημασια οπως εμπλεκε και ο Μπονουελ τις λεξεις με τα πρόσωπα και καταστασεις, ετσι και εγω θα την κοπανήσω . Αυτα θα γινουν ομως σε λιγο γιατι πρεπει να προχωρησω ακομα πιο μεσα ,οπου φανταζομαι ενα κιριλε τραπεζακι γεμάτο γκομενες να αναγραφει ακομα το ρεζερβε με χρησα γραμματα στο μαυρο πλαστικο για την μοναδικη καρεκλα που εχει απομεινει και ειναι η δικια μου.

Στην κολωνα λοιπον οπως κανω να κατεβω το σκαλοπατι ειναι δύο τυπισες. Η μια με βλεπει και κανει οτι διαλυθηκε ο κοσμος ολος στα ματια της. Γυρναει προς την φιλη της και με δειχνει γεματη αηδια. Τι σκατα σκεφτομαι.. Ολα ειναι μεσ'το μυαλο μου,δεν παιζει. Για τον απο πισω θα λεει.Ισως να σχολιαζει και καποιον πινακα στους τοιχους οπου κανείς ποτε με απολυτη διαυγεια δεν κατορθωσε να αντιληφθει την σημασια τους. Έτσι και αυτη μάλλον. Οσο πλησιάζω προς τα μέσα προσπαθω να συνδεσω αυτα τα 2 προσωπα με γεγονοτα. Δεν μου σκαει τιποτα προσφατο οστοσο μεσ΄το μυαλο μου παρουσιαζονται οικεια. Φτανοντας στο τελευταιο τραπεζι ,διπλα στην τουαλετα συναντω τις φιλες μου. Πραγματι υπαρχει μια καρεκλα οπου και καθομαι. Αφηνω τα τσιγαρα μου,το γουοκι τοκι , αποθετω την κάπα σε μια κρεμαστρα και παραμενω σιωπηλος καθόλην την διάρκεια αφου ηδη προσπερασα τα σχετικα καλωσορισματα. Η Μ γεματη χαρα στην σκεψη οτι ειμαι θλιμενος αποφασιζει να μου μιλησει. "Τι εχεις Αλέ;" ρωταει με ναζι. Χμμμμμμ ακουγομαι να απανταω μεσα απο την απολυτη σιωπη μου. Σκεφτομαι τις 2 τυπισες και δεν ξερω τον λογο που το κανω αυτο. Ειναι ανοητο και οδυνηρο να ασχολουμαι με τους θαμωνες της άρωστης πραγματικοτητας. Και ομως υπαρχει κατι που δεν μου κολαει και δεν μπορω να αποφυγω. Αναβω ενα τσιγαρο και πλησιαζω προς την κολονα ξανα. Αυτην την φορα πιο θρασης,δεν αρκουμε σε βλεματα του ισως;,αν;, μπορω να πιστεψω; οτι βολεύομαι με το μπισκοτάκι φωνάζοντας ξανα "polly wants a cracker" το επομενο πρωινο ,μεσα απ'το κλουβι μου. Απευθυνομαι απότομα δίχως να με παρουσιάσω σε αυτην που μου γαμησε την ψυχολογια.
-Πολυ ομορφη η πολη μας ,ετσι;
-Ναι ,Αλέ γαματη ειναι ,εσενα σ'αρεσει;
ΟΚ,πλεον ειμαι σιγουρος οτι με ξερει και κατι παιζει..
Εχω πει πολλες αηδιες* μπας και καταλαβω τι εχει προηγηθει καποτε ωσπου κουράστηκα και της λεω φανερά.
*είναι αυτες οι συζητησεις που ξετυλιγεις το νημα για να φτασεις καπου ,εχουν ενδιαφερον αν τις παρατηρησεις σαν θεατης, εχουν εξίσου ενδιαφερον οταν τις παιζεις για να κερδισεις κατι αλλα τωρα δεν μπορω να μιλησω γι'αυτο.Ηταν το προκαταρτικο.Για να φτασουμε στο ρεζουμε.Οπου και φτασαμε..καπως πρόωρα ομολογώ.
-Ακου να σου πω,βαρεθηκα καταρχην να στεκομαι ορθιος ,θα μου πεις τώρα γιατι οταν μπηκα με κοιταξες και σου΄ρθε εμετος .
Αυτη προσπαθει να δικαιολογηθει ,να τα ριξει ολα στο τυχαιο,στην συμπτωση και θεωριες της πουτσας.
Στο τελος αφου επιμενω μου κοπαναει ένα ονομα. Ελέ μου λέει. Θυμάσαι την Ελέ;
-Ναι, τι ειναι αυτη η Ελέ; αποκρινομαι ανυσηχος.
-Α μαλακα,δεν ξερει στα ίσα .. δεν θυμαται τιποτα, λεει γελωντας προς το μερος της φίλης αγάμητης2.
-Τι να ξερω..πες μου. Τι της εκανα; Τι σκατα της εκανα και πρεπει εσυ να με κοιτας ετσι; Την αφησα εγκυο πριν 4μιση χρονια; Της υποσχεθηκα παλατια; Κοιμηθηκαμε μαζι και δεν μου σηκονωταν; Πες μου λοιπον..τι στο διαολο της εκανα και ποια ειναι αυτη;
-Θα εχει τοσο ,απανταει αυτη...τοσο ισως και λιγοτερο Αλέ,προσθετει φουσκωμένη απο υπεροψία.
-Και πρεπει εγω λοιπον να θυμαμαι τι εκανα πριν 4 χρονια σε αυτην την σκατοπολη στην ξαναμενη φιλη σου; ρωταω σε έξαλη κατάσταση.
Τα'χω πάρει παρα πολυ ομως και της λεω..
-Αντε γαμησου παλιο μουφοχιπισα φοιτητρια απο την Καρδιτσα που ξεμεινες στην πολη μας γιατι φοβασαι να γυρισεις στο χωριο και κανεις την γκαρσονα σε φτηνα μπαρ για να βγαλεις το νοικι απο τον γαμιστρονα σου.
Απο εκει και περα η τυπισα εχει αγχωθει και δεν μου λεει τιποτα.Ισως να φοβαται οτι αυτο που εκανα τοτε στην φιλη της ,μπορει να το κανω τωρα και σε αυτην. Δεν με πιεζει αλλο. Μου μιλαει για το γαμημενο φεστιβαλ κινηματογραφου. Αρκειτε στο οτι δεν θυμαμαι και αυτο την ικανοποιει. Το απολαμβανει ξεκαθαρα που καταφερε να με αγχωσει και να μου γαμησει την βραδυα.
Γυρναω στο τραπεζι μου στο βαθος. Παιρνω οτι μου ανηκει και την κοπαναω οργισμενος δίχως να πω γεια στα κορίτσια μου. Ολες αυτες οι φατσες που καθονται στα μεγαλια τραπεζια μονοι με κοιτανε ακομα πιο απειλητικα καθως αποχωρω νικημενος. Θελω να σταματησω και να μαλλωσω με κανεναν απο αυτους ,αλλα φευγω. Θελω μονο να παρω σβαρνα τα μπαρ και να πινω μονος μεχρι και να ξημερωσει.

Γυναικες που κυκλοφορουν δυο δυο και μοιραζονται οργασμους. Γυναικες που προσποιουνται τα παντα ψευδονται ακαταπαυστα ακομα και στον καθρεφτη το μονο που στ' αλήθεια τις γοητευει. Γυναικες του καθρεφτη συσορευονται να δημιουργησουν στρατο και μουσκευουν απ'την γκαβλα ολες μαζι κοιτωντας τον ιδιο άνδρα. Γυναικες που φυλακιζουν την οργη τους σε ψευτικο χαμογελα στην υποψια οτι ο αντρας που ανακαληψαν δεν θα γινει ποτε δικος τους. Γυναικες που στηνουν αυτι να αφουγκραστουν τους οργασμους απο φιλες τους . Σκαρφαλωνουν στα μπαλκονια με τον κινδυνο να πεσουν στο κενο για να τα τυλιχτουν σε ξενα δωματια, με δανεικα ονειρα.

Μπενοντας στο 1ο μπαρ προσπαθω πραγματικα να απομονοθω. Τα παιδια πισω απ΄την μπάρα γνωστα ,τους αφηνω την καπα μου. Παραγκελνω μια μπυρα και σκεφτομαι το σκηνικο που προηγηθηκε. Ειμαι σε ενα πολυ σκοτεινο μπαρ που εχω να παω αρκετα χρονια. Φοραω μαυρα και νιωθω σιγουρος οτι εδω δεν θα με δει κανεις. Κοιτωντας στο βαθος βλεπω καποια γκομενα να κουναει τα χερια προς το μέρος μου λες και πνιγεται αν ντουμπλαρω πανω της πλανο απο θαλασα φουρτουνιασμενη .Δεν παιζει να σηκωθω. Κανω ανυποψιαστες κινησεις του στυλ "Εγω;εμενα λες;" χτυπαω με τον αγκόνα ακομα και τον τυπο διπλα στο μπαρ που τον εχει παρει ο υπνος "Εσενα λεει φιλε,δες εκει,για κοιτα καλα καποια γνωστη σου θα΄ναι ,ξυπνα επιτέλους" . Σκαει αυτή ξαφνικα μπροστα μου λες και εχει την μαγικη ικανοτητα να παγωνει τον χρονο και να κάνει "τζα!" . Χαμογελα πειραγμένης τζοκοντας ,ποζες λες και εχω καμοια καμερα στα χερια μου και τραβαω ανθρωπους για οντισιον. Ειμαι πολυ κουρασμενος και θελω να την διαοστηλω αλλα ακομα και για να το κανεις αυτο πρεπει να υποστηρίξεις δυο πραγματα.
1ον: ο αλλος ειναι παντελως αγνωστος και απλως θελεις να τον βρισεις ,διχως ιδιαιτερο λογο.
2ον: ο αλλος ειναι γνωστος και κατι σου εχει κανει,οποτε τον καντιλιαζεις εχωντας ξεκαθαρο λογο.
Μα αυτη δεν ανηκει σε καμοια κατηγορια απ'τις 2. Μου μιλαει τοσο οικεια και νιωθω παλι την θαλασσα. Νιωθω τωρα πως ειμαι ενα ψαρι θλιμενο που γεμισε την δικια του θαλασσα με δακρυα και ηρθε ενας ψαρας να του περασει το αγκιστρι,το εβγαλε εξω αλλα δεν το σκοτωνει. Το κραταει φυλακισμενο σε γυαλα μαζι με το αγκιστρι που του περασε επιδεξια στα χειλη για να μενουν παντα ανοιχτα.Και παντα να ειναι χαμογελαστο μέσα απ'την γυάλα. Μου λεει γιατι δεν ηρθα να την δω στο μπαρ που παιζει και οτι βαριεται την δουλεια της. Λεει οτι όλοι οι θεσσαλονικεις ειναι ξενεροτοι και πως δεν περιμενε να με συναντησει εδω. Οστοσο μου αποκαλυπτει πως οταν με είδε για 1η φορά με συνδιασε με τετοιους χωρους. Να μας έλεγε και ποια ηταν η 1η φορά. Σιγουρα όχι αυτη απ'οτι κατάλαβα. Της λεω στα ισα τι συμβαίνει ,εχω κουραστει με αυτο το παιχνιδι.
-Λοιπον ακου κοριτσι ,δεν ηρθα στο μπαρ που μου λες τοση ωρα και ηδη ξεχασα ,γιατι απλά δεν ξερω ποιο ειναι που ειναι ποια εισαι..
-Δεν ξερω τιποτα για σενα.Δεν ξερω που σε ειδα.Δεν ξερω καν και αν εχω κοιμηθει μαζι σου ,ετσι που με παιζεις με νάζι.
Γελαει ,οστοσο το πιστευει ή ισως να την γουτευει η ιδέα οτι θα μπορουσαμε να κοιμηθουμε μαζι καποια νυχτα και μου λεει οτι καθεται πιο περα με κατι φιλες της. Αν θελω να παω και εγω εκει.
"Αυτες δεν τις ξερεις σιγουρα,"λεει χασκογελώντας. "Ελα να στις γνωρισω ,ειναι καλα κοριτσια. Μην καθεσαι εδω περα μονος σου σαν τον μαγκουφη" ,προσθετει και κάνει να φυγει.
-Ενταξει της λεω,ισως ερθω.Απλα πριν φυγεις θελω να ξερω ενα πραγμα.
-Τι θελεις; ,πες μου ..λέει και με κοιτάει γεμάτη απορια.
-Μηπως σε λένε Ελέ ; ρωταω με σημασία.
-Οχι ρε Αλε, Γ* με λένε ,αντε γαμησου φευγω,ελα μετα αν θελεις.

Στην επομενη μπυρα σκαει ο Ηλί με μια γκομενα. Ο Ηλί ειναι απο τους τυπους που εχω καιρο να δω και θα ηθελα να μιλησω αυτην την στιγμη. Κανω οτι δεν τον ειδα οταν περναει απο διπλα μου γιατι θελω να τον πλησιασω αργοτερα με την ησυχία μου. Να κάνω και'γω "τζα!". Απο πίσω του σέρνει μια γκομενα που πρωτη φορα βλεπω. Ο Ηλι ειναι ο τυπος που του λες "Τι εγινε μουνακι,παλι με γκομενα εισαι;" και απαντάει καθυσηχαστικά "οχι ρε συ ξεκόλα,φιλη μου ειναι" . Μετα απο κανα μηνα θα ξυπνησεις ενα πρωι να κάνεις 2 αυγα με μπεικον και αφου τσεκαρεις την αλληλογραφια σου θα υπαρχει το προσκλητηριο του γαμου τους στολισμενο με ενα τεραστιο παιδικο χαμογελο στην αγκαλιά μια γριάς που συμβολιζει το μελλον και τα γηρατιά μαζί.
Τα λεμε αρκετη ωρα με τον Ηλί. Κραζουμε το σκοτεινο μπάρ και αυτους που χορευουν λες και κανουν διαγωνισμό. Εγω του λεω οτι ειναι το καταληλο μερος για να φερεις γκομενα και να περάσεις καλά. Ή στον σινεμα για θρίλερ ή εδω. Και στις 2 περιπτωσεις δεν θα εχει τον χρονο να φλερταρει με κανεναν. Θα νιωθει προσκοληση σε σενα καθως θα φοβάται. Σε βαθμο βασανιστικο που παιζει και να την παρατησεις μονη. Μου λεει που ακριβως καθομαι να αφησουν τα μπουφαν τους. Τα παιρνω στο χερι και του εξηγω να μην αφησει πραγματα εξω, θα τα ψηρησουν. Του τα βαζω πισω απ'το μπαρ και αφου εχω πιει την 2η μπυρα αυτος παει τουαλέτα. Μενω μονος με την φιλη του έπειτα οπου και σκάει η στερεότυπη ερώτηση.
-Για πες Αλέ ,εσυ με τι ασχολεισε;
Την κοιτάω λιγο...ψαχνω πραγματικα εναν καθρεφτη ,κανω να σκυψω στα μάτια της μηπως και αντανακλαει το ειδωλο μου μέσα απ'την κόρη αλλα ειναι σκοταδι οστοσο φοβαμαι και μην με παρεξηγησει.Ψάχνω στις τσεπες απο το παντελονι μηπως εχω κρατησει σημειωσεις για τον ρόλο μου μα ειναι τρύπιες οπως και η μνήμη μου. Δεν ξερω τιποτα για εμενα , δεν ξερω τι να απαντησω. Ξερω μονο οτι πρεπει παλι να φυγω. Περιμενει την απαντηση αν και κατι μου λεει οτι την ξερει ηδη. Αυτο με φοβιζει και γι'αυτο φευγω. Αυτο ειναι που παντα με εκανε να τρεχω. Εισαι πολυ ευαλλωτος οταν δεν ξερεις τι εχεις κανει στην ζωη σου. Μετα απο καποια φάση καταντάει αγχωτικό. Μου 'ρχεται να την ρωτησω πριν φυγω "Μηπως σε λενε Ελέ;" ,αλλα δεν το κανω παρα μονο της λεω.
-Μισο ρε συ.. κατι μου ετυχε, ερχομαι σε λιγο ,πες τον Ηλι οτι τα μπουφαν ειναι πισω απ'το μπαρ ,ας τα ζητησει αυτος ,αν και θα ειμαι εδω λογικα.

Στον Σ* παραγγελνω να φάω για τον δρόμο. Οσο τα ετοιμαζει βγενω προς τα εξω να δω τι γινεται με το αμαξι. Το εχω φυσικα διπλοπαρκαρισμενο με τα αλαρμ αναμενα σαν μετρονομος να κρατανε το τεμπο της αγωνιας μου και το μαγνητοφωνο να παιζει στην τσιτα charlie parker. Μηπως ακομα και ο μπατσος γοητευθει απο την jazz και δεν μου το παρει. Καποτε μου πηραν τις πινακιδες τετοια ωρα στο ιδιο σημειο ,περιμενωντας να ετοιμαστει το φαι. Τοτε ημουν με τον Ε γυρνουσαμε απο το Res και εκανα πως λιποθυμησα οταν ειδα τον μπατσο να μου τις ξεβιδωνει. Ήταν η 3η φορά σε 3 μήνες. Τις έπερνα και μετα απο λιγες μερες τις ξαναεδεινα πισω.Σαν αναρχικο καθεστός ενα πράμα.Δίνεις/δίνεσαι/επιτιθεσαι με ότι τέχνασμα έχεις και στο τέλος λογικά κάτι πίσω θα πάρεις. Ο Ε την είχε καταλαβει οταν με είδε να σωριάζομαι χάμω ,εξ'αλου λιποθυμαω τακτικα για να τρομαξω κοσμο και ακολουθησε το σκετς μου..
-Ο φιλος μου...ο φιλος μου..εχει καρδια ,τι θα κανουμε τωρα,μην το γραφεις σε παρακαλω!!!
Ο μπατσος με κοιταξε φανταζομαι ,αν και ειχα κλειστα τα ματια καθως έκανα τον ψόφιο , τον ακουσα να λεει αδιάφορα:
-Θα φωναξω ασθενοφορο τωρα αμεσως να τον μαζεψει αν δεν ειναι καλα και εφυγε προς το περιπολικο να δώσει την εντολή απ'τον ασυρματο.
εκει σηκωθηκα σαν να εγινα καλα απο θαυμα ,αρπαξα την κληση μου και παραλιγο να μ'επερνε αυτοφορο γιατι τον επαιξα.
-Κυριε μπάτσε ειλικρινα σας μιλαω ενιωσα αδιαθεσια και επεσα.Δεν το εκανα εσκεμενα για να κερδίσω την εύνοια σας.
Πιο πολυ με ενοχλησε το οτι δεν εκανα καλα την λιποθυμια και οχι τοσο οτι μου πηρε τις πινακιδες.
Επέμενα στον Ε όταν γυρνούσαμε "Πες μου ρε μαλάκα..δεν λιποθύμησα καλα;"
Λιγο πριν βγω λοιπόν απο το μαγαζι να κοιταξω τον δρόμο ακουω να με τραβάει πισω η ανησυχη φωνη του τυπου που μου ψηνει τα μπιφτεκια απευθυνομενος σε εμενα λες και με συμαδευει με όπλο.
-Εεεε φιλε φιλε που πας;;;
-Γυρναω..αυτην την φορα πραγματικα οργισμενος με ολους τους κομπλεξικους σε αυτην την πολη, θα τα ακουσει αυτος.
-Τι θες ρε συ;πας καλα;Τι φωνάζεις;;νομιζεις πως θα φυγω;;
-Νομιζα πως φευγεις ,δικαιολογειτε προς το μερος μου ,ενω κοιταει την ψησταρια του και οχι εμενα στα ματια που του τα χωνω. Σταζει απο ιδρωτα εκει μεσα.
-Που να παω ,αφου σου εχω παραγκειλει του λεω.Λες να σου αφησω πιστολα τα σαντουιτς και να φυγω; Αντε συνελθετε λιγο ,του λεω φανερα νευριασμενος.
-Ακομα και να φυγω σε 5 λεπτα τα εχεις δωσει σε αλλον ,τοση δουλεια εχεις εδω μεσα..δεν βλεπεις τι γινεται;;
-Φιλε εχεις δικιο ,αλλα εχει γινει αυτο,βαριουνται να περιμενουν και φευγουν οι πελατες.
Περνωντας το πακετο μπένω στο αμάξι βάζω μπρος και ξεκιναω σιγα σιγα στην ακρη του δρομου ροκανιζοντας το 1ο σαντουιτς σκεφτομαι ποσο πολυ μισω αυτην την κομπλεξική πολη .
Περιπτεραδες κακομουτσουνοι που σου πεταν τα ρεστα λες και τους ζητησες δανεικα. Γκαρσονες απο τα χωρια που αν της μιλησεις για κατι ασχετο την ωρα που σου περνουν παραγγελια αγχωνονται και σου απαντανε νευρικά "δουλειά δουλειά πες μου τώρα τι θελεις να πιεις γιατι πρεπει να φυγω να δουλεψω". Δημοσιοι υπαλληλοι βολεμενοι απ'το κράτος που αν τους ζητησεις infos για κατι ,νιωθεις μπροστα στον γκισε οπως περιμένεις σαν να υπαρχει λαιμητόμος στο ταβανι και ειναι ζητημα χρονου/βαρητυτας ποτε θα πεσει πανω σου να σου πάρει το κεφάλι. Θαμονες στα μπαρ που νομιζουν πως ολα ειναι σε φαση με καμερες που καταγραφουν ατάκες και την πιο καλοστημένη πόζα. Ζώα.

Λιγο πριν παρκαρω στο σπιτι μου θυμηθηκα ποια ειναι η Ελε. Εκει που σκεφτομουν τι θα γραψω και πως θα αρχισω αυτο το κειμενο ,στις 6 παρα 10 θυμηθηκα τα παντα για εκεινη την νυχτα με την Ελέ. Καταλαβα ποια ειναι και τι ακριβως έχει γίνει. Σκεφτηκα το εξης. Αν είχα μονο μια ευκαιρία να γυρισω τον χρονο πισω και να αλλαξω κατι απο αυτα τα προσωπα δεν θα τον γυρνουσα σε εκεινη την νυχτα πριν 4 χρονια για να σταματησω αυτο που εγινε με την Ελέ. Θα τον γυρνουσα 3 ωρες πριν στο σήμερα την στιγμη που μπηκα στον Θε και αντιληφθηκα το βλεμα της φιλης της. Πλεον ομως ξερωντας τι εχει παιχτει. Και εκει θα τα λεγαμε "αλλιώς" με την πατσαβούρα αγάμητη ανοργασμική ανέραστη στερεοτυπη χωριάτισα.

i.miss... so much .this.. NiGhT

Εκείνο το βραδυ ο Αλέ περίμενε την Κατέ απο το μεσημερι.
Ασχετως που ειχανε το ραντεβου τους στις 11.11 το βραδυ.
Αυτος αρχισε να την περιμενει αμεσως μετα αφοτου εφαγε με τους γονεις της και χαιρέτησε βιαστικα με την δικαιολογια οτι χρειαζεται υπνο.
Είπε οταν καθησαν στο τραπέζι:
"Χρειάζομαι ύπνο,δεν θα κάτσω πολυ..να το ξέρετε"
"Θα φάω οτι καλο μου ετοιμάσατε, θα μιλησουμε λίγο για την δουλειά μου και μετα πρέπει να φύγω"
Περάσαν λεπτά μετά το δείπνο.
Αν και εγω χαζευα κατι παλιο περιοδικά ήμουνα σιγουρος οτι θα την κοπανήσει αυτός.


Τον ειδα να σηκωνεται αποτομα απ'την καρεκλα και να το ανακοινωνει στην μητερα που του ειχε αδυναμία.
"Κατσε να φας και το γλυκο που σου φτιαξα"
"Ειναι το αγαπημενο σου" προσθεσε η γριούλα και συνοδευσε τον βαρυ κτυπο απ'την εξωπορτα οπως εκλεισε βιαστικα στο περασμα του ο Αλέ.


Η Κατέ του είπε ένα βραδυ.
"Στις 11 θα σε συναντησω .Στις 11 και 11 ακριβως.Φροντισε να εισαι εκει.Σε παρακαλω."

Αυτο ειπε η Κατέ πριν εξιμιση χρονια.Δεν αναφερε την μερα ουτε την χρονολογια.Φορουσε εκεινο το βραδυ κάτι φορμες,αθλητικά παπούτσια και ενα βαρυ τσαντακι κρεμασμενο στον ωμο της χορτάτο απ'τα ποιήματα του Αλέ.Τα βηματα της αργα και αποφασιστικά οταν τον πλησιασε να του ανακοινώσει το πότε θα γίνει η συνάντηση.
Αυτο είπε μόνο και μετα έφυγε.
Απο τότε δεν την ξαναείδε.

Αυτος θεωρησε λογικο να την περιμενει καθε βραδυ απο τότε.
Την ιδια ωρα.
Στο ιδιο σημειο.
Για πάντα.
Η μητερα του Αλέ δεν ξερει τιποτα για αυτον. Δεν ξερει τι του λειπει περισοτερο και τι θα θυσιασει για να μην φαει αυτο το γλυκο. Η μητερα του Αλέ ξερει πως αυτος ειναι ζωγραφος.
"Ειναι ζωγραφος,καλιτεχνης..κατι καλο ,σίγουρα", ελεγε στις φιλες της οταν τις μαζευε για ξεκατίνιασμα.
"Οχι σαν αυτους στην τηλεοραση" ,τις καθυσηχαζε. "Ο Αλέ ειναι πραγματικος καλλιτεχνης. ..
Να ... ελάτε κορίτσια πάνω, θα ξυπνησε τωρα θαρρώ,ειναι περασμένες τρεις. Ελατε να σας δειξω τι ακριβώς κάνει"
Και εκει ηταν που τριπλοκλειδωνε ο Αλέ την πορτα. Κολούσε το αυτι του και ακουγε τα βαρια γερασμενα βηματα να ανεβαινουν την ξυλοσκαλα λισασμενα να θέλουν αφου φτάσουν να τον μελετήσουν.

Ο Αλέ περιμενει την Κατέ εδω και εξιμηση χρονια. Σε αυτα τα εξιμιση χρόνια πολλα αλλάξαν.Αυτός παντρευτηκε μια κοπελα που γνωρισε σε ενα μπαρ φτηνο. Απ'αυτα που βάζουν σε αγγελίες στην θεματική παράγραφο "Συνοικέσια". Φορουσε τοτε κοστουμια ακριβα και το μαλι του θυμιζε ροκσταρ σε εκνευρισμό για το παίξιμο της υπόλοιπης μπαντας. Το ύφος του ακομη περισότερο. Του έλεγες καλημέρα και σου απαντούσε: " Χμμμμ..." .Σόλαρε γενικώς και ετοιμαζε σολο πράγματα. Ετσι λοιπον την πήρε. Η γυναικα που εμεινε μαζι του δύο χρονια σημερα δεν υπαρχει. Αναγκαστηκε ο Αλέ να την χωρισει γιατι δεν είχανε κοινά. Τής έλεγε "αναπνέω δύσκολα". Και αυτη απαντούσε : "Ωραιο εσύ..αγαπώ εγώ"

Εκεινο το βραδυ ο Αλέ αρχισε να κλαιει δίχως λογο.Βρισκοταν με ανθρωπους γυρω του σε ενα μπαρ αγαπημένους.Έκανε μια χορευτικη φιγουρα,εκανε 2,3 και αφου αποθεωθηκε οσο δεν πάει άλλο απ'τους θαμονες εκρυψε τα μουτρα του στο μπαρ παραδωμένος.Ο Αλέ εκεινο το βραδυ ξεσπασε σε λυγμους.Τόσο πολυ κουραστηκε απ'τον χορο,λές; Τον θυμαμαι που ειχε βουτηξει στον Ζήτα και του γεμισε με δακρυα το σακάκι.Τον τραβηξε πιο μακρυα ,οχι για να του πει κατι ,αλλα για να μπορει να κλαψει περισοτερο μόνος/μαζί του.
Ο Ζήτα όμως φιλος δεν αντεξε άλλο και του'πε.Απελευθερωσε τον ωμο του απο το καρναβαλι ,εσφηξε το κεφαλι του Αλέ αναμεσα στα χέρια του και ψιθυρισε ταχα...φωναχτα ομως γιατι ολοι γυρισαν προς το μερος τους.
"Ακου Αλέ να σου πω. Αυτο δεν μπορει αλλο να συνεχιστει. Θα σου δωσω το γαμημενο της νουμερο. Το ξέρω το γαμήδι,πάντα το ηξερα αλλα δεν μπορουσα να στο πω γιατι θα νομιζες διάφορα. Το καινουριο. Οχι αυτο που περνεις τα βραδυα και αφηνεις μυνηματα σαν τρελος. Αυτο δεν το χρησιμοποιει. Το εχει κρατησει για να σπαει πλακα με μαλάκες σαν εσενα.Θα σου δωσω το καινουριο. Αυτο που θα το σηκωσει ,θα ακουσεις την φωνη της και θα της μιλησεις..ενταξει;;;"
Και ο Αλέ δίχως λέξη εψαξε στο σακακι του ,του εδωσε εναν ανεξιτηλο μαρκαδορο και ζητησε να το γραψει στην παλαμη του,ορκιζόμενος πως δεν θα το ξεχάσει ποτε ξανά.
Ο Ζήτα σημειωσε βιαστικα 10 νουμερα εκει και προσθεσε ενα θαυμαστικο στο τελος σαν να θελει να υπογραμισει την σοβαροτητα της καταστασης.
"Ευχαριστω" ,ειπε ταπεινομενος ο Αλέ και σκουπισε τα δακρυα βάζοντας ξανα τον μαρκαδόρο στην δεξιά τσέπη.
"Εισαι μαλακας,σηκω φυγε να πεθανεις..αυτο θελεις ,να σκοτωσεις τον εαυτο σου βλάκα."
Και ο Αλέ εγνευσε καταφατικα και μάζεψε οτι του απέμεινε απο αυτό το διασεδαστικό μπάρ ακούγωντας πίσω του:
"Δεν θα σε λυπηθουμε καθολου αν το κάνεις και επιστρεψεις κλαιγωντας,να το ξέρεις αυτο"
Ανοιξε την σιδερένια πορτα και χάθηκε ψυθιριζοντας αριθμους,εξισώσεις σαν αυτιστικός. Με χαιρετησε και εμενα θυμαμαι.Τον πετυχα λιγο πριν ξεκλειδώσει το ποδήλατο.
Ηταν μολις ειχα φτασει και εγώ του ειπα:
"Τρελέ που χαθηκες;"
-Με κοιταξε λυπημενα διχως να απαντησει και μετά τον ειδα να απομακρινεται πισω μου.

Μετρωντας την αποσταση μεχρι και να φτασει σε ενα τηλεφωνο.Μια συσκευη τον χωριζε απ΄το να ξαναβρει την αγαπημενη του.

Ο Αλέ εκεινο το βραδυ περπατησε πολλα χιλιομετρα.Χτυπουσε το κουδουνι απο φιλικα σπιτια ,εμπενε μεσα και εψαχνε τηλεφωνικες συσκευες.Τον είδα και εγώ πριν μάθω τι απέγινε θέλω να σας πω.Εγω δεν εχω χρονο να σας μιλησω για 'μένα.Απλα θεωρειστε οτι καποτε με τον Αλέ ημασταν αδερφικοι φίλοι.

Μου χτυπησε το κουδουνι στις 00.30 τραυλίζοντας.Αφου του ανοιξα ανεβηκε τις σκάλες σβελτά και πέρασε απ'την πορτα διχως καν να με προσέξει..Κοιταξε τον καλυτερο φιλο του,ειδε την γυναικα του,ειδε την μονακριβη κορη μου που ποτε δεν ειχε τον χρονο να αντικρησει και το μονο που εκανε ;
Πλησιασε προς το τηλεφωνο στην εξοδο/είσοδο και ειπε.
"Φιλε...το ξερω πως εισαι φιλος,σέβομαι την γυναικα σου.ειλικρινά χαιρομαι που εχεις αποκτησει μια τοσο ομορφη κορη.
Αλλα το τηλεφωνο σου..ειναι χαλασμενο.Δεν δουλευει σωστα".
Και μετα αφου πέταξε εκνευρισμένος το ακουστικο κατεβηκε τις σκαλες τρέχοντας και εξαφανιστηκε απ΄την γειτονια.Εγω οταν πηγα να το κλεισω ακουσα απο περιέργεια.Μια γλυκιά φωνή που σιγουρος ειμαι οτι καπου την εχω ξανακουσει έβγενε απ'το ακουστικο μου.
-...που καλέσατε ειναι πιθανον απενεργοποιημένος...παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα"
"Μπιπ..."
Το εκανε αυτο τουλαχιστον σε 24 σπιτια.Απο την Καλα* ξεκινησε σε εκεινο το μπαρ και εφτασε Διαβα* στις πεντέμιση ,
εξω απ'το τελευταιο σπιτι που ειχε απομείνει στο μυαλό του. Μετα αφου ακουσε ολα τα μπιπ του κόσμου ,φανερα εξουθενωμενος αποφάσισε:.
"Ποιος τα γαμαει τα τηλεφωνα; Ειναι πολυ απροσωπα εξ'αλου. Θα αποκρυπτογραφησω τα νουμερα και οταν ξυπνησω θα ειναι διπλα μου.
Αφου ξαποστασω για λιγο σε αυτο το παγκακι αυριο γεματος δυναμεις θα την αναζητησω ξανά."
Και ετσι ο Αλέ κοιμηθηκε σε ενα ονειρο που αριθμοι πηδανε εναν φραχτη.
Αριθμοι φτιαχνουν εναν φραχτη για να τον πηδηξουν και αλλοι αριθμοι.
Αφου εστειλε ενα μυνημα πρώτα στην πιάτσα ταξι γιατι επιζητουσε οσο να'ναι την καθημερινη του ζωη αυριο.
Εγραψε:
"ΤαξιSMS1412... Στις 11.11 το πρωι, ελατε να με πάρετε, απ' το πάρκο "'Ω!" , Δια*

"....Αλέ ,η Κατέ ειμαι ξύπνα" ,ακουστηκε μια γλυκιά φωνή στον ύπνο του.
Και ξυπνησε ο Αλέ ,σηκωθηκε πέταξε ενα χαρτί που είχε κοληθει στην μούρη του απ'το παγκάκι.
Το διάβασε νωθρά προσχολημενος στην πραγματικοτητα:
"Μεγάλωσε το μυαλο σου τώρα!εχουμε την μέθοδο..μπορεις και εσ..." και μετά απάντησε στην φωνή ο φουκαράς.
Σαν να ήθελε και αυτο στο φυλάδιο ,αλλα περισοτερο να ηθελε να απαντησει σε αυτο που ακουσε και ειναι πιο αληθινο,
Ενα ψεμα, δυο. Tο ενα στα χέρια του ,το άλλο το πιο σημαντικο να στεκεται μπροσ' ...
"Κατέ ,εσυ; Μα πως ειναι δυνατον;Σε ψαχνω τοσα χρόνια."
Και η Κατέ του έσιαξε λιγο το μαλλι αν και παλια της αρεσε ανακατεμένο.
Τον σηκωσε απ'το παγκακι ,σηκωθηκε και αυτη που τοση ωρα τον περιμενε να ξυπνησει και κοιταξε ψηλα,εδειξε τον ηλιο ,ειπε διαφορα πραγματα που δεν καταλαβε αυτός και συνέχισε.
"Μα γλυκιέ μου Αλέ.Παντα ημουν διπλα σου.Ποτε δεν εφυγα αυτα τα χρονια απο κοντα σου.Τι έχεις πάθει..Βοήθα με να σε καταλάβω..."
"Σε εψαχνα! Κατέ μην λες ψεματα.Σε εψαχνα εκεινο το βραδυ που νομιζα οτι μπορω να σε σβησω απ'την μνημη μου" και γυρεψε τον καπνο του.Εστριψε ενα τσιγάρο στα γρηγορα και συνεχισε αρχίζωντας με την φραση "Εκανα λάθος!"
"Και απο εκεινο το βραδυ σε αναζητω Κατέ,μην μου λες οτι ησουν διπλα μου...φοβαμαι ακομα και να σ'αγγιξω,εισαι ψευτικη ..το ξέρω.Δεν ειμαι καλά.Αλλά εσυ;"
Και η Κατέ τον κοιταξε με βλέμα αληθινο ξανα,βλεμα οπως παλια,τοσο έτυμο οπου ο Αλέ εμελε να πιστεψει.
"Να σας πάω καπου ρώτισε ο ταξιτζης..καλεσατε ταξι.ειναι 11.19 ,συγνωμη που αργισα 8 λεπτα...μποτιλιάρισμα."
Και πλησίασε η Κατέ τον ταξιτζή να του πει κάτι χωρις να ακουστει απ΄τον Αλέ που ξαναξαπλωσε στο παγκακι να κοιταξει τον ουρανο.
Ειδε χρωματα λευκα.Ειδε.Ειδε την αγαπη.Είδε τόσα πράγματα ,που να σας τα λέω.
"Οχι φιλε ταξιτζή ,ηταν ολα ενα λαθος.Καναμε ενα λαθος.Δεν θα φυγουμε μαζι σου.Θα μεινουμε εδω για λίγο ακόμα" ,ειπε η Κατέ και ο ταξιτζης φανερά ενοχλημένος μαρσάρισε κρατώντας την πρώτη για 11 δευτερολεπτα και μετά γκάζωσε για να προλαβει την επομενη κούρσα.

Ο ταξιτζής σκέφτηκε:
"Κανας σοβαρός ανθρωπος,επιτέλους..."
και 'γω του απάντησα.
"Δεν γαμιέσαι ρε καρμίρη"
δεν πρέπει να μ'ακουσε.

So Why So Sad ...?

Σήμερα ξυπνησα στις 5.30 τα ξημερωματα.
Ξεμπλέχτηκα αποτομα απ΄τα σκεπασματα γιατι είχα μπερδευτεί σαν τον Ρούμπι που τον δεναν στον δεντρο η Βάσω με τον Γιώργο το καλοκαιρι. Λίγο πριν φυγουν για να πουλησουν τα ασημικα στην πλατεία.Έκανε κύκλους σαν τρελος γυρω απ'τα αλλα δεντρα και σε καποια φαση του τελειωνε το σκοινι απο τις τοσες φορες που ειχε μπλεχτεί. Αράχνη να θελε να τον τυλίξει στον ιστό της δεν θα τα κατάφερνε τόσο επιδέξια. Τέτοιο ανυσηχο υπνο εκανα λοιπόν.
Συνολικος χρονος 3 ώρες με το ζορι. Σουπέρ.
Κοίταξα στον καθρέφτη τα μαλλια μου ηταν σαν του Robert Smith στο lullaby ,η όψη μου χλομή μία απ'τα ίδια.Τα μάτια μου εξαντλημένα αποτυπώναν με κεφαλαια την λέξη ΥΠΝΟΣ.
Σε γραματοσειρα arial black 20 πόντους .Κατι δεν παει καλα σκέφτηκα.Τι να σκεφτω,μαλακιες.Δεν υπαρχει λογος, το τι δεν παει καλα,το ξερω.Αλλά δεν θα σας το πώ.
Κοιταξα τον δρομο εξω απ'τις εγκοπες στα πατζουρια να δω αν περπαταει κανας ξεχασμένος,διχως να τα ανοίξω.Ακομα νυχτα ηταν.Αν και υπαρχει η πανσεληνος το ρολοι που εγραφε πέντε και μισή φανερωνε οτι βρισκομουνα σε "νεκρο χρόνο".Μονο τα ζομπι θα σκαβουν λακους βιαστικά να ξαναμπουνε στο χωμα πριν ξημερωσει.Τι κανει ενας ανθρωπος που ξυπναει τετοια ωρα ενω δεν εχει με απολυτως τιποτα να ασχοληθει;Και το βασικότερο πώς δίνει ο οργανισμός την έντολη για αφύπνιση καθώς δεν έχει χορτάσει ούτε τον μισό απο τον ύπνο;
Πλησιασα προς την πορτα και κοιταξα μεσα απο την κλειδαροτρυπα προσεχοντας ακομα και ο ηχος απ'τα ανάλαφρα βηματα να μη μου δραπετευσει.Δεν υπηρχε περιπτωση να ξανακοιμηθω. Αυτο ήταν ξεκάθαρο. Δεν μπορουσα ομως να φανερωσω και την υπαρξη μου τετοια ωρα στο υπολοιπο σπιτι. Άγχος γιατι ξυπνησα,αγχος και γιατι θα πρέπει να το παίξω κοιμισμένος. Τι θα ελεγα; Οτι χορτασα τον υπνο μου και ξεκιναω γεματος την μέρα; Οδηγος στον ΟΑΣΘ οχι δεν υπηρξα για οσο θυμαμαι. Ηθελα να παρω τις βιταμινες απ'την κουζινα αλλα επρεπε να περιμενω λιγο ακομα. Κόντεβε έξι.Σε λιγο θα σηκωνωταν να φυγει στην δουλεια. Αναψα ενα τσιγαρο και ανοιξα την οθονη για να googlισω την λέξη "Κατάθλιψη". Μετα απο αρκετά κλικ στο ποντίκι ακουσα θορυβο έξω και εχωσα ξανα το ματι μου στην κλειδαροτρυπα με προσοχη.Λες και ειμαι ξενος σε αυτο το σπιτι και πρέπει να κρυφτώ.Είναι τραγικό να κοιτας απο την κλειδαροτρυπα ετσι.Η απόλυτη παρακμή.Στο τέλος θα βάλω και κάμερες .Ειδα να ντυνεται.Μετα τράνταξε η βαριά εξωτερικη πορτα και για πρωτη φορα αφησα την αναπνοη μου να αποδράσει ελευθερη.Ξεκλειδωσα 2 φορές την πόρτα και αρχισα να βολτάρω στο άδειο σαλόνι αδιάφορα.Σαν στρατηγός ενα πράμα σε ώρα περισυλογής.Λίγο πριν πάρει την μεγάλη απόφαση να επιτεθεί.Με τα χέρια πίσω να σχηματίζουν ενα "βέ".Και με τα στατιωτακια προσηλωμένα στα μάτια του πότε θα προστάξει Attaaack γενναιοι μου!.Σε δύο γλωσσες μπάς και βουτήξει και κάνας μετανάστης.Περπάτησα όλο το σπιτι για κανα τέταρτο και μεγάλη απόφαση δεν πήρα.Μου έλειπε και ο υπόλοιπος στρατός.Εκανα ενα τοστ,εψησα ελληνικο καφέ.Έπλεινα τα δοντια μου ξυρίστικα.
Έβαλα απο Manics το why so sad και αφου το ξεχασα να παιζει λουπα διπλώθηκα στα δυο και αναρωτήθηκα : So why So sad ...?

'Οτι τελειώνει σε "α" ...

Την Σελίτα την αγαπησα για 11 νυχτες.

Εκεινο το απογευμα στους δρομους υπηρχε πολύς κοσμος.Πίναμε καφε στην κεντρικη πλατεια του Μιλάνου με την Ερνέστ και τον Έντγκορ.Οι δυο τους μαζι ειναι ενα αξιαγαπητο ζευγαρι που δεν χορταίνουν τον έρωτα.Οταν μπορουν και βρισκουν χρονο για μένα με καθυσηχαζουν οτι θα μου ξανασυμβει.Αληθινα ομως οταν βρισκομαι δίπλα τους νιωθω οτι μου χρωσταν.Αλλα αυτο ειναι μια άλλη ιστορία.Ηταν εκλογες μια μερα πριν.Σάββατο απογευμα και μονο τα περιστερια σε αυτην την πλατεια πετουσαν οπως και χθες.Αδιάφορα.Υπηρχε ένταση ,μπορουσες να το νιώσεις.Η τελευταια μερα της βδομαδας μεχρι και να αποφασιστει ποιος θα αλλαξει την πολη για την επομενη τετραετια.Τον Σελίτ τον ειδα που πέρασε απο διπλα μου σαν σίφουνας μεχρι και που χαθηκε σε ενα απομακρο σοκάκι.Κρατούσε ενα κουκλάκι και οταν προσπάθησα να τον σταματήσω τραύλισε:
"Πρέπει να κοιμηθώ.Πρέπει να ονειρευτώ ξανα."

Ειμαι η Σελίτα.Τον Σελίτ τον αγαπησα για 11 ημερες.

Ο Σελιτ ξυπνησε μετα απο 2 ημερες συνεχούς ύπνου.Το πρωτο πραγμα που αντικρησε ηταν ένας καθρεφτης.Ο Σελιτ κοιμαται χαμω σε ενα αχουρι που ηταν καποτε αρχοντικο.Αυτο θεωρητικα ειναι το σπιτι του.Εχει τρια δωματια μεσα.Μαζι αναρτήσαμε στην εισοδο το πανι με τον λογότυπο κεραυνο.Γραψαμε με κοκκινο σπρέι σε αυτο το λευκο πανι:
"Θα μεινουμε εδω για παντα.Θα μεινουμε μαζι,ενωμενοι και ας ειμαστε μονο δύο".
Τωρα ο Σελιτ εκει κοιμαται μονος του μεχρι και το τελος του μηνα οπου θα πρεπει να το εγκαταληψει και αυτός.
Μετα θα παψει να ειναι καταληψη νομικά ,θα πρεπει να φυγει για το επομενο αρχοντικο.
Οταν ξυπνησε κολησε την μουσουδα του στον καθρεφτη και φανηκε ενοχλημενος.Τα ματια του δεν θυμηζαν ανθρωπο ξεκουραστο. Κοκκινα ,φλογερα λες και ξαγρυπνος εμεινε ολες αυτες τις νυχτες που περασαν.Και περασαν πολλές.Ομως αυτος κοιμωταν εχωντας μια εμμονη.Αν μεσα απο τον λυθαργο μπορεσε να συγκρατησει κατι ηταν τα μάτια της.Σηκωθηκε αψηφοντας την βασανισμένη οψη του και εχωσε το κεφαλι του στον νιπτηρα.Η Σελίτα θα ερχοταν σε λιγο.Την φανταστηκε να αδιαφορει για τον χρονο και ας μην μενει χρονος.Μπροστα απο εναν τεραστιο οβάλ καθρέφτη να φτιάχνεται για να ερθει σε αυτον όμορφη.Να χαμογελάει μπροστα στον καθρεφτη και να χορευει,να κανει τρελες χανοντας την αισθηση του χρονου. Πέρασε ώρα όμως και αρχισε να ανησυχει.Σκεφτηκε πως θα αργισει και σημερα.Ο Σελιτ σκεφτηκε:
"Η Σελίτα ολο ετσι κανει.Λεει πως θα'ρθει και μετα το μετανιωνει.Το εχω συνηθισει εξ'αλλου ,δεν ειναι περισοτερο κακο απο άλλοτε"
Αυτα σκεφτηκε και αποφασισε να ξανακοιμηθει σαν να μην ξυπνησε ποτε για αυτο το πρωινό.

Η Σελιτα ξυπνησε ξαφνικά μέσα απο εναν ωφέλιμο εφιάλτη.Με μια πεταχτή κινηση ξεκολησε το κορμι της απο σκεψεις.Κατευθυνθηκε προς την ντουλαπα να ριξει κατι πανω της και κοιταξε πισω.Οι σκεψεις κειτωνταν ακομα στο κρεβατι.Μελαμψες,γυμνασμενες με ενα χαμογελο ανόητο.Πλησιασε τον αντρα στο κρεβατι της και τον σκεπασε.Οχι στοργικα σαν να περιμενει την στιγμη που αυτος θα ξυπνησει να τον φιλησει στο στέρνο ,μα ασυναισθητα οστοσο με σκοπο .Τον σκεπασε ηρεμα μονο για να μην τον ξυπνησει.Δεν θα το ηθελε αυτο.Το πορφυρό τρύπιο σεντονι εκρηψε έγγιστα το προσωπο του αντρα που ησυχαζε περιφανος.Η Σελιτα κοιταξε εναν καθρεφτη.Μεσα απο αυτον προσπαθησε να δει τον αντρα και ποσο καλα τον εχει σκεπασει.Κομματια στο κορμι του ξεπροβαλαν απο το τρυπιο σεντονι.Το ρολοι εγραψε 6 και 11 τα ξημερωματα στα ματια της.Ενα αναπωδο εννιαρι και δυο κάθετες γραμμες στην δεξια καταγάλανη κόρη της.

Εξω ακουγοταν ο οχλος που πανηγηριζε για το αποτελεσμα των εκλογων.Ο ανδρας που κοιμοταν στο κρεβατι της Σελιτα μπορουσε να το ακουει και ας το εκρυβε.Ξυπνησε ο ψεύτης μολονοτι παριστανε τον κοιμησμενο.Του αρκουσε που ηταν εκει και εστω ετσι,καλλυμένος.Ηξερε πως σε λιγο θα μαζεβε τα ρουχα του όπως και να 'χει.Το ειχε κανει με πολλες γυναικες αλλα η Σελιτα ηταν τοσο διαφορετικη.Κρύφτηκε εκει απο κάτω ήσυχος.Μεσα απο την τρυπα στο σεντονι προφτασε να δει τεσσερα μηδενικα απο το ψηφιακο ρολοι στον τοίχό.
00 και 00 εγραφε ,αλλα αναποδα στον κοσμο της Σελίτας.Δωδεκα το μεσημερι λοιπόν ,οι κουρτινες κλειστες αν και τον αέρα ηταν ευκολο να τον ακουσει πως σφηριζε οργησμενος στα αυτια του.Εκει χωμενος που παρεμενε διχως λογο κατω απ'τα σκεπασματα και τρυπωνε απ'΄τις τρυπες.
Η Σελιτα περασε διπλα απ'το κρεβατι και ανοιξε τα παραθυροφυλλα.Ο παγωμενος αερας περασε στο δωματιο και ανασηκωσε για λιγο τα σεντονια.Ο ανδρας ανοιξε τα ματια σαν να ξυπνησε για πρώτη φορα.
Η Σελιτα δεν κοιταξε πισω στο δωματιο μολονότι γνώριζε.Εβγαλε το κεφαλι της απ΄το παντζουρι και υσεπνευσε καθαρο αερα λες και ενιωσε φυλακισμενη.Ενα κομματι χαρτιου ξεκολησε απ'την διπλανη κολονα και εσκασε στο περβαζι της.
"Ψηφιστε με.Ειμαι ο καλυτερος".
Απο την πισω μερια καποιος ειχε γραψει σε μια γωνιτσα με στυλο:
"Σιγα μην βγεις και φέτος παλιοτόμαρο" .
Η Σελιτα ανοιξε ενα συρταρι και εγραψε πανω στο χαρτι με μαύρο μαρκαδόρο.
"Φευγω.Οταν γυρισω να μην εισαι εδω" και χτυπησε την πορτα με δυναμη ξοπισω της.

Ο Σελίτ ξυπνησε μια ωρα πριν.Στις 11 και 11.Δεν κοιταξε τον καθρεφτη αυτην την φορά παραμονο κατευθυνθηκε ανησυχος προς τις σκαλες.Φτανοντας στην εισοδο αντικρησε την Σελίτα.Της ειπε καλημέρα και σ'αγαπω.Η Σελιτα τον αγκαλιασε τρυφερα και σταθηκαν σε αυτο το σημειο αμιλητοι για ωρες . Προτεινε να ανεβουνε πάνω νιωθοντας μεγάλη αμηχανια. Ο Σελιτ εγνευσε καταφατικα και της έσφηξε το χερι.Μαζι λοιπον ανεβηκαν τις σκαλες και κατέληξαν στο αρχοντικο.
Μπαινοντας μεσα η Σελιτα διστασε και πήγε να κανει ενα βημα πισω πριν η πορτα κλεισει για παντα.
-Το 'χεις ακομα.. ειπε η Σελιτα και εγνευσε προς το κουκλάκι που ηταν κρεμασμενο πισω απ'την πόρτα.
-Ναι το'χω ,αποκριθηκε ο Σελιτ.Λοιπον ..θα μπείς;
-Λοιπον...Ναι.Αυτο θα κάνω, ειπε η Σελιτα δακρυσμένη και τραβηξε το κορμι της σαν να τραβαει πισω της τα χρόνια που πέταξε ανοιγωντας κάποτε την ίδια πορτα για να φυγει.
Οι δυο τους μπηκαν μεσα για να διασχυσουν τρία δωματια.Το καθιστικο ηταν στο τελος,το τελευταιο δωματιο.Περπατησαν με αργες κινησεις σκεπτόμενοι ποσο τους απομενει μεχρι και το τέρμα του διαδρόμου.Αν τους εβλεπες θα ελεγες πως ειναι τεχνιτες που ήρθαν να επισκευασουν τον χωρο.Όχι καλλιτεχνες.Αν τους εδινα τώρα ενα πινέλο θα φτιάχναν καινουριες ζωγραφιές στους τοίχους.Σαν τεχνίτες επιμένω.Όχι καλιτέχνες.Η τέχνη καταστρέφει τις σχέσεις με την εμμονη της.Ομως εχουν λιγο ακομα να περπατησουν.
Περιφερθηκαν αρκετα μεσα στο αρχοντικο παριστανοντας πως υπαρχει κατι εκει να κανουν.Επειτα παυσαν να κοβουν βολτες συγχρονισμένα λες και τα τρια δωματια γιναν ενα και δεν υπαρχει διαφυγη.Ο Σελιτ σταθηκε πανω στο κρεβατι στρονωντας τακτικά το κρεβατι .Η Σελίτα έκανε πως παρατηρει τους πινακες στους τοιχους και μετα πλησιασε διστακτικα,τον κοιταξε.Επειτα χαθηκε στην αγκαλια του οπου παραδώθηκε εκει μεχρι και το ξημέρωμα.

-Κλεισε το παραθυρο ,σε παρακαλω ,είπε τρέμουλιάζοντας.Οχι απο το κρυο ,άλλα απο γυναικεία διαίσθηση.
-Κρυώνεις; ρωτησε ο Σελιτ και την χαιδεψε τρυφερά στο μετωπο.
-Δεν θα κρυωνεις άλλο ,θα το δεις.Εισαι μαζι μου τωρα.Τελειωσαν ολα.Εγω ειμαι ,την καθησηχασε ο Σελιτ και κουρνιασαν ο ενας στην αγγαλια του αλλου να κλεισουν τα ματια αγαπημενοι.Τοσο αδιαφοροι για τον μέλλον.

Στο αλλο διαμερισμα ο ανδρας αποφασισε να ξυπνησει πραγματικά.Κοιταξε τον καθρεφτη και δεν του αρεσε καθολου η οψη του.Οτι εβλεπε σε αυτο το σπιτι ηταν ξενο.Ισως αν ο καθρεφτης προβαλε μαζι με αυτον εναν αδειανό φοντο να μην ενιωθε τοσο αβολα.Τα έπιπλα όπως ήταν τοποθετημενα δεν του αρεσαν καθόλου.Σκέφτηκε να τα αλλάξει θέσεις.Το δωματιο ομως ηταν άδειο.Αν μπορουσε να βλέπει μονο το γυμνασμενο του κορμι,την περηφανη οψη του για το χθεσινο βραδυ να μην ενιωθε και αυτος άδειος.Όχι οτι ενδιαφέρθηκε για την Σελίτα.Ομως αντι γι'αυτο αντίκρυσε ενα προσωπο ξενο δικο του σε ενα χωρο δικο του ξενο.Πλησιασε ο βασιλιάς τον θρονο και τραβηξε τα σεντονια μεχρι πανω.Τοποθετησε τα μαξιλαρια που ηταν πεσμενα κατω ,ξανακοιταξε τον καθρεφτη άλλη μια φορά.Τωρα λιγο καλυτερα σκεφτηκε.Εγώ κοιμηθηκα χθες σε αυτο το κρεβάτι.Για πρωτη φορα ξεφυσηξε ανακουφισμενος.Ντυθηκε με αργες κινησεις και αρχισε να ψαχουλευει τον χωρο.Πεσμενο διπλα στο κρεβατι αντίκρησε το σημειωμα.
"Φευγω.Οταν γυρισω να μην εισαι εδω" ψυθηρισε διαβάζωντας το στον εαυτο του ,λες και το 'γραψε ο ίδιος.Πηρε τηλεφωνο στην δουλεια του.Τους ειπε πως δεν θα ερθει σημερα είναι αδιάθετος πρόσθεσε.Ισως ουτε και αυριο ειπε.Και μετα αρχισε να εξερευνει τον χωρο ατάραχος.Ειδε φωτογραφιες .Ειδε προσωπα ξενα .Ακουσε μυνηματα στον τηλεφωνητη.Φωνες χαρουμενες ,φωνες λυπημενες και αποφασισε.Να μείνει για παντα εδω,σε αυτο το εγκαταλειμμένο σπίτι.
Περισότερο ξένος να βρει τον εαυτό του.